အခန္းအျပင္ကေနတံခါးေခါက္သံအဆက္မျပတ္
လာေနသည္မို႕နားပိတ္ရင္းေစာင္ကိုေခါင္းထိ
ဆြဲျခံဳျပီးအိပ္ေနေသာ္လည္းျကာလာေတာ့ေနလို႕
မရေတာ့။
မနက္အေစာျကီးဘယ္သူလာနႈိးေနတာလဲ။
အေမလား။မ်က္လံုးေတြမပြင့္တစ္ပြင့္နွင့္ေစာင္ပံု
ထဲကအားတင္းထျပီးစားပြဲေပၚကနာရီကိုျကည့္
လိုက္ေတာ့မနက္ေျခာက္နာရီခြဲခါနီးကိုျပေန
တယ္။ဘယ္သူအေစာျကီးလာနႈိးတာလဲ။
ကုတင္ေပၚကေနမ်က္လံုးေတြမွိတ္ျပီး
စမ္းတစ္ဝါးဝါးဆင္းရင္းအခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္
ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတာအိမ္ကထမင္းခ်က္ေဒၚျကီး။
"အေစာျကီးဘာဖစ္လို႕လဲေဒၚျကီး"
"အဘစိုင္ကသားနဲ႕စကားေျပာခ်င္လို႕တဲ႕။
ေလွကားထိပ္မွာေစာင့္ေနတယ္"
ေတာ္ရံုအိမ္ေပၚထပ္မေျပာနဲ႕အိမ္မျကီးကိုေတာင္
မလာပဲဂိုေဒါင္မွာပဲေနတတ္တဲ႕ဘစိုင္ကဘာ
ကိစၥရွိလို႕လဲ။အခန္းျပင္ျမန္ျမန္ထြက္ေတာ့
ခ်ိဳင္းေထာင့္နဲ႕ေလွကားထိပ္မွာရပ္ေစာင့္ေနတဲ႕
ဘစိုင္ကအေရးျကီးေနတဲ႕ပံု။
"ဘာကိစၥရွိလို႕လဲအဘ"
"သားကိုျခံအျပင္မွာဟိုေကာင္ေလးမနက္
အေစာျကီးလာေစာင့္ေနတယ္"
"ဘယ္ ဘယ္ကေကာင္ေလးလဲအဘ"
"ဟိုေကာင္ေလးေလ။သားနဲ႕အတူတူေက်ာင္း
လာတက္သြားတဲ႕ေကာင္ေလး"
အိပ္ငိုက္ငိုက္နဲ႕ေမွးစက္ေနတဲ႕မ်က္လံုးေတြက
အထိတ္တလန္႕ျပဴးက်ယ္သြားရတယ္။
"သားရယ္ သူငယ္ခ်င္းကိုဘယ္ေလာက္ပဲ
စိတ္ဆိုးဆိုးဒီလိုေတာ့မလုပ္သင့္ဘူးေလ။
ထြက္ေတြ႕လိုက္ပါသားရယ္။အဲ႕ဒီေကာင္ေလး
ကေက်ာင္းျပီးေတာ့အိမ္ကထြက္သြားထဲက
ညဘက္ေတြအိမ္ေရွ႕မွာသားကိုလာထိုင္ေစာင့္
ေနတတ္တယ္။တစ္ခါတစ္ေလဆိုညနက္တဲ႕
အထိပဲ။အဘျဖင့္ဘာေျပာရမလဲေတာင္မသိ
ေတာ့ဘူး။အရြယ္တစ္ခုလဲေရာက္လာျကျပီ
ဆိုေတာ့သားတို႕စဥ္းစားတတ္ျကမွာပါ"
"ဗ်ာ အိမ္ကိုအျမဲလာျပီးေစာင့္ေနတယ္
ဟုတ္လားအဘ။သားဆီကိုလား"
"ဟုတ္တယ္ အဲ႕ဒီအေျကာင္းေတြအဘသားကို
လူျကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ျပန္ေျပာသင့္မေျပာ
သင့္စဥ္းစားေနတာ။ဒီတစ္ခါေတာ့ထြက္ေတြ႕
လိုက္ပါသားရယ္"
ရုတ္တရက္ဘာလုပ္ရမည္မသိပဲရင္ထဲမွာ
ဝမ္းသာသလိုဝမ္းနည္းသလိုခံစားမႈေတြက
ေရာယွက္သြားရသည္။ဘာလို႕မသိခဲ႕ရတာလဲ။
"အခုသူအိမ္ေရွ႕မွာေစာင့္ေနတာလားအဘ"
"ဟုတ္တယ္။သားကိုေတြ႕ခ်င္လို႕ျဖစ္နိုင္ရင္
ေခၚေပးပါတဲ႕။ဒီတစ္ခါပဲအဲ႕ဒီေကာင္ေလးက
အဘကိုေခၚခိုင္းတာအရင္တုန္းကဆိုအဘ
ေခၚေပးမယ္ေျပာတာေတာင္လက္မခံဘူး။
သားအေဖတို႕မနုိးေသးခင္ထြက္ေတြ႕လိုက္ပါ
သားရယ္အဘသြားေတာ့မယ္။အေဖမေတြ႕ေစနဲ႕
ေနာ္သား"
လာေျပာျပျပီးေအာက္ထပ္ကိုျပန္ဆင္းသြားတဲ႕
အဘကိုျကည့္ရင္းအခန္းထဲျမန္ျမန္ျပန္ေျပးဝင္
လာမိသည္။ရင္ေတြကအဆက္မျပတ္ခုန္ေနျပီး
အိမ္ခန္းနဲ႕တစ္ဆက္ထဲျဖစ္ေနသည့္ဝရံတာ
တံခါးကိုဆြဲဖြင့္ျပီးအျပင္ေျပးထြက္ေတာ့
ျခံထဲကျမင့္မားတဲ႕အပင္ေတြနဲ႕ျခံအတိုင္း
အျမင့္ျကီးေျကာင့္အျပင္ကိုမျမင္ရ။
ဒီလိုလုပ္ေနရမဲ႕အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး။အခန္းထဲ
ျပန္ေျပးဝင္ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာမ်က္နွာျမန္ျမန္သစ္
မနက္ေစာေစာေအးေနတဲ႕ျကားထဲေရျမန္ျမန္
ခ်ိဳးရသည္။ဘီရိုကိုလက္နွစ္ဖက္နဲ႕ဆြဲဖြင့္လိုက္
ျပီးဟိုျကည့္ဒီျကည့္နဲ႕အခ်ိန္ျကာသည္အထိ
အက်ီ ၤေရြး၍မရ။ဘာဝတ္ရမလဲ။ဒါ မဟုတ္ဘူး။
ဒါလဲမဟုတ္ဘူး။ဘီရိုထဲေခါင္းတိုးဝင္ျပီးခ်ိတ္
ထားတာေရာအစီရီေခါက္ထားတဲ႕အက်ီ ၤေတြ
ပါတစ္ထည္ျပီးတစ္ထည္စိတ္တိုင္းမက်ရင္း
ကုတင္ေပၚလႊင့္ပစ္ေနတာသတိထားမိတဲ႕
အခ်ိန္အဝတ္ပံုျကီးျဖစ္ေနျပီ။
အားး။ဘာလို႕ဝတ္စရာမရွိရတာလဲ။နာရီလက္တံကခုနွစ္နာရီထိုးခါနီးကိုျပေနျပီ။မသိေတာ့ဘူး။
ဝတ္ေနက်အတိုင္းhoddieေခါင္းစြပ္အျပာနုနဲ႕
ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျဖဴေရာင္ကိုပဲတြဲဝတ္လိုက္
တယ္။
အိမ္အေပၚထပ္ကေနခိုးေျကာင္ခိုးဝွက္နဲ႕ေျခသံ
မျကားေအာင္တစ္လွမ္းျခင္းေလွကားထစ္ေတြ
ကိုျဖတ္ေက်ာ္ရင္းေအာက္ထပ္နားကိုေရာက္
လာသည္။အေဖနဲ႕အေမအခန္းကေအာက္
