"ေနလို႕သက္သာရဲ႕လား သားငယ္ေလး"
"သက္သာပါတယ္ အန္တီနန္း"
"သားအစ္ကိုကေတာ့ ေဆးရံုမွာသားကို
လာျကည့္မယ္ဆိုတာ အန္တီနန္းနဲ႕လံုးဝလိုက္
မလာဘူး။ဒီရက္ပိုင္းမ်က္နွာလဲမေကာင္းဘူး
သားရယ္"
လူျကီးနဲ႕စကားေျပာေနသည္မို႕လို႕အားမရွိတဲ႕
ျကားကကုတင္ေခါင္းရင္းကိုမွီထိုင္ေနရသည္။
ခံုေပၚမွာထိုင္ေနတဲ႕အန္တီနန္းကိုေတာ့အရင္က
လိုေနြးေထြးတဲ႕စိတ္မျဖစ္ေတာ့ပဲစိမ္းသက္လြန္း
ေနတယ္။
"ဇြဲဘာျဖစ္ေနလို႕လဲ အန္တီနန္း"
"ဘာမွေတာ့မျဖစ္ပါဘူးသားရယ္ ဒီအတိုင္းပံုမွန္
ေနေနေပမဲ႕ မ်က္နွာကလံုးဝမေကာင္းတာ့
အန္တီ စိတ္ပူလို႕ပါ"
"ေဆးရံုမွာလဲ သားကိုလာမေတြ႕ဘူး။ဇြဲကို
သားဆီလာခိုင္းေပးပါအန္တီနန္း သားစကား
ေျပာျကည့္လိုက္ပါ့မယ္"
ဇြဲကို စိတ္ပူေနတဲ႕ပံုကအန္တီနန္းမ်က္နွာမွာ
ေပၚေနတယ္။အန္တီနန္းက ဇြဲကိုမ်က္နွာ
တစ္ခ်က္အပ်က္မခံ ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ျပီး
ဂရုစိုက္တယ္ဆိုတာငယ္ငယ္ထဲကမ်က္ျမင္
ကိုယ္ေတြ႕ ရယ္ပါ။
"အဲ႕တာကိုပဲအန္တီေျပာခ်င္တာ။သားဇြဲက
တေန႕မနက္အေစာျကီးထဲကသားကိုေတြ႕ဖို႕
ေဆးရံုသြားတယ္ ျပီးေတာ့အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္
မွမျကာဘူး မ်က္နွာလံုးဝမေကာင္းပဲအိမ္ျပန္
ေရာက္လာတယ္။အန္တီနန္းအခုလိုေျပာတာကိုသားစိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္ သားကသားဇြဲကိုမေတြ႕
ခ်င္ဘူးလို႕ေျပာလိုက္တာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး သူလာတာသားသိေတာင္မသိ
ပါဘူး။သားကဇြဲကိုဘာလို႕မေတြ႕ခ်င္ရမွာလဲ
ဖုန္းဆက္တာလဲမကိုင္လို႕သူ႕အလုပ္ေတြနဲ႕
မအားဘူးလို႕ထင္ေနတာပါ"
"သားေဆးရံုတက္ရင္ သားဇြဲကဘယ္ေလာက္
အလုပ္မ်ားမ်ားဘယ္တုန္းကအနားမွာမရွိေပးခဲ႕
လို႕လဲ။ဒါကိုသိရက္နဲ႕သားကအခုေတာ့ေဘးနား
မွာအားကိုးရွိေနျပီဆိုေတာ့ သားဇြဲကိုမလိုအပ္
ေတာ့တဲ႕သေဘာလားသား"
ေအးေအးေဆးေဆးေျပာေနေပမဲ႕သူ႕အေျကာင္း
စကားစလာတာကိုသိသည္။ဟန္မေဆာင္
တတ္တဲ႕စိတ္ကလဲမ်က္နွာကိုဟန္လုပ္ျပီးျပံဳးျပ
ဖို႕ေတာင္အင္အားမရွိေနေတာ့ပါ။အန္တီနန္း
ဝင္လာထဲကမ်က္နွာပ်က္ျပီးဘာမွမေျပာပဲ
အခန္းျပင္ထြက္သြားတဲ႕သူကိုသာစိတ္ပူလွျပီ။
"သားမွာအဲ႕ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးမရွိပါဘူး အန္တီနန္း။
ဇြဲက က်ြန္ေတာ့္အတြက္အေရးျကီးတဲ႕သူ
တစ္ေယာက္ပါ"
"သိတာေပါ့။အန္တီ႕သားငယ္ေလးက သားဇြဲကို
ငယ္ငယ္ထဲကဘယ္ေလာက္ခ်စ္မွန္းအန္တီနန္း
သိတာေပါ့။သားဇြဲကေလအခု အရမ္းစိတ္မ
ေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ သားကအခုလိုသူ႕ေရွ႕မွာ
တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကိုအေရးေပးေနေတာ့
သားဇြဲကျကားလူလိုမ်ိဳးေရွာင္ေပးေနရတယ္
ေလ သားရယ္"
"ဟိန္းေတဇပိုင္ကတစ္ျခားသူမဟုတ္ပါဘူး
က်ြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ"
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္မသိလိုက္ခင္ခပ္မာမာ
ေျပာမိျပီးမွအံ႕ျသစြာျပန္ျကည့္ေနတဲ႕အန္တီနန္း
ကိုလူျကီးဆိုတဲ႕အသိနဲ႕ေခါင္းျပန္ငံု႕ရသည္။
ငယ္ငယ္ထဲကဇြဲနဲ႕အတူတူသားတစ္ေယာက္
လိုမ်ိဳးခ်စ္ခင္ေပးခဲ႕တဲ႕သူကိုဒီလိုျပန္ေျပာခဲ႕
မိတာကဒါပထမဆံုးပဲ။
"သားငယ္ေလးကပါ အန္တီ႕ကိုမုန္းေနတာပဲ"
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အန္တီနန္းကိုသူ႕ရဲ႕
အေမရင္းမွန္းသိတုန္းကေတာင္အေျကာင္းရင္း
ရွိမွာပဲေပါ့ေလလို႕ပဲေတြးျပီးမမုန္းခဲ႕မိဘူး။
အခုေတာ့က်ြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွနားမလည္နိုင္
ဘူး။အန္တီနန္းကဇြဲအတြက္ပဲေတြးတယ္ေနာ္
ေဆးရံုမွာသူရွိေနမွန္းသိသိရက္နဲ႕က်ြန္ေတာ့္ကို
လာေတြ႕တာဒီအေျကာင္းေတြေျပာဖို႕လား။
ဟိန္းေတဇပိုင္ကေရာအန္တီ႔သားမဟုတ္ဘူး
လား"
ေဝခြဲရခက္သည့္ နႈတ္ခမ္းေတြတြန္႕တက္ရံုျပံဳး
လိုက္သည့္ေအးစက္မာေျကာသည့္အျပံဳးေတြကအန္တီနန္းမ်က္နွာမွာျဖစ္လာသည္။မထင္မွတ္
ထားတဲ႕ေျပာင္းလဲမႈကိုရင္းနွီးဖို႕ကေဝးမွာ
ငယ္ငယ္ထဲကအေမလိုမ်ိဳးခ်စ္ေပးခဲ႕တဲ႕သူလား
ဆိုတာျပန္ျကည့္မိသည္။အေမတို႕သာေဆြျကီး
မ်ိဳးျကီးမဟုတ္ခဲ႕ရင္ဒီလိုမ်က္နွာခ်ိဳေနမလား
ဆိုသည့္အေမေျပာဖူးခဲ႕သည့္စကားကိုျပန္ျကား
ေယာင္သည္။လူေတြေျကာက္ဖို႕ေကာင္း
လိုက္တာ။
"အန္တီ႔ဘက္ကေမတၱာေတြေပးခ်င္လဲသူ႕
ဘက္ကလိုုမွမလိုအပ္ေတာ့တာ။အခုေတာင္
အန္တီ႕ကိုျမင္တာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းထထြက္သြားတာ
မလား သူ႕ကိုေမြးကထဲကပစ္သြားတဲ႕အေမ
ဆိုျပီးအမုန္းတရားပဲထားေနမွာ။အခုဆိုသူ႕ဘဝ
မွာဘာလိုအပ္လဲ။သူ႕အေဖဘက္ကသားအစား
ျပန္ရသလိုမ်ိဳးသူ႕တို႕ေျမးကိုေျမွာက္စားထား
လိမ့္မယ္။အေမကိုေတာ့မေကာင္းတဲ႕မိန္းမသာသာဆက္ဆံျကျပီးသူတို႕အသိုင္းဝိုင္းထဲလက္
မခံဘူး။သားကိုေတာ့လိုခ်င္ျကတယ္။အန္တီေမြးခဲ႕လို႕သာလူျဖစ္လာတာ ေသြးကေတာ့ျငင္းလို႕
မရဘူး။အန္တီေသြးေတြက သူ႕ကိုယ္ထဲမွာ
စီးဆင္းေနမွာပဲ။စိတ္မေကာင္းေပမဲ႕သူတို႕
လက္ထဲအရြယ္ေရာက္ျပီးမွျပန္ေရာက္သြားတာ သားအရင္းကအန္တီ႕အတြက္ေသြးေျကးဆပ္
ေပးလိုက္သလိုပဲ"
ဒီစကားေတြကအေမလုပ္သည့္သူရဲ႕ေျပာစရာ
စကားေတြလားဆိုတာကိုယ္ကိုတိုင္ေတာင္
ဆက္နားမေထာင္နိုင္ေတာ့ေအာင္တစ္စံု
တစ္ေယာက္အတြက္ေဒါသေတြထြက္လာရ
သည္။
"ေသြးကျငင္းလို႕မရဘူးဆိုရင္ အန္တီနန္း
တစ္ကယ္ပဲကိုယ့္သားအရင္းကို ေသြးမေရာတဲ႕
ေနာက္အိမ္ေထာင္ရဲ႕သားေလာက္ နည္းနည္း
ေလးေတာင္အေရးမေပးနိုင္ဘူးလား"
စကားေတြကလူျကီးတစ္ေယာက္ကိုေျပာ
သင့္မေျပာသင့္ပင္ေရွ႕ေနာက္မစဥ္းစားနိုင္ေတာ့
ေအာင္ေျပာမိသည္။ငယ္ငယ္ထဲကခ်စ္ခင္ခဲ႕
ေသာအန္တီနန္းကိုအခုေတာ့မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ျပီး
စကားေျပာခ်င္စိတ္ေတာင္မရွိေတာ့ပါ။
"သံေယာဇဥ္ကကြာတယ္ေလသားရယ္ အန္တီ႕
ဘက္လဲေတြးျကည့္ပါအံုး။ကိုယ္ေမြးထုတ္ထား
တဲ႕သားပဲမခ်စ္ဘူးဆိုတာေတာ့ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။
ဒါေပမဲ႕ဘယ္ေလာက္ပဲေမြးထုတ္ထားတဲ႕
သားအရင္းျဖစ္ပါေစ တစ္သက္လံုးကိုယ့္လက္
ေပၚမွာေက်ြးေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာတဲ႕သားနဲ႕
ေတာ့သံေယာဇဥ္ခ်င္းယွဥ္လို႕ရပါ့မလား။သားဇြဲ
ကအန္တီ႕အတြက္ဘယ္သူနဲ႕မွယွဥ္လို႕မရဘူး။
အဲ႕ဒီေကာင္ေလးကိုသနားေပမဲ႕ေမြးကထဲက
အေမျဖစ္တဲ႕သူကိုယ္တိုင္ေမတၱာမရွိခဲ႕တာက
သူ႕ဝဍ္ေျကြးလို႕ပဲေျပာရမွာေပါ့ေလ။အန္တီ႕
အျပစ္ေတြပါပဲ"
"အန္တီ႕ဘာသာမိခင္စိတ္မရွိတိုင္းဝဍ္ေျကြးလို႕
မေျပာပါနဲ႕။ဟိန္းေတဇပိုင္ကက်ြန္ေတာ့္အတြက္
ေတာ့သနားစရာ မဟုတ္ဘူး။အန္တီ႕ဆီက
ေမတၱာေတြ မရလည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။အခု
က်ြန္ေတာ္ကသူ႕ကိုအမ်ားျကီးဂရုစိုက္ေပးမွာ
မို႕လို႕ ဘယ္သူမွယွဥ္လို႕မရေအာင္က်ြန္ေတာ္ကသူ႕ကို"
"အန္တီ႔ သားငယ္ေလးက ဒီလိုေတြေတာင္
ေျပာတတ္ေနျပီလား။အရင္တုန္းကေတာ့သားဇြဲ
ကိုအေသကပ္ျပီးအခုသားဇြဲထက္သာတဲ႕သူ
ေဘးနားမွာရွိေနျပီဆိုေတာ့ခြာခ်င္ေနျပီလား။
ေအးေလ ကံတရားေပါ့ သားဇြဲကိုလာခိုးခိုင္းတဲ႕
ညမွာလူလြဲျပီးဟိုေကာင္ေလးနဲ႕ခိုးရာလိုက္ေျပးသြားေတာ့ျဖစ္ခဲ႕ျကျပီေပါ့ ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ"
ခနဲ႕သလိုေျပာေနသည့္စကားသံမ်ားကို
အေဖစြပ္စြဲတုန္းကလိုမခံခ်င္စိတ္နဲ႕စိတ္မတိုမိ
ပဲသူ႕အစားရင္ေတြနာမိသည္။မင္းကငါ့ေျကာင့္
အခုေတာ့အေမဆိုတဲ႕သူဆီကပါအေျပာခံေန
ရတာပါလား။ရင္ဘတ္ထဲမွာဆိုးရြားလွတဲ႕ေဝ
ဒနာကဘယ္တုန္းကကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္တတ္သြားလဲမသိေတာ့ပါ ေဒါသထြက္ေနတဲ႕ပံုကို
မျပပဲေအးေဆးျငိမ္သက္စြာသာအန္တီနန္းကို
စူးစိုက္ျကည့္လိုက္သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္။က်ြန္ေတာ္နဲ႕ဟိန္းေတဇပိုင္နဲ႕က
ခိုးေျပးျပီးပါျပီ။သူမို႕လို႕လဲသူေခၚရာေနာက္ကို
ဘာမွမစဥ္းစားပဲ ခိုးရာလိုက္သြားခဲ႕တာ။
အေျကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေျကာင့္ေဝးခဲ႕ရေပမဲ႕
