Het Voodoo Mysterie

25| Een vrije dag, of toch niet?

Een dagje vrij. Ik geloof dat ik daar wel aan toe ben. School heeft vandaag een studiedag waar de leerlingen niet welkom zijn en dus een dag vrij hebben. Pip zit nu op school en dus is dit de ideale kans om even rustig aan te doen en te genieten van het leven.

Daarom bevind ik mezelf op dit moment in de achtertuin met een puddingbroodje en een flinke bak thee. De krant ligt open voor mijn neus op tafel en geeft een interessant artikel over het boek "de hond van de Baskervilles" weer.

Persoonlijk vind ik het een legendarisch staaltje literatuur. Het bedenken en uitschrijven van zo'n verhaal kost erg veel hersens en denkvermogen. Iets wat de schrijver, Sir Arthur Conan Doyl, duidelijk wel heeft. Ik had het boek binnen twee schooldagen uit.

'Caro?' Klinkt het opeens vanuit de deuropening. Ik kijk op en zie mijn moeder.

'Hoi mam. Wat is er?' Vraag ik aan haar.

Als ik beter naar haar kijk zie ik dat ze er verrassend slecht uitziet. De donkere kringen onder haar ogen verraden dat ze nauwelijks geslapen heeft en haar rimpels zijn verergerd. Ik frons en klop op de stoel naast mij.

Ze gaat zitten. 'Ik moet eventjes iets aan je kwijt.' Begint ze aarzelend. Ze neemt een diepe teug lucht. 'Pap en ik hebben de laatste tijd erg veel ruzie en eergisteren is het flink uit de hand gelopen. Zo erg dat ik het nu echt niet meer trek om samen met hem onder één dak te wonen. Ik heb een advocaat ingehuurd en een aanvraag voor scheiding gedaan.'

Misschien verwacht ze nu dat ik erg veel medelijden ga hebben, maar zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Ik ben meer gericht op feiten en waarheden, niet op instinct en meningen.

'Mooi zo. Het zat er ook wel aan te komen, niet?' Zeg ik daarom. Mijn moeder lacht even triest.

'Fijn dat je zo eerlijk bent altijd.' Snuft ze. Ze spreidt haar armen voor een knuffel, maar trekt ze aarzelend weer terug. 'Sorry, soms vergeet ik even dat knuffelen niet echt iets voor jou is.'

'Sinds ik meer een softie ben geworden door Jaimy kan ik het wel aan.' Glimlach ik. Ik zet mijn kopje op de krant zodat hij niet weg waait en geef mijn moeder een flinke knuffel.

'Nooit gedacht dat een jongen een goede invloed op jou zou hebben.' Mompelt ze tegen mijn schouder aan.

'Als van een harde meid een softie maken iets positiefs is, dan ja.' Murmel ik.

Onze omhelzing wordt ruw onderbroken door mijn mobiel die op tafel begint te trillen. Ik laat mijn moeder los en neem op als ik zie dat het Heidi is die belt.

'Hoi Heid. Staat er iets in de fik?' Vraag ik sarcastisch.

'Caro dit is niet grappig! Kom nu meteen naar mijn huis!' Gilt ze door de hoorn.

Ik frons even maar knik dan, ookal weet ik dat ze dat niet ziet. 'Oké ik kom eraan. Tot zo!' Ik hang op en kijk mijn moeder aan. 'Ik moet even naar Heidi's huis toe. Ze klonk nogal ernstig.'

'O oké. Is goed. Ik zal wel wat pannenkoeken bakken voor als je weer terug komt.' Glimlacht ze. Ik grijns even en maak een piccobello teken met mijn vingers.

Nog niet eens 5 minuten later loop ik rustig met mijn handen in mijn jaszakken door de straten opweg naar Heidi's huis. Dat geeft me de tijd om een beetje na te denken over mijn hele situatie.

Het zijn inmiddels de laatste lootjes naar de dader. We hebben de schuilplaats, een onbekende kluis en onze mysterieuze voodoo dader gevonden. Wie het is en wat er precies met Annabelle is gebeurd is nog niet zeker. Ze is hoogstwaarschijnlijk dood. Het kan gekomen zijn door cyanide, wat mij ook is toegediend door Louise. Ook kan ze gestoken zijn, want we weten inmiddels dat onze dader wapens in bezit heeft. Een mogelijkheid waar ik liever niet aan denk is levend verbranden. Ik krijg er de rillingen van.

Een hoofdverdachte heb ik nog altijd niet. De personen die altijd rond Annabelle hangen hebben allemaal nogal een grimmige en mysterieuze sfeer om zich heen hangen. Behalve Louise, die ik ondanks de vergiftiging niet echt verdenk van Annabelle's moord. Zij was de gastvrouw op haar feestje en is dus de hele avond en nacht thuis gebleven. Ik kom er gewoon niet helemaal bij.

Ik klop aan bij Heidi's huis en Evania doet vrijwel meteen de deur open. Ze ziet er een tikkeltje gespannen uit.

'Kom vlug binnen. Jaimy is al boven bij haar.' Zegt ze vlug.

Ik knik, schop mijn schoenen bij de deur uit en loop naar boven. Aan de stemmen te horen zijn beiden vrij van slag. Ik storm zonder te kloppen haar kamer binnen.

'Waar is de brand?' Vraag ik fronsend. Ik ga omgekeerd op haar bureaustoel zitten en kijk de twee op de bedrand aan.

Tot mijn schrik haalt Heidi een voodoopop tevoorschijn. 'Dit lag vanochtend op de deurmat met een briefje.' Zegt ze paniekerig.

'Er zit geen pin in.' Merk ik op.

'De waarschuwing is hier.' Zegt Jaimy en hij geeft me het kleine briefje wat hij de hele tijd vast had. Ik pak het aan.

Jij bent mijn nieuwe troef. Zeg je vriendin te stoppen voor haar lot dat van jou of die van jouw vriendje wordt...

-NN

Zonder enige emotie staar ik naar het roze kaartje. In de kleuren van de kaartjes zit echt geen enkele volgorde; de brieven kan ik niet plaatsen. Heidi kijkt me afwachtend aan.

'Wat zeg je ervan? Ga je nu eindelijk stoppen?' Vraagt ze in paniek. 'Alsjeblieft, doe het voor mij.'

Ik draai langzaam mijn hoofd en kijk haar aan. Haar ogen smeken me te doen wat ze me net vroeg en ze bijt zo heftig op haar lip dat het bijna begint te bloeden.

Doe het voor mij.

Op dit moment maak ik mijn beslissing. Misschien wel de roekelooste, maar beste beslissing die ik op het moment kan maken. Ik kan Heidi noch Jaimy aan hun lot overlaten. Daar ben ik te trots en te vastberaden voor.

Vanavond ga ik de dader ontmaskeren.

We zijn bijna aan het einde dames en heren. Wat vinden jullie van Caro's beslissing?

Liefs,

Pageotte