Shelter 🪐༉

𝐏𝐚𝐫𝐭 ️️𝟒𝟕

" چرا فقط شما دونفر اینجایین؟ مگه با اون شرکت خدماتی تماس نگرفتین؟"

جیک با دیدن تهیون و جونگوونی که با سطل های آب و وسایل خاک گرفته مشغول بودن صدای متعجبش رو به گوششون رسوند.

" یک ساعت پیش زنگ زدن و بدون هیچ توضیحی قرار رو کنسل کردن. تمام چیزی که بهمون گفتن این بود که پولمون رو پس میدن و اگه بخوایم مارو به شرکت جدیدی معرفی میکنن"

" خب باید چیکار کنین الان؟"

سونگهون بلافاصله پرسید و یک نگاه به استایل و بوی عطر ملایم اون پسر کافی بود تا آدم متوجه بشه چقدر اون قرار براش مهم بوده.

" فعلا تصمیم گرفتیم خودمون تا جایی که میتونیم کارها رو جلو ببریم تا دوشنبه که با شرکت جدید تماس گرفتیم سرعت کارمون بیشتر بشه"

تهیون همونطور که دستمال نارنجی رنگی رو به دور سرش بسته بود سطل خالی از آب رو به آغوش کشید.

" این همه آب نیازه؟"

جیک گیج پرسید و تهیون با خنده‌ی بی صدایی جوابش رو داد.

" نیازه"

" بهتر نیست امروز اینجا بمونیم؟"

جیک که نگاه نگرانش رو به جونگوون و تهیون دوخته بود با شنیدن این حرف گردنش به سرعت به سمت سونگهونی که این حرف رو زده بود چرخید.
تقریبا از شدت خوشحالی اشک تو چشم‌هاش جمع شده بود.

" بمونیم؟"

سونگهون با رضایت و لبخند کمرنگی سرش رو تکون داد. تو این لحظه، هیچ چیزی بیشتر از دیدن خوشحالی جیک اهمیت نداشت...حتی دیتی که تقریبا تمام هفته رو براش برنامه ریزی کرده بودن.
آخرین روز از هفته زمانی بود که جیک و سونگهون تصمیم گرفته بودن تمامش رو به خودشون اختصاص بدن و حالا تمام کاری که به انجامش مشغول بودن طی کشیدن و تمیزکاری بود.

" کاش حداقل لباس اضافه داشتم، حس بدی به خاطر اینکه قرارتون رو به خاطر ما بهم زدین دارم"

جونگوون به سونگهونی که مشغول لکه گیری روی یکی از دیوار‌ها بود نزدیک شد.

" مجبورمون نکردی که به خاطرش حس بدی داری، خودمون خواستیم و خودمون هم موندیم"

سونگهون بدون اینکه قلموی سفید رنگ رو از روی دیوار جدا کنه جونگوونی که کنارش ایستاده بود رو مخاطب قرار داد.

" میدونم که چقدر این قرار رو میخواستی"

جونگوون با نگاه تشکرآمیزی به نیم رخ بی نقص پسر کناریش نگاه کرد.

" ممنونم"

بالاخره سونگهون نگاهش رو از دیوار پر لکه‌ی جلوش گرفت و به جونگوون خیره شد.

" این نگاه احساساتی بهت نمیاد"

" کی گفته این نگاه احساساتیه"