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သက္ဆိုင္
ျပီးသြားျပီမို႕လို႕က်ြန္ေတာ့္တို႕ကိုအခုဘယ္သူမွလာျပီးခြဲလို႕မရေတာ့ဘူး"
အံ႕ျသတုန္လႈပ္ေနသည့္အန္တီနန္းရဲ႕မ်က္နွာ
ကိုတည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ထိုင္ျကည့္ရင္း ကိုယ့္
သိကၡာကိုေတာင္မထည့္တြက္ေတာ့ပဲေျပာရဲခဲ႕
သည္။ဒီလိုေျပာလိုက္ရတာေတာင္ရင္ထဲမွာ
တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္နာက်င္မႈေတြက
ေလ်ာ့က်မသြားပဲစိုးရိမ္စိတ္ေတြကတစ္ရိပ္ရိပ္
တက္လာသည္။
"အန္တီနန္းျပန္ပါေတာ့ ဒီထက္ပိုျပီးဆက္ေျပာ
ေနရင္လူျကီးတစ္ေယာက္ကိုက်ြန္ေတာ္႕စကား
ေတြကအမွားပါသြားနိုင္တယ္။လာျကည့္ေပးတာ
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ့ကိုေျပာလိုက္ပါ့မယ္"
"ေအးပါကြယ္ ေနေကာင္းေအာင္ေန
အန္တီနန္းကေတာ့သားငယ္ေလးကိုခ်စ္ေနျမဲပါ"
ေနာက္ဆံုးမွာထရပ္ျပီးစကားလွေအာင္အျပံဳးနဲ႕
နႈတ္ဆက္ေနသည္ကိုမ်က္နွာလႊဲျပီးဘာစကားမွ
ျပန္မေျပာမိ ျဖစ္နိုင္ရင္အန္တီနန္းကိုေနာက္ထပ္
ေတာင္မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ပါ။
တံခါးပိတ္သံျကားမွျပန္လွည့္ျပီးစိတ္ေလာစြာ
ကုတင္ေပၚကဆင္းဖို႕ျပင္ျပီးမွအားေဆးပုလင္း
ခ်ိတ္ထားတဲ႕ပိုက္တန္းလန္းနဲ႕လက္တစ္ဖက္
ကအားမရွိတဲ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႕အတူထရပ္ရင္ယိုင္
ေနတဲ႕ေျခေထာက္ေတြကအခန္းျပင္ထိ
လမ္းေလ်ွာက္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဖုန္းဆက္ျကည့္ဖို႕ျပင္ျပီးမွသူ႕ဖုန္းကိုသိမ္းထားမိ
တယ္ဆိုတာသတိရတယ္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆိုး
လိုက္တာဆိုတဲ႕အေတြးေတြနဲ႕ေခါင္းကိုပိတ္ထု
ရင္းျပန္ျမင္လာရတဲ႕သူ႕ပံုရိပ္ေတြ။ဟိန္းေတဇပိုင္
ဆိုတာ ဘယ္ကိစၥပဲရွိရွိ နည္းနည္းေလးမွ
ထိတ္လန္႕တတ္တဲ႕သူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။အန္တီနန္း
ကိုျမင္လိုက္ရတဲ႕အခါ အခန္းထဲကေရွာင္ထြက္
သြားခ်င္တာထက္ ေျကာက္ရႊံ႕ေနတဲ႕မ်က္လံုး
ေတြဆက္မေနရဲသလိုေျပာင္းလဲသြားတဲ႕သူ႕ပံုစံ
ကတစ္ခါမွမျမင္ဖူးသည္မို႕ စိုးရိမ္တာထက္ကို
ပိုေနျပီ။
မင္းဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ ငါ့ကိုစိတ္ပူရ
ေအာင္မလုပ္နဲ႕ေနာ္။
တစ္စက္စက္က်ေနေသာေဆးပုလင္းထဲက
ေဆးစက္ေတြကိုသာေမာ့ျကည့္ျပီးေရတြက္
ရင္းအခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ျကာမွန္းမသိနိုင္
ေတာ့ပါ။ေဆးပုလင္းကုန္ခါနီးအခ်ိန္မွသာအခန္းတံခါးဖြင့္သံျကားေတာ့အလ်င္ျမန္ပင္အခန္းဝ
ကိုျကည့္ရသည္။ျမင္လိုက္ရတဲ႕ျမင္ကြင္းက
စကားေတြပင္ရုတ္တရက္မဆိုနိုင္ေတာ့ေအာင္
ပင္သူ႕ကိုပဲျကည့္ေနမိေတာ့သည္။
"မင္းဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ ဘာလို႕မိုးေရ
ေတြစိုလာတာလဲ ဘာလို႕ငါ့ကိုစိတ္ပူေအာင္
လုပ္ရတာလဲ ဘာလို႕လဲ"
ေခါင္းမွာေရာအက်ီ ၤေတြေရာမိုးေရေတြစိုေနျပီး
အနားကိုေလ်ွာက္လာတဲ႕သူ႕ပံုစံကိုမျမင္ရက္စြာ
ေအာ္ဟစ္ေတာ့မေျပာင္းလဲစြာပင္ေငးျကည့္ေန
ျပီးသူအနားသို႕ေရာက္လာေလ ရင္ထဲကနာလာ
ေလပင္ ေရာဂါခံစားေနတုန္းကေတာင္ဒီေလာက္
မဆိုးရြားဖူးဘူး။
"အခုငါ့ကိုစိတ္ပူေနတာလား"
ေဘးမွာဝင္မထိုင္ပဲအနားမွာရပ္လ်က္သာငံုမိုးေန
သူကေအးစက္စက္မ်က္လံုးေတြနဲ႕ဒီအတိုင္းသာ
တစ္ခဏတာေငးျကည့္လို႕ေနသည္။
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ ငါကမင္းကိုစိတ္ပူလို႕မရဘူး
လား"
မယံုနိုင္သလိုျဖစ္ေနသည္႕အျကည့္ေတြ
ေနာက္ဆံုးေတာ့ကိုယ္ကိုတိုင္ရင္မဆိုင္ရဲစြာ
ေခါင္းငံု႕ခ်ရသည္။ဟုတ္တယ္ အခုျပန္ေတြး
ျကည့္ရင္ငါမင္းကိုတစ္ခါေလးမွစိတ္မပူခဲ႕ဖူး
တာပဲ ငါမင္းအေပၚနည္းနည္းေလးမွမေကာင္းခဲ႕
ပါလား။
"ဘယ္မွမသြားဘူး ေဆးရံုအျပင္ဘက္ခဏ
ထြက္ရင္း မိုးကရုတ္တရက္ရြာခ်လို႕ ဒီမွာေလ
ဒါဘာေကာင္ေလးလဲ"
သူေျပာေနသည့္စကားမ်ားကိုမျကားးမိေတာ့ပဲ
ျငိမ္သက္လ်က္သာေခါင္းငံု႕လ်က္ေနမိရင္းမွ
လက္ထဲကိုေရာက္လာတဲ႕အရုပ္ေလးေျကာင့္
မ်က္ရည္ေတြဆိုတာ အလိုလိုက်ဆင္းျပီး
သားျဖစ္ေနခဲ႕သည္။သူဝင္လာထဲကလက္ကို
ေနာက္ပစ္ထားတာဒါေလးကိုင္လာတာလား။
လက္ထဲကိုေရာက္လာသည့္ မိုးေရေတြတစ္စက္
ေလးေတာင္မစိုေနတဲ႕unicornအရုပ္ေလး
ကိုသာမ်က္ရည္ေတြက်ဆင္းရင္းတစ္ဖြဖြ
ပြတ္သပ္ေနမိသည္။
ဟိန္းေတဇပိုင္ မင္းငါ့ကိုရူးေအာင္လုပ္ေနျပီ။
တစ္ခဏတာတိတ္ဆိတ္သြားတဲ႕အေျခအေနမွာ
မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ဖယ္ျပီးသူ႕ကိုေမာ့ျကည့္
လိုက္ေတာ့အဆင္ေျပသလိုပင္ရပ္တည္ေနသည့္
သူ႕ပံုရိပ္ေတြကဒီေကာင္ကိုနာက်င္တတ္ေစပါျပီ။
"မင္းအရက္ေသာက္ခ်င္လား ဘယ္ကိုသြား
ခ်င္လဲ ငါခြင့္ျပဳတယ္ မင္းသြားခ်င္တဲ႕ေနရာကို
သြား။အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ငါ့ဆီျပန္လာခဲဲ႕ေပး"
"ဘာလို႕ငိုေနရတာလဲ ဒီအရုပ္ေလးရတာအဲ႕ဒီ
ေလာက္ေပ်ာ္သြားလား။မင္းေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ ငါကဘယ္ကိုသြားရမွာလဲေကာင္ကေလး
ရယ္"
မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ဖယ္ေလမထိန္းနိုင္ျဖစ္
ေနေတာ့ ေခါင္းျပန္ငံု႕ေပမဲ႕မမွီေတာ့။အနားမွာ
တစ္ဖြဖြနဲ႕ေခ်ာ့ေမာ့ေနသူကို ေဘးနားမွာဆြဲထား
မိတာမွားသြားျပီလားဆိုသည့္အေတြးေတြက
ဝင္လာရသည္။ငါနဲ႕ျပန္ပတ္သက္လို႕မင္းေမ့
ထားခ်င္တဲ႕အတိတ္ေတြကိုျပန္အမွတ္ရေနရ
ျပီလား။
မင္းမန္းေလးမွာမေနခ်င္ေတာ့တဲ႕အေျကာင္းရင္း
ကိုငါသိလိုက္ပါျပီ။မင္းဒီေလာက္ေတာင္ေမ့ပစ္ျပီး
ျပန္မလာခ်င္ခဲ႕တဲ႕မႏ ၱေလးျမိဳ႕ကိုငါ့ေျကာင့္ျပန္
လာခဲ႕ရတာလား။နာက်င္ေနတာကိုဘာမွမျဖစ္
သလိုပဲေနေနတဲ႕မင္းကိုငါကဘယ္လိုဖြင့္ေျပာျပီး
နွစ္သိမ့္ေပးရမွာလဲ။
"ထက္ျမတ္"
"ငါ့ေဘးနားကထြက္သြားရင္မင္းစိတ္သက္သာ
ရာရမယ္ထင္လို႕ပါ"
မ်က္လံုးစံုမွိတ္ေအာ္ဟစ္ရင္းေခါင္းကိုငံု႕ထားျပီးသူ႕ကိုေမာ့မျကည့္ခ်င္ေတာ့ပဲလက္ထဲကအရုပ္
ကိုသာရင္ခြင္ထဲပိုက္ထားမိေတာ့သည္။သူ႕
မ်က္နွာကိုလည္းမျကည့္ရဲေတာ့ပါ။ဒါက
ပထမဆံုးပဲ လူတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႕
နင့္နင့္နဲနဲခံစားေနရတာ။
"အရူးေလးရယ္ ငါတစ္ခုခုျဖစ္ေနရင္ေတာင္မင္း
အနားမွာပဲေနခ်င္တာကိုမသိဘူးလား။အခုအခြင့္
ရတုန္းေလး ေနေနရတာငါ့ကိုမနွင္ပါနဲ႕"
"ငါတစ္ေယာက္ထဲခဏေနခ်င္တယ္"
တိုးဖြဖြေျပာေတာ့အနားကေနအလိုက္အသိ
ဖယ္ခြာေပးသည္။အရုပ္ကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ျပီး
ကုတင္ေပၚလွဲခ် ေစာင္ကိုေခါင္းအထိျခံဳျပီး
သူနဲ႕ဆန္႕က်င္ဘက္ဆီလွည့္အိပ္လိုက္ရသည္။
သူ႕ေရွ႕မွာမ်က္ရည္မက်ခ်င္ မငိုခ်င္ေတာ့လို႕ပါ။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုစိုးရိမ္ပူပန္ရတာကဒီလို
ခံစားခ်က္မ်ိဳးလား။ငါအရမ္းကိုေျကာက္ေနျပီ။
_____________________
ေဆးရံုခန္းထဲမွာေအးစက္လြန္းစြာတိတ္ဆိတ္မႈ
ႈေတြကညနက္အေမွာင္ထုအခ်ိန္ကိုေရာက္ရွိ
ေနျပီ။အိပ္ခ်ိန္ကိုလြန္ေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း
မအိပ္ေပ်ာ္နိုင္ပါ။
ကုတင္တစ္ဘက္က လူနာေစာင့္ေတြအတြက္
အခန္းေထာင့္နဲ႕ကပ္ရပ္ခံုတန္းမွာေက်ာေပး၍
အိပ္ေနသူကိုသာ ဘာအေျကာင္းအရင္းမွမရွိ
ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေငးျကည့္ေနျဖစ္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ခဲ႕ပါေစအဆင္ေျပသလိုသာကိုယ့္ေရွ႕
တြင္မ်က္နွာမပ်က္တတ္သူသည္ ဒီေန႕ေတာ့
သူ႕ကိုေမြးထုတ္ေပးထားတဲ႕သူကိုျပန္ေတြ႕တဲ႕
အခ်ိန္ထဲကဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္အားအင္မဲ႕
သလိုျဖစ္ေနသည္။ဟုတ္တယ္သူ႕ကိုေမြးထုတ္
ေပးထားတဲ႕သူလို႕ပဲသံုးခ်င္တယ္။အေမဆိုတဲ႕
နာမ္စားနဲ႕ကိုယ္ကိုတိုင္ေတာင္မသတ္မွတ္
ခ်င္လို႕။
တစ္ေန႕လံုးသူ႕ကိုစကားမေျပာသည္ကို
အလိုက္တသိသာလုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ေပး
၍အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္အထိကုတင္ေဘးမွာ
