𝕨𝕒𝕟𝕟𝕒 𝕓𝕖𝕥ʔ

TᗯᗴᑎTY ᖴOᑌᖇ

O Seokjin έφτασε μεθυσμένος και πλήρως αποπροσανατολισμένος έξω από ένα διαμέρισμα. Ένα διαμέρισμα που δεν περίμενε να πλησιάσει ποτέ σε αυτή την κατάσταση και με τέτοιες προθέσεις.

Σίγουρα θα το μετάνιωνε, αν ήταν νηφάλιος θα έβριζε τον εαυτό του για την παρορμητική και εξευτελιστική κατάσταση του. Τώρα όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα τέτοιο. Είχε πιεί και ενώ καταλάβαινε πλήρως τις κινήσεις τους, βρήκε δικαιολογία το ποτό και χτύπησε το κουδούνι.

Namjoon: "Seokjin;" αναφώνησε έκπληκτος και ταυτόχρονα σοκαρισμένος. Ένιωσε την ανάγκη να τον αγκαλιάσει έπειτα από αρκετό καιρό που τον έβλεπε. Σταμάτησε τον εαυτό του από την αυθόρμητη ανάγκη που είχε όταν παρατήρησε καλύτερα την κατάσταση του.
"Τι σου συμβαίνει;"
Είχε μαρμαρώσει το σώμα του κοιτάζοντας την μεθυσμένη φιγούρα ενώ οι χτύποι της καρδιάς του αυξάνονταν σταδιακά στο μπερδεμένο και ζαλισμένο βλέμμα του άντρα μπροστά του.

Seokjin: "Να περάσω;"

Namjoon: "Ναι, συγνώμη." έκανε χώρο στον μεγαλύτερο προκειμένου να μπει στο εσωτερικό του σπιτιού. Κοίταξε το ασταθές βήμα του και οι υποψίες του πως είχε πιεί, μόλις επιβεβαιώθηκαν.

Seokjin: "Με θέλεις;"

Ο Namjoon τον κοίταξε κατάματα νιώθοντας τον λαιμό του να στεγνώνει και το σώμα του να ανατριχιάζει από την βαριά φωνή του. Δεν ήξερε τι έπρεπε να πει. Ούτε καν αν έπρεπε να πει κάτι.

Namjoon: "Πόσο έχεις πιει;" κατάφερε να απορήσει με σιγανή φωνή.

Ο Seokjin κάθισε στον καναπέ που βρισκόταν πίσω του καθώς έμπλεκε τα δάχτυλα του στα πυκνά μαλλιά του. Γιατί έπρεπε να είναι όλα τόσα αναθεματισμένα σύνθετα μέσα στο κεφάλι του αυτή την στιγμή; Ή βασικά μήπως το πρόβλημα του ήταν πως ήταν όλα τόσο ξεκάθαρα;
Έψαχνε επιβεβαίωση σε έναν εύκολο -για εκείνον- στόχο μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει το εγώ του. Για να νιώσει σημαντικός και ποθητός από κάποιον έπειτα από τόσο καιρό.

Seokjin: "Συγνώμη, δεν έπρεπε να έρθω." μουρμούρισε απρόθυμα και σηκώθηκε με δυσκολία με προορισμό την έξοδο. Θα έφευγε.

Namjoon: "Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να φύγεις σε τέτοια κατάσταση." τον σταμάτησε πιάνοντας τον καρπό του στα χέρια του.
"Μείνε."

Seokjin: "Νοιάζεσαι;" γέλασε ειρωνικά έχοντας καρφωμένο το βλέμμα του στα μπλεγμένα χέρια τους. Δεν θυμόταν ποτέ να έχει πάρει προσοχή και τρυφερότητα από κάποιον τα τελευταία χρόνια.