Τα Χρονικά Του Dragonmere: Οι Πέντε Φύλακες {Book 3}

~9~

“Με λίγη τύχη, θα μπορέσουμε να φτάσουμε στα ερείπια σε τρεις ημέρες;” ρώτησε.

“Είναι εφικτό,” αποκρίθηκε ο Dhorian. “Αλλά η γυναίκα που ψάχνεις, θα έχει κάνει φτερά όπως κάθε λογικός άνθρωπος που περνά από αυτά τα ερείπια μέχρι να φτάσουμε εκεί. Κανείς δεν μένει εκεί περισσότερο από όσο πρέπει.”

“Το ξέρω,” αποκρίθηκε η Evie μαζεύοντας τον χάρτη. “Δεν ελπίζω να την βρω εκεί. Ελπίζω μόνο να βρω αρκετά στοιχεία για το πού έχει πάει μετά από τα ερείπια.”

“Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο θα πήγαινε κάποιος εκεί εθελούσια…” μουρμούρισε ο Dhorian.

Ο Skylar σηκώθηκε διακριτικά. Του είχε γίνει συνήθεια να κρυφακούει και είχε αρχίσει να νιώθει άσχημα. Τεντώθηκε και έπειτα κοίταξε γύρω του. Η όαση περιτριγυρίζονταν από λογής διάφορα, παράξενα φυτά που όμοιά τους ο Skylar δεν είχε ξαναδεί. Ακομα και εκείνα τα δέντρα που του θύμιζαν φοίνικες ήταν πολύ διαφορετικά από εκείνους που υπήρχαν στη Γη. Ήταν πολύ μεγαλύτεροι με τεράστια φύλλα σε διάφορα χρώματα, εκείνο όμως που επικρατούσε ήταν το φουξ. Υπήρχε επίσης μία λίμνη με πεντακάθαρο, κρυστάλλινο νερό στην επιφάνεια του οποίου καθρευτίζονταν οι ακτίνες του ηλίου. Η Livia δρόσιζε τα πόδια της στην όχθη της ενώ λίγο παραπέρα ο Alexander μαζί με το άλογο της Evie και το Shadimon του Dhorian έπειναν αμέριμνοι νερό. Η Atalantis, ο Orion και ο Silas κολυμπούσαν τεμπέλικα στο κέντρο της λίμνης. Αν ο Skylar δεν ήξερε καλύτερα, θα νόμιζε ότι βρίσκονταν σε ταξίδι αναψυχής.

“Λοιπόν, έχουμε λίγο χρόνο ακόμα μπροστά μας,” ανακοίνωσε ο Dhorian. “Θαρρώ πως αν ξεκινήσουμε σε δύο ώρες, θα προλάβουμε άνετα την επόμενη όαση.”

Κι έτσι κι έγινε. Αφού ξεκουράστηκαν και έφαγαν κάτι, συνέχισαν το δύσκολο και επίπονο ταξίδι τους μέσα από την έρημο. Καθώς άφησαν την όαση πίσω τους, ο Skylar ένιωσε το έδαφος να τρέμει και κοιτώντας πίσω από τον ώμο του είδε την όαση να βυθίζεται μέσα στην άμμο μέχρι που εξαφανίστηκε εντελώς. Ήταν ένα πολύ παράξενο θέαμα, αν και όχι το πιο παράξενο που είχε δει μέχρι τότε.

Ο Dhorian ήταν αποφασισμένος να κρατήσει την υπόσχεσή του και να τους φέρει σε αυτά τα μυστηριώδη ερείπια σε τρεις ημέρες. Διέσχιζαν την έρημο με ιλιγγιώδη ταχύτητα κάτω από τον καυτό ήλιο για ώρες ατελείωτες, εξοθώντας τα ζώα στα όριά τους. Στις επόμενες οάσεις δεν ξεκουράστηκαν πολύ παρά μόνο λίγες ώρες και έπειτα συνέχιζαν την ξέφρενη πορεία τους. Μέσα σε εκείνο το διάστημα κοιμήθηκαν ελάχιστες ώρες και ο Skylar ένιωθε την κούραση να τον καταβάλει. Το μεσημέρι της τρίτης ημέρας, ο Dhorian σταμάτησε επιτέλους το ζώο του.
“Εδώ είμαστε;” ρώτησε η Evie.