برای لحظه ای از ذهنش گذشت نکنه از خودش میترسید
ولی مگه چه کاری کرده بود؟
_متاسفم
چشمهای زیبا و معصوم مینهی کمی درشت شدن و گفت: برای چی؟
_برای اتفاقی که الان افتاد...متاسفم که اینقدر بی عرضه ام
و لبخند کوچک و دردناکی به اخر حرفهاش اضافه کرد
با شنیدن حرفهای برادرش دستهاش رو روی زمین گذاشت تا بلند شه و سمتش بره ولی خیلی سریع پشیمون شد
نگاه یونگی با همیشه فرق داشت و همینطور حالت چهره اش
دستهای لرزونش و موهای مشکی رنگی که نصف صورتش رو پوشونده بود همه باعث ترس مینهی شده بودن
این حالات برادرش براش جدید بودن
پس به جای رفتن پیشش سریع گفت: نه نه این تقصیر تو نیست...همش...همش به خاطر اون مردِ
پارچه شلوارش رو توی مشتش فشرد
نمیدونست درسته که جلوی برادرش از اسم پدر استفاده کنه یا نه
تا حالا هیچوقت از این کلمه برای خطاب کردن اون مرد استفاده نکرده بود
البته درست ترش اینه که بگیم تا حالا از اون مرد حرفی نزده بود
و همه ی اینها برای این بود که از وقتی یادش میومد برادرش نفرتش به اون مرد رو خیلی واضح نشون میداد و مینهی میترسید با زدن حرفی از اون یا پدر خطاب کردنش برادرش رو عصبی کنه
یونگی طوری که انگار حرفهای مینهی رو نشنیده باشه شروع کرد به حرف زدن: تو میتونستی تو یه خانواده بهتر باشی اصلا یه جای خیلی بهتر از اینجا میتونستی یه زندگی اروم داشته باشی اونموقع مثل همسنات دلیل گریه هات بخاطر چیزهای کوچک و ساده بود نه اینقدر ترسناک
بیشتر به نظر میرسید برادرش داشت برای خودش حرف میزد نه اون
لبهاش رو توی دهنش کشید و دستهاش رو مشت کرد
مینهی: اش..اشکالی نداره
_چرا داری ازم میترسی؟
یونگی خیلی ناگهانی گفت و مینهی رو شوکه کرد ولی بعد سریع شروع گرد به تکذیب: نه نه اینطور نیست، من هیچوقت ازت نمیترسم
_دروغ میگی
هیچوقت دوست نداشت اینطور با خواهر کوچکش صحبت کنه ولی الان مثل همیشه نبود
با بلند شدن مینهی نگاهشو بهش داد و تا وقتی که اونجا رو با قدم های تندش ترک و وارد اتاقش شد هم همونطور بهش خیره بود
انگار به مینهی فشار اورده بود
حالا بیشتر از قبل از خودش بدش میومد
بلند شد تا بره اشپزخونه و چیزی برای شام درسا کنه که مینهی با یه جعبه دستمال کاغذی از اتاق بیرون اومد
متعجب بهش خیره شد که مینهی با انگشت اشارش قسمتی از صورتش رو فشرد و گفت: اینجای صورتت خونیه باید تمیزش کنی بعد برات زخم هات رو ضد عفونی میکنم
Part 50
Start from the beginning
