"Biz şimdi neyiz biliyor musun? Akıp giden zamana göz kırpan, Yorgun yıldızlar gibiyiz. Birbirine uzanamayan..."
*MURATHAN MUNGAN
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
******
Helloooğğğ hamsi kuşlarım 🖤
Bu bölümün size gelebilmek için çektiği çileleri,acıları, elemleri bir bilseniz oturup benimle ağlardınız o kadar diyeyim yani canlar lwjsjwjs
O yüzden lütfen satır arası yorumlarınızı eksik etmeyin olur mu? Bol bol fikirlerinizi salın bana. Bildirim manyağı yapın beni ayol jwhshwhshs
Keyifli okumalar 🖤
******
~🦋~
"Mulata pu ne?"diye masaya işaret parmağını yapıştırarak kırkıncı kere aynı soruyu yenileyen 2 yaşındaki minik Gökçen'e bıkkın bir bakış attı Murathan.
Askeri gazinoda bir düğündeydiler. O da sahneye çıkıp arkadaşları ile oynamak istiyordu ama Gökçen yine ona sülük gibi yapışıp kalmış durumdaydı. Yetmezmiş gibi susmuyordu. Asla ama asla susmuyordu. Anne babaları yan masada kendi arkadaşları ile sohbet edip, ablaları pistte balonlarla oynarken o neden bunu çekmek zorundaydı ki?
Küçükken daha tatlıydı diye düşündü istemsizce. En azından beşikte öylece yatıp sağa sola kusup, tükürüyordu. Büyüdükçe işler sinir bozucu bir hal alıyordu. Konuşmayıp kundaklar içinde ciyak ciyak ağlarken bile kesinlikle daha iyiydi.
Her şeyi soruyordu.Her şeyi! Bu ne? Neden ? Niçin? Neden öyle? Şöyle mi? Böyle mi? Sesi susmuyordu.Asla sesi susmuyordu. En kötüsü ise hepsini Murathan'a sormasıydı. Başka kimseye değil. Sadece ona...
"Mulata pu ne?"diyerek Gökçen sorusunu yenileyince ters bir bakış attı.İmkanı olsa da saçını başını yolabilseydi şu an.
Gökçen bu sert bakışa karşılık olarak Murathan'ın gözünün içine baka baka aynı soruyu tekrar yöneltti."Mulata pu ne!?"
