𝕨𝕒𝕟𝕟𝕒 𝕓𝕖𝕥ʔ

TᕼIᖇTᗴᗴᑎ

O Seokjin άνοιξε το ψυγείο του πολυκαταστήματος αρπάζοντας τον αμερικάνο στα χέρια του. Ανυπομονούσε να φτάσει στο γραφείο του και να προσποιηθεί ότι δουλεύει ενώ κατά βάθος θα σκεφτόταν όλα αυτά που τον άφησαν ξάγρυπνο όλη νύχτα.

Και οι σκέψεις του, τα όνειρα του, οι φαντασιώσεις του, είχαν όνομα. Namjoon.

"Μανούλα, να πάρουμε παγωτό;" ακούστηκε η αθώα και παιδική φωνή του αγοριού που στεκόταν μπροστά από τον Seokjin στην ουρά του ταμείου.

"Όχι, γλυκιέ μου." απάντησε η μητέρα του παιδιού αυστηρά.

Το μικρό αγόρι έκανε μια γκριμάτσα παραπόνου και ο Seokjin χαμογέλασε αυθόρμητα στην παιδικότητα του.

"Ο προπονητής σου δεν απαγόρεψε τα γλυκά;" είπε η πλέον γονατιστή μητέρα καθώς χάιδευε τα πλούσια μαλλιά του παιδιού.

"Μόνο ένα." γκρίνιαξε ξανά ο μικρός.

"Ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πετυχαίνουν είναι ότι ανταλλάσσουν αυτό που περισσότερο θέλουν με αυτό που θέλουν εκείνη την στιγμή."

Το μικρό αγόρι πλάγιασε το κεφάλι του απορημένο. Το νεαρό της ηλικίας του δεν του επέτρεψε να καταλάβει τα λόγια της μαμάς του. Όμως ο Seokjin τα κατάλαβε.

Άφησε βιαστικά την πλαστική συσκευασία που είχε στα χέρια του και έτρεξε προς το αυτοκίνητο του. Ήταν ταραγμένος εκτός από μπερδεμένος.
Και τάξη στο χάος του μυαλού του ήρθαν να βάλουν τα λόγια της γυναίκας.

Αυτό ήταν η λύση στο πρόβλημα του!

Τόσα χρόνια ήταν ερωτευμένος με τον κολλητό του και παραλίγο να θυσιάσει τα συναισθήματα χρόνων για έναν ενθουσιασμό. Γιατί τα πυροτεχνήματα στο στομάχι του όταν τον άγγιζε ο Namjoonήταν ενθουσιασμός, σωστά;
Ναι, σωστά γιατί αν αυτό ήταν έρωτας, θα του τα είχε προσφέρει και ο Taehyung.

Seokjin: "Καλημέρα." ευχήθηκε απόμακρα μπαίνοντας στο συνεργείο του Namjoon.

Namjoon: "Καλημέρα, Seokjin."

Seokjin: "Μου είχες πει για ένα μεγάλο service που θα χρειαστεί το σαραβαλάκι μου. Λοιπόν, στο έφερα."

Χτύπησε ελάχιστα το καπό του οχήματός του και γέλασε σφιγμένος. Του ήταν δύσκολο να βρίσκεται εκεί. Ίσως γιατί ανάγκαζε τον εαυτό του να τον αφήσει, πείθοντάς τον πως αυτό είναι το ορθό.

Namjoon: "Καλά έκανες. Τώρα είναι στα δικά μου χέρια."

Ο Seokjin κοιτούσε τον χώρο του συνεργείο ανίκανος να εστιάσει κάπου συγκεκριμένα το βλέμμα του.
Θα τον απομάκρυνε. Χωρίς να ξέρει το γιατί, απλώς θα τον απέφευγε. Κάθε επικοινωνία μαζί του έκανε το μέσα του να υπολειτουργεί και αυτό δεν το άντεχε. Σαν η ιδέα οποιασδήποτε σύνδεσης με τον Namjoon τον έκανε να παραλύει.
Πίστευε πως αφήνοντάς τον τώρα, προστάτευε και τους δύο από βαθύτερη πληγή στο μέλλον.