Yazar

Abin

Babam arabadaki yedek gözlüklerini getirdiği için artık etraf daha netti.

Behlül kendine gelince Bihter "İyi misin?" diye sordu.

"İyiyim." demesi ile Bihter "Boşuna telaş yaptırtmışsınız. İyi bu." dedi.

Behlül uzandığı yerde doğruldu ve "Endişelendin mi?" diye sordu.

Bihter düz bir ses tonunda "Hayır." dedi.

Behlül bu duruma gülerken "Benim hala sorularım var." dedim.

"Ne meraklı kız çıktın." dedi Behlül.

"Bana sarılırken." diyordum ki Giray "Ne zaman sarıldınız lan?" diye sordu.

Özellikle babam olmak üzere odadaki herkesin dikkatini çekince pısıp geriye kaçtı. Giray'ı takmadan cümlemi bitirdim.

"Abilik görevi dedin. Babamın yazdığı kitapta 'Bu uğurda canlarının bir parçalarını kaybetmiştiler. Bir parçalarını daha kaybetmemek için her türlü önlemi aldılar.' diye bir kısım var." dedim. Aslında durumu anlamıştım. Yine de onlardan öğrenmek istiyordum.

"Yoksa yemeğinizi mi kaybettiniz! Çok kötü bir durum." dedi Görkem.

Deniz "Amına koyayım bir sus Görkem." diyerek onu susturdu.

"Acıkmıştım sadece." diye mırıldandı Görkem.

"Abin." dedi annem.

Behlül'ün kafası öne düşünce "O gece babam seninle bunu konuştu ama neden bize de söylemediniz?" diye sordum.

"Sırf bizim çocuğumu olduğunu anladığımız için büyükler onu öldürebilirdi." dedi annem.

"Betül ile teşkilattan kaçışımızın üstüne bir yıl geçmişti. Betül sekiz buçuk aylık hamile, ben hastanede nöbetteyim. Eve baskın düzenleyip Betül'ü kaçırdılar. Tabii hamile kadın. Suyu zamanından önce gelmiş. Hastaneye götürmemişler." dedi babam.

"Teşkilat binasında benim tıp bilgim ve revirdeki görevliler ile doğum gerçekleşti. Tabii bir hastane olmadığı için fazla dayanamadım. Doğum gerçekleştikten sonra bilincim kapandı. Uyandığımda hastanedeydim. Beni baygın haldeyken sokağa atmışlar." dedi annem.

Bu işittiklerim kanımı dondurmıştu. Nasıl bu kadar insafsız olabiliyorlardı?

"O zaman Antalya'da oturuyoruz. Tabii bizim yerimiz anlaşıldı. Her an öldürmeye gelebilirler. Bebeğimi de şehir dışına gönderdiklerini biliyoruz. Mecbur bizde Ankara'ya taşındık." dedi annem. Gözleri dolmuştu.

"Bebeğin peşine düşmek öldürdüklerini biliyoruz. Hiç düşünmeden öldürürler ama hiçbir şey yapmazsak çocuğu diğer yetimler ile eğitirlerdi." dedi babam.