De Mythe van de Schemering

[H20: Het Thuisfront]

-

Notitie door auteur: We zijn alweer aangekomen bij hoofdstuk 20, wat betekent dat we op de helft zijn! Ik hoor graag wat je van het verhaal en de personages vindt, of wat je denkt dat er gaat gebeuren, dus laat een bericht achter als je dat wilt. 

En op naar de volgende helft!

Sky

- 

Een paar dagen later wil mijn koningin mij opeens één op één spreken, iets dat zelfs Pieterszoon niet kan en nu ook niet meer zou willen verbieden. Als ik aankom bij de zitkamer, zit Hare Majesteit Koningin Manuela te lezen met een kopje thee. Of, dat was de intentie: het kopje thee staat te stomen op tafel en het boek ligt in haar schoot. Haar blik is door het venster naast haar gericht, ergens op het arboretum aan de noordzijde van de tuin. Met haar gipsen been prominent op de salontafel lijkt ze de spot te drijven met de verraders die het op haar leven voorzien hadden. In werkelijkheid onttrekt de luxaflex haar aan het zicht.

'Uwe Majesteit' kondig ik mezelf vanuit de deuropening aan.

'Kom binnen, Niek' zegt ze zonder op te kijken.

Ik ga op een respectvolle afstand naast haar staan, op de oranje vloerbedekking. Mijn blauw vloekt ermee, - het vloekt met alles in de pastellen kamer - terwijl die paar tinten lichter van haar een deel van het geheel zijn.

'Hoe gaat het met u?'

Ze kijkt op en glimlacht als antwoord, ondanks alles. 'Ik was nooit erg sportief, maar dit spant wel de kroon. Ik heb er nooit bij stilgestaan hoe weinig je kan als je bovenbeen gebroken is.' Ik glimlach terug en volg haar blik, die terugkeert naar buiten. Ze vervolgt: 'Mijn echtgenoot, echter, is actiever dan ik hem in maanden gezien heb.'

Roy zit in zijn burgerkleding - spijkerbroek met overhemd, ontspannener dan ik hem in tijden gezien heb - verstopt achter een soort palmboom. Verderop zit Nina achter een struik te turen. Een van de jongens van de huishoudsters loopt rond, druk gebarend. Pieter staat ook ergens met een hand in zijn zij en een portofoon in de aanslag. Vlaggenroof? Levend Stratego?

'Ik hoopte altijd dat Nina geen ambitie zou krijgen om het leger in te gaan, maar ik geloof dat het daarvoor al te laat is' zegt ze met een glimlach, maar het proeft wat weeïg. 'Maar goed, als ze maar gelukkig is.'

'Ik vrees ook dat het daar te laat voor is, Uwe Majesteit' beaam ik als ik Nina fanatiek naar de volgende struik zie sluipen.

'Leroy wil me maar niet vertellen waarom hij zo opgelucht is' zegt ze dan opeens. 'Is het jouw werk? Of dat van Pieter?'

Ik voel een spiertje rond mijn mond trekken bij het aangezicht van Pieter die ingehouden achter Nina aan rent. 'Ja en nee. Kolonel Pieterszoon is samen met onze helft van QUANTUM aan het werk geweest. Meer kan ik er ook niet over zeggen. Maar dat had u vast wel verwacht.'

Haar wenkbrauwen rijzen sarcastisch, waarna ze haar aandacht weer op het spel onder haar richt. 'Je weet het misschien niet, maar jullie brengen heel wat meer naar het fort dan alleen innovatie en veiligheid. En daar ben ik jullie dankbaar voor.' Ze zwijgt bij het aangezicht van Roy die opduikt, Nina optilt en wegrent. Pieter schrikt op en gooit er een versnelling in.

'Je bent veranderd, Manuela' zeg ik en ik verbaas mezelf over mijn eigen tutoyeren. Ze lijkt zelf ook verbaasd, maar meer over de inhoud. Ik ga tegenover haar zitten. 'Ik herinner me nog een gesprek in deze ruimte, jaren geleden.'

Ze zet haar kopje en boek naast zich neer en vouwt haar handen over elkaar, geamuseerd over mijn persoonlijke toon. 'Oh, maar ik neem niet terug wat ik toen gezegd heb. Dat was volkomen terecht. Belangrijker is hoe je omgaat met het feit dat je gelijk in een echtelijke ruzie niets betekent in de ogen van je kind.'

Ik laat mijn ogen terugkeren naar het groen buiten, maar Roy en Pieter zijn buiten beeld verdwenen samen met Nina. 'Manuela, ik heb je tekortgedaan. Je...'

Maar ze is me voor. 'Tuttut, Niek. Ik weet dat ik wat fel kan zijn als het om Leroy of Nina gaat. Jullie positie naast Leroy kwam voor mij als een klap in het gezicht omdat jullie nooit in de media verschenen. Alleen Pieter kende ik van gezicht. Ik was jong en begreep het niet.'

Ik trek een mondhoek op. 'Was jong? Voor mij ben je nog steeds jong.'

Ze schiet in de lach. 'Ik kan wel wennen aan deze informele Niek, geloof ik.'

Nu moet ik ook lachen, denkend aan hoe anders dit gesprek ging al die jaren geleden. Nog steeds herinner ik me hoe haar tranen als regendruppels opbolden langs de ronde bladeren die haar ogen waren. Waar vousvoyeren mijn schild was en is, was en is tutoyeren mijn zwaard. Ik zei alleen: 'Wat wil je dat ik zeg, Manuela? Ik kan je niet de woorden geven die hij zou moeten zeggen.'

Ik voorzag een bittere constatering over verloren vertrouwen, maar ik kreeg enkel tranen van teleurstelling. Ze zei: 'Niets. Luister gewoon, daar ben je toch zo goed in?'

Nu delen Manuela en ik een gemeende glimlach.

'Jij bent ook veranderd' zegt ze dan. 'In de goede zin van het woord. Na tien jaar spreek je mij eindelijk informeel aan zonder dat je eerst je geduld verliest.' Ze lacht breed. 'Ik dacht niet dat ik het nog mee zou maken. Ik wist ook niet dat ik er eerst voor neergeschoten moest worden.'

Ik schiet in de lach. 'Dat was niet per se mijn bedoeling, Manuela.' Ze fronst geamuseerd en wuift het weg, waarna ze iemand laat komen om thee voor me in te schenken.

'Op Nieks tutoyeren' zegt mijn koningin met een opgeheven theekopje.

We proosten met onze porseleinen kopjes en ik sla mijn benen over elkaar voor het effect. Ik weet een stralende lach te ontlokken aan de vrouw tegenover mij. 'Dit ging je toch een stuk eleganter af toen je nog lang haar had en geen uniform droeg.'

Een van mijn wenkbrauwen rijst terwijl ik mijn thee doorslik en het kopje weer neerzet. 'Gelukkig is elegantie geen deel van mijn taakomschrijving.'

'Nee, dat niet, nee' grinnikt ze en ze wiegt haar thee heen en weer. Ik neem nog een slok.

Onze blikken drijven terug naar buiten, waar het spel voorbij is en Nina een van de jongens tackelt, die tegen het gras smakt. Roy legt op de achtergrond een arm om Pieters nek. De oud-beveiliger heeft gewonnen. En iedereen kan niets anders doen dan er vrede mee hebben.

Uiteindelijk.

-