Typical Love Story

Finale

A big THANK YOU dahil umabot kayo dito ! Hindi ko ito matatapos kung hindi dahil sa inyo. And I'm sorry kung ganito ang ending. Don't worry, may SEQUEL ito :D ! Every typical love story has a typical love ending *wink* !! The sequel will be uploaded on the first week of september :)

Again, Maraming Salamat po sainyo :) ! I love you all minions :* ♥ !

~ S xoxo

----

Wakas

Typical Love Story

Nagulat ako nang makita ko sila mommy sa sala. Naka abang sila sa akin. Nabigla pa nga sila nang makita nila ako.

Hindi ko alam kung bakit pero nang yakapin ako ni mommy ay bigla akong humagulgol nang iyak. Pinapabayaan niya lang akong umiyak. Hinihimas niya ang buhok ko.

Nawala ang bigat sa puso ko. Nawala ang sakit at hinanakit. Nabawasan ang tinik na pumapatay sa akin. Kahit papaano ay naramdaman ko na kinuha niya ang mga problema ko.

Iba din pala talaga ang pakiramdam pag isang ina ang nandyan sa tabi mo. A mother's comfort is definitely different than a father's. Ngayon ko lang ito naramdaman kay mommy. Ngayon ko lang siya nayakap nang ganito.

But this situation is making me miss him. Making me miss my dad. I miss his minty scent. I miss his warm hugs. I miss the lame jokes that he used to tell me everytime I feel sad. I miss the way he kiss my forehead before I close my eyes to sleep. I miss his laugh. I miss how he blows my hand whenever they were cold. I miss him. And because of this, I want to go back. I want to be near him, again. Hindi man siya buhay, atleast alam kong nasa iisang lupa kami. I want to hide. I want to run away. I want to go back to my safe haven.

After one year. After one good fvcking year. Ngayon pa ako na homesick. Ngayon pa ako nakakita nang dahilan para bumalik sa aking pinanggalingan. After one undescribeable year.

Gusto kong bumalik sa pagiging invisible. Gusto kong bumalik sa pagiging 'who is that girl?'. Ayoko na sa posisyon na ito. Ayoko na sa sitwasyon na ito. Ayoko na sa lugar na ito. Ayoko na. Pagod na ako.

Kumain ako nang tahimik. Sabi nila pag stress ka or malungkot ay nakaka kain ka nang madami. Sa tingin ko ay totoo yun dahil napaka dami nang kinain ko. Hindi ko ito namalayan. Pakiramdam ko y hanggang lalamunan ko lang ito. Para bang appetizer pa lang.

Wala akong comment sa kanila. Bumalik din ako kaagad sa kwarto at nag kulong. Humiga ako sa kama at tiningnan ang mga text.

Danson : Wala bang inuman bukas? ^^

Brent : May surprise party ka ba?

Miles : Oky ka lang ba girl? Gusto mo nang makakausap?

Ariana : Hey ! What's going on?

And so on...

Nabura ang lahat maliban sa conversation box namin ni Clark na naka lock.

Nakatulala ako sa kisame. Pagulong-gulong ako na parang tanga sa kama. Lampshade lang ang liwanag sa kwarto ko. Hindi ko nga alam kung bakit ako umiiya eh. Wala naman ako nararamdaman pero patuloy ang pag agos. Pinapabayaan ko na lang hanggang sa madehydrate ako.

"Hawakan mo ang aking kamay,

At tayong dalawa'y mag hahasik nang kaligayahan.

Bitawan mong unang salita,

ako ay handa nang tumapak sa lupa.."

Mabilis akong napaupo at hinablot ang cellphone kong tumutugtog mula sa lamesa. Nawala ang tawag pagka hawak ko.