(Kabanata 20)
--->> I suppose I have found it easier to identify with the characters who very upon hysteria, who were frightened of life, who were desperate to reach out to another person. But these seemingly fragile people, are the strong people really.
-Tennessee Williams-
*
Zea POV
As I held the door to his room, nakaramdam ako ng kaba. May giwang kasi, bahagyang bukas ito. Dala ng matinding kuryusidad, I open it slowly.
Nanlaki ang mga mata ko sa nakita. Huminto ang ikot ng mundo ko habang nakatingin sa kanilang dalawa. Kapwa sila hubad na magakayakap sa bed at tanging kumot lang ang nakatakip sa kanilang kahubaran. They're moaning each other while doing their session.
Dito!?
Dito pa sila gumagawa ng kanilang kababuyan? Nanginig ang buo kong katawan, at halos hindi na ako makahinga sa paninikip ng dibdib.
Mahigpit akong nakahawak sa doorknob. Pakiramdam ko sasabog na ako sa subrang sakit na nararamdaman.
Nag-uunahan ang mga luha ko na dumadaloy sa pisngi. Dahan-dahan akong umatras at pabalang na isinara ang pinto. Tumakbo ako palabas ng condo at wala sa sariling umiiyak ako habang lakad-takbo sa tabi ng daan.
Patuloy paring pabalik balik sa utak ko ang pagflashback sa nakita kong eksena kanina.
My husband's was kissing that woman on her neck. Nakapikit pa ang kanyang babae at wari sarap na sarap ito sa mga halik ng aking asawa. At siya din yung babaeng dinala nito nakaraang araw. Yung cheap na ininsulto ko. No wonder, sa gwapo ng asawa ko, mayaman pa hindi talaga maiiwasang may kumakapit. He's a good catch at natural lang na maraming nagkakandarapa. But he's a cheater.
**
Nawalan na ako ng deriksyon at hindi ko na alam kung saan ako papunta. Basta't ang alam ko, umiiyak ako habang naglalakad. Napapatingin ang bawat nakakasalubong ko, nagtataka sa itsura ko ngayon. Napapalingon ang ibang taong nadadaanan ko.
Wala na akong pakialam sa sasabihin ng iba. Wala na akong pakialam pa. Ang gusto ko lang gawin ngayon ay ang umiyak ng umiyak hanggat sa wala na akong luhang maiilalabas pa.
May nakita akong mga taong kinukuhaan ako ng pictures using their phones and gadgets. Hindi ko na inabala ang sariling sitahin sila.
I don't fvcking care!
I heard a very loud noise na bosena ng sasakyan. Patuloy ako sa paglalakad ng bangketa at hindi ko pinansin ang ingay na yon. Pero sadyang ako nga talaga siguro ang sinusundan kaya huminto ako.
Marahas akong nagpunas ng luha sabay tingin sa Ferrari na huminto sa tapat ko. Tainted and windshield nito kaya hindi ko makita ang nasa loob.
Bumukas ang salamin ng bintana at kilalang kilala ko ang lalaking sumilip dito.
"Hey, Russ. I'll drive you anywhere. Please sumakay kana.."
He pleaded. He sounds serious. Napalingon ako sa palibot. At hindi ko na alam kung saang street na ako naroon. Madilim na ang gabi. Pwede akong mapahamak dito kaya kahit medyo alanganin, sumakay ako sa kotse at hinayaan ko na kung saan niya man ako dadalhin.
After all he's a good friend of mine.
Walang imik. I'm sniffing slowly. Patuloy lang ako sa pagpahid ng luha.
"Here."
He handed me a wipe tissue. Napasulyap ako sa gawi niya at seryoso lang itong nagdadrive. Marahil nase-sense niyang problematic ako.
"Salamat."
Malamig kong tugon. Tinanggap ko ang tissue at kumuha ako dun para magpahid ng luha.
Narinig ko ang mabigat niyang pagbuga ng hangin. I shook my head. Ang masayahin at palabiro niyang aura noon na palagi kong nakikita ay napalitan ng puno ng kaseryusohan. Nakakapanibago.
"Saan mo gustong pumunta?"
He asked nang mapansin niyang nahimasmasan na ako. Saglit ko siyang sinulyapan, he caught my eyes at mabiliis kong iniwas ang tingin. Hindi ko kayang tingnan ang mga nagtatanong niyang mga mata.
"I don't know, Luck."
Mahina kong sagot. He sighed, and then concentrate on driving again.
Silence.
We stop at the Arena Arcade. Ito yung place na may mga naglalakihang kainan. This is not looks cozy. Kahit mga ordinaryong tao ay nagagawi dito.
We end up sa isang simple at malinis na kainan. I'm just wondering why he brought me here na kung tutuusin ay mayaman din naman siya.
"Nanay Pacita, dalawang batchoy ho. Yung bulalo. Pakiserve na rin po ng meatballs."
