Het Voodoo Mysterie

23| Elmo's beurt

De cyanidevergiftiging is inmiddels alweer een week geleden. In die week is er een hoop gebeurd. Louise is ondervraagt en ook Jaimy en Heidi hebben hun verhaaltje moeten doen bij de politie. Allereerst was ik bang dat ze me alledrie zouden verlinken en zouden zeggen dat ik zelf aan de zaak ben begonnen, maar later hebben ze me gezegd dat ze hun mond daarover hebben gehouden.

Heidi laat me al niet meer met rust. Ze komt om het uur langs om te kijken of ik nog oké ben en of er niks ergs met mij gebeurt. Ook mijn moeder brengt me om de haverklap kippensoep, waardoor Pip nu een emmer op mijn nachtkastje heeft gezet voor als ik moet kotsen van die belachelijke hoeveelheden. Het lijkt wel alsof niemand iets beters te doen heeft dan zich met mij te bemoeien. Ik waardeer alle moeite, maar het is gewoon niet nodig.

Jaimy daarentegen heeft iets veel nuttigers gedaan deze week. Hij heeft Elmo, zijn hond, getraind om beter te kunnen speuren. Nu kan hij ook geuren waarnemen zoals cyanide, en dat is precies wat we nodig hebben.

Ik loop heel casual de deur uit in de hoop dat niemand me staande houdt. Gelukkig is Pip de enige die ik tegenkom bij de deur.

'Hoi Pimpelmees. Wil je even tegen mam zeggen dat ik met Heidi en Jaimy ga afspreken?' Vraag ik aan haar. Ze knikt.

'Natuurlijk, maar ga je dat ook echt doen?' Vraagt ze nieuwsgierig.

'Zo goed als.' Antwoord ik vaag. 'Ik ga Jaimy helpen zijn hond te trainen.'

Het is een witte leugen. Ik ga inderdaad Jaimy helpen met het verder trainen van Elmo, maar wel met iets andere doeleinden. En Heidi komt niet in het verhaal voor, maar mijn moeder heeft er de laatste tijd nogal moeite mee om mij met één persoon mee te laten gaan.

'Komt voor elkaar!' Ze maakt een kapiteingebaar en loopt de trap op.

Ik maak zo snel als ik kan dat ik weg kom. Het risico van het tegenkomen van mijn moeder is te groot. Als ze erachter komt dat ik alweer iets raars, hoe zei het zegt, van plan ben, dan laat ze me nooit gaan en krijg ik huisarrest tot mijn achtiende.

Ik race de straten door naar Jaimy's huis, die zich ergens aan de rand van het dorp bevindt. Elmo loopt al vrolijk in de voortuin achter een vlinder aan. Ik trek mijn wenkbrouw omhoog en kijk Jaimy aan, die net de voordeur op slot doet.

'Dus dit is die geweldige speurhond van je?' Vraag ik met een tikkeltje sarcasme.

'Ja, als je aan hem twijfelt kan je ook zelf gaan speuren hoor.' Bijt hij terug. Ik steek goedkeurend een duim opm

'Goede comeback. Heb ik wel eens nodig.' Grijns ik.

Jaimy lacht even en rolt hoofdschuddend met zijn ogen. Hij fluit een paar keer en Elmo komt gelijk op ons af gesprint. De vlinder vliegt over het hekje weg.

'Gaat Elmo mee?' Vraagt hij met een raar stemmetje aan de hond. Het beest springt een keertje en kwispelt hard met zijn staart. Ik heb wel vaker gehoord dat mensen altijd met een raar stemmetje tegen hun hond praten.

Ik hijs mijn rugzak op en neem alvast het voortouw. Jaimy laat Elmo nog snel een stukje van mijn oude puddingbroodje, die inmiddels is verbouwd tot een extra luxe mierennest en is beschimmeld, ruiken. Hij heeft het kunnen bewaren voordat de politie het in handen kreeg. We weten immers allemaal dat zij er vrijwel niks mee gaan doen. Voor zover ik weet hebben ze hier niet eens speurhonden. Het dorp mag dan misschien klein zijn, maar dat betekent niet dat hier niets gebeurd.

