𝕨𝕒𝕟𝕟𝕒 𝕓𝕖𝕥ʔ

TᕼIᖇTY Oᑎᗴ

Jungkook: "Μου μιλάς;" ρώτησε με βαριά και λαχανιασμένη, από το τρέξιμο, φωνή.
"Δεν μου μιλάς;" ρώτησε ξανά αφού η μόνη απάντηση που πήρε ήταν ένα γρύλισμα από τον μεγαλύτερο ο οποίος επιτάχυνε ακόμα περισσότερο τον βηματισμό του.
"Γιατί δεν μου μιλάς;"

Taehyung: "Ω! Δεν έχουμε όλη την αιωνιότητα μπροστά μας για να στο αναλύσω!" γκάριξε σχεδόν υστερικά, προχωρώντας ορμώμενος στο αυτοκίνητο με το οποίο είχαν φτάσει στην περιβόητη έκπληξη του Jungkook.

Tα μάγουλα του είχαν κοκκινήσει από την ένταση, το σώμα του είχε πάρει φωτιά αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν ικανό να τον απασχολήσει περισσότερο από το ερωτηματικό βλέμμα του μικρότερου. Σας να μην είχε καταλάβει τι πήγε λάθος.

Jungkook: "Εγώ έχω χρόνο!" τον ενημέρωσε αθώα πριν δεχτεί ακόμα μια φουρτουνιασμένη και φευγαλέα ματιά του Taehyung πάνω στο σώμα του.

Taehyung: "Είσαι πολύ αισιόδοξος σχετικά με αυτό! Αν δεν εξαφανιστείς από μπροστά μου, θα σε κάνω να αλλάξεις γνώμη."

Jungkook: "Μπορείς να μου πεις τον λόγο που είσαι θυμωμένος;"

Taehyung: "Λόγος; Λόγοι, Jungkook, λόγοι!" φώναξε ελεύθερα, δημιουργώντας αντίλαλο στο μαγευτικό τοπίο που βρίσκονταν.
"Εφτά συγκεκριμένα!"

Jungkook: "Τους μέτρησες;"

Taehyung: "Φυσικά, όσο ήμουν εκεί πάνω είχα όλο το χρόνο να φτιάξω μια λίστα στο μυαλό μου για τους λόγους τους οποίους σε μισώ!"

Ο Jungkook δυσανασχέτησε. Τον περίμενε ένας μακρόσυρτος μονόλογος του Taehyung που όσο κι αν έσπαγε το κεφάλι του να κατανοήσει τις αντιδράσεις του άλλου άντρα, ειλικρινά, του ήταν αδύνατο.

"Πρώτος λόγος, που με κουβάλησες στο βουνό για ελεύθερη πτώση χωρίς καν να με ενημερώσεις- απαράδεκτο για οποιανδήποτε δεν σέβεται τους φόβους του συντρόφου του, του εραστή του τέλος πάντων!" διόρθωσε κατευθείαν τον εαυτό του όταν συνειδητοποίησε πως δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει το είδος της σχέσης τους. Η σκέψη αυτή τον βάρυνε ακόμα περισσότερο με αρνητικά συναισθήματα.

"Δεύτερος λόγος, δεν σκέφτηκες καν ένα λούνα παρκ, ένα τρενάκι του τρόμου, κάτι λιγότερο ακραίο από την ελεύθερη πτώση- πόσο βλαμμένο μπορεί να είσαι;" Άφησε μερικές στιγμές να περάσουν μέχρι να συντονίσει την τραχιά του ανάσα και τα πόδια του που έχαναν σταδιακά την δυναμική τους.