~ZAAK GEOPEND~
Één van de populairste meisjes van de school raakt plotseling vermist. North Singste is in rep en roer als de politie na twee weken besluit om de zaak te seponeren. Hiermee geeft de politie de mogelijke moordenaar vrij baan.
Caro is v...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De bakkerij is vrijwel helemaal leeg. De vrouw die net bij de balie iets heeft afgerekend, komt nu met twee zware tassen met taart de winkel uit. Ik houd de deur voor haar open.
'Dankjewel meisje.' Glimlacht de ietwat oudere vrouw. 'Zo zouden er meer moeten zijn.'
'Zo zijn er ook meer hoor mevrouw.' Zeg ik vaag. Ik werp haar een onschuldige glimlach toe. 'Het hangt gewoon van de stemming af.'
Met die woorden loop ik zelf de bakkerij in en houd ik de deur voor Jaimy open. Linea recta loop ik naar een plekje bij het raam en leg ik mijn tas op de stoel.
'Wat wil jij?' Vraag ik aan Jaimy. Hij haalt zijn schouders op.
'Maakt niet uit.'
'Ik geloof dat ze me voor gek gaan verklaren als ik met jouw "maakt me niet uit" bij de balie aankom.' Grijns ik hoofdschuddend.
'En ik maar denken dat je je nergens voor schaamt.' Grijnst hij terug. 'Laat mij anders maar bestellen.'
'Ten eerste: ik schaam me er ook niet voor. Geef mij één grammaticaal correcte zin waarin ik heb gezegd dat ik me schaam, en ten tweede: ik heb al gezegd dat ik zou gaan trakteren.' Zucht ik.
Hij kijkt me met een ongeïnteresseerde opgetrokken wenkbrouw aan en slaat zijn armen over elkaar.
'Zit.' Grijnst hij. Ik doe mijn armen in de lucht en ga zitten.
'Oké oké, jij wint. Alleen deze keer dan.' Zucht ik vol overgave en ik zak onderuit op de stoel.
'Brave meid.' Grijnst hij en hij loopt lachend naar de balie. Ik kijk hem hoofdschuddend na.
Jongens, het zijn maar rare organismen. Want dat is het ook. Ze zijn enorm onvoorspelbaar en kunnen soms meer moodswings hebben dan de gemiddelde zwangere vrouw. Niet dat Jaimy daar last van heeft. Voor zover ik weet niet althans. Dan nog, het blijven rare organismen.
Ik zie Louise achter de balie met rode wangen en haar blauwe ogen op Jaimy gericht de bestelling opschrijven. Ik heb geen idee of ze überhaupt weet wat ze opschrijft. Wat ik wel weet is dat ze haar complete aandacht bij Jaimy heeft gelegd, die er overigens niet erg relaxed bij staat. Ik snap überhaupt niet dat hij deze aandacht niet is gewend, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik zie hoe hij Louise bedankt en stijfjes weer terug naar de tafel loopt. Ik gaap hem grijnzend aan.
'Dat zag er soepel uit.' Grijns ik.
'Och, houd je mond.' Mompelt hij met een rood gezicht. 'Dat was zo ongemakkelijk!'
'Jij moest zo nodig de puddingbroodjes halen, weet je nog?' Plaag ik hem met een pesterige ondertoon. Ik schop hem lichtjes met mijn voet onder de tafel.
'"Jij moest zo nodig de puddingbroodjes halen"' immiteert hij me op een kakkerig toontje. Ik lach en ontvang een schop onder te tafel.
'Die was te verwachten, maar het is wel je eigen schuld.'
