နောက်တခါလက်ထပ်ဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်ဘူး

အပိုင်း(၁၀၄)

သူမဘေးကလူကစိတ်အခြေအနေမကောင်းဘူဆိုတာကိုသိပေမယ့်သူ့ကားပေါ်ကိုတက်ရဖို့ကမလွယ်တော့ ဒီအခွင့်အရေးကိုလဲလက်မလွှတ်ချင်တာနဲ့ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေလိုက်တာ်။

သူမလက်ပိုက်ထားပြီး စုန့်ထင်ယွီကိုကြည့်ကာ: 'ထင်ယွီ ကျွန်မတို့ဘယ်သွားနေကြတာလဲ?'

သူစုရန်နဲ့ရန်ဖြစ်ထားလို့အိမ်မပြန်ဘူးဆိုတာကိုသူမသိတယ်။သူမလဲအမှန်တော့ဘယ်မှသွားစရာမရှိဘူး။သူ့အနောက်ကိုလိုက်ချင်လို့သာသွားစရာရှိတယ်လို့ပြောခဲ့တာ။

သူမလဲစကားဆုံးရောကားဘရိတ်အုပ်သံကိုကြားလိုက်ရတယ်။ရုတ်တရက်ဖြစ်သွားတာဆိုတော့သူမကိုယ်အရှေ့ကိုယိုင်သွားပြီးသူမလဲကြောက်ကြောက်နဲ့ထိုင်ခုံခါးပတ်ကိုကိုင်ထားလိုက်မိတယ်။

သူမဘာမှမလုပ်ရသေးခင်မှာဘဲကားကလမ်းဘေးမှာရပ်သွားတယ်။

စုလိုင်ကြောက်ပြီးနှလုံးခုန်သံတွေမြန်နေကာ: 'ထင်..ထင်ယွီဘာဖြစ်လို့လဲ?ကျွန်မတို့...'

'ဆင်းတော့' စုန့်ထင်ယွီသူမကိုလှည့်မကြည့်ဘဲပြောလိုက်တယ်။

စုလိုင်လဲသူမနားကြားမှားတယ်ထင်ပြီး: 'ရှင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ?

'ငါမင်းကိုဆင်းတော့လို့ပြောနေတာ' စုန့်ထင်ယွီအသံကတစ်စက်ကလေးမှကိုညင်သာမှုမရှိဘဲ: 'မင်းမကြားဘူးလား?ငါနောက်တစ်ခေါက်ထပ်ပြောရမှာလား?ဒါမှမဟုတ်မင်းကိုငါကိုယ်တိုင်ကားပေါ်ကဆွဲချရမှာလား?'

စုလိုင်နားကြားမမှားဘူးဆိုတာသေချာသွားတယ်။စုန့်ထင်ယွီသူမကိုကားပေါ်ကနေနှင်ချနေတာဘဲ။ဒါပေမယ့်ဒီနေရာက...

စုလိုင်ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်တော့တိတ်ဆိတ်နေပြီးလူရောကားရောအရိပ်တောင်မမြင်ရဘူး။သူမအိမ်ကိုဘယ်လိုပြန်ရမှာလဲ?

'ထင်ယွီ ဒီမှာကားလဲမရှိဘူး။ကျွန်မ...'

စုလိုင်ငိုချင်နေပြီးမျက်မှောင်တွေလဲကြုတ်ကာ: 'ကျွန်မကိုဒီလိုမျိုးမလုပ်ပါနဲ့။ကျွန်မအိမ်ကိုဘယ်လိုပြန်ရမှာလဲ?'

'ငါ့ကိုသုံးကြိမ်မြောက်ပြန်ပြောရအောင်မလုပ်နဲ့။မဟုတ်ရင်မင်းနောင်တရသွားလိမ့်မယ်'