It seems that kilala na niya ang mga tao dito. Ngumiti ang matanda sa kanya sabay sulyap sa akin.
"Hmm.. May dinala kana dito. Ibig sabihin ba niyan, magseseryuso kana?"
Makahulugan itong ngumiti sa amin. Hindi ko maiwasang mahiya. May asawa na ako at hindi yata tamang mapagkamalan akong girlfriend ni Lucky or kung ano man ang iniisip ng matanda.
He took a glance at my view then looked the old woman.
"Hindi po. She's a good friend of mine. Nanay naman. Siya po si Zea, kaibigan ko. May asawa na po siya kung yon ang iniisip nyo."
Magalang nitong paliwanag sa kanyang Nanay Pacita.
"Ahh.. Ganun ba. Sayang.."
Panghihinayang nito. Malapit lang kasi kami sa counter kaya malaya itong nakakausap si Lucky. I bet close talaga sila. Mas lalo lamang akong humanga sa kanya. He's not only may sense of humor kundi isa din siyang magalang na lalaki.
"It seems that you know this place and the people for a very long time."
Hindi ko maiwasang punahin siya.
Naghihintay kami sa ini-order niya. Yung batchoy siguro is a Japanese foods. Kasi I've heard it before. I don't know if nakakain na ako ng ganun. Hindi naman kasi ako mahilig sa mga raw foods gaya ng kinakain ng Chinese at Japanese.
Ngumiti ito sa sinabi ko at umayos ng upo sa kanyang kinauupuan.
"There's more than that. Nanay Pacita is my one and only nanny. Simula nung ipinanganak ako ni Mom, nasa bahay na yan siya. I've grew up with her kasi busy naman talaga sila Mom and Dad sa family business. Kaya ayon, para ko na siyang ina."
Nakangiti niyang paliwanag. Napatango tango lang ako. Kaya pala masyado silang at home sa isa't isa kapag nag-uusap.
"Oh ito na yung batchoy at meat balls nyo."
I was expecting a raw foods pero para din palang lomi ang batchoy. Oh.. Sinubukan kong tikman ang sabaw. At nanunuyo sa lalamunan ko ang sarap ng lasa nito.
"You know, kapag may problema ka. Masarap na pagkain lang ang katapat diyan."
Napangiti ako sa sinabi niya. I felt relief. Naibsan yong bigat sa dibdib ko. At least may natitira pang totoong kaibigan na dumadamay sa akin ngayon. Well, not bad. I made a good choice na sumama sa kanya tonight.
Sarap na sarap ako sa bulalo. Pati na yong meatballs. Hindi ko inaasahang ganito sila magluto dito. Subrang sarap at saka mura pa. Not cozy pero tiyak na ma-satisfied ka sa mga kinain mo.
Habang kumakain kami ay panay ang kwento ni Lucky sa akin. Five years ago nagresign ang pinakamamahal niyang yaya. Tutal graduate na siya ng college noon. Kaya wala ng dapat aasikasuhin pa sa kanya. He's dependent to his yaya kaya pala may pagka-childish siya kung minsan.
At nung nagresign ito, binigyan niya ng malaking puhunan para sa negosyong ito. May dalawang branch na daw ito sa Pasay at Marikina.
I discovered also na he has a good heart. Napakabait niya sa kanyang yaya. He's really helpful and so lovable.
Kung hindi ko minamahal si Jamie simula pa noon may posibilidad kayang mahulog ang loob ko sa kanya?
Pwede. Maaaring hindi. Pero lahat naman ng tao sa mundo may kanya-kanyang soulmate. I'm not for him. Sigurado ako dun. I haven't feel something for him. Walang sparks.
Sa asawa ko? Siya na kaya ang soulmate ko? Yung makakasama ko hanggang sa pagtanda. Yung partner ko for life. Sana nga..
Malabo. Its been one month and half na kaming magkasama. May natitira pang kalahati para magtiis sa lahat ng pambabae niya at maging manhid sa pagbibigay niya ng cold treatment.
Pagkatapos naming kumain at nagpasya kaming maglakad lakad muna sa baywalk. I feel lighted somehow.
"I know I don't have the right to ask you anything personal. Pero as a friend hindi ko maiwasang mag-alala."
He sighed at seryosong tiningnan ako. Yon bang sinusuri ang kailaliman ng aking puso. I looked away to hide the sadness in my eyes.
"Nakagagaan ng loob kapag inilalabas mo ang tunay mong nararamdaman. May problema ka ba?"
He snap again. Sumulyap ako sa gawi niya. I stop walking, and I look to the beautiful dark sea. Tanging nag-iibat-ibang kulay ng mga ilaw ang kumikislap sa paligid.
Nagbuga ako ng hangin. Lumilipad ang utak ko kahit saang lupalop. My personal issues ay mananatiling pribado yon.
"Okay lang kung hindi mo kayang sabihin. I just want to remind you, that I'm always her if you need someone to rely on. I can be your shoulder to cry on."
