De Mythe van de Schemering

[H34: Winnen of Verliezen]

Victor en Leroy gebaarden allebei met dezelfde gebaren die avond. Alleen Leroy stond verderop te praten met een aantal familieleden, adel en kennissen die ik vaag thuis kon brengen, terwijl Victor ons zijn nieuwe plannen voor zijn koningschap voordroeg. Voor twee bijna-wezen waren ze verassend, een tikkeltje ongemakkelijk actief. Zoals ik al zei, ze leken meer op elkaar dan ze dachten.

'...En op die manier wil ik niet alleen de problemen in de sociale zorg oplossen,' ging Prins Victor verder, 'maar ook het openbaar vervoer moderniseren. Ik heb al mijn plannen al uitgedacht en ga ze binnenkort met de ministers bespreken.'

'Wauw, dat is nogal wat' zei Tom de Wit, die naast me zat. 'En de adviseurs zijn het er ook mee eens?'

Hij knikte eenmaal, legde toen zijn handen tevreden op elkaar. 'Ik wil het zo snel mogelijk ingevoerd krijgen.'

'Broertje. Victor.' 

Leroy legde een hand op zijn broers schouder. Het ontging me niet dat diens schouder een millimeter zakte in een zinloze poging tot ontwijken. 

'We moeten zo even de familie van Adelheid en Manuela begroeten' zei zijn broer, waarna zijn stem daalde tot een fluistertoon. 'Dat lijkt me wel zo strategisch gezien hun status en houding naar het koningshuis.'

Victor knikte toen resoluut. 'Je hebt gelijk. Goed dat je me eraan herinnert' zei hij, waarna hij zich weer op ons richtte. 'Ik ben zo terug.'

We knikten hem met zijn allen na; inclusief acht (potentiële) commando's, al dan niet toen al in dienst. We wachtten op onze volgende gang, maar niemand had bijster veel honger. 

Gerritsen aan de overkant was de eerste die weer begon te praten. 'Je zou toch willen dat ze allebei konden regeren, als een soort consuls. Ze vullen elkaar zo mooi aan.' Ze kreeg nog een wijntje ingeschonken. Naast haar zuchtte chirurg Daniel instemmend. 'De wet. Wie heeft het verzonnen?'

Ik keek met mijn vingers aan de hals van mijn wijnglas gekluisterd hoe Leroy een blik op onze tafel bleef richten. 'Dezelfde die heeft bedacht dat Leroy niet kan trouwen met degene van wie hij houdt.'

Alle blikken - min Graaf, die staarde naar de lege ruimte tussen zijn bestek - slingerden mijn kant op, iets dat ik even niet aan zag komen. Daniel was de enige die dan maar fatalistisch knikte en een slok nam van zijn bier.

'Manuela heet ze.' 

Als bij een tenniswedstrijd ging de collectieve blik naar de andere kant van de tafel. 

Graaf keek eindelijk op en begon zijn wijn heen en weer te wiegen. 'Zijn verloofde. Ze is prachtig.' Met dat laatste gooide hij de drank achterover, nerveus van de stilte die hij al aan zag komen, waardoor het iets theatraals kreeg. 

Mede IT'er en begaafd schaker John deed dan maar een poging tot vermannelijking door hem op zijn schouder te slaan. 'Het koninklijk huis heeft broedmachines nodig, Pieter, anders sterft het uit.'

'Ja, wat zouden we toch moeten zonder kindertirannen die elkaar de tent uit vechten?'

'Oké, oké, Graaf, ho maar weer' zei mijn neef Paul toen schuin tegenover mij. Hij onderstreepte het met een lichte tik van zijn bierglas op het witte tafelkleed. 'Ik weet dat Zijne Majesteit op sterven ligt, maar kunnen we alsjeblieft over iets gezelligers praten?'

Graafs wenkbrauwen reisden miniem, als te zeggen: 'En wie heeft jou nou weer uitgenodigd?'

'Lilian', ging Paul ongestoord verder met een achteloos handgebaar naar de politieagente naast hem, 'vertel ze je idiote plan maar.'

'Bedankt weer voor de vreselijke introductie, Paul. En voor de duidelijkheid, mijn plan is niet idioot, hoogstens ongebruikelijk' zei ze, waarna ze zich tot de rest richtte, uitdagend. Ries en ik keken elkaar aan, wetende wat er ging komen. 'Er is een nieuwe trainingsmethode ontwikkeld als voorbereiding voor de commandoselectie. Ik dacht, iedereen vond het een idioot idee,' - ze wierp een blik op Paul - 'dat ik het leger in wilde, laat staan als Ingenieur. Waarom zou ik het lot niet nog wat verder tarten en me opgeven voor de selectie?'