ထိုင္ေစာင့္ေပးျပီးမွသူသြားအိပ္သည္။အိပ္ေပ်ာ္
ခ်င္ဟန္ျငိမ္သက္၍သာတစ္ကယ္အိပ္မေပ်ာ္
နိုင္ခဲ႕သည္ကိုေတာ့သူမသိ။ငါလဲမင္းေျကာင့္
ဟန္ေဆာင္တတ္ေနပါျပီ။ေဆးရံုမွာသူနဲ႕
နွစ္ေယာက္ထဲအတူရွိနိုင္ဖို႕အိမ္ကလူေတြကို
လူနာေစာင့္မထားခဲ႕ဖို႕အေဖမသိေအာင္အေမ့
ကိုအတင္းပူဆာထားရသည့္တိုင္ အခုေတာ့
အခြင့္အေရးေတြရထားေသာ္လည္း ရခဲလွသည့္
အခ်ိန္ေတြမွာထင္ထားခဲ႕သလိုမေပ်ာ္ေနနိုင္ပါ။
ရင္ထဲမွာရွိတာကိုအခ်ိန္ျကာျကာထည့္မထား
နိုင္သည့္စိတ္က ဘယ္လိုမွဆက္ျပီးမေနနိုင္
ေတာ့။သူျခံဳေပးထားသည့္ေစာင္ကိုဖယ္ျပီး
ကုတင္ေပၚကေနေျခနွစ္ဖက္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်
အားတင္းကာဆင္းျပီးေလ်ွာက္လွမ္းေတာ့
ေျခလွမ္းေတြကယိုင္တိုင္တိုင္။အခန္းထဲဘယ္
ေလာက္မွမေဝးသည့္အကြာအေဝးကိုသူရွိရာ
ေရာက္ဖို႕ေျခသံမထြက္ေအာင္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ဆီေလ်ွာက္သြားရသည္။
ေခါင္းအံုးမပါ ေစာင္မပါေက်ာေပး၍လွဲေနသူ။
မင္းလည္းအိပ္မေပ်ာ္ေနတာငါသိတယ္။
ဒီရက္ပိုင္းေတြလူနာေစာင့္လုပ္ေပးျပီးလိုအပ္ခ်ိန္
ဆိုအဆင္သင့္ရွိ၍ အေဖနဲ႕အေမလာတဲ႕အခ်ိန္
ေတြဆိုရင္အိမ္ကလူေတြတစ္ေယာက္ေယာက္
လာတာနဲ႕ေပ်ာက္သြားျပီး ေဆးရံုမွာပဲအေဝးက
ေနေန၍ျပီးတာနဲ႕ဘာမွမျဖစ္သလိုျပန္ေပၚလာ
တတ္သည္။တစ္ခါေလအေမလာလို႕အခ်ိန္
ျကာရင္အခန္းျပင္မွာဒီအတိုင္းရပ္ျပီးေစာင့္ေန
တတ္သည္။အေဝးကေနပဲရပ္ျကည့္ေနတာ
ဒါမ်ိဳးေတြသူဘယ္ေလာက္ထိလုပ္ခဲ႕လို႕ မ်က္နွာ
မပ်က္တဲ႕အျပင္ ေနတတ္သလိုပင္ျဖစ္ေနတဲ႕
အထိက်ြမ္းက်င္ေနလဲမသိေပမဲ႕ဒီအခ်ိန္မွာသူ႕ကို
ျကည့္ျပီးစိတ္ေမာရသည္ကကိုယ္ကိုတိုင္သာ။
အေဖနဲ႕အေမလာလို႕သာဒီေလာက္အေဝးမွာ
ေနေနတာ ဇြဲသာလာခဲ႕လို႕ရွိရင္သူဘယ္
ေလာက္ထိေဝးေဝးကိုထြက္ေျပးအံုးမွာလဲ။
ေျကာက္ရႊံ႕စိတ္ကဘာကိုမွဆက္၍မေတြးနိုင္
ေတာ့ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။
နွစ္ေယာက္အတူအနီးမွာရွိေနတာေတာင္
လြမ္းေနရသည့္စိတ္က သူ႕ေဘးနားက
တစ္ေနရာစာသာလြတ္ေနေသာေနရာကို
သူ႕ေက်ာျပင္ထံမ်က္နွာအပ္၍ဝင္လွဲလိုက္မိ
သည္။တစ္ကိုယ္စာသာသာ သာက်ယ္ေသာ
ေနရာကနွစ္ကိုယ္ျကားမွာဘာအျကားအလပ္မွ
မရွိ ေနာက္ဆုတ္ရင္ျပဳတ္က်ဖို႕ပဲရွိေတာ့သည္။
"ထက္ျမတ္"
"လွည့္မလာနဲ႕"
သူ႕အေနာက္မွာဝင္လွဲလိုက္သည္နွင့္ခ်က္ခ်င္း
ပင္သိျပီးအေနာက္လွည့္လာဖို႕လုပ္ေနသူကို
ခပ္ျမန္ျမန္တားဆီးရသည္။
"ဒီအတိုင္းပဲေန ငါမင္းအနားမွာအိပ္ခ်င္လို႕"
"ျပဳတ္က်မယ္ေလ အိပ္မေပ်ာ္လို႕လား
ကုတင္ေပၚမွာပဲအိပ္ ငါေစာင့္ေပးမယ္"
ျကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်မွာကိုစိုးရိမ္ျပီး ေခါင္းက
ေနာက္လွည့္တစ္ျကည့္ျကည့္ျဖစ္ေနသည္။
"ဟင္အင္း မင္းအနားမွာဒီလိုေလးပဲေနခ်င္တယ္"
ေနြးေထြးမႈကိုလိုအပ္လြန္း၍ျဖစ္သင့္
မျဖစ္သင့္မစဥ္းစားခ်င္မ်က္လံုးစံုမွိတ္၍
သူ႕ခါးကိုအေနာက္ကေနလက္တစ္ဖက္က
တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆီေရြ႕လ်ားကာတြယ္ဖက္
ထားလိုက္သည္။ဘာကိုမွမစဥ္းစားနိုင္ေတာ့ပါ။
သူ႕ေက်ာျပင္ဆီသာမ်က္နွာအပ္၍နွစ္ကိုယ္ျကား
ေလထုပင္မရွိနိုင္ေတာ့တဲ႕အထိမ်က္လံုုးစံုမွိတ္
၍တြယ္ဖယ္ပူးကပ္လိုက္သည္။
"ေန႕လည္က အန္တီနန္းနဲ႕စကားေျပာျဖစ္
ေသးလား သူမင္းကိုဘာေျပာလဲ"
"ဒီလိုပဲ ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
"ဘာကိုဘာမွမဟုတ္တာလဲ ငါသိေနတယ္
အဲ႕တာေျကာင့္မင္းဒီလိုျဖစ္ေနတာ မင္းကိုသူ
ဘာေတြေျပာသြားတာလဲ ငါ့ကိုေျပာျပ"
စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ေဒါသကိုမထိန္းနိုင္ပဲခပ္ျမန္ျမန္ေမး
ေတာ့ သူကေတာ့တိတ္ဆိတ္လ်က္သာ
သူ႕ကိုဖက္ထားတဲ႕လက္ကိုအုပ္ကိုင္လာ
ျပီးစိတ္ေျပေစရန္ခပ္ဖြဖြပင္ပြတ္သပ္ေပးေန
ေသးသည္။
"ငါအဆင္ေျပတယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"ဟင္အင္း မင္းအဆင္မေျပဘူး။မင္း
အဆင္မေျပေနတာငါသိတယ္"
ယိုင္လဲေနေသာတစ္ဖက္ျခမ္းကိုမျပခ်င္ေသာ
သူကိုခါးတစ္ခြင္ကိုပို၍တိုးဖက္၍ အတူတူရွိေပး
ေနျခင္းကသူ႕အတြက္နွစ္သိမ္႕မႈမ်ားျဖစ္ေလ
မလား လို႕ေတြးမိသည္။
"ငါ့ကိုက်ေတာ့မင္းအေပၚဘာမွဖံုးကြယ္မထား
ေစခ်င္ပဲနဲ႕မင္းက်ေတာ့ မင္းစိတ္ထဲမွာရွိတာ
ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွေပးမသိဘူး။ငါကလဲတံုးေတာ့
မင္းမေျပာျပရင္သိမွာမဟုတ္ဘူး။တစ္ခါေလာက္
ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းခံစားရတာေတြငါ့ကိုရင္ဖြင့္လို႕
မရဘူးလား။
ေတာင္းဆိုသလိုပင္ေျပာေတာ့သူသည္
တိတ္ဆိတ္ေနျမဲပါ။သူ႕ေနာက္ေက်ာကိုပဲျကည့္
ေနရင္းအခ်ိန္ေတြတစ္ခဏတာကုန္ဆံုးသြားရ
သည္။နီးကပ္စြာျမင္ေနရသည့္သူ႕နားသယ္စပ္
နားကိုေမာ့ျကည့္ေတာ့တြယ္ဖက္ထားသည့္
လက္ေတြကိုသာငံု႕ျကည့္ေနတာျမင္ေနရတယ္။
"ငါ သူ႕ကို ေျကာက္တယ္"
အေတာ္ျကာမွဖြင့္ဟလာဖို႕ခက္ခဲစြာ တိုးညွင္းေနတဲ႕အသံေတြ ထပ္ခါပင္စြန္႕ပစ္ျခင္းခံေနရသလို
ေျကာက္ရႊံ႕ေနသည္႕ပံုစံေတြက ဒီေကာင္ကို
နာက်င္တတ္ေစခဲဲ႕ပါျပီ။
"ေနာက္တစ္ခါသူနဲ႕ထပ္မေတြ႕ေစရဘူး။
တစ္ကယ္လို႕မျဖစ္မေနေတြ႕ရမဲ႕အခ်ိန္ေတြ
ဆိုတာတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ရွိလာခဲ႕ရင္လည္း
အဲ႕ဒီအခ်ိန္ေတြတိုင္းငါမင္းေဘးမွာရွိေနေပးမယ္။
အခုမင္းတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ဘာမွျပန္မေျပာ အခုေလးတင္ျငိမ္သက္စြာ
ေနေနသူက အေနာက္လွည့္လာျပီးထထိုင္ဖို႕
လုပ္ေတာ့ ဘာမ်ားစကားေျပာမွားသြားလဲ
အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႕လွဲေနရာက
အျမန္ထျပီးသူ႕မ်က္နွာကိုျကည့္ရသည္။
ေဘးမွာထိုင္ရက္သားနဲ႕ေခါင္းငံု႕ကာျကမ္းျပင္ကိုသာတစ္စိုက္မတ္မတ္ျကည့္ေနေသာသူကို
ဒီအတိုင္းသာျကည့္ေနမိျပီးမွနားမလည္နိုင္စြာ
ျဖစ္ရသည္။
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဘာလို႕လဲ"
"ေဆာရီး ငါ့ေျကာင့္စိတ္ညစ္သြားျပီလား။
ကုတင္မွာသြားအိပ္ေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္မယ္"
"ငါကဘာလို႕မင္းေျကာင့္စိတ္ညစ္ရမွာလဲ။
ငါဝမ္းနည္းေနခဲ႕တဲ႕အခ်ိန္တုန္းကမင္းငါ့ကို
အျမဲနွစ္သိမ့္ေပးခဲ႕တယ္မလား။အခုငါျကိဳးစား
ေနတာကိုမင္းကဘာလို႕ငါ့ကိုဖယ္ခြာေနရ
တာလဲ။ဒါမွမဟုတ္ငါ့ရဲ႕နွစ္သိမ့္မႈကမင္းအတြက္
မလိုအပ္လို႕လား"
"မဟုတ္ဘူး အဲ႕ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး"
သူ႕လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကိုေဘးကေနဖမ္းဆုပ္
ရင္း မခံနိုင္စြာေမးေတာ့လက္ကိုျပန္လည္ဆြဲယူ
ဆုပ္ကိုင္လာျပီးေခါင္းငံု႕၍သာဆုပ္ကိုင္ထား
ျကသည့္လက္ေတြကိုပဲျကည့္ေနသည္။
"အဲ႕တာဆို ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
အေလးအနက္ေျပာစရာေတြျဖစ္၍ေမးသည္ကို
သူ႕ဘက္ကတိတ္ဆိတ္မႈက ထိန္းထားေသာ
စိတ္တို႕ကိုခ်ဳပ္ထား၍မရေအာင္ျဖစ္ေစသည္။
"ငါေမးေနတာကိုေျဖေလ မင္းအခုငါ့ေဘးနားမွာ
ရွိေနတဲ႕ပံုစံကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႕တာဝန္အရလိုမ်ိဳးပဲမင္းေနေနတာ။မင္းက
ငါေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကိုပဲ စိတ္ပူတာ
ငါ့ကိုစိတ္ပူတာမဟုတ္ဘူး"
"အဲ႕ဒီမဟုတ္ဘူး အဲ႕လိုမေတြးပါနဲ႕ အခြင့္သာရွိ
မယ္ဆိုရင္ငါကမင္းေဘးနားက တစ္ဖဝါးမွမခြာ
ခ်င္တဲ႕ေကာင္ပါ"
ျငိမ္သက္ေနရာမွ လွည့္လာျပီးငံု႕မိုး၍ျကည့္ကာ
ခပ္ျမန္ျမန္ျငင္းသည္။ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ႕လက္
ေတြကတင္းက်ပ္လာျပီးသူ႕အျကည့္ေတြထဲ
အထင္မွားသြားမည္ကိုစိုးရႊံ႕မႈေတြျမင္ေနရေတာ့
စိတ္နည္းနည္းေျပသြားရသည္။
"အခုအခြင့္ရွိေနျပီေလ မင္းသာေနခ်င္ရင္ေနလို႕
ရေနတဲ႕အခ်ိန္က် ဘာလို႕ငါ့ေဘးနားမွာ
မေနတတ္ေတာ့သလိုျဖစ္ေနရတာလဲ"
စိတ္ကိုေလ်ွာ့၍တစ္ခြန္းခ်င္းဆီေျပာရင္း
ေအာ္ဟစ္ဖို႕ရာအားအင္ေတြရွိေနမပါ။
သူ႕ကိုနွစ္သိမ့္ဖို႕ရာ နွစ္ေယာက္ျကားမွာေျဖရွင္း
ရခက္ေနသည့္အေျကာင္းအရာေတြကေရွ႕မွာ
