CÜDÂ | Tamamlandı

Tis'a "Soluk Ruhlar"

Daha şiir okuyacaktım sana." diye fısıldadım.

Bilemedim, bugünün ömrüme elemi sıkı halatlarla bağlayacağını bilemedim.

Bakışlarım açık balkon kapısından gökyüzünü bulurken yağan kar taneleriyle, yüreğim döndü ve kağıdına usulca yazdı.

"Şiirlerini başka yerlerde aradın durdun.
Ama bilemedin asıl sır, yağan ilk karda gizliydi.
Şimdi üşüme vakti sende.
Şimdi o kardan ülkenin tam ortasında yanma vakti sende.."

Tek bir lahzaya haps oldu tüm mutluluklarım.
Bir lahza ve benim ruhumun huzura veda ettiği asırlar...

Bir uçurumdan aşağı yuvarlanan küçük kız gibiydim. O günden sonra yaşadığım her an o uçurumdan düşerken ki çaresizliğime eş değerdi. Verdiğim sözü tutamayaşım kalbime kezzaplar dökülmesine sebep oldu.

Ben tam o gün, küçüğümü, ruhumu ve avuçlarımdan sakındığım şiirimi gömdüm..

Bir daha da çıkaramadım.

ŞİMDİKİ ZAMAN

Elimdeki defteri anılarıma eşlik eden yüreğimdeki korla kapattım, aynı o şiirin sayfalarını kapatığım gibi kapattım. Benden izin almadan akan yaşlarıma dur demedim. Koskoca bir sözü tutamamış aciz benliğime ağladım. Onun gözlerinin içine bakarak söylediğim sözler aklıma geldi.

"Allah izin verdiği müddetçe hep yanındayım."

Kendi ellerimdeki bir hatayla yanında olamadım küçüğüm.

O ilk seslenişinde gelseydim sana, koşsaydım belki şimdi cebimde tokan değil, dizlerimde saçların olurdu.

Özleyince açıp bakdığım videolarımız değil, beraber yaşadığımız nice güzel anımız olurdu.

Ruhumun sızlayan yarası oluk oluk kanıyordu. Kan kaybından düşecekken Rahman'ın varlığıyla doğruluyordum.

Yüzümden süzülen yaşlar rüzgarın sert esişiyle harmanlanırken elimin tersiyle o yaşları silmeye kalktım. Yerini bir diğeri doldururken çabalamaktan vazgeçtim. Derince bir nefes almak ve tam o güne, o seslenişi duyduğum ana gitmek istedim.