I smiled bitterly. Namumuo na naman ang luha sa aking mga mata. Nakatitig ako sa kawalan.
"Thank you, Lucky. You really one of best friends. Pagpasensyahan mo na lang ang ka-OA-han ko. Hindi ko pa masabi sa ngayon kung ano ang problema ko. I hope you understand. I really appreciated your efforts to accompany me. Salamat."
I looked up to him and I smiled sincerely. Nakatitig siya sa akin and I felt something deep on it pero pilit kong iwinawaksi sa isipan na huwag bigyan ng ibang kahulugan ito.
"Well. You're very much welcome to me, Russ. Basta ikaw."
Her gave me that warm smile. Tipid akong ngumiti sa kanya. I looked at the waves of the water. Gumaan na ang pakiramdam ko.
***
Jamie POV
"She loves you, Jamie. And I'm also hurting seeing her like that. Babae din ako."
Patuloy na pag-esplika ni Charmaigne sa akin. We made the deal. She's my best buddy during college days. She's a woman with a strong personality. Umuwi siya sa Pilipinas dahil gusto niya bigyan ng time ang Lola niyang may sakit.
I sighed. At nababagot na tiningnan siya. She throw the comforter that wraps on her body. Tumambad ang sout niyang fitted tube-like dress. Inayos niya ang kanyang damit na nakaharap sa malaking salamin.
"She's desperate, Charm. Even though she has the soft spot in my heart I still can't tolerate her bad habits."
Naiirita kong rason. She's convincing me to talk to her and clear our marriage if its working or not. Then, confess each others feelings. I think that's a little bit absurd. Natatapakan ang ego ko. Hindi ko rin naman kasalanan ang nangyayaring ito. She started it. Ipinagpatuloy ko lang .. Pero mas lalo lang yata akong nasasaktan sa ginagawa ko.
Nilingon niya ako at namewang sa harapan ko.
"Anong bad habits ba yang sinasabi mo? Like She's on drugs? Alcoholic? Sex maniac? Para magreact ka ng ganyan. Hello, Jamie pakiramdam ko kaya siya nagrerebelde dahil gusto niyang makuha ang atensyon mo. Hindi mo parin ba nagegets?"
Nanlalaki pa ang mga matang paliwanag nito. I close my eyes in a disgust manner. Naiirita akong nagsuklay sa buhok with my fingers. I hate thinking about that but I think I made the wrong move.
"You know, Charm. I dont get her. First, pinikot niya ako sa di malamang dahilan, where in fact she already knows that her elder sister is my fiancé. And lastly, she change a lot. I mean a LOT, Charm."
I hissed. Saka tumayo at nagbihis ng tshirt.
"Yan ang mali sayo eh. Kasi masyado kang judgmental. Eh nasaan na yung magaling mong ex fiance? Diba, hindi na nagpakita? Ni hindi ka niya kinumpronta. Ni anino niya hindi mo mahagilap. Come to think of it, even her family hide her, Jamie. Did Zea explain it to you where and how she'd gone? Hindi diba? Dahil may something na nangyayaring hindi mo alam. Your jumping to much conclusions dear--"
"Of course they wouldn't tell me because Zea made a scene! I don't know pero isa talaga siyang desperada."
I cut her off. At naiirita kong siyang sinulyapan.
Ayoko na marinig ang iba pa niyang mga sasabihin. Mas lalo lamang akong nalilito. At pakiramdam ko bumabaligtad na si Charm sa plano naming pagselosin ang asawa ko. A woman instincts really driving me insane.
She never talked again. Then I heard she sighed.
"Your my friend, Jamie. I think we should stop this nonsense. Seeing her kanina na umiiyak habang nakikita niya tayong kunwaring naglalampungan is too painful for me. Nakakakunsensya Jamie. I've been there. My fiancé cheated on me. At mahirap makapagmove on. You know.. Just like her. Kung ayaw mo na sa kanya, pakawalan mo na lang siya kaysa pahirapan mo pa tapos in the end ganun din ang mangyayari."
Pahabol niya sa akin nang aakmang lalabalas na ako ng silid. I stop for a while at nakukunsensya ako sa ginawa namin kanina. Sinadya talaga naming magpahuli kunwari at ipakita ang ganung eksaena. We suddenly stop when we heard the loud bang of the door. She must really hurt now.
"Well, maganda naman si Zea. Maraming magkakagusto sa kanya. Maiisip niyang hindi ka naman kawalan sa kanya. Maybe at this hour, may kasama na siyang iba at kinu-comfort na siya."
Galit akong napalingon sa sinabi niya. I glared at her. She shrugged at tila kalmado lang itong nagsusuklay ng kanyang buhok.
"Ikaw din baka magsisi ka sa huli."
She added half smirking half teasing me. I gritted my teeth and stormed myself walking out the door.
I have to find her.
***please VOTE if you like the story**** :) thanks :)