အရင္ဆံုးရွိေနသည္။နားမလည္နိုင္သည္မ်ားကို
ေမးေတာ့ဟိန္းေတဇပိုင္ဆိုသည္မွာ လက္ေတြ
ကိုသာဆုပ္ကိုင္၍အျကည့္ခ်င္းလံုးဝမဆံုနိုင္
ေအာင္ျဖစ္ေနျပန္သည္။
"ငါေမးေနတာကိုမင္းမေျဖေတာ့ဘူးလား"
ေခ်ာင္ပိတ္မိေနသလိုေျဖရခက္ေနသည့္
သူ႕ကိုပဲျကည့္၍အသက္ကိုမွန္မွန္ရႈဖို႕ရာ
ေမ့ေလ်ာ့ေနရေတာ့သည္။
"ဒီအေျခအေနနဲ႕ေနသားမက်လို႕ပါ"
"ဘာလို႕ေနသားမက်ရတာလဲ။ဘာလို႕လဲ"
အျပစ္ရွိသူလိုသာေခါင္းငုံ႕၍ ေနသည္။သူ႕စိတ္
ကိုနွစ္သိမ့္ေပးရမည့္ အခ်ိန္မွာနားမလည္ေပး
နိုင္ဘူးပဲေျပာေျပာမတင္မက်ျဖစ္ေနသည့္
အေျကာင္းအရာေတြကိုအခုရွင္းမွရမည္။
"ငါေမးေနတာကိုေျဖေလ မင္းအခုေျဖ"
စိတ္မထိန္းနိုင္စြာေအာ္ဟစ္မိေတာ့ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္လက္ေတြကိုသူ႕လက္နွစ္ဖက္ထဲထည့္၍
မဝံ႕ရဲသလိုျပန္လည္ငံု႕မိုးျကည့္လာသည္။
အားအင္မဲ႕ေနသည္ထက္ ပိုေသာသူ႕အျကည့္တို႕ကဟိန္းေတဇပိုင္နဲ႕မတူေသာ စိတ္ေတြ
ေအာက္ဆံုးကိုေရာက္ေနသလိုပင္။
"ထက္ျမတ္ မင္းကငါနဲ႕ အနီးမွာရွိေနလဲ
ဟိုးအေဝးျကီးေဝးကြာေနက်သလို အေျခအေန
ေတြမွာပဲငါ့အတြက္ေနသားက်ေနျပီ။အခုေတာင္
ငါမင္းေဘးမွာရွိေနရတာကို မယံုနိုင္ေသးဘူး"
ဆက္ေျပာဖို႕ကိုအားတင္းေနရသလိုသူ႕အျကည့္
ေတြထဲကိုယ္ကိုတိုင္လည္း ထင္မွတ္မထား
သည္ကိုသိရွိလိုက္ရသည္မို႕လို႕ေျပာစရာစကား
ေတြဆြံ႕အသြားရရင္းလက္ေတြကိုခပ္တင္းတင္း
ဆုုပ္ကိုင္ျပီးေနေနသူကိုသာေတြေတြျကီးေငး
ျကည့္ေနျဖစ္ေတာ့သည္။
သူ႕ကိုသာေငးျကည့္ေနမိရင္း
ရင္ဘတ္ထဲေနရခက္လာသည့္ေဝဒနာနွင့္အတူ
အသက္ရႈနႈန္းကမမွန္ေတာ့ပါ။
"မင္းကငါ့ကိုစိတ္ပူေန ဂရုစိုက္ေပးေနတာေတြ
ကလဲငါ့အတြက္အိမ္မက္တစ္ခုလိုပဲ။ငါဘယ္တုန္းကမွမပိုင္တဲ႕သူမ်ားေနရာကိုဝင္ယူထားမိသလို
မ်ိဳးအခုအေျခအေနေတြကငါနဲ႕မထိုက္တန္
သလိုပဲခံစားေနရတယ္"
ေခါင္းျပန္ေမာ့မလာေလေတာ့သူ႕ကို
လိုက္ျကည့္ေနျဖစ္၍သာ ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္
ေအာင္ စကားေတြေပ်ာက္ဆံုး၍ သြားေတာ့
သည္။မရည္ရြယ္ေသာ္လည္းျပဳလုပ္ခဲ႕မိ
သည့္ကိုယ့္အျပစ္ေတြကိုျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း
သူ႕ေဘးနားမွာေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို
ခံစားမႈကျကီးစြာ။
"ထက္ေလး အဲ႕တာေျကာင့္ နိုးလာလို႕
အိမ္မက္ျဖစ္ေနမွာထက္စာရင္ ငါ့လိုေကာင္ကို
ေနရာေဟာင္းမွာပဲထားလို႕ရပါတယ္။အဲ႕တာ
ကမွငါ့အတြက္စိတ္သက္သာရာရေစတယ္"
"အိမ္မက္မဟုတ္ပါဘူး ငါ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္
ငါကိုယ္တိုင္မခံစားဖူးေတာ့မင္းဘက္ကို ေတြး
မျကည့္ခဲ႕မိဘူး"
စကားသံေတြထြက္လာဖို႕ အသက္ရႈမဝပဲဆို႕နင့္
ေနတဲ႕ျကားထဲကေနအားတင္းေျပာရသည္။
ထိန္းထားသည့္ျကားက ရႈိက္သံေတြလိုထြက္လာ
ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ငံု႕မိုးလာျပီးပါးျပင္နွစ္ဖက္ကို
လက္ေတြနဲ႕ခပ္ဖြဖြအုပ္ကိုင္လာျပီးေအးစက္စက္
အျကည့္ေတြနဲ႕စိုက္ျကည့္လာသည္။သူ႕ကိုပဲ
ျကည့္ရင္းအသက္မွန္မွန္မရႈရဲေတာ့ပါ။
"မင္းက ဘာကိုေတာင္းပန္ေနတာလဲ
ထက္ျမတ္... မင္းမွာဘာအျပစ္ရွိလို႕လဲ။
ငါ့ဘက္ကသာမင္းကို..."
"ဘာျဖစ္လဲ ဆက္ေျပာေလ ငါ ငါနားေထာင္
ေနတယ္ မင္းမေျပာပဲနဲ႕ငါကဘယ္လို
သိမွာလဲ"
သူ႕လက္ေတြထဲ သူ႕ကိုသာမ်က္ေတာင္မခတ္
ေငးျကည့္၍ အသက္ကိုမွန္မွန္မရႈရဲ တစ္စံု
တစ္ရာမ်ားဖြင့္ေျပာလာေလမလားေမ်ွာ္လင့္
ေတာင္းတမိသည္။ဘဝမွာတစ္စံုတစ္ေယာက္
ဆီကမက္မက္ေမာေမာေမ်ွာ္လင့္မိတာဒါ
ပထမဆံုးပဲ။သို႕ေသာ္ အထင္နွင္႔လြဲမွားစြာသူ
ကေတာ့တခဏသာဒီအတိုင္းျကည့္ေနျပီး
လက္ေတြကိုပါးျပင္ကေနဖယ္ခြာသြားသည္။
ရင္ထဲမွာဘာမွမရွိေတာ့သလိုထံုထိုင္းသြားတဲ႕
ခံစားမႈ။
ငါကအဲ႕ဒီစကားနဲ႕မထိုက္တန္ေတာ့ဘူးလား။
"ဇြဲခန္႕နဲ႕ဘာလို႕လမ္းခြဲလိုက္တာလဲ ငါ့ေျကာင့္
မလား။အဲ႕ဒီေကာင္ကို မင္းအရမ္းခ်စ္ရက္နဲ႕
မင္းသူငယ္ခ်င္း ငါ့ကိုျပန္ငဲ႕ေနရလို႕အဲ႕ဒီလိုလုပ္
စရာမလိုဘူး မင္းခ်စ္တဲ႕သူနားမွာပဲေနပါ။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕မင္းငါ့ကို
လိုအပ္တဲ႕အခ်ိန္ငါမင္းအနားမွာအျမဲရွိ
ေနေပးမယ္။အခုခ်ိန္ကစျပီးငါတို႕နွစ္ေယာက္
ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲေတာ့ဘူး"
ေျပာစရာစကားေတြ ရွင္းျပစရာေတြ ရင္ထဲမွာ
ျပည့္တက္လာေပမဲ႕ လက္ေတြ႕မွာေတာ့
သူ႕ကိုပဲျကည့္ျပီး ဘာစကားမွမေျပာနိုင္ေတာ့
ေအာင္ ကိုယ္ကိုတိုင္တိတ္ဆိတ္သြားရေတာ့
သည္။
မဟုတ္ဘူး အဲ႕ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ငါေတာင္းပန္
ပါတယ္ မင္းငါ့ကိုအဲ႕ဒီလိုမေျပာပါနဲ႕။
"ကိုယ္ေတြလက္ေတြေအးေနျပီ ကုတင္မွာသြား
အိပ္ေတာ့ေနာ္ မင္းအပင္ပန္းခံလို႕မရဘူး"
အျကည့္ေတြကိုမဝံ႕ရဲသလိုေခါင္းငံု႕ေရွာင္တိမ္း
ေနရင္းစကားလမ္းေျကာင္းလႊဲျပီး လက္ဖ်ားကို
လာစမ္းလိုက္အေနြးထည္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြ
ထိလံုေအာင္ဆြဲခ်ေပးလိုက္လုပ္ေနသည္႕သူ႕ကို
ပဲျကည့္ရင္း စိတ္ခႏၶာကျပိဳလဲကာမ်က္ရည္စက္
ေတြပါးျပင္ကေနတစ္သြင္သြင္က်လာရေတာ့
သည္။
"ထက္ျမတ္"
"ခဏပဲေလေနာ္ ခဏေလးပါပဲငါမင္းကိုဖက္ထား
ခ်င္လို႕ပါ"
မရုန္းဖယ္ေပမဲ႕ျပန္လည္၍မဖယ္တြယ္လာေသာ
သူကိုဒီအေနအထားေျကာင့္လို႕ပဲသတ္မွတ္
လိုက္မယ္။သူ႕ကိုယ္တစ္ခုလံုးကိုသိုင္းဖက္လို႕
လက္ေတြကမမွီသည့္တိုင္ပုခံုးကေနဆြဲဖက္ျပီး
ဒီေသးငယ္တဲ႕ရင္ခြင္ထဲခိုလႈံေစခ်င္မိ၍ ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားလိုက္သည္။ျပီးေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ
က်ဆင္းေနတဲ႕မ်က္ရည္ေတြကိုသူ႕ကိုမျမင္ေစ
ခ်င္လို႕ပါ။
"သြားအိပ္ေတာ့ေလ တာဝန္က်တဲ႕သူေတြ
တစ္ေယာက္ေယာက္ဝင္လာလို႕လူနာက
ကုတင္ေပၚမွာမရွိေနရင္ျမင္လို႕မေကာင္းဘူး"
"ဘယ္သူ႕ကိုဂရုစိုက္ရမွာလဲ။မင္းငါ့ကိုေကြ႕ဝိုက္
ျပီးေျပာမေနနဲ႕ ငါမနားလည္တာမို႕လို႕မင္းေျပာ
ခ်င္တာကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာ ေဆးရံုခန္း
ထဲမွာငါတို႕နွစ္ေယာက္ဖက္ေနတာက လူျမင္
မေကာင္းတာမဟုတ္လား"
မဆြဲဖယ္ေပမဲ႕ရင္ခြင္ထဲမေနတတ္သည္လား
ပူးကပ္ေနသည့္ကိုယ္နွစ္ခုကိုခပ္ခြာခြာေနေတာ့
သူ႕ကိုျပန္ဆြဲယူျပီးတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပို၍
သိုင္းဖက္လိုက္သည္။
"ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္ဖက္ထားတာ
ဘာျဖစ္လဲဖက္လို႕မရဘူးလား မင္းအသားပဲ႕ပါသြားလို႕လား။ေနသားမက်လဲဒီအတိုင္းပဲေန
ငါကေတာ့ဖက္မွာပဲ ငါမင္းကိုအခုအရမ္း
ဖက္ထားခ်င္ေနလို႕ပါ"
ငိုသံေတြမထြက္ေအာင္ အားတင္းေျပာရင္းသူ႕
ကိုပိုတိုးဖက္လိုက္ေတာ့ ျပန္လည္ေထြးဖက္လာ
ျပီးေက်ာျပင္ကိုခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးလာသူကို
တိုးဖက္ရင္းမ်က္ရည္ေတြပိုလို႕က်ဆင္းလာရ
ေတာ့သည္။မင္းငါ့ေဘးမွာရွိေနရက္နဲ႕ငိုေနရတာ
ငါအရမ္းပင္ပန္းေနျပီ ေနာက္ထပ္မငိုခ်င္
ေတာ့ဘူး ဒီတစ္ေန႕ေတာ့ငါ့ကိုငိုခြင့္ျပဳပါ။
အခုအခ်ိန္မွာငါတို႕ကိုေဝးကြာေစတဲ႕အရာက
ငါ့အေဖနဲ႕အေမလည္းမဟုတ္ဘူး ဇြဲလည္း
မဟုတ္ဘူး ငါ့အနားမွာမင္းရွိေနေအာင္ေန႕ရက္
ေတြကိုဆြဲထားေပးမဲ႕ငါ့ေရာဂါလည္းမဟုတ္ဘူး
တစ္ျခားဘယ္အေျကာင္းအရာမွမဟုတ္ဘူး။ငါတို႕နွစ္ေယာက္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနခဲ႕တာပဲ။ငါက
မင္းအေပၚမွာျဖစ္ေနတဲ႕ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ျပန္
ဆန္းစစ္ေနတဲ႕အခ်ိန္မင္းကေတာ့ ငါ့ကိုမင္းရဲ႕
လက္လွမ္းမမွီတဲ႕တစ္ေနရာမွာပဲထားခဲ႕ျပီလား။
ငါငတံုးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး မင္းငါ့ကိုခ်စ္ေနေသး
တယ္ဆိုတာေတာ့ငါသိတယ္။ဒါေပမဲ႕မင္းကအခု
ငါ့ကိုဖြင့္ေျပာဖို႕ဆိုတာမေျပာနဲ႕ ဇြဲျပန္ေရာက္လာ
ရင္ထပ္ျပီးထြက္သြားေပးမဲ႕အေျခအေနမွာမင္းကအဆင္သင့္ရွိေနတယ္။ငါနဲ႕ဇြဲျပတ္သြားတဲ႕
အေျကာင္းအရင္းထက္ငါကမင္းကိုအရင္ကလိုအရာအားလံုးဖြင့္မေျပာပဲဖံုးကြယ္တတ္သြားတာ
