𝕨𝕒𝕟𝕟𝕒 𝕓𝕖𝕥ʔ

Oᑎᗴ

Ένας Ιάπωνας συγγραφέας ανακάλυψε πως η σιωπή είναι κάτι που μπορείς να το ακούσεις. Περίεργο αλλά, ναι, ισχύει. Η σιωπή είναι μια από τις πιο σπουδαίες τεχνικής συζήτησης. Άλλωστε, δεν μιλάει μόνο το στόμα. Μιλάνε τα μάτια, οι κινήσεις, οι εκφράσεις, η στάση του σώματος.

Και το συγκεκριμένο βράδυ για τους δύο φίλους μιλούσαν κατά βάση τα μάτια.

Hoseok: "Πως είσαι?"

Ο Hoseok κοίταξε τον άντρα απέναντι του ανήσυχα. Βρίσκονταν μονάχα λίγα λεπτά στο δικηγορικό του γραφείο αλλά οι ερωτήσεις και τα λόγια που ήθελε να πει ήταν χιλιάδες. Βλέποντας όμως το μικρό, μελαχρινό αγόρι στην απέναντι δερμάτινη πολυθρόνα, οι σκέψεις του δεν έβρισκαν το θάρρος να εκφραστούν.
Δεν πήρε απάντηση στην ερώτηση του και χαλάρωσε τον κόμπο της γραβάτας του, κατανοώντας πως τον περίμενε μια δύσκολη συζήτηση.

"Είσαι καλά, Jungkook?" ρώτησε με δυνατότερη φωνή από πριν, ξυπνώντας έτσι τον μικρότερο από τις χιλιάδες σκέψεις του.

Jungkook: "Ναι, είμαι καλά."

Ο Hoseok τον κοίταξε ξανά. Πως γίνεται να είναι καλά? Σίγουρα αυτό δεν ήταν το καλά του Jungkook. Μπορεί τα τέσσερα τελευταία χρόνια ο Jungkook να έλειπε Αμερική αλλά ο Hoseok πριν από τόσα χρόνια στο αεροδρόμιο, είχε χαιρετήσει έναν δεκαοχτάχρονο γεμάτο ενέργεια και ζωντάνια.

Hoseok: "Έπρεπε να έρθεις." τόλμησε να ξεστομίσει χωρίς καν να αντικρίσει κατάματα τον Jungkook.

Jungkook: "Έπρεπε?" γέλασε άηχα κοιτώντας τον.
"Δεν κάνω ποτέ αυτό που πρέπει. Αυτό δεν ήταν και το πρόβλημα του άλλωστε?"

Ο Hoseok του γέμισε το ποτήρι με πάγο και ουίσκι. Δεν ήξερε τι να απαντήσει.
Φαινομενικά είχαν πολλά να πουν. Είχαν να ιδωθούν τέσσερα χρόνια και ήθελε να μάθει πως ήταν η ζωή του Jungkook στην Αμερική. Θα ρωτούσε, υπό άλλες συνθήκες σίγουρα θα ρωτούσε. Τώρα όμως είχαν πιο σημαντικό αντικείμενο συζήτησης.

Hoseok: "Ήταν το τελευταίο αντίο." ψιθύρισε με αβεβαιότητα στην φωνή του και ο Jungkook ξεροκατάπιε στα λόγια του.

Άσχημη λέξη το αντίο για εκείνον. Βασικά όχι άσχημη, σκληρή.
Ήταν μόλις οχτώ χρονών όταν αναγκάστηκε να πει το τελευταίο αντίο στην μητέρα του. Δεν θυμάται πολλά από εκείνη την ημέρα αλλά το γεγονός πως την παρακαλούσε να ξυπνήσει το θυμάται σαν τώρα.

Ίσως για αυτό προτίμησε να μην πει και στον πατέρα του το τελευταίο αντίο την χθεσινή μέρα. Δεν παρευρέθηκε στην τεράστια τελετή αποχαιρετισμού του και ο λόγος κατά βάθος δεν ήταν μόνο το σκληρό αντίο. Φοβήθηκε μήπως δεν κλάψει, μήπως αναγκάσει τον εαυτό του να κλάψει και σχολίαζαν όλοι οι δημοσιογράφοι πόσο ψεύτικα πληγωμένος είναι.