Elmo ruikt één keer goed aan het broodje en trekt ineens een sprintje naar voren, zijn neus naar de grond en zigzaggend over de grond. Jaimy wordt naar voren getrokken en valt bijna met zijn snufferd op het asfalt. Ik grijns en kijk naar Elmo, die rustig het snuffelen voortzet.

'Goedzo Elmo. Brave hond.' Grijns ik naar de hond.

'Moedig hem niet aan.' Waarschuwt Jaimy mij. 'Nog even en ik ga hem leren hoe je kleren moet scheuren. Dan stuur ik hem op jou af hoor!'

'Doe je best, zou ik zeggen.' Grijns ik ongestoord. Gelukkig krijg ik een lach terug.

Elmo snuffelt verder. Er lijkt niet echt een patroon in te zitten. Hij loopt een straat in, draait een paar rondjes en loopt dan weer terug. Ik durf te zweren dat we het halve dorp al doorgelopen zijn zonder ook maar iets opgeschoten te zijn. We lopen als een kip zonder kop heen en weer.

'Weet je zeker dat dat beest geen storing heeft ofzo?' Vraag ik uiteindelijk nog zo rustig mogelijk aan Jaimy. Ik kan het wel uitschreeuwen van frustratie.

'Vertrouw hem gewoon oké?' Zucht hij.

'Sorry hoor, maar we zijn het halve dorp aan het uitkammen enbhet begint erop te lijken dat we dezelfde straten wéér doorlopen.' Zeg ik op een gefrustreerde toon en ik steek mopperend mijn handen in mijn zakken.

'Zeg jij hem dat hij op moet schieten? Want ik kan dat niet.' Grapt hij met een serieus gezicht.

'Schiet een beetje op wil je?' Roep ik mopperend naar de hond.

Het beest steekt zijn kop omhoog, kijkt even rond en loopt de straat weer uit. Ik kreun vermoeid en draai me weer om.

Elmo lijkt opeens wel erg veel haast te hebben. Hij sleurt Jaimy sneller mee dan de eerste keer en in plaats van wandelen rennen we nu bijna achter het beest aan. Hij lijkt op het goede spoor te zitten.

'Misschien verstaat hij ons dan toch.' Hijg ik na een tijdje als Elmo geen straten meer in loopt en op de hoofdweg blijft.

Uiteindelijk komen we aan op het Bloemenplein. Ik kreun een keer luid en ren nog een klein stukje achter de hond aan, die voor nummer 2 stopt en begint te blaffen. Hij wil Jaimy nog verder meetrekken, maar Jaimy haalt hem vlug terug en geeft hem een snoepje.

'Brave hond Elmo.' Zegt hij. Het beest kauwt tevreden op zijn beloning. Ik bijt triest op mijn lip.

'Het viel te verwachten hè?' Zucht ik triest. Mijn gezicht begint alweer pijn te doen als ik terug denk aan de nacht dat ik Pip daar vandaan heb gehaald. De wonden zijn nog te zien, maar zijn al wel een stuk minder geworden.

Jaimy slaat geruststellend zijn arm over mijn schouders. 'Hé, het komt echt allemaal wel goed hoor.'

'O ja, daar geloof ik ook wel in. Het is alleen dat deze plek me nog jaren zal gaan achtervolgen.' Zucht ik. Ik adem diep in en haal zijn arm van mijn schouders. 'Laten we vanavond de opslagplaats van deze plek gaan zoeken. Ik heb zo het gevoel dat hier meer ligt dan alleen een vaag verleden en een blik vergif...'

Bloemenplein 2 zal vanaf nu nooit meer normaal kunnen worden gezien door Caro of door het dorp. Er hangt een rare sfeer in de lucht...

Ik hoop dat jullie een fijne koningsdag hebben gehad!

Liefs,

Pageotte