(Kabanata 53)
See there's a place in me where your finger prints still rest, your kisses still lingers, and your whispers softly echo. It's the place where a part of you will forever be a part of me.
-Unknown_
***
Jamie POV (Unedited)
"Huwag kayong titigil hangga't hindi niyo nahahanap ang asawa ko. Damn!"
Galit na galit kong utos sa mga pulis. Dahil according sa witness, may babae daw na binuhat ng isang lalaki at sinakay sa isang SUV. Hindi daw niya nakuha ang plate number dahil she thought na baka nahilo lang daw yong babae at isinakay lamang sa sasakyan para saklolohan. Hindi daw niya nakita ang mukha pero base na rin sa sinabing diskrepsyon, alam kong yon ang asawa ko. Ang sout nitong red gown, at heels ay yon ang makakapagpatunay. And when I saw the CCTV footage, hindi ako nagkamali. Si Mr. Lucky Manzania who kidnapped my wife. At ipinapangako ko, dudurugin ko ang mga buto niya kapag nakita ko siya. Lintek lang ang walang ganti.
Plus, she's missing six hours now. Restroom lang yong paalam niya at kung alam ko lang na envited pala ang lalaking yon dito, hindi ko na hinayaan ang asawa na mag-isa.
Goodness! Pakiramdam ko mamamatay ako sa kakaisip kung okay lang ba siya, hindi ba siya napahamak o kung ano ang ginawa ni Lucky sa kanya. I swear I will kill him for abducting my wife! Shit! Sh*t! I clenched my fist remembering the face of that asshole. I gritted my teeth in anger. Hindi na ako makapagtimpi ngayon.
"Fvck! Why did you envite him!? You know he doesn't belong here."
I exclaimed at Nicholas. He took a deep breath before he speak.
"I'm sorry Jamie, but his father who I envite. Pero hindi ko naman alam na siya pala ang ipapadadala ni Uncle Rad as a substitute guest. Besides, I don't know anything about your rivalry towards Zea. At least you told me pero..."
Yumuko ito at alam ko kung gaano siya kadismaya sa pangyayari ngayon. The grand opening of their newest hotel, was a time na may naganap na abduction and the worst is, it's my wife who kidnapped with that asshole. My one and only wife. Sa naisip, ay bumalik na naman ang poot sa dibdib ko. Hindi ko malaman ang gagawin. Hindi ko alam kung dapat ko bang kasuklaman ang sariling katangahan at masyado akong naging kumpyansa na walang mananangkang masama sa pamilya ko.
Lumapit si Chasity at inalo ang asawa sa matinding frustrations. Kinuha niya si Nathan sa akin kanina nang magkagulo na at siya ang nagpaasang sa kanya muna ang pangangalaga nito. Sumang-ayon naman agad ako dahil kung sa mga lolo't lola siya nito ay baka mapansin niyang may kakaiba at malamang nawawala ang mommy niya. Ayokong pati anak ko ay magkaroon ng takot o trauma sa pangyayari ngayon. Masyado pa siyang bata para makaranas nang ganitong depression.
"I swear I will kill that bastard! Shit!"
Narinig kong bungat ni Nicholas. Bagaman sa isang di inaasahang pangyayari ay nag-aalala din ito sa kapakanan ng asawa ko. Everyone knows she's pregnant. And everyone was depressing here.
"Oh God, ilayo sana ang anak ko sa kapahamakan. Diyos ko, Edward.. "
My mother in law is crying at his shoulder's husband. Galit at pag-aalala din ang nararamdaman ni Dad Eddie. Si Mommy Regina ay nahilo at agad namang iniuwi ni Dad para makapagpahinga. Nakipagtulungan na kami sa pamilya Manzania. Pati ang mga magulang nito ay hindi makapaniwala at kasalukuyan silang nasa U.S. para sa pagpapagamot ng asawa nitong may breast cancer. Binayaran namin ang media na huwag munang ilabas ang balitang ito until 24 hours dahil baka maalarma si Lucky at tuluyang ilayo ang asawa ko.
"Hinding hindi ko siya lulubayan hangga't hindi ko siya nakikitang naglalapusay sa hirap sa ginawa niya sa anak ko. Makita ko lamang ang pagmumukha ng bastardong yon."
Nagpipigil sa galit na wika ni Dad. Naglakad ako palayo sa mga tao. Gusto kong mapag-isa para makapag-isip ng plano. Hindi ko rin matawagan ang asawa dahil nasa akin yong purse niya nang magpaalam ito na tutungo ng restroom. Wala siyang dala maliban sa sarili niya nang makidnap ito ng gagong yon.