ကမင္းအတြက္ပိုအေရးျကီးေနတယ္။
အခုခ်ိန္မွငါက မင္းကိုအေျဖတစ္ခုေပးရင္ေတာင္
မင္းငါ့ကိုယံုျကည္နိုင္ပါ့ေတာ့မလား။
ငါျဖစ္ေစခ်င္သလိုသူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္နဲ႕
မင္းေနေပးေနေပမဲ႕ဒီအေျခအေနကိုလက္မခံခ်င္
ေတာ့တာကလဲငါပဲျဖစ္ေနတယ္။အခ်စ္ကလူကို
နာက်င္ေစမွန္းေနာက္ဆံုးေတာ့ငါသိခဲ႕ပါျပီ။
မင္းေျပာတဲ႕အရူးေလးက အခ်စ္ဆိုတာ
ဘယ္အရာမွန္းသိခဲ႕ပါျပီ။
ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ျပီး ကိုယ္ေပးထားတဲ႕
ကတိမတည္နိုင္ေတာ့တဲ႕သားကိုခႊင့္လႊတ္ပါ
အေဖနဲ႕အေမ။က်ြန္ေတာ့္ဘဝမွာသူမရွိလို႕
မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ေမြးထုတ္ေပးထားတဲ႕အေမဆီကေတာင္
ေမတၱာေတြမရတဲ႕မင္းမွာဘာအျပစ္ရွိလို႕လဲ
သူ႕ဆီကအခ်စ္ေတြမရလည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။
တစ္ျခားသူေတြအားလံုးထက္ငါကမင္းကို...။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Unicode
"နေလို့သက်သာရဲ့လား သားငယ်လေး"
"သက်သာပါတယ် အန်တီနန်း"
"သားအစ်ကိုကတော့ ဆေးရုံမှာသားကို
လာကြည့်မယ်ဆိုတာ အန်တီနန်းနဲ့လုံးဝလိုက်
မလာဘူး။ဒီရက်ပိုင်းမျက်နှာလဲမကောင်းဘူး
သားရယ်"
လူကြီးနဲ့စကားပြောနေသည်မို့လို့အားမရှိတဲ့
ကြားကကုတင်ခေါင်းရင်းကိုမှီထိုင်နေရသည်။
ခုံပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့အန်တီနန်းကိုတော့အရင်က
လိုနွေးထွေးတဲ့စိတ်မဖြစ်တော့ပဲစိမ်းသက်လွန်း
နေတယ်။
"ဇွဲဘာဖြစ်နေလို့လဲ အန်တီနန်း"
"ဘာမှတော့မဖြစ်ပါဘူးသားရယ် ဒီအတိုင်းပုံမှန်
နေနေပေမဲ့ မျက်နှာကလုံးဝမကောင်းတာ့
အန်တီ စိတ်ပူလို့ပါ"
"ဆေးရုံမှာလဲ သားကိုလာမတွေ့ဘူး။ဇွဲကို
သားဆီလာခိုင်းပေးပါအန်တီနန်း သားစကား
ပြောကြည့်လိုက်ပါ့မယ်"
ဇွဲကို စိတ်ပူနေတဲ့ပုံကအန်တီနန်းမျက်နှာမှာ
ပေါ်နေတယ်။အန်တီနန်းက ဇွဲကိုမျက်နှာ
တစ်ချက်အပျက်မခံ ဘယ်လောက်ထိချစ်ပြီး
ဂရုစိုက်တယ်ဆိုတာငယ်ငယ်ထဲကမျက်မြင်
ကိုယ်တွေ့ ရယ်ပါ။
"အဲ့တာကိုပဲအန်တီပြောချင်တာ။သားဇွဲက
တနေ့မနက်အစောကြီးထဲကသားကိုတွေ့ဖို့
ဆေးရုံသွားတယ် ပြီးတော့အချိန်ဘယ်လောက်
မှမကြာဘူး မျက်နှာလုံးဝမကောင်းပဲအိမ်ပြန်
ရောက်လာတယ်။အန်တီနန်းအခုလိုပြောတာကိုသားစိတ်မဆိုးနဲ့နော် သားကသားဇွဲကိုမတွေ့
ချင်ဘူးလို့ပြောလိုက်တာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး သူလာတာသားသိတောင်မသိ
ပါဘူး။သားကဇွဲကိုဘာလို့မတွေ့ချင်ရမှာလဲ
ဖုန်းဆက်တာလဲမကိုင်လို့သူ့အလုပ်တွေနဲ့
မအားဘူးလို့ထင်နေတာပါ"
"သားဆေးရုံတက်ရင် သားဇွဲကဘယ်လောက်
အလုပ်များများဘယ်တုန်းကအနားမှာမရှိပေးခဲ့
လို့လဲ။ဒါကိုသိရက်နဲ့သားကအခုတော့ဘေးနား
မှာအားကိုးရှိနေပြီဆိုတော့ သားဇွဲကိုမလိုအပ်
တော့တဲ့သဘောလားသား"
အေးအေးဆေးဆေးပြောနေပေမဲ့သူ့အကြောင်း
စကားစလာတာကိုသိသည်။ဟန်မဆောင်
တတ်တဲ့စိတ်ကလဲမျက်နှာကိုဟန်လုပ်ပြီးပြုံးပြ
ဖို့တောင်အင်အားမရှိနေတော့ပါ။အန်တီနန်း
ဝင်လာထဲကမျက်နှာပျက်ပြီးဘာမှမပြောပဲ
အခန်းပြင်ထွက်သွားတဲ့သူကိုသာစိတ်ပူလှပြီ။
"သားမှာအဲ့ဒီလိုစိတ်မျိုးမရှိပါဘူး အန်တီနန်း။
ဇွဲက ကျွန်တော့်အတွက်အရေးကြီးတဲ့သူ
တစ်ယောက်ပါ"
"သိတာပေါ့။အန်တီ့သားငယ်လေးက သားဇွဲကို
ငယ်ငယ်ထဲကဘယ်လောက်ချစ်မှန်းအန်တီနန်း
သိတာပေါ့။သားဇွဲကလေအခု အရမ်းစိတ်မ
ကောင်းဖြစ်နေတယ် သားကအခုလိုသူ့ရှေ့မှာ
တစ်ခြားတစ်ယောက်ကိုအရေးပေးနေတော့
သားဇွဲကကြားလူလိုမျိုးရှောင်ပေးနေရတယ်
လေ သားရယ်"
"ဟိန်းတေဇပိုင်ကတစ်ခြားသူမဟုတ်ပါဘူး
ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းပါ"
ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင်မသိလိုက်ခင်ခပ်မာမာ
ပြောမိပြီးမှအံ့သြစွာပြန်ကြည့်နေတဲ့အန်တီနန်း
ကိုလူကြီးဆိုတဲ့အသိနဲ့ခေါင်းပြန်ငုံ့ရသည်။
ငယ်ငယ်ထဲကဇွဲနဲ့အတူတူသားတစ်ယောက်
လိုမျိုးချစ်ခင်ပေးခဲ့တဲ့သူကိုဒီလိုပြန်ပြောခဲ့
မိတာကဒါပထမဆုံးပဲ။
"သားငယ်လေးကပါ အန်တီ့ကိုမုန်းနေတာပဲ"
"အမှန်အတိုင်းပြောရရင် အန်တီနန်းကိုသူ့ရဲ့
အမေရင်းမှန်းသိတုန်းကတောင်အကြောင်းရင်း
ရှိမှာပဲပေါ့လေလို့ပဲတွေးပြီးမမုန်းခဲ့မိဘူး။
အခုတော့ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှနားမလည်နိုင်
ဘူး။အန်တီနန်းကဇွဲအတွက်ပဲတွေးတယ်နော်
ဆေးရုံမှာသူရှိနေမှန်းသိသိရက်နဲ့ကျွန်တော့်ကို
လာတွေ့တာဒီအကြောင်းတွေပြောဖို့လား။
ဟိန်းတေဇပိုင်ကရောအန်တီ့သားမဟုတ်ဘူး
လား"
ဝေခွဲရခက်သည့် နှုတ်ခမ်းတွေတွန့်တက်ရုံပြုံး
လိုက်သည့်အေးစက်မာကြောသည့်အပြုံးတွေကအန်တီနန်းမျက်နှာမှာဖြစ်လာသည်။မထင်မှတ်
ထားတဲ့ပြောင်းလဲမှုကိုရင်းနှီးဖို့ကဝေးမှာ
ငယ်ငယ်ထဲကအမေလိုမျိုးချစ်ပေးခဲ့တဲ့သူလား
ဆိုတာပြန်ကြည့်မိသည်။အမေတို့သာဆွေကြီး
မျိုးကြီးမဟုတ်ခဲ့ရင်ဒီလိုမျက်နှာချိုနေမလား
ဆိုသည့်အမေပြောဖူးခဲ့သည့်စကားကိုပြန်ကြား
ယောင်သည်။လူတွေကြောက်ဖို့ကောင်း
လိုက်တာ။
"အန်တီ့ဘက်ကမေတ္တာတွေပေးချင်လဲသူ့
ဘက်ကလိုမှမလိုအပ်တော့တာ။အခုတောင်
အန်တီ့ကိုမြင်တာနဲ့ချက်ချင်းထထွက်သွားတာ
မလား သူ့ကိုမွေးကထဲကပစ်သွားတဲ့အမေ
ဆိုပြီးအမုန်းတရားပဲထားနေမှာ။အခုဆိုသူ့ဘဝ
မှာဘာလိုအပ်လဲ။သူ့အဖေဘက်ကသားအစား
ပြန်ရသလိုမျိုးသူ့တို့မြေးကိုမြှောက်စားထား
လိမ့်မယ်။အမေကိုတော့မကောင်းတဲ့မိန်းမသာသာဆက်ဆံကြပြီးသူတို့အသိုင်းဝိုင်းထဲလက်
မခံဘူး။သားကိုတော့လိုချင်ကြတယ်။အန်တီမွေးခဲ့လို့သာလူဖြစ်လာတာ သွေးကတော့ငြင်းလို့
မရဘူး။အန်တီသွေးတွေက သူ့ကိုယ်ထဲမှာ
စီးဆင်းနေမှာပဲ။စိတ်မကောင်းပေမဲ့သူတို့
လက်ထဲအရွယ်ရောက်ပြီးမှပြန်ရောက်သွားတာ သားအရင်းကအန်တီ့အတွက်သွေးကြေးဆပ်
ပေးလိုက်သလိုပဲ"
ဒီစကားတွေကအမေလုပ်သည့်သူရဲ့ပြောစရာ
စကားတွေလားဆိုတာကိုယ်ကိုတိုင်တောင်
ဆက်နားမထောင်နိုင်တော့အောင်တစ်စုံ
တစ်ယောက်အတွက်ဒေါသတွေထွက်လာရ
သည်။
"သွေးကငြင်းလို့မရဘူးဆိုရင် အန်တီနန်း
တစ်ကယ်ပဲကိုယ့်သားအရင်းကို သွေးမရောတဲ့
နောက်အိမ်ထောင်ရဲ့သားလောက် နည်းနည်း
လေးတောင်အရေးမပေးနိုင်ဘူးလား"
စကားတွေကလူကြီးတစ်ယောက်ကိုပြော
သင့်မပြောသင့်ပင်ရှေ့နောက်မစဉ်းစားနိုင်တော့
အောင်ပြောမိသည်။ငယ်ငယ်ထဲကချစ်ခင်ခဲ့
သောအန်တီနန်းကိုအခုတော့မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး
စကားပြောချင်စိတ်တောင်မရှိတော့ပါ။
"သံယောဇဉ်ကကွာတယ်လေသားရယ် အန်တီ့
ဘက်လဲတွေးကြည့်ပါအုံး။ကိုယ်မွေးထုတ်ထား
တဲ့သားပဲမချစ်ဘူးဆိုတာတော့ဘယ်ရှိပါ့မလဲ။
ဒါပေမဲ့ဘယ်လောက်ပဲမွေးထုတ်ထားတဲ့
သားအရင်းဖြစ်ပါစေ တစ်သက်လုံးကိုယ့်လက်
ပေါ်မှာကျွေးမွေးပြုစုစောင့်ရှောက်လာတဲ့သားနဲ့
တော့သံယောဇဉ်ချင်းယှဉ်လို့ရပါ့မလား။သားဇွဲ
ကအန်တီ့အတွက်ဘယ်သူနဲ့မှယှဉ်လို့မရဘူး။
အဲ့ဒီကောင်လေးကိုသနားပေမဲ့မွေးကထဲက
အမေဖြစ်တဲ့သူကိုယ်တိုင်မေတ္တာမရှိခဲ့တာက
သူ့ဝဍ်ကြွေးလို့ပဲပြောရမှာပေါ့လေ။အန်တီ့
အပြစ်တွေပါပဲ"
"အန်တီ့ဘာသာမိခင်စိတ်မရှိတိုင်းဝဍ်ကြွေးလို့
မပြောပါနဲ့။ဟိန်းတေဇပိုင်ကကျွန်တော့်အတွက်
တော့သနားစရာ မဟုတ်ဘူး။အန်တီ့ဆီက
မေတ္တာတွေ မရလည်းဘာမှမဖြစ်ဘူး။အခု
ကျွန်တော်ကသူ့ကိုအများကြီးဂရုစိုက်ပေးမှာ
မို့လို့ ဘယ်သူမှယှဉ်လို့မရအောင်ကျွန်တော်ကသူ့ကို"
"အန်တီ့ သားငယ်လေးက ဒီလိုတွေတောင်
ပြောတတ်နေပြီလား။အရင်တုန်းကတော့သားဇွဲ
ကိုအသေကပ်ပြီးအခုသားဇွဲထက်သာတဲ့သူ
ဘေးနားမှာရှိနေပြီဆိုတော့ခွာချင်နေပြီလား။
အေးလေ ကံတရားပေါ့ သားဇွဲကိုလာခိုးခိုင်းတဲ့
ညမှာလူလွဲပြီးဟိုကောင်လေးနဲ့ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားတော့ဖြစ်ခဲ့ကြပြီပေါ့ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ"
ခနဲ့သလိုပြောနေသည့်စကားသံများကို
အဖေစွပ်စွဲတုန်းကလိုမခံချင်စိတ်နဲ့စိတ်မတိုမိ
ပဲသူ့အစားရင်တွေနာမိသည်။မင်းကငါ့ကြောင့်
အခုတော့အမေဆိုတဲ့သူဆီကပါအပြောခံနေ
