DIKE VANESSA OWENS
"Justine"
Napatuwid ako ng makita siya. Bigla akong nabuhayan ng loob dahil nagpakita siya kahit na ayaw niya.
"Dike, what the hell are you doing here?"
I took a deep breath. "Sorry kung naabala kita. Gusto ko lang malaman kung kamusta na siya?"
Pagkatapos ng pag-uusap namin ng dalawa kong kaibigan sa mansion, dito na agad ako dumeretso. Hindi ko na kasi kaya. Hindi ko na kayang hindi siya nakikita.
"She's fine Dike. Nothing to worry about her." she seriously said
I nodded slowly and sighed in relief. "Can I see her?"
"She doesn't want to see you." walang kagatol-gatol na tugon niya
Napayuko ako. Napaka prangka talaga ng babaeng 'to. Wala talagang paliguy-ligoy at talagang sinupalpal sa'kin ang salitang yun.
Nakakasakit siya ng damdamin. Tss.
"Please, I just want to see her."
Hindi naman niya ko sinagot at pinakatitigan lang ako ng mariin. Hindi ako nagpatalo sa kanya at nilabanan ko ang tinging binibigay niya sa'kin.
Ngayon pa ba ko susuko? Kung kailan sigurado na ko sa nararamdaman ko?
Hindi ko titigilan si Lorraine hangga't hindi ko nasasabi sa kanya ang totoong nararamdaman ko para sa kanya.
Kung noon, hindi ko alam ang sagot sa tanong niyang "bakit ko ginagawa ang lahat ng 'to". Ngayon, alam na alam ko na.
At gusto kong sabihin sa kanya iyon. Ngayon mismo. Hindi ako papayag na matapos ang araw na 'to na hindi ko man lang masabi sa kanya ang totoo.
"Can you please be honest with me?" she paused. "Why are you doing this to her?"
I gulped hard. "She's special to me Justine."
She nodded slowly. "Me too, she's special to me." her lips curved into a slight smile before she leaned in my car. "Hindi lang siya basta pasyente para sa'kin. 'Cause in my heart she's my sister." she added and looked at me. "At kapag mahalaga sa'kin, hindi ko nilalagay sa alanganin. Tell me Dike, what do you want from her?"
I was about to open my mouth when she suddenly spoke. "Wag na wag mo siyang isasama sa mga listahan ng mga babaeng pinaiyak mo."
Naiyukom ko ang kamao ko. Bakit na lahat sila ganiyan ang tingin sa'kin? At saka, hindi naman ako nagpaiyak ng mga babae ah. Ako nga pina-iyak nila ee. "Maganda ang intensiyon ko kay Lorraine."
She just smirked at me. "You're Owens." she paused. "I don't want to hurt you, pero kilala ang mga Owens sa pagiging manloloko."
Napahinga ako ng malalim. Nakakainis lang at naging Owens pa ko. "Mahal ko si Lorraine." I admitted. "At hindi ko siya lolokohin gaya ng nasa isip mo."
Hindi naman nakaligtas ang bahagya niyang pagkagulat. Napatuwid pa ang tayo nito at mataman akong tiningnan. Napahinga na lang ako ng malalim. "Mahal ko ang tinuturing mong kapatid." I paused and leaned in my car. "Mahal ko siya dahil mahal ko siya. Hindi dahil sa naaawa ako sa kanya o ano." I looked at her. "Kahit napakasungit ng babaeng yun, hindi ko itatangging nakuha niya ang puso ko sa pagsusungit niya." I chuckled. Siya lang babaeng hahayaan kong sungitan o dedmahin ko. Dahil mas gugustuhin kong maghabol ng atensiyon niya.
Pero kapag naging mag-asawa na kami, hindi ako maglalagay ng TV. Hmp!
"She make me feel complete. She complete me in a unique and wonderful way." I sincerely said. "She make me a better person just for knowing her."
I took a deep breath. "A day without her feels like a year."
Napalingon naman ako dito sa katabi ko. "I really love her Justine. I really do."
I heard her sigh. "It's complicated Dike."
"I know. But I love her." maagap na sagot ko "Please Justine, let me see her."
Hindi naman niya ko sinagot at mataman lang siyang nakatingin sa'kin na akala mo'y tinubuan ako ng isa pang ulo.
Kung wala lang kami sa ganitong sitwasyon, kanina pa ko tumawa dahil sa paraan ng pagtitig niya. Para siyang basag na ewan ee. Hay nako.
"Justine" I called her. "Can I court her?" buong tapang na tanong ko
Her eyes widened. "What the hell?" she whispered but enough for me to hear.
