Number 47 | ON-GOING

CHAPTER 56

Mischievous Confession

★

DMITRI.

HOW DID IT go like this? I mean, man, how did I became this utterly shameful? When did I became stupidly boneless?

I couldn't understand not until now that I deeply thought of this matter.

"Kailan pa ako naging ganito kabobo?" puno ng pagtatakang tanong ko sa sarili nang may kunot pa sa nuo habang nakatingala sa asul na kalangitan kung saan lumilipad ng malaya ang mga ibon.

Ngayong bumalik na ang lahat ng mga alaala ko, lahat ng mga kagaguhan ko sa buhay nitong mga nakaraang taon ay bunabaliktad ko na.

"Bakit napakatarantado mong punyeta ka?" muli ko na namang tanong sa sarili.

Ilang sandali pa, natagpuang ko na lang ang sarili kong sunusuway ang munti kong tawa at marahas na umiling-iling saka yumuko, ginulo ang buhok gamit ang dalawang kamay.

"Gunggong ka talaga, Dmitri."

From straightening my feet while sitting on the entrance' stairs, I pulled it up and rested both of my arms and head on top of my knees.

I've missed my old self. I don't want to be messed up anymore. Its too exhausting and draining. Just holy crap.

Inangat ko ang tingin sa kaharap kong lumang fountain nang nakasimangot. Kung buhay pa rin ang mga kapatid ko, malamang pagtatawanan na naman nila ako. Lalo nalukot ang mukha ko. Ang daya naman kasi.

I was so focused on on my own thoughts when I heard a low giggle. It made me startle and gathered my courage to face who did it.

"Ah, now I could say you really looked familiar with that pout, moy Korol'," said Erina with a smile in her face.

As I looked up to her walking towards where I was sitting, my eyebrows furrowed in bewilderment. What was she talking about? That pout? What kind?

"Hindi ko alam ang pinagsasasabi mo," tugon ko saka naglayo na lang ng tingin saka nagbuntong hininga.

Kailangan kong alisin sa sistema ko ang pagkahunghang ko ngayon. Hindi p'wedeng tatanga-tanga ako pagdating sa korte. Aaminin ko, hindi birong kalabanin si Homer, pero kung ipapakita kong mahina ako lalo na sa harap pa ng maraming mga mamamayang nag-aabang, doon pa lang talo na kami.

"I mean, listen to me, simple-minded lunatic." Naramdaman ko ang pagtabi ni Erina sa akin, pero imbes na matuwang sinamahan niya ako, lalo lang na nalukot ang mukha ko dahil sa tinawag niya sa akin.

"Stop calling me by that name, will you?"

But she didn't mind me and sat beside me, anchoring her arm to mine. She even leaned her head on my shoulder like nothing happened! What a woman!

"Do you remember the first time we've met each other?"

Nag-isip ako at ang huli kong naaalala ay noong nagising ako sa Stanovoy Mental facilities. "Yeah. At Stanovoy where—"

"No, Dmitri. Not at the Facility."

Puno ng kaguluhang nilingon ko ang babae. Nakangiti lang siya at parang kompiyansa pang nakaangat ang tingin sa akin. "Not at the facility? Then where, when and how?"

Nagsimulang magkuwento si Erina para masagot niya ang mga tanong ko, "I just realized this just now. When you were brought to the facility unconscious and severely injured, it was the first time that I saw you but I thought you looked familiar even with those wounds." Mula sa pagkakasandal ng uli niya sa balikat ko, inabot niya ang kaliwa kong kamay, pinagmasdan ang palad ko, saka niya pinagsiklop ang mga kamay namin.