ရတာပါလား။ရင်ဘတ်ထဲမှာဆိုးရွားလှတဲ့ဝေ
ဒနာကဘယ်တုန်းကကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ထိန်းချုပ်တတ်သွားလဲမသိတော့ပါ ဒေါသထွက်နေတဲ့ပုံကို
မပြပဲအေးဆေးငြိမ်သက်စွာသာအန်တီနန်းကို
စူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဟုတ်ပါတယ်။ကျွန်တော်နဲ့ဟိန်းတေဇပိုင်နဲ့က
ခိုးပြေးပြီးပါပြီ။သူမို့လို့လဲသူခေါ်ရာနောက်ကို
ဘာမှမစဉ်းစားပဲ ခိုးရာလိုက်သွားခဲ့တာ။
အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့်ဝေးခဲ့ရပေမဲ့
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သက်ဆိုင်
ပြီးသွားပြီမို့လို့ကျွန်တော့်တို့ကိုအခုဘယ်သူမှလာပြီးခွဲလို့မရတော့ဘူး"
အံ့သြတုန်လှုပ်နေသည့်အန်တီနန်းရဲ့မျက်နှာ
ကိုတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်ကြည့်ရင်း ကိုယ့်
သိက္ခာကိုတောင်မထည့်တွက်တော့ပဲပြောရဲခဲ့
သည်။ဒီလိုပြောလိုက်ရတာတောင်ရင်ထဲမှာ
တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက်နာကျင်မှုတွေက
လျော့ကျမသွားပဲစိုးရိမ်စိတ်တွေကတစ်ရိပ်ရိပ်
တက်လာသည်။
"အန်တီနန်းပြန်ပါတော့ ဒီထက်ပိုပြီးဆက်ပြော
နေရင်လူကြီးတစ်ယောက်ကိုကျွန်တော့်စကား
တွေကအမှားပါသွားနိုင်တယ်။လာကြည့်ပေးတာ
ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အမေ့ကိုပြောလိုက်ပါ့မယ်"
"အေးပါကွယ် နေကောင်းအောင်နေ
အန်တီနန်းကတော့သားငယ်လေးကိုချစ်နေမြဲပါ"
နောက်ဆုံးမှာထရပ်ပြီးစကားလှအောင်အပြုံးနဲ့
နှုတ်ဆက်နေသည်ကိုမျက်နှာလွှဲပြီးဘာစကားမှ
ပြန်မပြောမိ ဖြစ်နိုင်ရင်အန်တီနန်းကိုနောက်ထပ်
တောင်မတွေ့ချင်တော့ပါ။
တံခါးပိတ်သံကြားမှပြန်လှည့်ပြီးစိတ်လောစွာ
ကုတင်ပေါ်ကဆင်းဖို့ပြင်ပြီးမှအားဆေးပုလင်း
ချိတ်ထားတဲ့ပိုက်တန်းလန်းနဲ့လက်တစ်ဖက်
ကအားမရှိတဲ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့အတူထရပ်ရင်ယိုင်
နေတဲ့ခြေထောက်တွေကအခန်းပြင်ထိ
လမ်းလျှောက်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။
ဖုန်းဆက်ကြည့်ဖို့ပြင်ပြီးမှသူ့ဖုန်းကိုသိမ်းထားမိ
တယ်ဆိုတာသတိရတယ်။ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဆိုး
လိုက်တာဆိုတဲ့အတွေးတွေနဲ့ခေါင်းကိုပိတ်ထု
ရင်းပြန်မြင်လာရတဲ့သူ့ပုံရိပ်တွေ။ဟိန်းတေဇပိုင်
ဆိုတာ ဘယ်ကိစ္စပဲရှိရှိ နည်းနည်းလေးမှ
ထိတ်လန့်တတ်တဲ့သူမျိုးမဟုတ်ဘူး။အန်တီနန်း
ကိုမြင်လိုက်ရတဲ့အခါ အခန်းထဲကရှောင်ထွက်
သွားချင်တာထက် ကြောက်ရွှံ့နေတဲ့မျက်လုံး
တွေဆက်မနေရဲသလိုပြောင်းလဲသွားတဲ့သူ့ပုံစံ
ကတစ်ခါမှမမြင်ဖူးသည်မို့ စိုးရိမ်တာထက်ကို
ပိုနေပြီ။
မင်းဘယ်တွေသွားနေတာလဲ ငါ့ကိုစိတ်ပူရ
အောင်မလုပ်နဲ့နော်။
တစ်စက်စက်ကျနေသောဆေးပုလင်းထဲက
ဆေးစက်တွေကိုသာမော့ကြည့်ပြီးရေတွက်
ရင်းအချိန်တွေဘယ်လောက်ကြာမှန်းမသိနိုင်
တော့ပါ။ဆေးပုလင်းကုန်ခါနီးအချိန်မှသာအခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားတော့အလျင်မြန်ပင်အခန်းဝ
ကိုကြည့်ရသည်။မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက
စကားတွေပင်ရုတ်တရက်မဆိုနိုင်တော့အောင်
ပင်သူ့ကိုပဲကြည့်နေမိတော့သည်။
"မင်းဘယ်တွေသွားနေတာလဲ ဘာလို့မိုးရေ
တွေစိုလာတာလဲ ဘာလို့ငါ့ကိုစိတ်ပူအောင်
လုပ်ရတာလဲ ဘာလို့လဲ"
ခေါင်းမှာရောအကျီ ၤတွေရောမိုးရေတွေစိုနေပြီး
အနားကိုလျှောက်လာတဲ့သူ့ပုံစံကိုမမြင်ရက်စွာ
အော်ဟစ်တော့မပြောင်းလဲစွာပင်ငေးကြည့်နေ
ပြီးသူအနားသို့ရောက်လာလေ ရင်ထဲကနာလာ
လေပင် ရောဂါခံစားနေတုန်းကတောင်ဒီလောက်
မဆိုးရွားဖူးဘူး။
"အခုငါ့ကိုစိတ်ပူနေတာလား"
ဘေးမှာဝင်မထိုင်ပဲအနားမှာရပ်လျက်သာငုံမိုးနေ
သူကအေးစက်စက်မျက်လုံးတွေနဲ့ဒီအတိုင်းသာ
တစ်ခဏတာငေးကြည့်လို့နေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ငါကမင်းကိုစိတ်ပူလို့မရဘူး
လား"
မယုံနိုင်သလိုဖြစ်နေသည့်အကြည့်တွေ
နောက်ဆုံးတော့ကိုယ်ကိုတိုင်ရင်မဆိုင်ရဲစွာ
ခေါင်းငုံ့ချရသည်။ဟုတ်တယ် အခုပြန်တွေး
ကြည့်ရင်ငါမင်းကိုတစ်ခါလေးမှစိတ်မပူခဲ့ဖူး
တာပဲ ငါမင်းအပေါ်နည်းနည်းလေးမှမကောင်းခဲ့
ပါလား။
"ဘယ်မှမသွားဘူး ဆေးရုံအပြင်ဘက်ခဏ
ထွက်ရင်း မိုးကရုတ်တရက်ရွာချလို့ ဒီမှာလေ
ဒါဘာကောင်လေးလဲ"
သူပြောနေသည့်စကားများကိုမကြားးမိတော့ပဲ
ငြိမ်သက်လျက်သာခေါင်းငုံ့လျက်နေမိရင်းမှ
လက်ထဲကိုရောက်လာတဲ့အရုပ်လေးကြောင့်
မျက်ရည်တွေဆိုတာ အလိုလိုကျဆင်းပြီး
သားဖြစ်နေခဲ့သည်။သူဝင်လာထဲကလက်ကို
နောက်ပစ်ထားတာဒါလေးကိုင်လာတာလား။
လက်ထဲကိုရောက်လာသည့် မိုးရေတွေတစ်စက်
လေးတောင်မစိုနေတဲ့unicornအရုပ်လေး
ကိုသာမျက်ရည်တွေကျဆင်းရင်းတစ်ဖွဖွ
ပွတ်သပ်နေမိသည်။
ဟိန်းတေဇပိုင် မင်းငါ့ကိုရူးအောင်လုပ်နေပြီ။
တစ်ခဏတာတိတ်ဆိတ်သွားတဲ့အခြေအနေမှာ
မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ဖယ်ပြီးသူ့ကိုမော့ကြည့်
လိုက်တော့အဆင်ပြေသလိုပင်ရပ်တည်နေသည့်
သူ့ပုံရိပ်တွေကဒီကောင်ကိုနာကျင်တတ်စေပါပြီ။
"မင်းအရက်သောက်ချင်လား ဘယ်ကိုသွား
ချင်လဲ ငါခွင့်ပြုတယ် မင်းသွားချင်တဲ့နေရာကို
သွား။အချိန်တန်ရင်တော့ငါ့ဆီပြန်လာခဲ့ပေး"
"ဘာလို့ငိုနေရတာလဲ ဒီအရုပ်လေးရတာအဲ့ဒီ
လောက်ပျော်သွားလား။မင်းနေမကောင်းဖြစ်နေတာ ငါကဘယ်ကိုသွားရမှာလဲကောင်ကလေး
ရယ်"
မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ဖယ်လေမထိန်းနိုင်ဖြစ်
နေတော့ ခေါင်းပြန်ငုံ့ပေမဲ့မမှီတော့။အနားမှာ
တစ်ဖွဖွနဲ့ချော့မော့နေသူကို ဘေးနားမှာဆွဲထား
မိတာမှားသွားပြီလားဆိုသည့်အတွေးတွေက
ဝင်လာရသည်။ငါနဲ့ပြန်ပတ်သက်လို့မင်းမေ့
ထားချင်တဲ့အတိတ်တွေကိုပြန်အမှတ်ရနေရ
ပြီလား။
မင်းမန်းလေးမှာမနေချင်တော့တဲ့အကြောင်းရင်း
ကိုငါသိလိုက်ပါပြီ။မင်းဒီလောက်တောင်မေ့ပစ်ပြီး
ပြန်မလာချင်ခဲ့တဲ့မန ္တလေးမြို့ကိုငါ့ကြောင့်ပြန်
လာခဲ့ရတာလား။နာကျင်နေတာကိုဘာမှမဖြစ်
သလိုပဲနေနေတဲ့မင်းကိုငါကဘယ်လိုဖွင့်ပြောပြီး
နှစ်သိမ့်ပေးရမှာလဲ။
"ထက်မြတ်"
"ငါ့ဘေးနားကထွက်သွားရင်မင်းစိတ်သက်သာ
ရာရမယ်ထင်လို့ပါ"
မျက်လုံးစုံမှိတ်အော်ဟစ်ရင်းခေါင်းကိုငုံ့ထားပြီးသူ့ကိုမော့မကြည့်ချင်တော့ပဲလက်ထဲကအရုပ်
ကိုသာရင်ခွင်ထဲပိုက်ထားမိတော့သည်။သူ့
မျက်နှာကိုလည်းမကြည့်ရဲတော့ပါ။ဒါက
ပထမဆုံးပဲ လူတစ်ယောက်အတွက်နဲ့
နင့်နင့်နဲနဲခံစားနေရတာ။
"အရူးလေးရယ် ငါတစ်ခုခုဖြစ်နေရင်တောင်မင်း
အနားမှာပဲနေချင်တာကိုမသိဘူးလား။အခုအခွင့်
ရတုန်းလေး နေနေရတာငါ့ကိုမနှင်ပါနဲ့"
"ငါတစ်ယောက်ထဲခဏနေချင်တယ်"
တိုးဖွဖွပြောတော့အနားကနေအလိုက်အသိ
ဖယ်ခွာပေးသည်။အရုပ်ကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး
ကုတင်ပေါ်လှဲချ စောင်ကိုခေါင်းအထိခြုံပြီး
သူနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ဆီလှည့်အိပ်လိုက်ရသည်။
သူ့ရှေ့မှာမျက်ရည်မကျချင် မငိုချင်တော့လို့ပါ။
တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုစိုးရိမ်ပူပန်ရတာကဒီလို
ခံစားချက်မျိုးလား။ငါအရမ်းကိုကြောက်နေပြီ။
_____________________
ဆေးရုံခန်းထဲမှာအေးစက်လွန်းစွာတိတ်ဆိတ်မှု
ှုတွေကညနက်အမှောင်ထုအချိန်ကိုရောက်ရှိ
နေပြီ။အိပ်ချိန်ကိုလွန်နေပြီဖြစ်သော်လည်း
မအိပ်ပျော်နိုင်ပါ။
ကုတင်တစ်ဘက်က လူနာစောင့်တွေအတွက်
အခန်းထောင့်နဲ့ကပ်ရပ်ခုံတန်းမှာကျောပေး၍
အိပ်နေသူကိုသာ ဘာအကြောင်းအရင်းမှမရှိ
ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ငေးကြည့်နေဖြစ်သည်။
ဘာပဲဖြစ်ခဲ့ပါစေအဆင်ပြေသလိုသာကိုယ့်ရှေ့
တွင်မျက်နှာမပျက်တတ်သူသည် ဒီနေ့တော့
သူ့ကိုမွေးထုတ်ပေးထားတဲ့သူကိုပြန်တွေ့တဲ့
အချိန်ထဲကဟန်မဆောင်နိုင်အောင်အားအင်မဲ့
သလိုဖြစ်နေသည်။ဟုတ်တယ်သူ့ကိုမွေးထုတ်
ပေးထားတဲ့သူလို့ပဲသုံးချင်တယ်။အမေဆိုတဲ့
နာမ်စားနဲ့ကိုယ်ကိုတိုင်တောင်မသတ်မှတ်
ချင်လို့။
တစ်နေ့လုံးသူ့ကိုစကားမပြောသည်ကို