ထပ္မွာ။ခုခ်ိန္မနိုးေလာက္ျကေသးပါဘူးေနာ္။
အိမ္ထဲကအကူေဒၚျကီးေတြနဲ႕အစ္မျကီးေတြ
ဧည့္ခန္းမွာရွိမရွိလဲေခ်ာင္းရသည္။ဟိုဘက္
ရွင္းတယ္။ဒီဘက္ ရွင္းတယ္။
ေနပါအံုး။အခုကငါ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ငါသြားေတြ႕
မွာဘာလို႕မလံုမလဲျဖစ္ေနရတာလဲ။ဟုတ္တယ္။
ဘာမွေျကာက္စရာမရွိဘူး။ရဲရဲဝံ႕ဝံ႕ အားရို႕
ေအာက္ဆံုးေလွကားထစ္ကိုအေလာတျကီး
ေက်ာ္ဆင္းမိတာဖင္ထိုင္ရက္လဲက်သည္။
နာသြားတာကိုဂရုမစိုက္နိုင္ အသံမျကားေအာင္
ခ်က္ခ်င္းကုန္းေကာက္ထဖိနပ္စင္ကဖိနပ္တစ္ရံ
ဆြဲထုတ္ခဲ႕ျပီးေနာက္လွည့္မျကည့္စတမ္းအိမ္
အျပင္ေျပးထြက္လာခဲ႕သည္။ဘာလို႕မ်ားရင္ေတြ
အရမ္းခုန္ေနရတာလဲ။
ျခံတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ျပီးထြက္လာသည္နွင့္
အုတ္တံတိုင္းကိုမွီျပီးရပ္ေနသည့္သူကအံ႕ျသ
သြားဟန္အျပည့္နွင့္။ေျပးထြက္လာတာမသိသာ
ရေအာင္တံခါးေရွ႕မွာအေမာေျဖရင္းခပ္တည္
တည္ဒီအတိုင္းရပ္ေနေတာ့အနားကိုခပ္ျမန္ျမန္
ေလ်ွာက္လာသည္။
"ငါ့ကိုထြက္ေတြ႕တာလား"
"မင္းကိုထြက္မေတြ႕ရင္ငါကဘယ္သူ႕ကိုထြက္
ေတြ႕ရမွာလဲ"
"ထင္မထားလို႕"
တစ္ကယ္ကိုထင္မထားဘူးဆိုတာအနားမွာ
ငံု႕မိုး၍ျကည့္ေနေသာသူ႕ရဲ႕အျကည့္ေတြျကား
ေနရခက္ေစသည္။
"အဟမ္း ဘာကိစၥလဲျမန္ျမန္ေျပာ။
ငါျပန္အိပ္ရမွာ"
"ျပန္အိပ္အံုးမလို႕လား။အျပင္သြားမလို႕မင္းကို
လာေခၚတာ"
"အျပင္သြားမလို႕"
"အင္း။မင္းနဲ႕အတူတူသြားခ်င္တဲ႕ေနရာေလး
ရွိတယ္။လိုက္ခဲ႕ေပးမယ္မဟုတ္လား"
မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတာကိုစိုက္မျကည့္ရဲေလာက္
ေအာင္ရင္ဘတ္ထဲမွာဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိပဲ
ေခါင္းငံု႕မိသြားသည္။ေတာင္းဆိုေနဟန္
အေလးအနက္ေျပာေနတဲ႕သူေနာက္ကိုအစ
ထဲကလိုက္ခ်င္ေနေသာ္လည္းနည္းနည္းေတာ့
မူရပါမည္။
"ငါမင္းနဲ႕မတည့္ထားဘူး"
"တည့္ပါတယ္။ျပန္တည့္လိုက္ပါ"
"အဟမ္း မ်က္လံုးကလည္းနည္းနည္းက်ယ္
သြားျပီဆိုေတာ့ ျပန္အိပ္လို႕ရေတာ့မွာမဟုတ္
ဘူး။အျပင္ထြက္လက္စနဲ႕ပ်င္းလို႕လိုက္ခဲ႕မယ္။
လိုက္ခ်င္လြန္းလို႕ေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ပါျပီ လိုက္ခဲ႕ေပးလို႕ေက်းဇူးအမ်ားျကီး
တင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
ေပေစာင္းေစာင္းျကည့္သည္ကိုပင္သေဘာ
တက်ရယ္ေနသည္။ဘယ္ေလာက္ပဲရင့္က်က္
ေအာင္ေနခ်င္ေသာ္လည္းသူ႕ေရွ႕မွာေတာ့
မနူးမနပ္ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားျမဲပင္။
နီးကပ္ေနသူကိုလြမ္းေမာစြာေမာ့ျကည့္မိသည္။
မင္းေရာ မင္းကေရာအရင္လိုမ်ိဳးငါ့ရဲ႕ဟိန္းပိုင္
ဟုတ္ေသးရဲ႕လား။
"ထြက္လာတာအန္တီတို႕ကိုေျပာခဲ႕လား"
"ခိုးထြက္လာတာ ဘာမွမေျပာခဲ႕ဘူး"
"ဘာလို႕မေျပာခဲ႕လဲ။အျပင္သြားမယ္ဆိုတာ
ေျပာျပျပီးခြင့္သြားျပန္ေတာင္းလိုက္"
"ငါ့ကိုဘာလို႕သြားေျပာခိုင္းတာလဲမေျပာနိုင္ဘူး။မေက်နပ္ရင္မင္းသြားေျပာ။မေျပာရဲဘူးမလား။
မင္းေတာင္မေျပာရဲပဲနဲ႕ငါ့ကိုသြားေျပာခိုင္းေန
တယ္။အေဖေတြ႕သြားရင္ငါျပန္ထြက္လာရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ေနာက္ကိစၥေနာက္မွရွင္းမယ္"
အေဖတို႕နိုးလာမည္ကိုေတြးပူ၍ျခံေရွ႕က
ျမန္ျမန္သြားဖို႕လုပ္ေနတုန္းလက္ေကာက္ဝတ္
တစ္ဖက္ကိုလာဆြဲသည္။
"ခဏေလး"
နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ျပံဳးမိ၍သာမငိုျဖစ္ေတာ့ပါ။
ရင္ထဲမွာျပည့္တက္လာသည့္ျကည္နူးမႈက
အတိုင္းမသိေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ဒီအတိုင္းသာ
ေကာက္စြပ္ခဲ႕ျပီးျဖစ္သလိုခ်ည္ခဲ႕ေသာဖိနပ္ျကိဳး
ကိုဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ျပီးျပန္လည္ခ်ည္ေပးေန
သူကိုသာငံု႕ျကည့္ေနျဖစ္သည္။ငါကိုယ္တိုင္
ေတာင္မသိခဲ႕လိုက္တဲ႕အခ်ိန္ေတြမွာမင္းရဲ႕
ဂရုစိုက္မႈေတြနဲ႕ေနသားက်ခဲ႕ျပီထင္ပါတယ္။
ဟိန္းေတဇပိုင္ဆိုတာဘာမွမေျပာင္းလဲေသးပါ။
"ရျပီ။သြားမယ္လာ"
