De Mythe van de Schemering

[H29: Inlichtingen]

Ik stop mijn portofoon weer terug in zijn houder en loop gebogen door de nauwe doorgangen, totdat ik tenminste mijn benen weer kan strekken zonder mijn hoofd te stoten. Voor het grootste gedeelte navigeer ik op mijn tast - klamme muren - mijn weg naar wat er over is van de oostelijke muur. Ik had gehoopt dat niemand daarvandaan zou komen en tot nu toe was die "inschatting" juist.

'Zoek contact met je compagnie, kijk wat die hebben. Alles is beter dan niets'  had Gerritsen gezegd en ik had dat beaamt. Ze had niets gezegd over de manier waarop ik mijn ondergeschikten op radiostilte had getrakteerd en daarmee hopeloos weinig informatie had over de situatie. Het gevolg is dat ik ook nu terug ondergronds moet gaan op het moment dat iedereen op dat idee komt.

Voor een paar seconden leeft de grond, aangedreven door een zoveelste inslag. Dichtbij ook. Wat zijn ze aan het doen bij de oostelijke muur?

Ik kom het gruis al tegen voordat ik bij de eerste vernauwing ben. Ik hoest kort en houd een doek voor mijn neus, zoekend naar een uitgang. Het waren dus niet alleen de torens die eraan gingen, zo achterlijk zijn ze niet. Ik verlies tijd, kostbare tijd, als ik terug moet, steeds opnieuw. Als ik eindelijk een deurtje vind dat redelijk in de buurt van de muur is, is het een ondergrondse opslag van rantsoenen die iedereen vergeten is. Zelfs de muizen: er liggen drie zakken meel in de hoek, leeg.

Boven mij klinken machinegeweren en ik kijk omhoog, sluip tussen de brokstukken door de trap op. De gang houdt op koppigheid stand, sneeuwt wat stof op me neer. 'Overste Noorman hier!' probeer ik tussendoor te schreeuwen. 'Kol...' De korte drilboor van een MAG, een machinegeweer, overstemt me. 'OVERSTE NOORMAN HIER.'

Het stopt. Er verschijnen twee soldaten, strakgespannen achter hun wapens. Ik sta net zo strak, bewegingsloos, handen van me af.

'Meen je niet' zegt de een, waarna ze allebei salueren. 'Overste. We dachten dat u dood was' zegt de ander.

'Waar is Barends?' Ik zet mijn voeten tussen de stenen die ergens halverwege de trap af zijn blijven steken. De toren verliest zijn stenen, mensen hun ledematen.

Barends zit net om de hoek, in de kogelschaduw van de noordoostelijke puinhoop. Ze overlegt met een kapitein en prutst wat aan een ouderwetse radio, zo een met te grote knoppen en een niet te plaatsen bruine kleur. Haar bril ligt in stukken naast haar al net zo gehavende onderbeen.

'Overste Noorman' zegt ze met een frons, alsof ze zich afvraagt wat ik hier doe. Ze salueert niet. 'Ik dacht dat u onder de zuidoostelijke toren lag.' 

Ik zwijg. Als er een lange, dode ruis uit het antiekstuk komt, zucht ze diep. 'Ik kan u niet veel informatie geven, zoals u ziet. Onze apparatuur ligt onder zeil, dit was het enige dat nog functioneerde. Waar is de Kolonel?'

Ik schud mijn hoofd onder haar kalmte, de bijna fatalistische houding die mijn hoofd tot een prop watten maakt. 'Op het paleis. Wat is er hier gebeurd, Barends?'

Ze kijkt op, accentueert haar kraaienpootjes door met samengeknepen ogen naar mij te turen en negeert de luide knal die de laatste linie van de oostelijke ingang vormt. 'Verraders hebben de contactkamer opgeblazen, samen met de kelder, en alles is ingestort. Tientallen liggen nog er onder het puin, ik heb het geluk gehad dat ik bij het raam op de tweede verdieping stond. Ik kon eruit springen. Alleen mijn benen zijn...' ze prikt erin alsof het vlees is dat op malsheid getest moet worden.

'Weten jullie wie het was?'

Haar bruine ogen slingeren mijn kant op. 'Verstraeten. Of Timmermans. Kapitein van der Zanden riep op om ons bij hen te voegen als we wilde blijven leven. Het fort zou van de kaart geveegd worden, zei hij. Hij is dood nu, vanzelfsprekend.' 

Er klinkt een klik en de radio is verassend scherp als de kapitein hem afstelt. Barends is samen met de radio weer tot leven gekomen en neemt de koptelefoon over. 'Weet jij iets over het paleis? En waar Graaf is?' vraagt ze me.

'Kan ik je alleen spreken, Barends?'

De kapitein gaat zonder contact met zijn hogere een eindje verderop zitten, ontfermt zich over een gewonde soldaat die aan zijn hoofd bloedt.

'Pieterszoon rekt tijd op het paleis. Graaf is bij de zuidelijke toren. Wagenmaker heeft daar leiding overgenomen en de verraders verslagen. Ze vechten nu tegen Timmermans' westelijke toren om het voertuigen- en wapendepot.' Ik pauzeer even, laat mijn stem nog verder zakken. 'De koning is neergeschoten, maar waarschijnlijk in leven. Manuela is dood. Ik weet niet wie het was. Nina leeft nog en we gaan haar hieruit krijgen, al is het dat laatste wat we doen. Ik heb intel nodig over Verstraeten en Bloemen; wie hebben we daar nog?'

Haar ogen zoeken haar geheugen af, ze slaat het verwerken van de eerste twee zinnen over. 'Ik weet wel iemand.' Ze richt zich op haar kapitein. 'De Boer, zoek de telefoon van Smidt. Overste, ik hoop dat u weet wat u doet.'

Ik knik en word doorverbonden, hang weer op. Een moordende minuut en twee explosies later - ze schieten een puinhoop tot puin - krijg ik een belletje. 'Smidt.'

'Hé lange' begin ik. 'Ik haal je altijd in bij de ochtendloop. Kan je praten?'

Het is even stil.

'Ja, dat kan. Hallo.'

'Manuela is dood en Bloemen heeft zowel het fort en de Koning, correct?'

'Ja' zegt hij en ik hoor hem slikken. Luistert er iemand mee? Richard misschien? Geen tijd.

'Wil je dat Nina in de handen van haar moeders moordenaars komt, of werk je mee?'

Nog meer gemaal. 'Is goed. Waar is...?'

'Veilig, maar binnen de muren. Luister Alex, ik heb intel nodig over de plannen van Bloemen, ben jij of ken jij iemand die daaraan kan komen?'

'Sander Raaf. En ik. We...bewaken Bloemen. Hij heeft net Pieterszoon gevangengenomen en gaat hem ondervragen.'

Mijn mond valt bijna open. Prijs de Heere. Ik playback de naam 'Raaf' aan Barends, die knikt. Ik hoor wat gemompel over en weer, weggemoffeld door een uniform waar het toestel tegenaan wordt gedrukt. Even denk ik dat het allemaal voor niets is. Maar dan.

'Wat doen we?' klinkt het vastbesloten.

-