အပိုင္း(၁၂)

770 17 1
                                    

"နာေနလား"

"အင္း"

"နည္းနည္း သည္းခံ"

ႏွဖူးေပၚကႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕၊ ႏွာေခါင္းေပၚကႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕၊ ပါးျပင္ေပၚကႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕၊ ႏွုတ္ခမ္းနားကႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕၊ ထိုအထိအေတြ႕ေတြကိုခံစားရင္း မ်က္စိေရွ႕က မ်က္ဝန္းျပာေလးကို ေမာင္မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနမိသည္။အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနၿပီး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပင္။

ေမာင့္ဒဏ္ရာေတြကိုေဆးထည့္ေပးေနတဲ့မ်က္ဝန္းျပာေလးက ပကတိတည္ၿငိမ္တဲ့႐ုပ္ေလးႏွင့္ျဖစ္သည္။နာေနလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကလြဲၿပီး ေမာင္ဒီကိုေရာက္ေနရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေမာင္ရန္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္း ဘာတစ္ခုကိုမွေမးျမန္းျခင္းရွိမလာပါ။

စိတ္ထဲမွာ နာနာက်င္က်င္ေတြးလိုက္မိသည္။မ်က္ဝန္းျပာေလးက ေမာင္ႏွင့္ပတ္သတ္ရင္အရမ္းေအးစက္တာ၊ ဘာကိုမွအေရးမထားတာ၊ ေမာင့္ကိစၥေတြကိုသူႏွင့္မဆိုင္ဘူးလို႔ေတြးထားတာ၊ အခုလိုေဆးထည့္ေပးေနတာကလည္း အသိမိတ္ေဆြေတြမို႔လို႔သာ၊ အဲ့ထက္ဘာမွမပို။မ်က္ဝန္းျပာေလးက ေမာင့္အေပၚရိုးရိုးသားသားေပမယ့္ ေမာင္ကသာမရိုးသားတဲ့စိတ္ေတြႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္းပူေလာင္ေနရတာ။

ဟိုလူ! အဲ့လူနဲ႔မ်က္ဝန္းျပာေလးက အေပၚထပ္ကေနဆင္းလာၾကတာ။အဲ့လူက ဒီကလပ္ႏွင့္တစ္ခုခုပတ္သတ္ေနတာျဖစ္လိမ့္မည္။သူက မ်က္ဝန္းျပာေလးကို ေမာင္ႏွင့္သိလားလို႔ေမးၿပီး မ်က္ဝန္းျပာေလးကေခါင္းညိမ့္ျပေတာ့ ေမာင့္ကိုအေပၚေခၚသြား သူဒီကျပႆနာေတြရွင္းလိုက္ဦးမယ္လို႔ေျပာၿပီးက်န္ေနခဲ့သည္။ထိုလူကမ်က္ဝန္းျပာေလးကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပုံရသည္။မ်က္ဝန္းျပာေလးရဲ့အသိဆိုတာနဲ႔ ေမာင့္ကိုျပႆနာထဲကေနလြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးခဲ့သည္။အမွန္ဆို ေမာင္ကျပႆနာစရွာခဲ့တာေလ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အခ်စ္ခံရေတာ့ ေမာင့္မ်က္ဝန္းျပာေလးအတြက္စိတ္ေအးရတာေပါ့။ေမာင္သာဆိုရင္လည္း မ်က္ဝန္းျပာေလးကို အဲ့လူထက္ပိုတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြႏွင့္ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီးခ်စ္ေပးမွာပါ။

မောင့်မျက်ဝန်းပြာ (COMPLETED) ေမာင့္မ်က္ဝန္းျပာWhere stories live. Discover now