ဆိုင္ကယ္ကိုျမင္ထဲကစီးခ်င္ေန၍အေနာက္က
ေနဆိုင္ကယ္ေပၚခြတက္ေနတုန္းသူေဆာင္းထားတဲ႕ဦးထုပ္ကိုခ်ြတ္ေပးျပီးေခါင္းမွာလာေဆာင္း
ေပးသည္။ျကီးေနေတာ့လည္ပင္းနားထိပါေလ်ာ
က်လာသည္။
"မင္းေကာင္ကိုေရာေျပာဖို႕လိုေသးလား"
"မင္းလာေခၚတာငါ့ကိုလားဘယ္သူ႕ကိုလဲ။ငါတစ္
ေယာက္လံုးမင္းအေနာက္လိုက္ေနတာေတာင္
ဘာေတြေတြးပူေနတာလဲ"
"ငါ့ေျကာင့္မင္းတို႕ခ်င္းျပႆနာတက္မွာစိုးလို႕"
တည္ျငိမ္ေနေသာအျကည့္တို႕ထဲဘယ္တုန္း
ကမွနားမလည္ခဲ႕ေသာသူ႕စိတ္ကိုမခန္႔မွန္း
တတ္ခဲ႕ပါ။ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ့ ဦးထုပ္မွန္
အနက္ကိုခ်ေပး၍အိမ္ေရွ႕ကေနဆိုင္ကယ္ကို
ေမာင္းထြက္လာခဲ႕သည္။အေနာက္ကေနသူ႕
ေက်ာျပင္ကိုျကည့္ရင္းရင္ထဲမြန္းျကပ္လာသလို
ပင္။မင္းမွာလဲဒုကၡပါလား။ငါေတာင္ဘာမွ
မေျကာက္တာမင္းကဘာျဖစ္ေနတာလဲ။
တစ္ကယ္လို႕မ်ားငါနဲ႕ဇြဲနဲ႕ျပတ္သြားျပီဆိုတာ
မင္းသိရင္ဘာလုပ္မွာလဲဟင္။ဆက္မေတြးရဲ
ေတာ့ပဲေမာင္းေနတဲ႕သူရဲ႕ခါးကိုအေနာက္က
ေနလက္နွစ္ဖက္နဲ႕သိုင္းဖက္လိုက္မိေတာ့
ငံု႕ျကည့္လာတာကိုမွန္ထဲကေနျမင္ေနရသည္။
ဒီေန႕မွမန္းေလးလမ္းမေတြကအလြန္လွေန
သည္။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျကာခဲ႕ျပီလဲ ငါမင္း
ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာလိုက္မစီးရတာ။ဆိုင္ကယ္
ကိုအရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းေနတဲ႕သူ႕ရဲ႕ခါးကိုသာ
ပိုတိုးဖက္လိုက္ျပီးနႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့အလိုလို
ျပံဳးေနမိသည္။မင္းနဲ႕အတူတူေနခဲ႕တုန္းကအရာရာေစာင့္ထိန္းခဲ႕တယ္ဆိုတာဇြဲေျကာင့္မဟုတ္
ဘူး။ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးရွိေနတာနဲ႕ပဲအေနနီးကပ္ေနတဲ႕ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕တစ္ခုခုျဖစ္ရေအာင္
ငါဟာအဲ႕လိုေကာင္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဆိုတာငါ့ရဲ႕
ေသးငယ္တဲ႕ကိုယ့္က်င့္တရားအတြက္ပါ။ျပီး
ေတာ့ငါဟာမင္းအေပၚအဲ႕ဒီအခ်ိန္တုန္းက
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ျဖဴစင္ခဲ႕တယ္
ဆိုတာက်ိန္ဆိုက်ိန္ရဲပါတယ္။အဲ႕ဒီလိုငါ့စိတ္ကို
ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားမိတာကပဲမင္းစိတ္ကိုမျမင္နိုင္ခဲ႕
ဘူးထင္ပါတယ္။
အခုမွအိပ္ရာကထလာတာကိုသိတဲ႕သူကမနက္
စာစားဖို႕ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာရပ္ေပးသည္။မစားခ်င္
ဘူးဆိုင္ကယ္ပဲစီးခ်င္တယ္ေျပာတာကိုဆူပူ၍
အတင္းဆြဲေခၚလာသည္။
"ဘာစားမွာလဲ"
"ရွမ္းေခါက္ဆြဲ"
"ဒါပဲလား"
"အင္း။မသိေတာ့ဘူးမင္းမွာေပး"
သူ႕ကိုပဲအားကိုးခ်င္ေနသည့္စိတ္ကmenu
စာအုပ္ကိုျကည့္ျပီးမွာေပးေနသည့္သူကိုေဘးက
ေနခိုးျကည့္ရင္းဆိုင္ထဲကိုေကာင္မေလးေတြဝင္
လာတာေတြ႕ေတာ့သူ႕အနားပိုတိုးကပ္ေနမိ
သည္။မွာထားတာေတြေစာင့္ေနတုန္းနွစ္ေယာက္
လံုးဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ျက။အနားကိုကပ္
လိုက္မိတာနည္းနည္းမ်ားသြားေတာ့နွစ္ကိုယ္
ျကားမွာေလထုပင္မရွိေတာ့။အဲ႕တာကိုအဲ႕ဒီ
ေကာင္ကေဘးကေနဒီအတိုင္းထိုင္ျပီးစိုက္ပဲ
ျကည့္ေနသည္။အရင္တုန္းကေရာ။ဟုတ္တယ္ အဲ႕လိုပဲအဲ႕ဒီေကာင္က ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့
ဘာစိတ္ညာစိတ္ရယ္မရွိလို႕သတိမထားမိဘူး။
ဟင္ အဲ႕တာဆိုအခုေရာဘာလို႕သတိထားမိျပီး
စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနရတာလဲ။မသိေတာ့ဘူး။
ဗိုက္ဆာလာျပီ။သူ႕ဟာသူစိုက္ပဲျကည့္ျကည့္
ဘာပဲလုပ္လုပ္။မွာာထားတာေတြလာခ်၍ေခါင္း
မေဖာ္တမ္းငံု႕စားေနလိုက္သည္။
"မ်ားမ်ားစားေလ။ေတာ္ျပီလား"
"ေတာ္ျပီ။ဒီထက္ပိုမစားနိုင္ဘူး"
"ပိန္သြားသလိုပဲ"
ဘာလုပ္လုပ္ေဘးကေနထိုင္ျကည့္ေနသူကို
ေစာင္းမျကည့္ရဲ။မေတြ႕တာျကာလို႕ပဲလား
သူ႕ကိုျပန္ေတြ႕တဲ႕အခ်ိန္ထဲကဘာလို႕မ်ား
စိတ္ေတြကတစ္မ်ိဳးျကီးျဖစ္ေနရတာလဲ။အရင္ကလဲဒီလိုမ်ိဳးနီးနီးကပ္ကပ္ေနဖူးတာပဲ။အခုဘာလို႕