I shook my head. "I want to court her Justine. Can I?"
She inhaled deeply. "Listen Dike, I.. I don't know what to say." tila frustrate na frustrate siyang napahilamos sa mukha niya. "I'm just... fuck!"
I can't help it to laugh. Sorry, hindi ko napigilan
"Sinasabi ko 'to sayo dahil sabi mo nga, kapatid mo kung ituring ang babaeng mahal ko." I smiled. "Gusto kong magpaalam sayo na liligawan ko si Lorraine."
Her jaw dropped. "You're fucking serious woman."
I chuckled and nodded at her. "Yeah. I am."
She staring at me for a secon before we burst into laughter. "Wow!"
Natatawang napailing na lang ako. "I will court her."
She sighed. "Tss. Fine. Hindi naman kita mapipigilan."
My smile widened. Damn! Ang saya lang. "Thank you my friend."
"No biggie. But in the end, na sakanya parin ang desisyon."
I nodded still smiling at her. "Yes. And no matter what her decision is, I'll respect it."
"Good to hear that." she replied, smiling from ear to ear.
I let out a heavy sigh. "But, I really don't know what to do." I paused. "I mean, how can she make me fall inlove with me. Damn." bulong ko sa huli.
Namroblema ako bigla dun. Jusko.
Inis na nilingon ko naman ang gagang kasama ko ng hindi makaligtas sa pandinig ko ang tawa niya. Aba! Lakas ng loob tawanan ako ah.
"What are you laughing at?" I asked
She shook her head in disbelief. "Then, make her laugh, make her smile if you wanted to make her fall in love with you." She said in a matter of fact tone
I juste smile at her. "That's a trap."
Her brows furrowed. "Trap? What did you mean by that?"
Inayos ko naman ang suot kong jacket bago lumingon sa kanya. "Every time I hear her laugh, every time I see her smile I am the one who falls in love." I said, smiling from ear to ear and tapped her shoulder. "I gotta go Justine. I'll chase my girl."
Pero ang babaeng ito, tinawanan lang ako. Napatawa na lang din tuloy ako. "What a cheesy woman." she scoffed. "She's in the rooftop."
I just smile and salute her. "Thank you. See you around."
She nodded. "Yeah, see you."
Ngumiti lang ako sa kanya bago sinimulang tahakin ang daan papunta sa babaeng mahal ko.
Napahinga naman ako ng malalim ng tuluyan akong makapasok sa elevator.
I owe you Justine. At pinapangako ko, hinding-hindi ko sasaktan ang babaeng yun. Pangako yan.
Hindi pa ko tuluyang nakakarating sa dapat kong puntahan ng biglang bumukas ang elevator at pumasok ang isang babaeng hindi ko alam kung tao ba o ano.
Jusko te. Ang taas ba ng araw dito sa loob? At talagang nakasuot pa siya ng shade.
"Why are you staring?" she suddenly asked, raising her brow at me
I immediately shook my head. "No, I'm not."
Napairap naman ako sa loob loob ko. Tiningnan ko lang siya, titig na agad? Hindi naman siya medyo assuming 'no. Tss.
"Do I look beautiful to you?"
My brows furrowed. Maluwag ata ternilyo nito sa ulo. Jusko. Parang tanga ee. Close ba kami? "Sorry Miss, pero isang babae lang ang maganda sa paningin ko." I paused and smirked. "At hindi ikaw yun."
Sakto namang bukas ng elevator kung saan ako pupunta. Ngumisi pa ko sa kanya bago siya iwan dun.
Bakit ba ang daming mga assuming sa mundo? Grabe ah. Nasasapawaan ang gandang meron ako. Tss.
Napahinga naman ako ng malalim ng mapahinto ako sa pintuan ng rooftop. Kinakabahan ako ampoknat. Para akong natatae dito na hindi ko maintindihan.
Again, I took a deep breath before I opened this goddamn door. And there she is, nakatayo lang at matamang nakatingin sa kalangitan na akala mo'y iyon ang pinaka magandang tanawin sa buong mundo.
Napangiti ko. Bahagya pang hinahangin ang mahaba at straight niyang buhok dahil sa hangin.
Bakit ganun? Kahit nakatalikod ang ganda niya.
Sunod-sunod ang paglunok na nagawa ko bago humakbang papalapit sa kanya. Hindi pa ko lubusang nakakalapit ng biglang lumingon sa'kin na dahilan para mapatigil ako.
Damn!
Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko ngayon. Kung takot ba dahil sa nahuli niya kong nandito o dahil sa tuwa dahil sa wakas, nakita ko na din siya.
