İnanmamak İçin Sunulan 99 Sebep

82. SEBEP: Nuh'un gemisi

82. Diğer kitaplar gibi varlığına kanıt olmayan Nuh'un gemisi efsanesini anlatıyor(Muminun: 27), (Hud: 37-38-42-44), (Araf: 64), (Yunus: 73)(Şuara: 119), (Ankebut: 15-65)

Susturulamayan hakikatlerden bahseden, hiçbir beşer kelamına benzemeyip devrin edebiyatçı şair müşrikleri ve günümüzün ve aradaki asırların her dil bilimcisi tarafından tasdiklenen bir kitapta çelişki olmayıp her harfine kadar bir tevafuk ve uyum sarmalı varken bu kitapta ne geçiyorsa haktır, Hakk'tandır!

"Filistin, Yunanistan, Asur, Amerika, Avustralya, Hindistan, Tibet, Çin, Malezya, Litvanya gibi çeşitli ırklara ve bölgelere ait çok sayıda halkın geleneğinde de bulunmaktadır (NDB, s. 178; Eliade, Histoire, I, 75; IDB, II, 280). Tûfanın mitolojik bir hikâye veya asılsız bir efsane olduğu görüşü ise bunun yaygınlığı ve kutsal metinlerde yer alışı dikkate alındığında savunulabilir değildir."(Türk Diyanet Vakfı Ansiklopedisi)

Dünya'nın birbirinden uzak yörelerinde aralarında on binler kilometre olmasına karşın anlatılan hikayeler ve yazılı belgeler ana hatları ile bir ortaklık ve bütünlük oluşturarak kesişiyor ise Kur'an'da geçen büyük tufan efsane olamayacak kadar çok delile dayanmaktadır.

O kaynaklardan örnekler verecek olur isek; Avustralya’da tûfan anlatımlarında bütün suları yutan dev bir kurbağadan bahsedilir. Susuzluktan kırılan hayvanlar bu kurbağayı güldürmeye karar verirler. Kahkaha patlatan kurbağanın ağzından çıkan sular tûfana yol açar (H. Cazelles, III, 573; EUn., V, 405) Hindistan’da Vedalar’da yer almayan tûfan hadisesi ilk defa Catapatha Brâhmanâ’da nakledilir. Bir balık insan ırkının atası olan Manu’yu gerçekleşmesi çok yakın olan tûfandan haberdar eder ve bir gemi yapmasını öğütler. Tûfan başladığında balık gemiyi kuzeye doğru çeker ve bir dağın yanında durdurur. Mahabharata ve Bhagavata Purana’da tûfan hikâyesinin kısmen farklı versiyonları bulunmaktadır (M. Delahoutre, I, 453; ERE, IV, 555). İran’da mevcut inanışa göre dünya, korkunç bir kış mevsiminde biriken karların erimesiyle oluşan tûfan neticesinde son bulmaktadır. Ahura Mazda ilk insan ve ilk kral Yima’ya bir kaleye çekilmesini öğütler. Yima da insanların en iyileriyle çeşitli türde bitki ve hayvanları yanına alarak bu kaleye sığınır ve kopan tûfan altın çağa son verir. Yunan mitolojisine göre tanrı Zeus gün geçtikçe daha çok günah işleyen insanları bir tûfanla yok etmeye karar verir. Promethee, oğlu Deucalion’u Zeus’un bu kararından haberdar eder ve ona bir tekne yapmasını öğütler. Deucalion tekneyi yaparak karısıyla birlikte bu tekneye biner ve dokuz gün dokuz gece sularda sürüklendikten sonra tûfanın sona ermesiyle Parnassos dağına ayak basar (Necatigil, s. 64; EUn., V, 405; ERE, IV, 554-555).

"Tûfanla ilgili en eski rivayetler ve kutsal metinlerde aktarılanlara en yakın olanlar Ortadoğu menşeli çivi yazılı geleneğe aittir (Sumer, Bâbil, Asur). İlk yazılı belgeler Sumerler’den kalmadır ve Bâbil tûfan hikâyesi de Sumer menşelidir. Tûfanın Sumer versiyonu fragmanlar biçiminde pek çok boşluğu olan bir metin halinde günümüze ulaşmıştır. Tûfanla ilgili Sumer, Bâbil ve Asur rivayetleri kısmî farklılıklar taşımaktadır. Bâbilliler’e ait en tam sayılan tûfan hikâyesi Gılgamış destanında bulunur."(Türk Diyanet Vakfı Ansiklopedisi)

Nuh Tufanı hakkında hikayeler ve mitoloji eserlerinde oldukça ilginç yöresel mitlerden karıştırma olsa dâhi  tasvir ve sebepleri çıkardığımızda oluşan tufan olayı çok farklı coğrafyalarda dilden dile ve ardından yazıya geçirilmiş bir tarihi gerçeklik oluşturmaktadır.