ရင္ေတြခုန္ေနသလိုမူမမွန္တဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ
ျဖစ္ေနရတာလဲ။
"မင္းငါ့ကိုbody shaming လုပ္ေန
တာလား။ငါဘယ္တုန္းကဝဖူးလို႕လဲ"
"အရင္ကထက္ပိုပိန္သြားတယ္"
"မင္းစိတ္ထင္လို႕ပါ"
ခဏတာတိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ေရသာ
တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ထိုင္ေသာက္ေနလိုက္ရင္း
မူမပ်က္ပဲေနနိုင္ေအာင္ျကိဳးစားေနရသည္။
ငါတို႕နွစ္ေယာက္ကဘာလို႕မ်ားနွစ္ေတြျကာမွ
ျပန္ေတြ႕ရတာကိုဘာလို႕အဲ႕ေလာက္ေျပာစရာ
စကားေတြမရွိရတာလဲ။တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႕
အေျခအေနမွာဆက္ျပီးဟန္ေဆာင္မေနနိုင္
ေတာ့။
"မန္းေလးကိုဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာတာလဲ။
မင္း......ငါ့ဆီကိုလာတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး။အရက္ေသာက္ျပီးေတာ့မူးျပီး
ေရာက္လာတာ။အမူးေျပေတာ့မန္းေလးကို
ေရာက္ေနျပီ"
"ဘာ မင္းအဲ႕မွာေသလိုက္။လဲေသလိုက္"
ကိုယ့္မွာေတာ့ေမ်ွာ္လင့္တျကီးနဲ႕ေမးလိုက္
ရတာ ဟုတ္သည္ရွိမဟုတ္သည္ရွိရင္ထဲမွာ
ဝမ္းနည္းလာသလိုပင္။သူ႕ဆီကျကားခ်င္သည့္အေျဖကိုလည္းကိုယ့္အေတြးကိုယ္ျပန္ရွက္မိျပီး
ဆိုင္ထဲမွာဆိုတာဂရုမစိုက္မိေတာ့ပဲရွက္ရွက္နဲ႕
သူ႕ေက်ာျပင္ကိုထုရိုက္ေတာ့တစ္ဟားဟား
ရယ္ေနသည္။မေကာင္းတဲ႕ေကာင္။ညာတာ
ပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါမင္းဆီကိုလာတာလို႕ေျပာလိုက္ရင္
ဘာျဖစ္သြားမွာမို႕လို႕လဲ။ထုရိုက္မိတာကိုခံေန
ျပန္ေတာ့လဲ လူျကားထဲမွာမလုပ္သင့္ပါဘူး
လို႕သူ႕အတြက္ေတြး၍ရပ္လိုက္ေတာ့ခပ္ဖြဖြ
ရယ္လ်က္ပင္ဘာမွမေျပာေသာ္လည္း
နွစ္ေယာက္ျကားမွာေအးစက္ေနသည့္အေျခ
အေနကခဏအတြင္းျပန္ေနြးေထြးသြားသလိုပင္။
ငါကေတာ့မင္းလိုမ်ိဳးဟန္မေဆာင္တတ္ဘူး။
ငါမင္းကိုေစာင့္ေနတယ္။ဘာေျကာင့္ပဲျပန္
လာလာမန္းေလးကိုျပန္လာတာမင္းငါ့ဆီလာ
တယ္လို႕ပဲမွတ္တယ္။အဲ႕တာမွလည္းမင္းကို
ေကာင္မေလးေတြနဲ႕တြဲျပီးေတြ႕ေနရတဲ႕အခါ
ငါ့ရင္ထဲျဖစ္လာတဲ႕ထူးဆန္းတဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ
ကေနသက္သာရာရနိုင္ဖို႕။
နွစ္ေယာက္လံုးတစ္ဖန္ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္
သြားျကျပန္ရင္း ဒီအေျခအေနကိုမေနတတ္စြာ
သူ႕ကိုေျပာစရာစကားေတြစာစီေနတုန္းစားပြဲ
ေပၚမွာတင္ထားတဲ႕သူ႕ဆိုင္ကယ္ေသာ့ေဘးနား
ကဖုန္းကေနမက္ေဆ့ဝင္လာေတာ့ဖုန္း
screenကလင္းလာသည္။အဆက္မျပတ္ပင္
ဝင္လာတဲ႕မက္ေဆ့ကစာမ်ားကိုမ်က္ေတာင္ပင္
မခတ္ပဲသူ႕ဖုန္းကိုစိုက္ျကည့္ေနမိရင္းscreen
မွာတန္းစီျပီးေပၚေနသည့္စာမ်ားကရင္ဘတ္ထဲ
ကိုဆူးတစ္ေခ်ာင္းစိုက္ဝင္လာသလိုပင္။သူ႕
ေကာင္မေလးတန္းစီျပီးပို႕ထားေသာ
ကိုဘာလုပ္လို႕ဖုန္းမကိုင္တာလဲ အခုဘယ္မွာလဲ စာေတြ႕ရင္ဖုန္းျပန္ဆက္ေပးပါ ကို႕ကိုအရမ္းသတိရတယ္လြမ္းေနျပီစသျဖင့္ ေျမာက္မ်ားစြာ
ေသာစာမ်ားက ေပ်ာ္ေနတဲ႕စိတ္ေလးကိုေတာင္
ေပ်ာက္ျပီးစိတ္ေတြအလိုလိုတိုလာေစသည္။
အဆက္မျပတ္ဝင္လာေနေသာစာမ်ားနွင့္အတူသူ႕ကိုေစာင္းျကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိန္းေတဇပိုင္
ဆိုတာသူ႕ဖုန္းကိုပဲလွမ္းပိတ္ေတာ့မလို အျကည့္
ေတြကိုေရွာင္၍ေနရခက္ေနသလိုျဖစ္ေနသည္။
"ထက္ျမတ္"
အေနာက္ကေနေအာ္ေခၚေနတာကိုသိေပမဲ႕
လူျကားထဲမွာစိတ္မထိန္းနိုင္ပဲသူ႕ကိုျပႆနာ
ရွာေနမိမွာစိုးလို႕ဆိုင္ထဲကေနခပ္ျမန္ျမန္ထ
ထြက္လာခဲ႕သည္။
ဘာေတြကိုစိတ္တိုေနမွန္းမသိပဲ ေဒါသ
ထြက္ထြက္နဲ႕လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚ
တစ္ေယာက္ထဲေလ်ွာက္လာရင္းအေနာက္က
ဆိုင္ကယ္ဟြန္းတီးသံေျကာင့္လန္႕သြားရသည္။
ေဘးနားကေနဆိုင္ကယ္နဲ႕ကပ္လိုက္လာတဲ႕
သူကိုျပန္မျကည့္မိေအာင္ထိန္းရင္းစိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႕လမ္းပဲဆက္ေလ်ွာက္ေနမိတယ္။
"ဟိတ္"
