Het Voodoo Mysterie

17| Lekkers voor bij de Koffie

Ik had gewoon moeten bedenken dat een zusjesmiddag met Pip geen goed idee is, maar nee hoor. Zowel mam als Pip als Caro vonden het blijkbaar een goed idee om een middagje voor alleen de zusjes te organiseren.

Een middag in de keuken nog wel.

'Pips, doe alsjeblieft voorzichtig met die eieren.' Waarschuw ik haar. 'We hebben ze allemaal nodig en we hebben er niet meer.'

'Doe ik ook. Man, zit niet overal zo bovenop.' Zeurt ze met een zucht. Ik klem geïrriteerd mijn kaken op elkaar en sla als een maniak met de garde door het beslag.

'Ik ben de laatste dagen gewoon gestresst oké?' Leg ik simpel uit. 'En daarbij, als ik jou niet precies opdraag wat je moet doen loopt alles uit de hand. Altijd.'

'Niet altijd hoor.' Er groeit een enge grijns op haar gezicht. 'Die keer dat ik dat zelfgebakken brood drie keer zo groot wilde laten worden door er extra zelfrijzend bakmeel in te doen, viel het wel mee.'

'Kan je dat laatste even voor mij herhalen?' Ik kijk haar scherp aan en klop nog steeds wild door het beslag.

'Viel.het.wel.mee.' zegt ze met een irritant stemmetje. 'Moet ik het ook nog even voor je spellen?'

'Spel het liever voor jezelf.' Zeg ik sarcastisch. 'De hele koelkast zat onder de smurrie door dat "smakelijke" experiment van jou!'

'Zo erg was het niet.' Grijnst ze en ze gooit nog een ei bij het beslag. 'En waarom klop je nu weer zo hard? Jemig, jij doet echt alsof je leven van een enkele taart afhangt.'

'Redenen.' Zeg ik vaag.

Pip zegt verder niks meer en begint met wat eieren te jongleren. Ik heb de neiging om er iets van te zeggen, maar Pip kennende doet ze gewoon lekker waar ze zelf zin in heeft.

Niet veel later giet ik het beslag in de springvorm en zet ik hem in de oven. Pip legt eindelijk de eieren, die godzijdank nog heel zijn gebleven, terug in het doosje en gaat verveeld aan de tafel zitten.

'Ik verveel me.' Moppert ze.

Precies op dat moment, alsof het zo gepland was, klinkt de deurbel. Pips springt op en rent naar de deur toe. Ik rol zuchtend met mijn ogen. Misschien moeten we haar toch maar eens op atletiek gooien. Hebben we tenminste een beetje een rustig kind in huis.

'Hallo?' Klinkt Pips stem bij de deur. Ik frons diep en loop naar de deur. Daar staat Pip met een pakje speculaasjes in haar handen uit het deurkozijn te kijken.

'Wat is er?' Vraag ik aan haar.

'Er stond niemand. Alleen dit pakketje lag er.' Zegt ze schouderophalend. 'En dit is niet echt een huis waar je zo snel weg kan rennen bij de deur zodat je niet gezien wordt. Vreemd.'

'Erg vreemd ja.' Mompel ik en ik sla de deur weer dicht.

Pip trippelt vrolijk terug naar de keuken en legt het pakje op tafel neer. Ze wil hem net open scheuren en hem waarschijnlijk helemaal opeten, maar ik gris het vlug voor haar vandaan.

Ze kijkt me vuil aan en slaat haar armen over elkaar. 'Hé'

'We weten niet eens voor wie hij is. Zit er geen kaartje ofzo bij?' Vraag ik, meer aan mezelf dan aan Pip.

Ik draai het pakje een paar keer rond en trekt dan een blauwig briefje van de onderkant af. Ik dacht eerst dat het gewoon bij het pakje hoorde, maar dat blijkt niet zo te zijn. Nee, op de brief staan handgeschreven letters die absoluut niks met de productie te maken kan hebben.

Ik vouw het briefje open en begin te lezen.

Wat leuk dat je toch alle waarschuwingen die ik je geef negeert. Blijkbaar ben je bereid om de consequenties te dragen voor je acties.

"Hoe kan men ooit verwachten dat de mensen raad zullen aannemen, wanneer ze nog niet eens naar waarschuwingen willen luisteren." -Jonathan Swift

-NN

Ps: Ik vond de koekjes wel toepasselijk, nu jullie toch in de keuken zitten... :)

Ik sper mijn ogen verschrikt wijd open en slik een brok in mijn keel weg. Langzamerhand begint het bij me door te dringen dat ik toch echt een groot probleem heb. Bedreigingen komen niet zomaar.

'Wat staat erop?' Vraagt Pip nieuwsgierig en ze wil het briefje uit mijn handen rukken. Ik scheur hem vlug in stukjes. 'Hé, wat doe je nou?'

'Niks. Er stond niks op.' Zeg ik vlug en ik smijt de confettiboel in de prullenbak. Pip haalt luchtig haar schouders op en grist een koekje uit het pakketje. 'Nee stop!'

'Wat?' Vraagt ze geïrriteerd. Ze draait het koekje rond haar vingers. 'Zit hier weer eens niet de gewenste hoeveelheid vitaminen voor mij in ofzo? Je begint op mama te lijken.'

'Je kan dat niet eten.' Zeg ik vaag en ik gris het koekje uit haar hand. Ze pakt er demonstratief nog eentje. 'Ik meen het Pip! Stop dat ding niet in je mond!'

'En anders wat?' Vraagt ze met een uitdagende toon. Een mix van angst als woede komt in me naar boven.

'Pip godverdomme Andersson-Smith! Trek die mond van je nu niet open en luister naar wat ik zeg!' Ik gris het pak en het koekje wat ze in haar handen heeft weg en gooi het diep in de prullenbak. 'En waag het niet om uit de prullenbak te gaan eten!'

'Vertel me dan wat er aan de hand is!' Roept ze geïrriteerd uit. Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd.

'Nee, dit zijn jouw zaken niet en je gaat me toch niet begrijpen.' Zeg ik simpel.

Met die woorden loop ik naar boven en sluit ik me op in mijn kamer.

Nog een bedreiging van onze NN :O

Het echte werk begint!

Liefs,

Pageotte