𝕨𝕒𝕟𝕟𝕒 𝕓𝕖𝕥ʔ

Tᕼᖇᗴᗴ

Ξέρετε τον νόμο του Μέρφυ? Αν όχι, σίγουρα το έχετε βιώσει. Πείτε για παράδειγμα πως είστε σε ένα από τα πολλά ταμεία του ZARA. Περιμένετε με τις ώρες στην ουρά και συνειδητοποιείτε πως το ακριβώς δίπλα ταμείο κινείτε πιο γρήγορα από το δικό σας. Αποφασίζετε λοιπόν να μεταφερθείτε σε εκείνο και όταν το κάνετε εντελώς ξαφνικά το ταμείο που εγκαταλείψατε, κινείται πολύ πιο γρήγορα.

Και εδώ έρχεται ο Μέρφυ να διατυπώσει τον αξιοσημείωτο νόμο πως ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.

Ας πούμε πως σήμερα ο Jungkook θα το βίωνε.

Ο ήχος κλήσης του κινητού του χτυπούσε ασταμάτητα και εκείνος απέρριπτε ενοχλημένος την μια κλήση μετά την άλλη. Έπειτα από μια σειρά τηλεφωνημάτων, το σήκωσε έτοιμος να βρίσει το άτομο που τόλμησε να ταράξει τον ύπνο του.

Hoseok: "Καλή σου μέρα, Jungkook!" ακούστηκε η ευδιάθετη φωνή του κάνοντας τον μικρό να γελάσει νοσταλγικά. Πόσα χρόνια είχε να ξεκινήσει η μέρα του με την χαρούμενη χροιά του Hoseok?

Jungkook: "Ευχαριστώ και ανταποδίδω." μουρμούρισε αγουροξυπνημένος και κουκουλώθηκε ακόμα περισσότερο με το ζεστό του πάπλωμα.

Hoseok: "Σε ξύπνησα?"

Jungkook: "Οκτώ το πρωί και να με ξύπνησες? Μην το ξαναπείς." ειρωνεύτηκε κακόκεφος τον μεγαλύτερο του ο οποίος καθάρισε την φωνή του για να του ανακοινώσει τον λόγο του τηλεφωνήματος.

Hoseok: "Πρέπει να έρθεις να υπογράψεις, Jungkook. Οι μέρες περνάνε και η Je-in χρειάζεται την καθοδήγηση σου. Μια εβδομάδα περίμενα να με πάρεις."

Τα χαρακτηριστικά του Jungkook σκλήραναν όπως και ο τόνος της φωνής του. Ακόμα έμενε στο ξενοδοχείο, ανήμπορος να παρουσιαστεί στην βίλα όπου ζούσε ο πατέρας του μέχρι τώρα. Πως ακριβώς θα έβρισκε το θάρρος να εμφανιστεί στην εταιρεία του?

Jungkook: "Και θα περιμένεις κι άλλο. Δεν είμαι έτοιμος." ανακοίνωσε αυστηρά και κοφτά, δίνοντας στον συνομιλητή του το μήνυμα που ήθελε. Μόνο που ο Hoseok δεν είχε σκοπό να παίξει το παιχνίδι του.

Hoseok: "Ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος. Η εταιρεία σε χρειάζεται, σε περιμένω." έκλεισε το τηλέφωνο πριν ακούσει οποιαδήποτε αντίρρηση του μικρότερου.

Ο Jungkook στάθηκε μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου, παίρνοντας μερικές βαθιές ανάσες. Κοίταξε τα τατουάζ που στόλιζαν το χέρια του και τον γυμνό θώρακά του.
Τα κάλυψε με ένα μαύρο πουκάμισο και μαζί με αυτά και όλες τις ανασφάλειες του. Έβγαλε τα περισσότερα σκουλαρίκια που στόλιζαν τους λοβούς του και τις χοντρές αλυσίδες στον καρπό του και το λαιμό του. Κοίταξε την φιγούρα του στον καθρέφτη, παίρνοντας κοφτές ανάσες.
Είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ήξερε τις δυνατότητες του και το δυναμισμό του όμως αυτό που τον φόβιζε ήταν η ζωή που έπρεπε να αφήσει πίσω του. Δεν θα ήταν πλέον ένας τελειόφοιτος που έτρωγε τα λεφτά του μπαμπά του.
Δεν ήταν όμως το μόνο πρόβλημα που θα έπρεπε να τον απασχολεί. Η καινούργια του καθημερινότητα, οι καινούργιοι στόχοι του θα του έδιναν μια ευκαιρία -ή και απειλή- όπως το πάρει κανείς.
Θα έπρεπε να ισορροπήσει την μεγάλη ιδέα που είχε για τον εαυτό του με τη μικρή ιδέα που είχε για τους άλλους.