လွည့္မျကည့္ပဲမေျပးရံုတစ္မယ္ခပ္ျမန္ျမန္
ေလ်ွာက္ေတာ့ေဘးနားကေနကပ္လိုက္
လာသည္။
"လမ္းေလ်ွာက္ျပီးဘယ္ကိုသြားမလို႕လဲ"
"ငါ့ဘာသာဘယ္သြားသြားမင္းနဲ႕ဘာဆိုင္လဲ"
"ဘယ္ကေကာင္ေလးလဲ တစ္ေယာက္ထဲ
လမ္းမေပၚမွာေလ်ွာက္သြားေနတာ။အရူးေလးလို႕ထင္ျပီးလာဖမ္းသြားမွာမေျကာက္ဘူးလား"
ေျခလွမ္းေတြကိုရပ္လိုက္ျပီးေဘးကိုေပေစာင္း
ေစာင္းျကည့္လိုက္ေတာ့သူလဲဆိုင္ကယ္လိုက္
ရပ္လာသည္။ကိုယ္ကိုတိုင္ကဘာျဖစ္ေနမွန္း
မသိတဲ႕စိတ္ေျကာင့္ရူးမလိုျဖစ္ေနတာကို
သူကေတာ့လိုက္ျပီးေတာ့ေတာင္စေနနိုင္သည္။
မုန္းတယ္။
အျကည့္လႊဲျပီးလမ္းျပန္ဆက္ေလ်ွာက္ေနလိုက္
ေတာ့ေဘးကေနျပန္ကပ္လိုက္လာျပီးဆိုင္ကယ္
ကိုရပ္လိုက္သည္။အေရွ႕မွာပိတ္ရပ္လိုက္ျပီး
ငံု႕ျကည့္လာသူကိုမ်က္လံုးခ်င္းဆံုဖို႕ရာမဝံ႕ရဲ။
"ဘာျဖစ္သြားတာလဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"ဒီမ်က္နွာေလးကတစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္ေနပါတယ္"
ငံု႕ျကည့္ျပီးပိတ္ရပ္ေနတဲ႕သူကိုရင္ဆိုင္ဖို႕
မဝံ႕ရဲစြာေရွာင္ထြက္လာေတာ့ေဘးကေန
ကပ္လိုက္လာျပန္သည္။
"သူမ်ားေတြျကည့္ေနျပီေလ။မရွက္ဘူးလား"
"မရွက္ဘူး။မင္းရွက္ရင္ငါ့ေနာက္လိုက္မလာနဲ႕"
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိပင္မဲ႕
စိတ္ကိုမထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႕ခပ္ျမန္ျမန္ေလ်ွာက္ေနျပီးမွ
ရင္ထဲမွာဘယ္လိုမွမထိန္းခ်ဳပ္ထားနိုင္ေတာ့ပဲ
ေျခလွမ္းေတြကိုရပ္လိုက္ေတာ့ေဘးနားမွာ
ကပ္လိုက္လာသူကလဲလိုက္ရပ္သည္။ဒီတစ္ခါ
ေတာ့သူ႕ကိုေမာ့ျကည့္ျပီးမ်က္လံုးခ်င္းဆံုလိုက္
တယ္။
"ခုနကေကာင္မေလးနဲ႕မင္းနဲ႕ကဘယ္လိုပတ္
သက္တာလဲ။မန္းေလးျပန္လာတာေတာင္ေခၚ
လာတယ္ဆိုေတာ့မင္းေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနလား။
အခုမင္းအဲ႕ဒီေကာင္မေလးကိုခ်စ္သြားျပီလား"
ေမးလိုက္တာကိုအံ႕ျသသြားသလိုမ်က္နွာက
ဘာကိုစိတ္ဆိုးေနမွန္းလံုးဝမသိသည့္ပံု။
"ငါေခၚလာတာမဟုတ္ပါဘူး။သူ႕အလုပ္နဲ႕သူ
အစထဲကဒီကိုေရာက္ေနတာ။ခ်စ္လားဆိုေတာ့
ဒီအတိုင္းတြဲလိုက္မိတဲ႕တစ္ေယာက္ပါပဲ"
"ဒီအတိုင္း တြဲလိုက္မိတယ္ဟုတ္လား။မင္း
ေကာင္မေလးေတြကိုမခ်စ္ပဲနဲ႕အဲ႕လိုပဲတြဲေန
တာလား။မင္းဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ဒီအတိုင္း
တြဲလိုက္မိတဲ႕တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ေရွ႕မွာ
ေရာမင္းဘယ္နွစ္ေယာက္ေတာင္တြဲခဲ႕တာလဲ။
ငါ့ကိုအမွန္အတိုင္းေျဖ"
မယံုျကည္နိုင္စြာ ဒီအေျခအေနကိုလက္မခံနိုင္
စြာေအာ္ဟစ္ရင္းရင္ထဲမွာပူေလာင္ေနရေပမဲ႕
သူကေတာ့တည္ျငိမ္လြန္းေနသည္။
"အမွန္အတိုင္းေျဖရမယ္ဆိုရင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး"
"ဘာ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဟုတ္လား။မင္းေကာင္မ
ေလးေတြဘယ္နွစ္ေယာက္ေတာင္တြဲခဲ႕လို႕
ကိုယ္တြဲခဲ႕တဲ႕သူကိုေတာင္မမွတ္မိရတာလဲ။
မင္းေတာ္ေတာ္မ်က္နွာမ်ားေနတာပဲ။ဘာလို႕
အဲ႕ေလာက္ေတာင္ေကာင္မေလးေတြ
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္တြဲေနရတာလဲ။
ငါကရည္းစားမ်ားတဲ႕သူေတြဆိုရင္အရမ္း
မုန္းတယ္"
"မုန္းပါဗ်ာ။မင္းစိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆိုရင္လဲမုန္းပါ"
"မင္းငါ့ကိုဘယ္နနွစ္ပဲထားသြားသြားမင္းထားခဲ႕တဲ႕ေနရာမွာပဲငါေစာင့္ေနနိုင္တယ္။ဘာလို႕
ငါ့ကြယ္ရာမွာေကာင္မေလးေတြတစ္ေယာက္ျပီး
တစ္ေယာက္ထားခဲ႕ရတာလဲ။ငါမင္းကိုအရမ္း
စိတ္ဆိုးတယ္။အခုလဲငါေရွ႕မွာေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္နဲ႕တြဲေနတယ္"
ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာေတြေပါက္ကြဲျပီးလမ္းမ
ေဘးမွာဆိုတာဂရုမစိုက္မိေတာ့ပဲေအာ္ဟစ္
ေနတာကိုသူကေတာ့နားမလည္နိုင္သလို
စိုက္ျကည့္လို႕သာေနသည္။စိတ္မလံုစြာ
အျကည့္ျပန္လႊဲရသည့္သူကကိုယ္ကိုတိုင္ပင္
ျဖစ္သည္။
