MARRYING THE RUTHLESS MAFIA BOSS

CHAPTER 48

PUMATAK

MAXELLA'S POV

"ARE YOU OKAY?"

Felicia shook her head. "I'm fine..."

Ani niya sa mahinang tono.

Di kombinsido na tumitig ako sa kanya. Namumugto ang kanyang mga mata at maputla. Ibang iba sa Felecia na nakita ko kahapon at nakaharap.

Panay ang buntong-hininga nya haban inayusan ako. Mukhang siya na ang stylist ko o make up artist,psh. Wala na akong magagawa kasi utos raw nang Boss.

I crossed my arms and close my eyes. "You are not."

Hindi siya nakakibo. Muli akong dumilat. Napaupo na lang siya sa gilid nang kama at napatulala.

Napailing na lang ako. "Mahirap suluhin ang mga bumabagabag sayo. Kung gusto mo nang makakausap,maaasahan mo ako."

Di ko alam kung bat may nagtulak sa akin na kausapin sya.  Hindi ako yung tipong feeling close ngunit wala namang masama kung makikinig ako sa mga saloobin niya. Tsaka ngayun lang naman 'to, tsk.

Sandaling napatitig ang maganda niyang pares na mga mata sa akin  at napangiwi na lang ako nang sinapo niya ang kanyang magandang mukha at humikbi.

Ang mataray at sopistikadang babae ay umiyak sa aking harapan? Hmmm... Mukhang mabigat ang problema niya.

Di ko alam kong anung gagawin ko. Nanatili akong nasa kinauupuan ko.

"I'm sorry, Max--"

"No,it's okay." putol ko at tumuwid nang upo. "Go on. Just cry all you want. I don't mind it."

Nag iwas ako nang tingin at pilit na iseneryoso ang mukha.

"It's hurt you know... Bumalik ulit ang sakit nong muli kong makita ang l-lalaking..." Nagpunas siya nang luha. "N-Nang lalaking ama nang aking anak..."

Saglit akong natigilan. "And that guy named Axell Laurelle Villaris?"

"How did you know him?" she asked, confused. Pagkuwa'y napabuntong-hininga. "You're Walter's wife pala. I'm sure nabanggit niya yun." She rolled her eyes.

I shrugged. Di na kumibo pa. Masyado nang personal ang usapan.

"Can I ask?"

"Nagtanong kana, tsk."

She made a face. "If Azekelle hurt you... Is he deserve a second chances?"

Biglang sumeryoso ang aking mukha sa tanong niya. "That's it?"

"Yeah."

Saglit akong nahulog sa pag iisip.

"It's depends." Bahayang tumagilid ang ulo ko. "Giving a second chance easily is not really in my vocabulary. Hindi ako yung tipong nagbibigay agad ng pangalawang pagkakataon. Lalo na't kung winasak niya ang pagkatao ko at sinaktan ako nang pira-piraso." Madiin kong ani. "But before you give someone a second chance---you need to forgive... Forget... I know it's hard to forget the pain but it's over... Nasaktan ka na nang sobra... Wala na tayong magagawa kundi tanggapin dahil iyun na ang itinadhana..." Diretso ko siyang tinitigan. Awang ang kanyang mga labi.

Di ko alam kong saan ko napulot ang mga sinasabi ko. Basta na lang iyun lumabas sa bibig ko.

Napacross-arm ako. "Someone's say for those a person got mistaken... They deserve to have  a second chance but once that mistake become their hobbies... You should fvcking stop giving them a chances because chances are good for those people who knows how to change and knows your worth..."