Het Voodoo Mysterie

28| Gevonden

"Dit is het dan" schalt er keer op keer weer door mijn hoofd. "Vaarwel mam, vaarwel Pip, vaarwel Heid, vaarwel leven" is het enige wat ik kan denken als ik nog steeds verscholen zit in een zwart gat van buiten bewustzijn.

Maar al gauw krijg ik door dat dit niet het geval is.

Langzaam maar zeker begin ik weer gevoel in mijn lichaam te krijgen. Mijn gehoorgangen ploppen langzaam weer open, waardoor ik nu luide geluiden steeds beter begin waar te nemen.

Iemand heeft me vast en opgetild van de stoel waar ik, geloof ik, niet erg lang geleden nog in heb gezeten. Er is een deken om mij heen gewikkeld en overal lopen mensen. Ik knipper langzaam met mijn ogen.

'Nou jongens, volgens mij komt ze bij.' Zegt een lage stem die ik niet herken. Zo te horen komt het van degene die me vast heeft.

Ik knipper nog een keer en kijk dan omhoog. Twee vriendelijke bruine ogen van een agent kijken op me neer. Ik kan mezelf ertoe dwingen om zwakjes te glimlachen. De agent zet me neer.

'Ben je ernstig gewond?' Vraagt hij voor de zekerheid.

Ik bekijk mezelf even en schud dan mijn hoofd. 'Nee, ik ben oké.'

Opeens word ik van achteren bestormd door een paar armen die me bijna fijn knijpen. Aan de fijn gelakte nagels te zien is Heidi degene die me nu als een soort tortilla in elkaar aan het drukken is.

'O mijn god Caro!' Piept ze boven alle heisa uit. 'Ik dacht dat je dood zou gaan!'

'Helaas voor jou blijf ik je nog wel even irriteren.' Grap ik. Ik ontvang een flinke stomp in mijn zij en kreun even. 'Heid!'

'Hierover maak je geen grappen Caro!' Zegt ze geïrriteerd. Ze knijpt me nogmaals fijn. 'Maar alsnog ben ik blij dat je nog leeft.'

'Ik ook.' Mompel ik zacht. Ze hoort het niet eens door al het lawaai die de politie en de sirénes maken.

Ik kijk achter mij en zie een agent een geïrriteerde, maar grijnzende Lotus in de boeien slaan. Ze heeft haar blik strak op mij gericht als ze de politieauto instapt.

Ik herken haar niet meer terug van het mysterieuze, maar toch zo aardige meisje van toen ik haar ontmoet had. De manier waarop ze me toen behandelde en hoe ze me nu behandelt, wekt toch een conclusie op: ze is het compleet kwijt.

'Caro is het toch?' Vraagt een vrouwelijke agente mij opeens.

Ik knik. 'Ja dat klopt.'

Ze pakt pen en papier tevoorschijn. 'Kan je me iets meer vertellen over deze zaak. Zo kunnen we misschien Lotus Delisle aanvechten bij de rechtbank.'

Ik denk even na. Waarschijnlijk heb ik niet veel keus, maar ergens zit het me toch wel wat dwars. Lotus is altijd zo aardig tegen mensen en heeft wel volledig het recht om boos te zijn op Annabelle. Aan de andere kant is vermoorden en de halve school bedreigen met poppen, niet echt de beste manier van het uiten van deze woede. Ze had het subtieler aan moeten pakken.

'Natuurlijk. Wat wilt u weten?' Vraag ik uiteindelijk.

'Vertel me wat je weet, dat is het belangrijkste.'

Ik vertel haar over alles. Ik vertel haar over de pop die ik in eerste instantie in haar kluisje heb gevonden, hoe ik een normaal gesprek met Lotus en een paar anderen heb gehad, hoe Pip gekidnapt was en ik haar ben komen halen, hoe ik vergiftigd ben door mijn puddingbroodje, hoe ik alle bedreigingen binnen heb gekregen en uiteindelijk over hoe ik hier op dit moment ben beland.

'Dat is er riskant geeeest van je, dan realiseer je je hopelijk?' Zegt de agente bezorgd. Ik knikt.

'Ik ben me al die tijd al bewust geweest van de risico's.' Zeg ik eerlijk. 'Ik ben ook bereid de consequenties ervan te dragen.'

'Een wilskrachtige jongedame.' Mompelt de agente. Ze bergt haar pen en papier weer op. 'Weet je heel toevallig ook waar Annabelle's lichaam gebleven kan zijn?'

'Ik denk inderdaad dat ik wel weet waar het is.'

Het is om bijna van te kotsen. Vijf andere agenten zijn met me mee gekomen om Annabelle's lichaam te zoeken, en we hebben haar binnen no-time gevonden.

Ze hangt nog altijd aan het plafond met een touw om haar nek heen, nog altijd niet aangeraakt door Lotus. Erom heen vliegt een kleine zwerm aan insecten die stukje bij beetje het lichaam aan het opeten zijn. Het lichaam ziet er verrot en afgrijselijk uit. Ik begin me af te vragen hoe Lotus met deze geur heeft leren leven. Alhoewel, ze zal niet erg vaak deze kamer binnen gekomen zijn en de muren zijn erg dik.

De agenten zetten het stuk af met lint en eentje geeft via een soort walkie talkie door om nieuwsgierigen buiten de deur te houden. Een krakerige, nauwelijks verstaanbare stem zegt iets terug.

Ik trek het deken die de politieagent aan me heeft gegeven strakker om me heen en kijk weg van het afgrijselijke lijk. Ik voel een hand op mijn schouder. Die is van de agente van zonet.

'Ga maar naar buiten meisje. Deze actie heeft je veel teveel energie gekost. Wij redden ons hier verder wel.' Zegt ze geruststellend. Ik knik zachtjes en loop de kamer uit, terug naar buiten.

Buiten staan bewoners van het Bloemenplein, en al gauw word ik omsingeld door een boel journalisten die met camera's flitsen en allemaal vragen door elkaar schreeuwen. Vragen zoals "wat is er precies gebeurd?" en "hoe ben je hier levend uit gekomen?" worden onder andere gesteld.

Ik raak compleet in de war en erg moe van alle aandacht ineens. Twee agenten drijven de journalisten weg en zorgen voor dekking als ze me in een politieauto zetten. Heidi zit er al in en maakt vlug plaats zodat ik erbij kan. Ze klaagt niet als ik mijn hoofd op haar schouder laat rusten om op krachten te komen.

Geen begravenis dus (gelukkig). Caro heeft zichzelf en de stad gered van Lotus! Wat vinden jullie nu van Lotus? Hadden jullie haar verwacht als eventuele kandidaat voor dader?

Het volgende hoofdstuk is alweer het laatste hoofdstuk van Caro's avontuur! Stay tuned!

Liefs,

Pageotte