"What are you thinking kuya?"
Bigla akong napalingon sa likod nang marinig ang boses ni Mica. Kakauwi lang nito galing Paris at problema agad ang nadatnan.
"I have to get back my wife. And no one can stop me."
I answered with great determination. Hindi ko hahayaang may mangyari sa kanya na wala akong ginagawa. Humarap ako sa kawalan. Madaling araw na at malapit ng mag-umaga pero di parin ako nakakaramdam ng antok.
I heard my sister's blew a heavy air. I know she easily can catch me up. Kaya siya ang madalas na nagpapakalma sa akin noon when we were in states kapag inaabot ako ng topak.
"Are you gonna do that again?"
She asked and I slowly turn my head on her. Nagkatinginan muna kami ng matagal.
"Of course. Kung nagawa ko nga sa iba noon, bakit ngayon hindi? Asawa ko ang involve dito."
Buo na ang loob ko. Before, I was about to train under CIA but when my Dad found it hindi niya ako pinayagan. My parents don't want a risky life. Dati I wanna be a meschenary, I want thrill in my life. I wanna be a soldier or anythig basta may adventures at buhis buhay. Pero ayoko ring madagdagan ang pasanin ni Mommy. May sakit ito at ayokong lage siyang naninerbyos nang dahil sa akin. Kaya inihinto ko. And focus in our family business. But before I quit with my dreams, nagkaroon ako misyon na magligtas ng taong kinidnap ng mga terrorist. Isang big timer ang nasangkot sa abduction at lageng nasa pahayagan ang pangyayaring yon. It was in all media around the world because of that powerful man na nakidnap. It's not that inutusan ako ng mga awtoridad but I did it because it was my Dad's buddy. Na-solve ko yun kaya nag-offer sa akin ang CIA to train and be a part of their team. I was suppose to do that pero nalaman yon nila ni Dad and Mom, dahil na rin sa mga sources kaya hindi ko na itinuloy. At ibinuhos ko na lamang ang frustratuions sa different kinds of martial arts. And everyone feared me because of my ability pero nawala yon nang maag-lie low ako at naglakbay sa isang lugar dahil ayokong makilala ako ng matagalan. And then, after many years unti-unting nailibing sa limot ang bagay na yon. At binayaran ni Daddy ang media na ihinto at tigilan ako sa publicity coz they want a simple life for me.
But now. Ililigtas ko ang asawa ko sa alam kong paraan. Wala man akong karapatan na ilagay ang batas sa mga kamay pero hindi ako uupo at titingin na lamang sa tabi at maghihintay na may mangyaring masama sa asawa ko. No way.
"Kuya, ayoko lang maging complicated ang lahat at maging risky ang buhay mo."
May pag-aalala nitong sabi. Humugot ako ng hangin bago nagsalita. Damn.
"Lucky isn't risky, Mica. Isa lamang siyang pipitsuging ipis na kaya kong tirisin kung kinakailangan. Wala siyang maipagmamayabang maliban sa luging-lugi na nilang negosyo. You know who I am. Isang bigatin at matinik na terorista nga na kaya kong lusutan noon. And who the hell he is para hindi ko kayang labanan? Besides, alam mo kung gaano kakupad ang mga pulis dito sa Pilipinas. And I don't wanna wait here like idiot na iniisip ang kalagayan ng asawa ko. Hindi matatapos ang petsa na ito na hindi ko siya nakikita. And that bastard will pay hard. I swear."
I said grimly. Strong emotions were visible in my eyes. She knows how determained I am kaya alam nito na useless lamang na pigilan niya ako.
Natulala na lamang siya sa sinabi ko. At hindi ko na hinintay na magsalita pa siya at agad na akong umalis pagkatapos ko sabihin ang bagay na yon. Hindi naman sa nagmamayabang ako pero nagkamali talaga si Mr. Manzania ng taong kinalaban. Determinado ako sa gagawin ko. Hindi ako papayag na may mangyaring masama sa asawa ko at mapano ang dinadala nito.
**
"I will help you, Jamie."
Napamaang akong napatingin kay Yvo. Seryoso ang mukha nito at bakas sa mga mata nito ang tibay ng pagtulong. He's against with my habbit before and what I did few years ago ay hindi talaga approve sa kanya. But now he's willing to help. I shook my head and continue packing those things na pwede kong magamit sa gagawing hakbang.