Gustong-gusto kong tawirin ang pagitan naming dalawa at yakapin siya ng mahigpit. Pero hindi ko magawa dahil natatakot ako.
Natatakot ako ng baka itulak niya lang ako palayo.
Ilang araw lang kaming hindi nakita, pero pakiramdam ko taon yun. Damn it! Na-miss ko siya.
"What are you doing here Dike?" she asked, plainly
I gulped hard. Kahit ang boses niya, sobrang kong na-miss. "Dike Owens."
Napalunok akong muli. "H-hey" Oh fuck! Ngayon pa talaga ako nautal. Bwisit na yan.
Kaya ang siste, kunot siyang nakatingin sa'kin ngayon. Nakakainis. Ako lang talaga ang bukod tanging nagpapahamak sa sarili ko. Tss. "Ahm." I cleared my throat. "Hey, what's up?"
"I'm great." she simply said
Tumango lang ako sa kanya bago dahan-dahang lumapit. Hindi naman siya umangal pa kaya nakampante ako na hindi niya papaalisin dito. "Ano palang ginagawa mo dito?" I nervously asked
she raised her brow at me. "Hindi ba't dapat sayo ko itanong yan?" napanganga ako. Patay na. "Anong ginagawa mo dito?" pagpapatuloy niya
Lihim naman akong napahinga ng malalim. Mas nakakatakot pa siya kaysa kay Ianthe. Jusko. "Ahm.. ano." Fuck! Ano na Dike? "I just want to see you." deretsong sagot ko
Hindi naman nag-iba ang ekspresiyon ng mukha niya dahilan para mas lalo akong kabahan. Hindi ko kasi mabasa kung ano ba yung nasa isip niya ngayon.
Sunod-sunod ang paglunok na ginawa ko bago tumingin sa kalangitan. Maganda ang araw ngayon. Hindi masyadong mataas ang sikat ng araw kaya hindi din masakit sa balat. Medyo mahangin din na nakakadagdag ng panlalamig ng mga kamay ko.
"Gusto mo kong makita?" walang kareak-reaksiyon niyang tanong
Kahit kinakabahan, nagawa ko paring tumango sa kanya. "Yeah."
Hindi niya ko sinagot bagkus tumango lang siya bago ilibot ang paningin sa kabuuan nitong rooftop. Napakunot noo tuloy ako. May nakikita ba siyang hindi ko nakikita? "Dito tayo nagkakilala, hindi ba?"
Nagtaka naman ako bigla. Ang bilis naman ata magbago ng mood niya ngayon. I nodded at her. "Yup. Dito kita unang beses na nakausap." pigil ang ngiting sagot ko
"At gusto kong dito rin natin tapusin ang nasimulan natin." walang kagatol-gatol na sagot niya
Natahimik ako. Gulong-gulo. Hindi ko maintindihan yung sinasabi niya. Para akong nasa loob ng maze at hindi alam kung paano makakalabas. "Lorraine"
"Let's end this Dike. I don't wanna see you anymore."
I felt a pang inside my chest when I heard those fucking words coming from her.
Bahayang bumuka ang labi ko para lang isara ulit. Hindi ko alam ang dapat na sabihin sa kanya. Basta ang alam ko, nasasaktan ako.
Bakit ba pilit niya kong pinagtutulakan palayo?
"You just want to be with me? Well, I don't want to." She added. "You just want to help me? I don't need it."
Mariin akong napapikit. Pinipigilan ang sariling mapa-iyak. Pakiramdam ko, sunod-sunod na sinaksak ang puso ko dahil sa mga sinasabi niya.
Please darling, stop.
"I don't need you Dike. I don't fucking need your presence." she paused. "Please, stop this bullshit, stop."
She was about to leave me when I immediately grabbed her arms. And as if on cue, my tears starting to fall.
I can't... I can't unlove her..
"P-please, don't leave." I shuttered. "I n-need you Lorraine. I need you in my life."
Katulad kanina, wala paring emosyon ang mga mata niya habang nakatingin sa'kin. Kung kinakailangan lumuhod ako sa kanya, gagawin ko.
Wag lang niya kong pagbawalan na makita siya. Hindi ko kakayanin.
"You have the face that reminds me of who I r-really am."
"Dike?" Kunot noong pagtawag niya sa'kin.
I gulped hard. "Your voice makes me forget where I am. You’re way more beautiful than the girl I imagined to be loved by."
I looked up trying not to fall my tears, again. "I ... I love you Lorraine. I w-will always love while I live and even after I have taken my last breath." I cupped her face. "P-please, let me l-love you darling. I can't lose you... I can't."
I don't wanna lose you..
I can't lose you..
You're all I ever need.
------------------