"စိတ္ဆိုးေျပေအာင္ဘယ္လိုေခ်ာ့ရမွာလဲ"
"ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့လံုးဝမေျပနိုင္ဘူး"
"အခုတစ္ေယာက္ကိုမင္းမျကိဳက္ရင္
ငါျဖတ္လိုက္မယ္"
"ဒီတစ္ေယာက္ကိုျဖတ္ျပီးရင္ေနာက္တစ္
ေယာက္ထပ္ထားမွာပဲမလား"
"ငါေကာင္မေလးေတြနဲ႕တြဲတာဘာလို႕အဲ႕
ေလာက္စိတ္ဆိုးေနတာလဲ"
အခုထိနားမလည္နိုင္ျဖစ္ေနေသးတဲ႕သူရဲ႕
အျကည့္ေတြကိုရင္မဆိုင္ရဲစြာေရွာင္ထြက္ဖို႕
ျပင္ေတာ့လက္ေကာက္ဝတ္တစ္ဖက္ကို
ခပ္ဖြဖြဆြဲလာသည္။
"ေတာ္ျပီဆက္မေလ်ွာက္နဲ႕ေတာ့။ဟိုမွာေကာင္း
ကင္ကမဲလာျပီ။မိုးရြာလာရင္သြားဖို႕အခ်ိန္မရွိ
ေတာ့ဘူး။လိမ္မာတယ္ေလေနာ္"
"မလိမ္မာဘူး။ဆိုးတယ္"
"တစ္ကယ္မလိမ္မာဘူးလား"
"မလိမ္မာဘူးအရမ္းဆိုးတယ္။ဆိုးတယ္
ဘာလုပ္တာလဲမင္းငါ့ကိုလႊတ္ေနာ္"
သူ႕ေက်ာျပင္ကိုထုရိုက္ျပီးယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕
ရုန္းေနေသာ္လည္းအေနြးထည္ေခါင္းစြပ္ကို
ေခါင္းမွာမ်က္လံုးေတြထိေရာက္ေအာင္စြပ္ေပး
ျပီးရုတ္တရက္ပုခံုးေပၚခ်ီမလိုက္တဲ႕သူေနာက္
ကိုရုန္းရင္းပါသြားရသည္။ဆိုင္ကယ္ေပၚကေလး
လိုမ်ိဳးခ်ေပးလိုက္သည္အထိကားလမ္းကိုပဲ
ျကည့္ျပီးမ်က္နွာကိုဆူပုတ္ထားမိသည္။
"မိုးစိုသြားရင္ေနမေကာင္းျဖစ္မယ္။စိတ္ေကာက္
ေနေသးရင္ေနာက္မွေခ်ာ့မယ္ အခုခဏေလး
ျပန္ေျဖာင့္ထားေပး"
ေခါင္းကိုခပ္ဖြဖြပုတ္၍မ်က္နွာနားတိုးကပ္ကာ
ေျပာေနသည္မို႕အသက္ေတာင္ရဲရဲမရႈရဲေတာ့ပဲ
ရင္ေတြကအဆက္မျပတ္ခုန္ေနသည္။မ်က္လံုး
ခ်င္းမဆံုရဲ၍ေခါင္းငံု႕ေနမိသည္ကို သူကေတာ့
စိတ္ဆိုးေနသည္ပဲထင္မွာေပါ့။ဆိုင္ကယ္
ေမာင္းထြက္လာေတာ့သူအရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္း
ေနသည္ကိုအခြင့္ေကာင္းယူ၍ခါးကိုလက္နွစ္
ဖက္နဲ႕ခပ္တင္းတင္းတြယ္ဖက္ထားရံုမက
သူ႕ေက်ာျပင္ကိုေခါင္းမွီျပီးပါးတစ္ဖက္ပါကပ္
ထားလိုက္သည္။ဘာေတြကိုေတြးျပီးေျကာက္
ေနမိေတာ့မွာတဲ႕လဲ။
ျမိဳ႕ထဲကထြက္ခဲ႕ျပီးမိုင္အေတာ္ျကာေမာင္းလာ
ရင္းတိုက္တာေတြမရွိေတာ့တဲ႕စိမ္းလန္းေနတဲ႕
လမ္းမထက္မွာစိတ္ေတြကလဲလြတ္လပ္ေပါ့ပါး
ေနသည္။ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ။ဒါျပင္ဦးလြင္
သြားတဲ႕လမ္းလဲမဟုတ္ဘူး။စိတ္ကူးယဥ္အေတြးထဲမွာသူသာေခၚသြားရင္အိမ္မျပန္ေတာ့ဖို႕အထိ
စဥ္းစားျပီးေပမဲ႕ေနာက္ဆံုးေတာ့ေရာက္လာတာ
ကလူသူအေရာက္ေပါက္နည္းသည့္ေခ်ာင္က်
သည့္မိဘမဲ႕ေဂဟာတစ္ခု။
"မိဘမဲ႕ေဂဟာကိုဘာလာလုပ္တာလဲ။
ဘယ္ေကာင္မေလးဆီလာတာလဲ။မင္းအလန္း
ေလးေတြပဲတြဲေနရလို႕ရိုးေနျပီလား ဒီတစ္ခါ
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးလား။ဘယ္မွာလဲ
အဲ႕ဒီေတာသူမ"
ဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္းစကားလံုးေတြ
မရပ္မနားေျပာ၍ျပႆနာရွာသည္ကိုအံ႕ျသ
တျကီးျကည့္လာသည္။
"ဘာေတြေလ်ွာက္ေျပာေနတာလဲ။မိဘမဲ႕ေဂဟာ
လာပါတယ္ဆိုမွ အလွဴလုပ္မလို႕ေပါ့"
ဟင္။အခုမွေျပာလိုက္မိတာအသံအရမ္းက်ယ္မိသြားလားပတ္ဝန္းက်င္က္ုလိုက္ျကည့္မိသည္။
"မင္းငါနဲ႕အတူတူလာခ်င္တယ္လို႕ေျပာတာ
ဒီကိုလား"
"အင္း။ကေလးေတြကခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္။
မင္းလိုပဲေလ"
နွစ္ကိုယ္ထဲျကားေအာင္ေျပာလိုက္သည့္စကား
အဆံုးလက္ေကာက္ဝတ္တစ္ဖက္ကိုသူဆြဲေခၚ
ရာေနာက္နႈတ္ခမ္းေတြကအျပံဳးေတြရပ္တန္႕
မရေတာ့ပဲေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြား
မိသည္။ကေလးေတြဆိုလ်ွင္ျပိဳင္ျပီးေဆာ့ခ်င္
သည့္စိတ္ကလြဲခ်စ္တတ္သည့္စိတ္တစ္စက္
ေလးမွမရွိပါေသာ္လည္း။
"အဲ႕တာကဘယ္သူေလးလဲ။ငါတို႕နဲ႕မလိုက္
လာဘဲမင္းေစာ္ကိုသြားေခၚေနတယ္ထင္တာ"
"ငါ့ေဘာ္ဒါေတြ ဝိုင္းကူေပးဖို႕ေခၚထားတာ။
ဟိတ္ေကာင္ေတြ ဒါငါ့သူငယ္ခ်င္း"
"ေဘာ္ဒါနဲ႕သူငယ္ခ်င္းဘာကြာလဲစဥ္းစားမရဘူး"
"ေအး ဒီကိစၥနက္နဲတယ္"
"ေသခ်င္လို႕လားမင္းတို႕ေကာင္ေတြ။ကိုယ့္
အလုပ္ကိုယ္လုပ္ျက"
ျကိဳေရာက္ေနျပီးကားေပၚကပစၥည္းေတြခ်ေန
ရင္းစေနာက္ေနသည့္သူ႕ေဘာ္ဒါဆိုသူေတြကို
စကားမေျပာခ်င္၍သူ႕အေနာက္မွာပုန္းေနမိ
