My Heart Be With You (Nayon Series 3)

Kabanata 37

Kabanata 37
Available

Humalik na lang ang araw sa buong Altaguirre, hindi ko pa rin naipipikit ang mga mata ko para umidlip man lang. Magdamag akong lulong sa rebelasyon ni Ryleigh sa akin.

Bukod sa hindi ko alam ang lahat ng detalye--kung paanong alam niya, bakit hindi nabanggit ni Mama, at tanggap ko ba, ay ngayon din ang dating ni Mama. Kaya mas lalo akong hindi nahila ng antok dahil do'n.

Ate informed me just this morning. Gusto ko sana siyang imbitahan sa pag-uusap namin ni Mama. I am sure that this will be a talk for us. At sigurado akong iyon ang itatanong ko sa kanya. I don't think I can let this slip. Or if she has news to break, I plan to not think of it until my curiosities are answered.

Naiwan sa akin ang mga bata. Ryleigh and Terrell left right after the talk. Sa magkaibang lakad nga lang.

"I'm coming home..." Terrell on the other end missed us.

Naghanda na ako para sa pagdating ni Mama at ni Terrell. It's quarter to eight. At ngayon pa ang uwi ng boyfriend ko.

I wonder if they succeeded to protect Syda. But then I remember their plan. And observing the confidence in Terrell's voice, I know they overwhelmed the threat.

"Good morning, Mama," said Tariah and kissed my cheek.

Ngumiti ako at humalik din sa pisngi niya.

"Good morning, my sweet."

Lumipat ang tingin ko sa batang nakaupo sa kama at tahimik akong pinagmamasdan. Nagtagal ang tingin ko sa kanya. I was in awe.

These two girls... they look like their fathers!

"Hmm... the Fidallego genes," muntik pa akong matawa.

I patiently waited for Jarrie to get comfortable with my presence. Nangyari naman kalaunan. Si Manang Pacia ang tumulong sa akin sa dalawang bata. Tariah is already comfortable with her so I let her handle my daughter while I busied myself taking care of Jarrie.

She feels like her father. Tahimik na bata at laging nakikiramdam sa paligid. Her silence is on a different level and vibe. Hindi ko maipaliwanag pero parang tipo ng katahimikan na ikakapangamba mo. The type of silence that would make you feel danger instead of peace.

But something in her is telling me she is warm. The overwhelming warmth from a flare that consoles the coldness.

Tariah and Jarrie are different. Be it the vibe, the face, most of what they are. But the indifference is utterly strong. Thanks to that Fidallego gene!

Dinala ko ang dalawa sa kubo kung saan kami magkikita ni Mama. Nandoon na siya nang dumating kami.

"Mama..." I snapped when she zoned out from the view of the girls.

Her confusion marked on her face. Humahalo sa gulat at saya sa nakikita.

"Uh... you had twins?" naguguluhan niyang tanong.

Hirap siyang ibaling sa akin ang atensyon. Napilitan nga lang nang hindi agad ako sumagot. Her gaze waited for my answer.

Ngumiti ako sa kanya. Pagkaupo ko, nilingon ko agad ang anak. Manang Pacia excused herself when she realized that this is a serious matter.

"My dear, Lola is here."

Tariah pouted. "Where?" at nilingon ang nag-iisang bagong mukha sa kanyang paningin.

"Mama, is that woman my Lola?"

Tumango ako. Hinawakan ko ang balikat niya.

"Yes, dear."