მე მეშინია მაშინ, იმ ღამის,
შენ რომ საფლავი ამომითხარე.
არაუშავსო, მარტო დარჩები...
და ჩაწოლაზე რომ დამითანხმე...
რად ვშფოთავ?... ნეტავ მარტო ვრჩებოდე...
გარშემორტყმულვარ მე იმ შიშებით
რომ დაკარგვისას, სხვაც არ დავკარგო
და მითუმეტეს შენზე ფიქრები.
ამ კუბოშიდაც მე მოვიპოვე
კალამად დარდი, ფურცლად სუდარა.
მე მომკლეს, მომკლეს, როგორც ტიბალტი
აბესალომ და ეთერ კიარა.
დუელში უაზროდ მკვდარ პუშკინივით
ასე სულელად მომიკვდა სული
ნუთუ ამდენად უფასურია
ჩემი დამარხვა ან ჩემი გული.
ალბათ ისიც კი სისულელეა,
როგორც მარტივად უშვებენ ხელებს
ადამიანებს, რომელთა ფასსაც
გაშვების შემდეგ სულ ვერ იგებენ...
ეს ოდენ ძლიერ დავკარგე რწმენა
სუნიც დავკარგე მე აკაციის.
ანდერძი მაინც რომ შემისრულო,
კესანებით და იასამანით.
სიყვარულით მე ✨🦋
YOU ARE READING
უბრალოება/ Homeliness
Random"რამდენი ლექსი დაიწერა, იმდენი წელი ჩამოეწერა ჩემს ცხოვრებას, ვით ადამიანს და თუ ეს ლექსი უნდა იყოს უკანასკნელი, მაშინ ეს ძორი ყვავებისთვის გასატანია." "რა არის პოეზია?.. და მაინც ...და ისევ... სულის მდგმარეობაა...ხოლო მისი სიტყვაში განსხეულება კი უ...
