جیمین: من دوست دارم
بلاخره جرعت شو جمع کرد و حرفی که میخواست رو زد
چند ثانیه تو سکوت معذب کننده ای گذشت که بلاخره یونگی به حرف اومد
_ببین...اسمت چی بود؟
مضطرب گفت: جیمین
_ببین جیمین من واقعا وقت و حوصله ای ندارم که بخوام برای تو تلفش کنم...پس چرا فقط گورتو گم نمیکنی؟ تا کی قراره بچسبی بهم و با حرفهای مضخرفت بیشتر بری رو اعصابم؟
جیمین کم و بیش با اخلاق یونگی اشنا بود و میدونست اون پسر زبون تندی داره و هیچکس براش مهم نیست
ولی بازم زدن این حرفهای بیرحمانه اونم دقیقا بعد از اعترافی که بهش کرده بود خیلی زیادی بود
چطور میتونست اینقدر سنگدل و بی احساس باشه؟
لبهاشو تو دهنش کشید و انگشتای دستهاش رو که میلرزیدن تو هم گره زد
یونگی کمی سرش رو کج کرد که باعث شد موهای مشکیش روی چشمهاش رو بگیرن و حالا نگاه خیره و سردش از زیر تارهای مشکیش به سمت جیمین بود
نفس جیمین برای ثانیه ای حبس شد
دلیلش رو میتونست ترس از اون نگاه بزاره
یا شاید هم به خاطر کبودی و زخم هایی بود که تازه متوجه اشون شده بود
الان باید به خاطر حرفهاش ناراحت و عصبی میبود نه؟
ولی نمیدونست چرا نمیتونه
هنوزم دلش میخواست اغوش اون رو برای یبار هم که شده حس کنه
یونگی بی حوصله گفت: یا یه چیزی بگو یا برو دیگه...چرا مث بز نگام میکنی
جیمین اخم ضریفی کرد و با ناراحتی و گیجی گفت: من...من بهت اعتراف کردم...چرا به جای اینکه جوابمو بدی اینطوری باهام حرف میزنی؟
یونگی چشمی چرخوند و گفت: یعنی میخوای بگی واقعا جوابمو نمیدونی؟
با دیدن نگاه خیره جیمین و جواب ندادنش فهمید جوابش نه
خنده ی کوتاهی سر داد و گفت: نگو که فکر کردی ممکنه بهت جواب مثبت بدم
رو صورت جیمین خم شد و با تمسخر گفت: چی با خودت فکر کردی؟ اینکه از یه پسر خوشم بیاد؟ اونم ادم ضعیفی مثل تو؟
لبهای جیمین میلرزیدن و هر لحظه اماده ی گریه کردن بود
ولی نه
اون قرار نبود اشک بریزه
حداقل نه جلوی یونگی
و نه تا قبل از اینکه جواب توهین هاش رو بده
عصبی با دستش به شونه ی یونگی فشاری وارد کرد و هولش داد عقب
با صدای بغض داری که عصبی بود بلند گفت: فکر کردی چون بهت گفتم دوست دارم میتونی هر جوری که بخوای باهم رفتار کنی....به چه حقی به خودت اجازه دادی اینجوری باهام حرف بزنی حتی اگه هم از من خوشت نمیاد میتونستی خیلی راحت ردم کنی