ေတာ့နွစ္ကိုယ္ျကားမွာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ႕လက္
ေတြကတင္းက်ပ္လာသည္။ေဂဟာေရွ႕မွာအုပ္စု
လိုက္ဆိုင္ကယ္ေတြလဲအမ်ားျကီးရပ္ထားျပီး
ဝင္လာတာနဲ႕သူ႕အေနာက္မွာပါလာတာကို
အထူးဆန္းလိုျကည့္ေနျကတာ။သူ႕ေကာင္မေလးကိုမေခၚလာပဲလူေတြအမ်ားျကီးေရွ႕မွာေျကာက္
ေနတာကိုသိ၍လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားေပးသည္
ဆိုသည့္အသိနဲ႕တင္။
"ဂရုမစိုက္နဲ႕ သိပ္ျပီးစိတ္မွန္ျကတဲ႕ေကာင္ေတြ
မဟုတ္ဘူး။ဒီမွာခဏထိုင္ေနေနာ္"
ေဂဟာကသူေတြနဲ႕နႈတ္ဆက္အျပီးေက်ာင္းထဲမွာ
ထိုင္ခံုတလံုးနဲ႕ထိုင္ခိုင္းထားျပီးသူကေတာ့အျပင္
မွာသူ႕ေဘာ္ဒါေတြနဲ႕ပစၥည္းေတြသြားဝိုင္းကူခ်
ေပးေနသည္။ထိုင္ေနရင္းမွပ်င္းပ်င္းနဲ႕သူ႕ကိုပဲအထဲကေနျပတင္းေပါက္နားမွာေခါင္းတင္ျပီး
ေငးျကည့္ေနတုန္းစိတ္ထဲကတစ္မ်ိဳးျဖစ္လာ၍
ေနာက္လွည့္ျကည့္လိုက္ေတာ့အနားမွာဝိုင္းျပီး
ရပ္ျကည့္ေနျကတဲ႕ကေလးတစ္အုပ္။ရုတ္တရက္
လန္႕သြားရျပီးကေလးတစ္အုပ္ကိုအနားမကပ္
လာေစဖို႕မ်က္လံုးျပဴးျပျပီးျဖဲေျခာက္လိုက္ေတာ့
မေျကာက္ပဲတစ္ခစ္ခစ္ပင္ရယ္ေနျကသည္။
အမယ္။ဘယ္လိုဟာေလးေတြပါလိမ့္။
ပစၥည္းေတြခ်ျပီးကေလးအေယာက္တစ္ရာေက်ာ္
ကိုတစ္ေယာက္ခ်င္းဆီလိုက္ေဝ။မုန္႕ေတြေဖာက္
ေက်ြးနဲ႕ကေလးေတြနဲ႕ပဲထိုင္ျပီးစကားေျပာေနျပီး
ကေလးတစ္အုပ္အနားမွာပဲေနေနတဲ႕သူရဲ႕
ျမင္ကြင္းကရင္ဘတ္ထဲမွာေရာဂါေဝဒနာခံစား
ရသည့္အခ်ိန္ေတြထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာခံရ
ခက္ေနသလိုပင္။တစ္ခ်ိန္မွာသူေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ကေလးေတြရလာရင္။
မျဖစ္ေစရဘူး။အေတြးေတြထက္အရင္ေျခလွမ္း
ေတြကသူ႕အနားကိုကေလးတစ္အုပ္ျကား
တိုးဝင္ျပီးမ်က္နွာငယ္ေလးနွင့္ျကည့္၍သူ႕
လက္ေမာင္းကိုလက္နွစ္ဖက္နဲ႕ဆြဲကိုင္ဖက္ျပီး
မ်က္နွာအပ္ထားလိုက္မိသည္။ဒီလက္ေမာင္းကို
ဟိုတစ္ေယာက္ဆြဲကိုင္ေနတာျမင္ျပီးထဲကရင္ထဲမွာမသက္မသာျဖစ္ေနတာ။အခုမလႊတ္တမ္း
ဖက္တြယ္ထားလိုက္တယ္။
"ေခါင္းမူးတယ္"
"ေခါင္းမူးတယ္။ပင္ပန္းသြားလို႕လား အဲ႕တာဆို
ျငိမ္ျငိမ္ေလးဘာမွမလုပ္ပဲထိုင္ေနေတာ့"
တစ္ကယ္လူမ်ားလို႕ေခါင္းမူးေနတာမွန္ေပမဲ႕
ဂရုစိုက္တာခံခ်င္၍နည္းနည္းေလးေတာ့ပိုမိ
သြားတယ္။အနားမွာေနမလားလို႕ပါ အေအး
တစ္ဘူးကိုပိုက္တပ္ေပးျပီးကေလးေတြနားသြား
ဝိုင္းကူေပးေနျပန္သည္။စိတ္တိုတိုနဲ႕ပိုက္ကိုဖိျပီးအေအးကိုစုပ္ေသာက္ေနတုန္းအနားကိုလႈပ္စိ
လႈပ္စိေလ်ွာက္လာတဲ႕ကေလးမတစ္ေယာက္။
"တိုတို မုန္႕ခ်ားမလား"
"မခ်ားဘူး။အဲ မဟုတ္ပါဘူး မစားဘူးသြား"
"ခ်ားပါဆို တိုတိုကယဲ"
"မထိနဲ႕ငါ့ကို။ေဝးေဝးသြား ရွဴးရွဴးဟိုနားမွာ
သြားေန"
မျပည့္စံုတဲ႕ေက်ာင္းေလးျဖစ္လို႕အက်ီ ၤေတြက
အစေဟာင္းနြမ္းျပီးညစ္ေပေနတဲ႕လက္နဲ႕
လာကိုင္မွာကိုထိတ္လန္႕စြာခံုေနာက္ကိုဆုတ္
ရင္းေမာင္းထုတ္လိုက္မိေတာ့။
"အီးဟီး"
"ငါနင့္ကိုဘာလုပ္ရေသးလို႕အသံျပဲနဲ႕
ေအာ္ငိုေနတာလဲ"
ကေလးငိုသံျကားနွင့္အနားကိုခ်က္ခ်င္းေရာက္
လာတဲ႕သူက အပိုကဲေနတဲ႕ကေလးမကို
ေကာက္ခ်ီလိုက္တယ္။မင္းကဒါက်ေတာ့
ဂရုစိုက္တယ္လား။
"ကေလးကိုဘာလို႕ေအာ္လိုက္တာလဲ"
"ငါမစားခ်င္တာကိုအတင္းလာေက်ြးေနတာကို"
"ကေလးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္နည္းနည္းစားလိုက္
ေပါ့။ကေလးကခ်စ္လို႕မင္းဆီကိုလာတာ
မဟုတ္လား။တိတ္တိတ္ ကိုကိုကသမီးကို
ခ်စ္လို႕စတာ"
"မင္းကဒီကေလးမအတြက္နဲ႕ငါ့ကိုေအာ္တယ္
ေပါ့ေလ။ဘာကေလးလဲ ဒီအရြယ္ကကေလး
လား။ငါလဲကေလးပဲရွိေသးတာ ဘာနားလည္
မွာလဲ"
လက္ေပၚမွာခ်ီထားျပီးကေလးေခ်ာ့ေနတဲ႕
ျမင္ကြင္းကိုသည္းမခံနိုင္စြာေအာ္ဟစ္မိရင္း
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဒီအတိုင္းသာ
စိုက္ျကည့္ေနမိခဲ႕ျကသည္။ရွက္လိုက္တာ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဒီအရြယ္နဲ႕ဘာေတြေျပာေနမွန္း
ေတာင္မသိနိုင္ေတာ့ေအာင္မင္းရူးေနျပီလား