အလိုက်တသိသာလုပ်စရာရှိတာတွေလုပ်ပေး
၍အိပ်ပျော်သွားသည်အထိကုတင်ဘေးမှာ
ထိုင်စောင့်ပေးပြီးမှသူသွားအိပ်သည်။အိပ်ပျော်
ချင်ဟန်ငြိမ်သက်၍သာတစ်ကယ်အိပ်မပျော်
နိုင်ခဲ့သည်ကိုတော့သူမသိ။ငါလဲမင်းကြောင့်
ဟန်ဆောင်တတ်နေပါပြီ။ဆေးရုံမှာသူနဲ့
နှစ်ယောက်ထဲအတူရှိနိုင်ဖို့အိမ်ကလူတွေကို
လူနာစောင့်မထားခဲ့ဖို့အဖေမသိအောင်အမေ့
ကိုအတင်းပူဆာထားရသည့်တိုင် အခုတော့
အခွင့်အရေးတွေရထားသော်လည်း ရခဲလှသည့်
အချိန်တွေမှာထင်ထားခဲ့သလိုမပျော်နေနိုင်ပါ။
ရင်ထဲမှာရှိတာကိုအချိန်ကြာကြာထည့်မထား
နိုင်သည့်စိတ်က ဘယ်လိုမှဆက်ပြီးမနေနိုင်
တော့။သူခြုံပေးထားသည့်စောင်ကိုဖယ်ပြီး
ကုတင်ပေါ်ကနေခြေနှစ်ဖက်ကိုဖြည်းဖြည်းချ
အားတင်းကာဆင်းပြီးလျှောက်လှမ်းတော့
ခြေလှမ်းတွေကယိုင်တိုင်တိုင်။အခန်းထဲဘယ်
လောက်မှမဝေးသည့်အကွာအဝေးကိုသူရှိရာ
ရောက်ဖို့ခြေသံမထွက်အောင်ဖြည်းဖြည်းချင်း
ဆီလျှောက်သွားရသည်။
ခေါင်းအုံးမပါ စောင်မပါကျောပေး၍လှဲနေသူ။
မင်းလည်းအိပ်မပျော်နေတာငါသိတယ်။
ဒီရက်ပိုင်းတွေလူနာစောင့်လုပ်ပေးပြီးလိုအပ်ချိန်
ဆိုအဆင်သင့်ရှိ၍ အဖေနဲ့အမေလာတဲ့အချိန်
တွေဆိုရင်အိမ်ကလူတွေတစ်ယောက်ယောက်
လာတာနဲ့ပျောက်သွားပြီး ဆေးရုံမှာပဲအဝေးက
နေနေ၍ပြီးတာနဲ့ဘာမှမဖြစ်သလိုပြန်ပေါ်လာ
တတ်သည်။တစ်ခါလေအမေလာလို့အချိန်
ကြာရင်အခန်းပြင်မှာဒီအတိုင်းရပ်ပြီးစောင့်နေ
တတ်သည်။အဝေးကနေပဲရပ်ကြည့်နေတာ
ဒါမျိုးတွေသူဘယ်လောက်ထိလုပ်ခဲ့လို့ မျက်နှာ
မပျက်တဲ့အပြင် နေတတ်သလိုပင်ဖြစ်နေတဲ့
အထိကျွမ်းကျင်နေလဲမသိပေမဲ့ဒီအချိန်မှာသူ့ကို
ကြည့်ပြီးစိတ်မောရသည်ကကိုယ်ကိုတိုင်သာ။
အဖေနဲ့အမေလာလို့သာဒီလောက်အဝေးမှာ
နေနေတာ ဇွဲသာလာခဲ့လို့ရှိရင်သူဘယ်
လောက်ထိဝေးဝေးကိုထွက်ပြေးအုံးမှာလဲ။
ကြောက်ရွှံ့စိတ်ကဘာကိုမှဆက်၍မတွေးနိုင်
တော့ မတွေးချင်တော့ပါ။
နှစ်ယောက်အတူအနီးမှာရှိနေတာတောင်
လွမ်းနေရသည့်စိတ်က သူ့ဘေးနားက
တစ်နေရာစာသာလွတ်နေသောနေရာကို
သူ့ကျောပြင်ထံမျက်နှာအပ်၍ဝင်လှဲလိုက်မိ
သည်။တစ်ကိုယ်စာသာသာ သာကျယ်သော
နေရာကနှစ်ကိုယ်ကြားမှာဘာအကြားအလပ်မှ
မရှိ နောက်ဆုတ်ရင်ပြုတ်ကျဖို့ပဲရှိတော့သည်။
"ထက်မြတ်"
"လှည့်မလာနဲ့"
သူ့အနောက်မှာဝင်လှဲလိုက်သည်နှင့်ချက်ချင်း
ပင်သိပြီးအနောက်လှည့်လာဖို့လုပ်နေသူကို
ခပ်မြန်မြန်တားဆီးရသည်။
"ဒီအတိုင်းပဲနေ ငါမင်းအနားမှာအိပ်ချင်လို့"
"ပြုတ်ကျမယ်လေ အိပ်မပျော်လို့လား
ကုတင်ပေါ်မှာပဲအိပ် ငါစောင့်ပေးမယ်"
ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျမှာကိုစိုးရိမ်ပြီး ခေါင်းက
နောက်လှည့်တစ်ကြည့်ကြည့်ဖြစ်နေသည်။
"ဟင်အင်း မင်းအနားမှာဒီလိုလေးပဲနေချင်တယ်"
နွေးထွေးမှုကိုလိုအပ်လွန်း၍ဖြစ်သင့်
မဖြစ်သင့်မစဉ်းစားချင်မျက်လုံးစုံမှိတ်၍
သူ့ခါးကိုအနောက်ကနေလက်တစ်ဖက်က
တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်းဆီရွေ့လျားကာတွယ်ဖက်
ထားလိုက်သည်။ဘာကိုမှမစဉ်းစားနိုင်တော့ပါ။
သူ့ကျောပြင်ဆီသာမျက်နှာအပ်၍နှစ်ကိုယ်ကြား
လေထုပင်မရှိနိုင်တော့တဲ့အထိမျက်လုံးစုံမှိတ်
၍တွယ်ဖယ်ပူးကပ်လိုက်သည်။
"နေ့လည်က အန်တီနန်းနဲ့စကားပြောဖြစ်
သေးလား သူမင်းကိုဘာပြောလဲ"
"ဒီလိုပဲ ဘာမှမဟုတ်ဘူး"
"ဘာကိုဘာမှမဟုတ်တာလဲ ငါသိနေတယ်
အဲ့တာကြောင့်မင်းဒီလိုဖြစ်နေတာ မင်းကိုသူ
ဘာတွေပြောသွားတာလဲ ငါ့ကိုပြောပြ"
စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ဒေါသကိုမထိန်းနိုင်ပဲခပ်မြန်မြန်မေး
တော့ သူကတော့တိတ်ဆိတ်လျက်သာ
သူ့ကိုဖက်ထားတဲ့လက်ကိုအုပ်ကိုင်လာ
ပြီးစိတ်ပြေစေရန်ခပ်ဖွဖွပင်ပွတ်သပ်ပေးနေ
သေးသည်။
"ငါအဆင်ပြေတယ် ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"ဟင်အင်း မင်းအဆင်မပြေဘူး။မင်း
အဆင်မပြေနေတာငါသိတယ်"
ယိုင်လဲနေသောတစ်ဖက်ခြမ်းကိုမပြချင်သော
သူကိုခါးတစ်ခွင်ကိုပို၍တိုးဖက်၍ အတူတူရှိပေး
နေခြင်းကသူ့အတွက်နှစ်သိမ့်မှုများဖြစ်လေ
မလား လို့တွေးမိသည်။
"ငါ့ကိုကျတော့မင်းအပေါ်ဘာမှဖုံးကွယ်မထား
စေချင်ပဲနဲ့မင်းကျတော့ မင်းစိတ်ထဲမှာရှိတာ
ငါ့ကိုဘယ်တော့မှပေးမသိဘူး။ငါကလဲတုံးတော့
မင်းမပြောပြရင်သိမှာမဟုတ်ဘူး။တစ်ခါလောက်
လေးပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းခံစားရတာတွေငါ့ကိုရင်ဖွင့်လို့
မရဘူးလား။
တောင်းဆိုသလိုပင်ပြောတော့သူသည်
တိတ်ဆိတ်နေမြဲပါ။သူ့နောက်ကျောကိုပဲကြည့်
နေရင်းအချိန်တွေတစ်ခဏတာကုန်ဆုံးသွားရ
သည်။နီးကပ်စွာမြင်နေရသည့်သူ့နားသယ်စပ်
နားကိုမော့ကြည့်တော့တွယ်ဖက်ထားသည့်
လက်တွေကိုသာငုံ့ကြည့်နေတာမြင်နေရတယ်။
"ငါ သူ့ကို ကြောက်တယ်"
အတော်ကြာမှဖွင့်ဟလာဖို့ခက်ခဲစွာ တိုးညှင်းနေတဲ့အသံတွေ ထပ်ခါပင်စွန့်ပစ်ခြင်းခံနေရသလို
ကြောက်ရွှံ့နေသည့်ပုံစံတွေက ဒီကောင်ကို
နာကျင်တတ်စေခဲ့ပါပြီ။
"နောက်တစ်ခါသူနဲ့ထပ်မတွေ့စေရဘူး။
တစ်ကယ်လို့မဖြစ်မနေတွေ့ရမဲ့အချိန်တွေ
ဆိုတာတစ်ချိန်ချိန်တော့ရှိလာခဲ့ရင်လည်း
အဲ့ဒီအချိန်တွေတိုင်းငါမင်းဘေးမှာရှိနေပေးမယ်။
အခုမင်းတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်တော့ဘူး"
ဘာမှပြန်မပြော အခုလေးတင်ငြိမ်သက်စွာ
နေနေသူက အနောက်လှည့်လာပြီးထထိုင်ဖို့
လုပ်တော့ ဘာများစကားပြောမှားသွားလဲ
အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့လှဲနေရာက
အမြန်ထပြီးသူ့မျက်နှာကိုကြည့်ရသည်။
ဘေးမှာထိုင်ရက်သားနဲ့ခေါင်းငုံ့ကာကြမ်းပြင်ကိုသာတစ်စိုက်မတ်မတ်ကြည့်နေသောသူကို
ဒီအတိုင်းသာကြည့်နေမိပြီးမှနားမလည်နိုင်စွာ
ဖြစ်ရသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ဘာလို့လဲ"
"ဆောရီး ငါ့ကြောင့်စိတ်ညစ်သွားပြီလား။
ကုတင်မှာသွားအိပ်တော့ အိပ်ရေးပျက်မယ်"
"ငါကဘာလို့မင်းကြောင့်စိတ်ညစ်ရမှာလဲ။
ငါဝမ်းနည်းနေခဲ့တဲ့အချိန်တုန်းကမင်းငါ့ကို
အမြဲနှစ်သိမ့်ပေးခဲ့တယ်မလား။အခုငါကြိုးစား
နေတာကိုမင်းကဘာလို့ငါ့ကိုဖယ်ခွာနေရ
တာလဲ။ဒါမှမဟုတ်ငါ့ရဲ့နှစ်သိမ့်မှုကမင်းအတွက်
မလိုအပ်လို့လား"
"မဟုတ်ဘူး အဲ့ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး"
သူ့လက်မောင်းတစ်ဖက်ကိုဘေးကနေဖမ်းဆုပ်
ရင်း မခံနိုင်စွာမေးတော့လက်ကိုပြန်လည်ဆွဲယူ
ဆုပ်ကိုင်လာပြီးခေါင်းငုံ့၍သာဆုပ်ကိုင်ထား
ကြသည့်လက်တွေကိုပဲကြည့်နေသည်။
"အဲ့တာဆို ဘာဖြစ်လို့လဲ"
အလေးအနက်ပြောစရာတွေဖြစ်၍မေးသည်ကို
သူ့ဘက်ကတိတ်ဆိတ်မှုက ထိန်းထားသော
စိတ်တို့ကိုချုပ်ထား၍မရအောင်ဖြစ်စေသည်။
"ငါမေးနေတာကိုဖြေလေ မင်းအခုငါ့ဘေးနားမှာ
ရှိနေတဲ့ပုံစံကသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့တာဝန်အရလိုမျိုးပဲမင်းနေနေတာ။မင်းက
ငါနေမကောင်းဖြစ်နေတာကိုပဲ စိတ်ပူတာ
ငါ့ကိုစိတ်ပူတာမဟုတ်ဘူး"
"အဲ့ဒီမဟုတ်ဘူး အဲ့လိုမတွေးပါနဲ့ အခွင့်သာရှိ
မယ်ဆိုရင်ငါကမင်းဘေးနားက တစ်ဖဝါးမှမခွာ
ချင်တဲ့ကောင်ပါ"
ငြိမ်သက်နေရာမှ လှည့်လာပြီးငုံ့မိုး၍ကြည့်ကာ
ခပ်မြန်မြန်ငြင်းသည်။ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်
တွေကတင်းကျပ်လာပြီးသူ့အကြည့်တွေထဲ
အထင်မှားသွားမည်ကိုစိုးရွှံ့မှုတွေမြင်နေရတော့
စိတ်နည်းနည်းပြေသွားရသည်။
"အခုအခွင့်ရှိနေပြီလေ မင်းသာနေချင်ရင်နေလို့
ရနေတဲ့အချိန်ကျ ဘာလို့ငါ့ဘေးနားမှာ
မနေတတ်တော့သလိုဖြစ်နေရတာလဲ"
စိတ်ကိုလျှော့၍တစ်ခွန်းချင်းဆီပြောရင်း
အော်ဟစ်ဖို့ရာအားအင်တွေရှိနေမပါ။
သူ့ကိုနှစ်သိမ့်ဖို့ရာ နှစ်ယောက်ကြားမှာဖြေရှင်း
ရခက်နေသည့်အကြောင်းအရာတွေကရှေ့မှာ
အရင်ဆုံးရှိနေသည်။နားမလည်နိုင်သည်များကို
မေးတော့ဟိန်းတေဇပိုင်ဆိုသည်မှာ လက်တွေ
ကိုသာဆုပ်ကိုင်၍အကြည့်ချင်းလုံးဝမဆုံနိုင်
အောင်ဖြစ်နေပြန်သည်။
"ငါမေးနေတာကိုမင်းမဖြေတော့ဘူးလား"
ချောင်ပိတ်မိနေသလိုဖြေရခက်နေသည့်
သူ့ကိုပဲကြည့်၍အသက်ကိုမှန်မှန်ရှုဖို့ရာ
မေ့လျော့နေရတော့သည်။
"ဒီအခြေအနေနဲ့နေသားမကျလို့ပါ"
"ဘာလို့နေသားမကျရတာလဲ။ဘာလို့လဲ"
