My stalker. My life.

Fight and stay

~Sidney
Opeens kwam er weer iemand binnen en pakte meteen mijn hand. Mijn hart zei meteen: "Caleb." Hij begon te praten en zei: "Heey, Sidney. Ben ik weer, ik heb je favoriete bloemen meegenomen. Het waren lelies, toch?" Hij had het onthouden. Wat lief van hem, had ik nou maar de kracht om wat te zeggen. "Ik heb vandaag uitval, dus ik blijf de hele dag hier bij jou. Vindt je wel goed, toch?" zei hij half snikkend en ik wilde knikken, maar kon het niet. "Ik heb een nummer voor je geschreven. Hoop dat je het leuk vind." zei hij en hij liet mijn hand los. Hij begon te zingen en ik luisterde mee.

Breathe deep, breathe clear
Know that I'm here
Know that I'm here
Waitin'

Stay strong, stay gold
You don't have to fear
You don't have to fear
Waitin'

I'll see you soon
I'll see you soon

How could a heart like yours
Ever love a heart like mine?
How could I live before?
How could I have been so blind?

You opened up my eyes
You opened up my eyes

Sleep sound, sleep tight
Here in my mind
Here in my mind
Waitin'

Come close, my dear
You don't have to fear
You don't have to fear
Waitin'

I'll see you soon
I'll see you soon

How could a heart like yours
Ever love a heart like mine?
How could I live before?
How could I have been so blind?

You opened up my eyes
You opened up my eyes

"Ik hoop zo dat je het leuk vind." zei hij snikkend. Ik bloosde in mezelf en lachte.

~Caleb
Ik zag hoe er een lach op haar mond verscheen en ik zei in mezelf: "Ze hoort me, dat is een goed teken, toch?" Toen draaide ik me weer naar Sidney en zei: "Oké, Sidney, luister goed naar me. Blijf vechten, ik weet dat je me hoort. Probeer je lichaam te dwingen te bewegen. Ik ben zo terug." Daarna stond ik op en liep naar de dichtstbijzijnde dokter die ik tegenkwam. "Meneer, wat betekent het als een patiënt die in coma ligt, reageert op iets?" vroeg ik. "Dat is of een goed of een slecht teken. Het kan betekenen dat ze dicht bij terugkeren zit, maar het kan ook betekenen dat ze het al heeft opgegeven voor zichzelf." zei hij serieus. Ik knikte en liep terug naar Sidneys kamer. Daar zat Jace nu ook. Ik ging hem naast hem zitten en Jace zei snikkend: "Mama is dood, Sidney. Ze kon haar verwondingen niet aan, maar ze zei nog tegen mij dat ik moest zeggen dat je moest doorzetten, voor mij en ook voor Phil." Ik klopte hem op zijn schouder en zei tegen Sidney: "Daarom mag jij het niet opgeven, we geven om je, Sidney. We willen je niet kwijt. We willen je terug."

~Sidney
Mama is dood?! Ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen. En Phil heeft ernstige verwondingen. Jace en Caleb willen me terug tot leven, maar ik weet niet wat ik wil. Dat nummer van Caleb was voor mij geschreven, hij houd van me. Hoe kan ik hem alleen achterlaten, dat kan ik niet. Want zoals hij al zei, ik kan geen mensen pijn doen waarom ik geef. Ik ben zo niet. Maar wat moet ik doen? Ik kan me niet bewegen of wat zeggen. Ik wil het wel, maar kan het niet. Ik weet niet hoe ik dat moet doen.

~Ginny
Emily kwam naar me toe, terwijl we in de wachtkamer van het ziekenhuis zaten. "Weet jij iets?" vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd en zei: "Caleb en Jace zijn bij haar. De rest van de school en familie zit hier. Alleen Dennis niet, dir is bij zijn vader. Hij heeft het moeilijk." Emily knikte en zei: "Iedereen heeft het moeilijk." Opeens kwam er een knappe, bruinharige jongen binnen en vroeg aan Emily of ze nog iets wist. "Nee, we weten niks. Ik laat je het meteen weten, Jasper." zei Emily lachend. "Thanks Em." zei hij en keek toen naar mij. "Ik ben Jasper, de tweelingbroer van Caleb. En jij moet Ginny zijn?" zei hij glimlachend. Ik knikte en zei: "Leuk je te ontmoeten, Jasper." Hij knikte en op dat moment kwam Caleb met Jace terug. "Hoe is het met haar?" vroeg ik aan Caleb. "Ze reageerde op mijn liedje, dat kan een goed teken zijn." zei hij rustig. Ik knuffelde hem en hij fluisterde in mijn oor: "Niet vallen voor mijn broer, hij is een player die dwangkrachten gebruikt op meisjes." Oké, weg interesse. Ik knikte en Jasper zei dat hij even met Sidney ging praten. Caleb keek hem boos aan en zei: "Als je haar met een tand aanraakt, heb je een groot probleem." Jasper stak zijn handen onschuldig in de lucht en zei: "Ik ga alleen met haar praten. Ik beloof dat ik haar geen pijn doe, Caleb." Ik grinnikte en uiteindelijk gaf Caleb toe.

~Jasper
Ik liep naar Sidneys kamer en ik liep meteen naar binnen. Ik ging zitten en pakte haar hand. "Sidney, toen ik je twee weken terug leerde kennen. Zag ik je al als een sterk meisje? Hoe kan het dan, dat je nu zo zwak bent? Ik wil de sterke Sidney zien. Ik wil jou terug voor Caleb, voor mij, voor iedereen. Ik weet dat je moeder dood is, maar dat is geen reden om op te geven, want je hebt ons, je vrienden en familie." zei ik snikkend, er viel een traan van mij op Sidneys hand. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en bleef even zitten zonder iets te zeggen. "Mooi gesproken." zei opeens iemand. Het was Ginny. "Mag ik even alleen met Sidney praten?" vroeg ze. Ik knikte en stond op. Ik liep de deur uit en ging naar de wachtkamer. Caleb zag me en zei: "Zie ik dat nou goed? Ben je aan het huilen?" Ik lachte naar hem en zei: "Ik kan er niks aan doen, ik geef om haar." Caleb trok me in zijn knuffel en ik knuffelde hem terug.

~Sidney
Ben ik echt sterk, net zoals Jasper zei? Ik vroeg me dat echt af, ik voelde de druppel nog steeds op mijn hand liggen. Ik wist niet wat het was, ik nam aan een traan. Hij had me ook een kus gegeven op mijn voorhoofd en dat gaf me een beetje kracht. Opeens begon Ginny snikkend te praten: "Sidney, hier heb ik nog een foto van jou. Je weet wel van het kampvuur toen bij het kasteel. Je was zo gelukkig die avond, ik heb je nog nooit zo vrolijk gezien. Ik wil je terug, Sidney. Ik wil die vrolijke gekke meid terug. Je wilt niet weten wie er allemaal in de wachtkamer zit, volgens mij je hele familie en ook de hele school. Iedereen heeft ervan gehoord en willen je hier hebben. Ik wil maar een ding en dat is Stay. Blijf gewoon bij ons en word wakker. We houden van je. En je moeder wilde ook dat je wakker werd, dus word wakker. Voor mij." Ik huilde van binnen mee en wist niet hoeveel mensen er om mij gaven. Ik dacht maar een paar zoals mijn vrienden en mijn gezin, maar ik had nooit gedacht dat het er zoveel waren. Ik wilde terug en dat zou gebeuren. Wat dan ook. Ik hoefde maar twee dingen te doen. Fight and stay.