"Si Mica talaga hindi mapigilan ang bunganga."
Napailing-iling kong sabi, hindi na naman ito nakakapagpigil at nagsumbong na naman sa dakila niyang kuya. He chuckled softly.
"I understand you, brother. May asawa din ako, may mga anak at naranasan ko na rin yan noon. LIke you, I cant be able to wait without doing an actions. Kaya, what your decisions and plans now, kasali ako. Your my brother, you have to remember that."
Direkta akong napatingin sa kanya. He's serious about it. I remember the time na hinatak ni Stacey si Ella, hinostage habang pinaapandar ang sasakyan at nahulog ang kotse nito sa tulay. Buti na lang malalim ang dagat at nahulog lamang ang asawa nito palabas ng kotse, hindi na napuruhan. And his wife was carrying two months of their second baby that time. I really believe in guardian angels and prayers, dahil survivor si Ella. Nagawa nitong makaligtas pati ang kanilang baby. Kasama ko pa si Yvo nun noong hinahabol namin ang kotseng sinasakyan nila ni Stacey. To think about my wife. I knew her, she's emotional and naive. Iyakin at dependent kaya malabong makatakas yon sa kamay ng hudas na yon.
I smiled. Part of me still breathe and half dying of weariness.
"Thank you Yvo. I owe you for that."
Tumango ito at tinapik ako sa balikat. Now, mas lalo lamang akong nabuhayan ng loob sa gagawin.
**
Zea POV
Kanina pa ako nagising at nag-iisa lamang ako sa abandonadong bahay na ito. Hindi naman ako nakatali at kahit anong gawin kong pagtakas ay hindi ako makalabas. Masyadong close doors at matigas ang mga kahoy na nakaharang. Wala man lang konting giwang. May bintana at bakal ang mga rehas doon. Namamaos na ako sa kakasigaw pero wala man lang sumaklolo. I think nasa kalagitnaan ako ng kagubatan dahil wala man lang akong marinig na mga boses ng tao o bosena ng mga sasakyan sa labas. Isang nakakabinging katahimikan ang bumabalot sa palibot. Napatingin ako sa wristwatch. It's six in the morning at nag-uumpisa na ang sikat ng araw.
Mangiyak ngiyak na akong nakaupo sa tabi ng matigas na kamang ito. Huli kong naalala na myay itinakip si Lucky sa akin bago ako nawalan ng malay.
"Ang gagong yon! Akala ko pa naman napakabuti niyang kaibigan. Pero tatraydurin din pala ako ng ganito."
Kinakausap ko ang sarili ko upang maibsan itong nararamdamang takot at kaba. Saka ko naisip na may dinadala pala ako. I touch my slightly bumb belly.
"Baby, hold on ka lang kay Mommy huh? Ililigtas din tayo ng Daddy mo at pagsisisihan mo ito Lucky."
I murmured bitterly. I was trying to relieve my fear and weariness pero nakakaramdam na ako ng takot. Hindi para sa akin kundi para sa batang dinadala ko ngayon. Hindi ko pa man siya naipapanganak ay nararanasan na niya ang bagay na ito.
I prayed solemnly. Ito lamang ang makakatulong sa akin ngayon. I cried softly. Ano na ang mangyayari sa akin ngayon? Kumusta kaya ang asawa ko at si Nathan? Tiyak na nag-aalala na ang pamilya ko sa akin ngayon. Marahan kong pinahid ang luhang dumadaloy sa pisngi. I hugged my knees. I felt weak. Dahil siguro ito sa naamoy kong pampahilo. I know it's not healthy for my baby pero ipinagdadasal ko na sana okay lang siya sa sinapupunan ko. At ano kaya ang plano ni Lucky sa akin? Bakit niya kaya nagawa niya sa akin ang bagay na ito? Sinayang niya lang ang pagkakaibigan namin at tiwala ko sa kanya. Napakawalang hiya niyang kaibigan. Mahina akong napahikbi. Muli kong naalala ang asawa at kung gaano niya ako kamahal. Tama lang na pinili ko siya at binalikan dahil hinding hindi ko yon pagsisisihan. And Lucky will pay for this, big time!
Nabuhayan ako ng pag-asa ng maisip ang asawa. Hindi ako pababayaan ng asawa ko dito. He will save me.
I know he will......
***please READ, VOTE and SHARE if you like the story***
Let me know what ya' think guys...