အပြစ်ရှိသူလိုသာခေါင်းငုံ့၍ နေသည်။သူ့စိတ်
ကိုနှစ်သိမ့်ပေးရမည့် အချိန်မှာနားမလည်ပေး
နိုင်ဘူးပဲပြောပြောမတင်မကျဖြစ်နေသည့်
အကြောင်းအရာတွေကိုအခုရှင်းမှရမည်။
"ငါမေးနေတာကိုဖြေလေ မင်းအခုဖြေ"
စိတ်မထိန်းနိုင်စွာအော်ဟစ်မိတော့ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်လက်တွေကိုသူ့လက်နှစ်ဖက်ထဲထည့်၍
မဝံ့ရဲသလိုပြန်လည်ငုံ့မိုးကြည့်လာသည်။
အားအင်မဲ့နေသည်ထက် ပိုသောသူ့အကြည့်တို့ကဟိန်းတေဇပိုင်နဲ့မတူသော စိတ်တွေ
အောက်ဆုံးကိုရောက်နေသလိုပင်။
"ထက်မြတ် မင်းကငါနဲ့ အနီးမှာရှိနေလဲ
ဟိုးအဝေးကြီးဝေးကွာနေကျသလို အခြေအနေ
တွေမှာပဲငါ့အတွက်နေသားကျနေပြီ။အခုတောင်
ငါမင်းဘေးမှာရှိနေရတာကို မယုံနိုင်သေးဘူး"
ဆက်ပြောဖို့ကိုအားတင်းနေရသလိုသူ့အကြည့်
တွေထဲကိုယ်ကိုတိုင်လည်း ထင်မှတ်မထား
သည်ကိုသိရှိလိုက်ရသည်မို့လို့ပြောစရာစကား
တွေဆွံ့အသွားရရင်းလက်တွေကိုခပ်တင်းတင်း
ဆုပ်ကိုင်ပြီးနေနေသူကိုသာတွေတွေကြီးငေး
ကြည့်နေဖြစ်တော့သည်။
သူ့ကိုသာငေးကြည့်နေမိရင်း
ရင်ဘတ်ထဲနေရခက်လာသည့်ဝေဒနာနှင့်အတူ
အသက်ရှုနှုန်းကမမှန်တော့ပါ။
"မင်းကငါ့ကိုစိတ်ပူနေ ဂရုစိုက်ပေးနေတာတွေ
ကလဲငါ့အတွက်အိမ်မက်တစ်ခုလိုပဲ။ငါဘယ်တုန်းကမှမပိုင်တဲ့သူများနေရာကိုဝင်ယူထားမိသလို
မျိုးအခုအခြေအနေတွေကငါနဲ့မထိုက်တန်
သလိုပဲခံစားနေရတယ်"
ခေါင်းပြန်မော့မလာလေတော့သူ့ကို
လိုက်ကြည့်နေဖြစ်၍သာ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်
အောင် စကားတွေပျောက်ဆုံး၍ သွားတော့
သည်။မရည်ရွယ်သော်လည်းပြုလုပ်ခဲ့မိ
သည့်ကိုယ့်အပြစ်တွေကိုပြန်မြင်ယောင်ရင်း
သူ့ဘေးနားမှာပျောက်ကွယ်သွားသလို
ခံစားမှုကကြီးစွာ။
"ထက်လေး အဲ့တာကြောင့် နိုးလာလို့
အိမ်မက်ဖြစ်နေမှာထက်စာရင် ငါ့လိုကောင်ကို
နေရာဟောင်းမှာပဲထားလို့ရပါတယ်။အဲ့တာ
ကမှငါ့အတွက်စိတ်သက်သာရာရစေတယ်"
"အိမ်မက်မဟုတ်ပါဘူး ငါ ငါတောင်းပန်ပါတယ်
ငါကိုယ်တိုင်မခံစားဖူးတော့မင်းဘက်ကို တွေး
မကြည့်ခဲ့မိဘူး"
စကားသံတွေထွက်လာဖို့ အသက်ရှုမဝပဲဆို့နင့်
နေတဲ့ကြားထဲကနေအားတင်းပြောရသည်။
ထိန်းထားသည့်ကြားက ရှိုက်သံတွေလိုထွက်လာ
တော့ ချက်ချင်းပင်ငုံ့မိုးလာပြီးပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို
လက်တွေနဲ့ခပ်ဖွဖွအုပ်ကိုင်လာပြီးအေးစက်စက်
အကြည့်တွေနဲ့စိုက်ကြည့်လာသည်။သူ့ကိုပဲ
ကြည့်ရင်းအသက်မှန်မှန်မရှုရဲတော့ပါ။
"မင်းက ဘာကိုတောင်းပန်နေတာလဲ
ထက်မြတ်... မင်းမှာဘာအပြစ်ရှိလို့လဲ။
ငါ့ဘက်ကသာမင်းကို..."
"ဘာဖြစ်လဲ ဆက်ပြောလေ ငါ ငါနားထောင်
နေတယ် မင်းမပြောပဲနဲ့ငါကဘယ်လို
သိမှာလဲ"
သူ့လက်တွေထဲ သူ့ကိုသာမျက်တောင်မခတ်
ငေးကြည့်၍ အသက်ကိုမှန်မှန်မရှုရဲ တစ်စုံ
တစ်ရာများဖွင့်ပြောလာလေမလားမျှော်လင့်
တောင်းတမိသည်။ဘဝမှာတစ်စုံတစ်ယောက်
ဆီကမက်မက်မောမောမျှော်လင့်မိတာဒါ
ပထမဆုံးပဲ။သို့သော် အထင်နှင့်လွဲမှားစွာသူ
ကတော့တခဏသာဒီအတိုင်းကြည့်နေပြီး
လက်တွေကိုပါးပြင်ကနေဖယ်ခွာသွားသည်။
ရင်ထဲမှာဘာမှမရှိတော့သလိုထုံထိုင်းသွားတဲ့
ခံစားမှု။
ငါကအဲ့ဒီစကားနဲ့မထိုက်တန်တော့ဘူးလား။
"ဇွဲခန့်နဲ့ဘာလို့လမ်းခွဲလိုက်တာလဲ ငါ့ကြောင့်
မလား။အဲ့ဒီကောင်ကို မင်းအရမ်းချစ်ရက်နဲ့
မင်းသူငယ်ချင်း ငါ့ကိုပြန်ငဲ့နေရလို့အဲ့ဒီလိုလုပ်
စရာမလိုဘူး မင်းချစ်တဲ့သူနားမှာပဲနေပါ။
သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အနေနဲ့မင်းငါ့ကို
လိုအပ်တဲ့အချိန်ငါမင်းအနားမှာအမြဲရှိ
နေပေးမယ်။အခုချိန်ကစပြီးငါတို့နှစ်ယောက်
ဘယ်တော့မှ မခွဲတော့ဘူး"
ပြောစရာစကားတွေ ရှင်းပြစရာတွေ ရင်ထဲမှာ
ပြည့်တက်လာပေမဲ့ လက်တွေ့မှာတော့
သူ့ကိုပဲကြည့်ပြီး ဘာစကားမှမပြောနိုင်တော့
အောင် ကိုယ်ကိုတိုင်တိတ်ဆိတ်သွားရတော့
သည်။
မဟုတ်ဘူး အဲ့ဒီလိုမဟုတ်ဘူး။ငါတောင်းပန်
ပါတယ် မင်းငါ့ကိုအဲ့ဒီလိုမပြောပါနဲ့။
"ကိုယ်တွေလက်တွေအေးနေပြီ ကုတင်မှာသွား
အိပ်တော့နော် မင်းအပင်ပန်းခံလို့မရဘူး"
အကြည့်တွေကိုမဝံ့ရဲသလိုခေါင်းငုံ့ရှောင်တိမ်း
နေရင်းစကားလမ်းကြောင်းလွှဲပြီး လက်ဖျားကို
လာစမ်းလိုက်အနွေးထည်ကို လက်ချောင်းတွေ
ထိလုံအောင်ဆွဲချပေးလိုက်လုပ်နေသည့်သူ့ကို
ပဲကြည့်ရင်း စိတ်ခန္ဓာကပြိုလဲကာမျက်ရည်စက်
တွေပါးပြင်ကနေတစ်သွင်သွင်ကျလာရတော့
သည်။
"ထက်မြတ်"
"ခဏပဲလေနော် ခဏလေးပါပဲငါမင်းကိုဖက်ထား
ချင်လို့ပါ"
မရုန်းဖယ်ပေမဲ့ပြန်လည်၍မဖယ်တွယ်လာသော
သူကိုဒီအနေအထားကြောင့်လို့ပဲသတ်မှတ်
လိုက်မယ်။သူ့ကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုသိုင်းဖက်လို့
လက်တွေကမမှီသည့်တိုင်ပုခုံးကနေဆွဲဖက်ပြီး
ဒီသေးငယ်တဲ့ရင်ခွင်ထဲခိုလှုံစေချင်မိ၍ ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားလိုက်သည်။ပြီးတော့ အခုချိန်မှာ
ကျဆင်းနေတဲ့မျက်ရည်တွေကိုသူ့ကိုမမြင်စေ
ချင်လို့ပါ။
"သွားအိပ်တော့လေ တာဝန်ကျတဲ့သူတွေ
တစ်ယောက်ယောက်ဝင်လာလို့လူနာက
ကုတင်ပေါ်မှာမရှိနေရင်မြင်လို့မကောင်းဘူး"
"ဘယ်သူ့ကိုဂရုစိုက်ရမှာလဲ။မင်းငါ့ကိုကွေ့ဝိုက်
ပြီးပြောမနေနဲ့ ငါမနားလည်တာမို့လို့မင်းပြော
ချင်တာကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြော ဆေးရုံခန်း
ထဲမှာငါတို့နှစ်ယောက်ဖက်နေတာက လူမြင်
မကောင်းတာမဟုတ်လား"
မဆွဲဖယ်ပေမဲ့ရင်ခွင်ထဲမနေတတ်သည်လား
ပူးကပ်နေသည့်ကိုယ်နှစ်ခုကိုခပ်ခွာခွာနေတော့
သူ့ကိုပြန်ဆွဲယူပြီးတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပို၍
သိုင်းဖက်လိုက်သည်။
"ကိုယ့်သူငယ်ချင်း ကိုယ်ဖက်ထားတာ
ဘာဖြစ်လဲဖက်လို့မရဘူးလား မင်းအသားပဲ့ပါသွားလို့လား။နေသားမကျလဲဒီအတိုင်းပဲနေ
ငါကတော့ဖက်မှာပဲ ငါမင်းကိုအခုအရမ်း
ဖက်ထားချင်နေလို့ပါ"
ငိုသံတွေမထွက်အောင် အားတင်းပြောရင်းသူ့
ကိုပိုတိုးဖက်လိုက်တော့ ပြန်လည်ထွေးဖက်လာ
ပြီးကျောပြင်ကိုခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ပေးလာသူကို
တိုးဖက်ရင်းမျက်ရည်တွေပိုလို့ကျဆင်းလာရ
တော့သည်။မင်းငါ့ဘေးမှာရှိနေရက်နဲ့ငိုနေရတာ
ငါအရမ်းပင်ပန်းနေပြီ နောက်ထပ်မငိုချင်
တော့ဘူး ဒီတစ်နေ့တော့ငါ့ကိုငိုခွင့်ပြုပါ။
အခုအချိန်မှာငါတို့ကိုဝေးကွာစေတဲ့အရာက
ငါ့အဖေနဲ့အမေလည်းမဟုတ်ဘူး ဇွဲလည်း
မဟုတ်ဘူး ငါ့အနားမှာမင်းရှိနေအောင်နေ့ရက်
တွေကိုဆွဲထားပေးမဲ့ငါ့ရောဂါလည်းမဟုတ်ဘူး
တစ်ခြားဘယ်အကြောင်းအရာမှမဟုတ်ဘူး။ငါတို့နှစ်ယောက်ကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေခဲ့တာပဲ။ငါက
မင်းအပေါ်မှာဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ပြန်
ဆန်းစစ်နေတဲ့အချိန်မင်းကတော့ ငါ့ကိုမင်းရဲ့
လက်လှမ်းမမှီတဲ့တစ်နေရာမှာပဲထားခဲ့ပြီလား။
ငါငတုံးမဟုတ်တော့ပါဘူး မင်းငါ့ကိုချစ်နေသေး
တယ်ဆိုတာတော့ငါသိတယ်။ဒါပေမဲ့မင်းကအခု
ငါ့ကိုဖွင့်ပြောဖို့ဆိုတာမပြောနဲ့ ဇွဲပြန်ရောက်လာ
ရင်ထပ်ပြီးထွက်သွားပေးမဲ့အခြေအနေမှာမင်းကအဆင်သင့်ရှိနေတယ်။ငါနဲ့ဇွဲပြတ်သွားတဲ့
အကြောင်းအရင်းထက်ငါကမင်းကိုအရင်ကလိုအရာအားလုံးဖွင့်မပြောပဲဖုံးကွယ်တတ်သွားတာ
ကမင်းအတွက်ပိုအရေးကြီးနေတယ်။
အခုချိန်မှငါက မင်းကိုအဖြေတစ်ခုပေးရင်တောင်
မင်းငါ့ကိုယုံကြည်နိုင်ပါ့တော့မလား။
ငါဖြစ်စေချင်သလိုသူငယ်ချင်းတွေအဖြစ်နဲ့
မင်းနေပေးနေပေမဲ့ဒီအခြေအနေကိုလက်မခံချင်
တော့တာကလဲငါပဲဖြစ်နေတယ်။အချစ်ကလူကို
နာကျင်စေမှန်းနောက်ဆုံးတော့ငါသိခဲ့ပါပြီ။
မင်းပြောတဲ့အရူးလေးက အချစ်ဆိုတာ
ဘယ်အရာမှန်းသိခဲ့ပါပြီ။
ယောကျာ်းလေးဖြစ်ပြီး ကိုယ်ပေးထားတဲ့
ကတိမတည်နိုင်တော့တဲ့သားကိုခွှင့်လွှတ်ပါ
အဖေနဲ့အမေ။ကျွန်တော့်ဘဝမှာသူမရှိလို့
မဖြစ်တော့ဘူး။
မွေးထုတ်ပေးထားတဲ့အမေဆီကတောင်
မေတ္တာတွေမရတဲ့မင်းမှာဘာအပြစ်ရှိလို့လဲ
သူ့ဆီကအချစ်တွေမရလည်းဘာမှမဖြစ်ဘူး။
တစ်ခြားသူတွေအားလုံးထက်ငါကမင်းကို...။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••