Het Voodoo Mysterie

22| Caro en het Vervloekte Puddingbroodje

'Oké, dus wat is precies te bedoeling?' Vraagt Heidi voor de honderdste keer. Jaimy en ik zuchten beiden gepijnigd. 'Wat?'

'Heid, hoe vaak moet er voor jou wel niet eens iets uitgelegd worden voordat je het begrijpt?' Vraag ik met een vermoeide kreun in mijn stem. 'Wat we gaan doen is eigenlijk de loods onderzoeken en inspecteren. Daarmee bedoel ik de achtergrond informatie, materialen, blauwdrukken etcetera. Daarna gaan we nogmaals kijken of we binnen nog iets kunnen vinden, en mits dat zo is dan gaan we naar de politie.'

'O oké.' Zegt ze.

'Maar dat is nu even niet belangrijk. Wie gaat de puddingbroodjes halen?' Vraag ik grijnzend. Ik wijs vlug naar Jaimy. 'Iedereen behalve jij. Heidi, wees even lief voor me en haal de puddingbroodjes.'

'God, ben jij ongesteld ofzo?' Vraagt ze sarcastisch. Ze gaat staan en trekt alvast de portemonnee.

'Mijn hoofd lijkt op een bloedvergiet, dus als je dat ook meetelt als ongesteld zijn, dan ja.' Zeg ik simpel. Ik geef haar een klein duwtje in de richting van de balie. 'Nou chop chop.'

Heidi rolt met haar ogen en loopt naar de balie. Ik zak tevreden onderuit op het bankje en leun met mijn hoofd tegen de rugleuning.

'Wat ben jij hard tegen haar.' Merkt Jaimy, zogenaamd afkeurend, op.

'Wat ben jij een softie tegen haar.' Bijt ik terug. Ik steek kinderachtig mijn vinger op. 'Ik ken Heidi al veel te lang om te weten dat als je haar te soft behandelt ze echt rare dingen gaat doen. Kijk maar uit hoor.'

'Dat valt nu ook wel weer mee hoor Caro.' Zegt Heidi achter mij. Ik grijns wat schaapachtig naar haar en ga weer rechtop zitten.

'Heidi, we hadden het er net over hoe geweldig je bent.' Kuch ik sarcastisch. Ze rolt grijnzend met haar ogen en komt naast mij zitten.

'Maak dat de kat wijs.' Zegt ze en ze geeft me een por in mijn zij. 'Je hebt hem toch niks beschaamends vertelt?'

'Zoals die ene keer dat je vast zat in de glijbaan in dat kinderspeeltuintje en er een brandweerwagen moest komen om de glijbaan open te breken en je weer los te maken?' Vraag ik plagerig. 'Nee, zoiets heb ik niet verteld.'

Heidi's hoofd wordt langzaam rood uit schaamte. De manier waarop Jaimy zijn lach in probeert te houden, helpt ook niet echt. Ze wisselt blozend en blik met hem en kijkt dan weer weg.

'Je had die blik van die kiddo's moeten zien.' Lach ik gewoon door. Heidi stompt me hard in mijn zij en geeft me een waarschuwende blik. 'Zo teleurgesteld allemaal. Allemaal omdat Heid het een leuk idee vond om op de glijbaan te gaan.'

'Dat moest van jou!' Protesteert ze met een rood hoofd.

'Jij deed het.' Bijt ik grijnzend terug.

Ze staart me geniepig aan met gespleten ogen. Ik doe lekker mee en staar haar precies op dezelfde manier aan. Het loopt uit tot een waar staargevecht.

Heidi is de eerste die op haar lip bijt en niet lang daarna in de lach schiet. Heidi en staarwedstrijden zijn daarom dan ook geen goede combi. Ik kan het nog wel uren volhouden.

'Één puddingbroodje met aardbeien, slagroom en vanillesaus en twee puddingbroodjes met chocolade.' Zegt Louise en ze zet de bordjes voor ons neer. 'Smakelijk.'

Ik kijk Heidi met een vermaakte grijns aan. 'Zo hé, je weet dus al zo wat Jaimy wil hebben?' Vraag ik aan haar. Ze bloost.

'Nou uh, we hebben wel vaker afgesproken bij de bakkerij om te praten enzo.' Zegt ze aarzelend.

Volgens mij heb ik nog nooit zo hard gegrijnst. 'Aha en ik moet geloven dat jullie alleen praten? Kom op zeg. Ik ken je langer dan vandaag!'

'Caro!' Sist ze blozend. 'Hij zit hier gewoon bij! Doe normaal!'

Ik kijk van Heidi naar Jaimy en weer terug. Op het moment is het verschil tussen mijn vrienden en twee rijpe tomaten bijna niet te zien. Allebei kijken ze beschaamd naar elkaar.

'Caro er is niks.' Probeert Jaimy. Ik neem grijnzend een hap van mijn puddingbroodje en werp hem een en-dat-moet-ik-geloven blik toe. 'Echt waar!'

'Als jij het zegt.' Zeg ik slechts en ik neem nog een hap.

Mijn broodje lijkt wat anders dan normaal. Het ruikt wat meer naar zoete amandelen en wat minder naar de verse aardbeien en vanillesaus. Misschien is de receptuur van de saus verandert. De laatste tijd worden amandelen veel met vanille gecombineerd.

'Maar nu even verder over ons plan.' Zegt Heidi. 'Waar gaan we al die informatie vinden? Ik geloof niet dat we zo kant-en-klare blauwdrukken van de loods kunnen vinden.'

'Kan je ook niet echt. Ik teken ze altijd over op basis van informatie.' Leg ik uit.

'Echt?' Vraagt Jaimy ongelovig. 'Die van jou zijn dan vrij indrukwekkend. Het leek net alsof ze gewoon van het internet kwamen.'

Mijn hoofd begint om de één of andere reden wat te tollen. Mijn beeld wordt een beetje wazig en zuurstof lijkt me tekort te schieten. Ik leg mijn voorhoofd even op mijn handen en masseer mijn hoofd.

'Wat is er Caro? Heb je iets verkeerds gegeten?' Vraagt Heidi geschrokken.

Amandelgeur

'Fuck Heidi.' Breng ik er nog vlug uit. 'Bel 112. Volgens mij... heb ik cyanide... op.'

Ik staar naar het tafelblad, wat langzamer waziger en waziger wordt. Mijn armen verslappen, waardoor ik mijn hoofd niet langer vast kan houden en ik het op de tafel laat vallen. Ik voel Heidi's geroep door de telefoon en haar grip strak om mijn arm. Jaimy probeert me nog een paar bemoedigende woorden toe te fluisteren.

'Het komt goed Caro. Ze zijn onderweg.' Zegt hij nog zo rustig mogelijk. 'Probeer te vechten oké? Vecht gewoon zo lang als je kunt. Je haalt het wel.'

Ik probeer nog zo goed mogelijk adem te halen, maar mijn luchtpijpen lijken hun plaats niet meer goed te kunnen vinden. Het hijgen en vechten wordt me langzamerhand iets teveel. Mijn ogen zijn open, maar mijn beeld wordt zwart met mooie gekleurde vlekjes. Zoals rood en geel en groen... en blauw... en... paars... en reel... en good... en broen...

Zwart.

Caro's allerergste nachtmerrie; een giftig puddingbroodje :O

Het moest toch een keer gebeuren, denken jullie niet? Het zou de dader niet zijn als hij of zij niet zou weten dat Caro van puddingbroodjes hield.

Hoe zal het nu verdergaan?

Liefs,

Pageotte