ထက္ျမတ္ထည္ဝါ။
"အလွဴရွင္နာမည္ေလးေျပာေပးပါ"
"ထက္ျမတ္ထည္ဝါ"
"မင္းလွဴတာကိုဘာလို႕ငါ့နမယ္ထည့္မွာလဲ။
ဟိန္းေတဇပိုင္လို႕ပဲေရးပါအစ္မ"
"ထက္ျမတ္ထည္ဝါနမယ္ပဲေရးပါ"
"ဟိန္းေတဇပိုင္"
"ထက္ျမတ္ထည္ဝါ"
"ခဏေလးေနျကပါဦး။နွစ္ေယာက္လံုးနမယ္ေရးလိုက္မယ္ဆိုရင္ေရာဟင္"
နွစ္ေယာက္လံုးတိတ္ဆိတ္သြားျကျပီး
မျကာလိုက္ white boardေပၚမွာ
ဟိန္းေတဇပိုင္နွင့္ထက္ျမတ္ထည္ဝါ ဆိုသည့္
နမယ္ေတြကထင္ထင္ရွားရွားရယ္။ရွက္ခ်ိန္
ေတာင္မရလိုက္ပါဘူး။စီတန္းေနတဲ႕ခံုတန္းမွာ
အစီအရီျငိမ္ျငိမ္ေလးထိုင္ေနျကတဲ႕ကေလးေတြ
ကိုဟင္းလိုက္ထည့္ေပးေနတဲ႕သူကိုသာေတြေတြ
ျကီးေငးျကည့္ေနျဖစ္သည္။
အားလံုးျပီးေတာ့မ်က္နွာငယ္ေလးေတြနွင့္
လက္အုပ္ခ်ီျပီးထမင္းစားခါနီးဆုေတာင္းေပးေနတဲ႕ကေလးေတြအသံျကားေတာ့ရင္ထဲမွာလံုးဝ
ေနလို႕မေကာင္းေတာ့ေပ။ဒီကေလးေတြက
ထမင္းစားခါနီးဒီလိုမ်ိဳးဆုေတာင္းေပးျပီးမွစားရ
တာလား။ကိုယ္ေတြကေတာ့အိမ္မွာအဆင္သင့္
ထမင္းစားဖို႕ျပင္ေပးထားတာကိုေတာင္မစား
ခ်င္ဘူးဆိုျပီးဂ်ီက်ေနတာ။
ဒီအတိုင္းရပ္ေနျပီးကေလးေတြကိုသာျကည့္
ေနေတာ့အနားကိုေရာက္လာေပးတဲ႕သူက
နားလည္သလိုသာ။
"သနားလို႕"
"ငါသိတာေပါ့။စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနျပန္ျပီ
ဒီကေလးက"
"ဒီကိုကိုကခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္မလား"
"အရမ္းခ်ိဖို႕ေကာင္းတယ္ မီးဆိုအတဲယား
လို႕ကိုက္ပစ္ခ်င္ေနတာ။ကိုကိုတာ့တာ့"
လူေတာင္နည္းနည္းေျမာက္ခ်င္သြားတယ္။
ဆိုးေပေနတဲ႕ငါ့ကိုခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႕
ျမင္တာမင္းတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္တစ္ခါလာခဲ႕ပါအံုးလို႕မေျပာဘဲတာ့တာ့ျပ
ေနသည့္ကေလးေတြကိုအခ်ိန္ျကာနႈတ္ဆက္
ျပီးမွမိဘမဲ႕ေက်ာင္းကထြက္လာခဲ႕ျကသည္။
အစကေတာ့ငါ့ကိုေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုျပီးနွစ္
ေယာက္ထဲေအးေအးေဆးေဆးမေနရပဲဘာလို႕
ဒီကိုလာတာလဲဆိုျပီးစိတ္ထဲမွာမေကာင္းျဖစ္
ေနတာ။အခုေတာ့ရင္ထဲမွာေတာ့တစ္ခုခု
က်န္ခဲ႕သလိုပင္။ကေလးေတြသနားဖို႕ေကာင္း
တယ္။
လမ္းမေဘးမွာစီတန္းျပီးရပ္ေနတဲ႕ဆိုင္ကယ္
ေတြျကားထဲကေနခြဲထြက္လာခဲ႕ျပီးအိမ္အျပန္
လမ္းကညေနခင္းကေလေအးေတြနဲ႕ေအးစက္
လြန္းေနသည္။ျပင္ဦးလြင္ကိုဆက္တက္ျကမဲ႕
bikerအဖြဲ႕ထဲသူ႕ေဘာ္ဒါေတြကမျပန္ရဘူး
တားေန၍ညေနေမွာင္ရီျပိဳးခါနီးမွခြဲထြက္လာ
ခဲ႕ရသည္။တစ္ရက္တာခင္မင္ခဲ႕မႈမွာစိတ္ရင္း
ေတြကိုျမင္ခဲ႕ရသည္။လူေတြကျကမ္းေပမဲ႕စိတ္
ေတြကေတာ့ေကာင္းျကပါသည္။ဟိန္းေတဇပိုင္
ဆိုတာ လူေတာမတိုးတဲ႕ေကာင္ရဲ႕လက္ကို
ဆုပ္ကိုင္ျပီးလူေတြျကားထဲေနတတ္လာေအာင္
အျမဲသင္ေပးခဲ႕သူပါ။
အိမ္ျပန္လမ္းမွာအရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းေနတဲ႕
ဆိုင္ကယ္ဂီယာသံကလြဲအရာရာဟာ
တိတ္ဆိတ္ေနသည္။မျပန္ခ်င္ေပမဲ႕လည္း
တစ္ျဖည္းျဖည္းအလင္းေရာင္ေပ်ာက္လာသည့္
ညအေမွာင္ထုကအိမ္အျပန္ခ်ိန္ကိုျပေနသည္
ဆိုတာသူျဖတ္ေမာင္းသြားသည့္လမ္းမေတြ
ကသက္ေသခံေနသည္။အလာတုန္းကလို
အေရွ႕ကိုမေငးျကည့္ျဖစ္ တစ္ရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ႕
တဲ႕လမ္းမေတြကိုသာသူ႕ေက်ာျပင္ကိုေခါင္းမွီ
၍ေနာက္ျပန္လွည့္ခ်င္မိသည္။ဒီအခ်ိန္ေလးကို
ပဲရပ္တန္႕ထားခ်င္မိတဲ႕အထိသူ႕ေက်ာျပင္
ကိုပဲဖက္တြယ္၍မိုင္ေတြျကားထဲ မ်က္လံုးေတြ
ကိုေမွးစက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ဘာမွမေတြး
ခ်င္ေတာ့။မင္းသေဘာပဲေလ မင္းျပန္ပို႕ေတာ့လဲ
ငါျပန္ရမွာေပါ့။ဘာေျပာရဲမွာလဲ။
"အိမ္ထဲဝင္ရဲရဲ႕လား"
ပိတ္ထားတဲ႕ျခံတံခါးနဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္က
ေအးစက္ေနသည္႕အေမွာင္ထုကညနက္အခ်ိန္
ကိုျပေနသည္။
"မင္းကငါ့ကိုအထင္ေသးတာလား။ထက္ျမတ္
ထည္ဝါပါ။မပိုင္ရင္အိမ္ကေတာင္ခိုးမထြက္
လားဘူး။ဒီေလာက္ကေအးေဆး"
"ယံုပါတယ္"
ခပ္ဖြဖြရယ္လ်က္ေျပာေနသည့္ေျပာေနသည့္
သူရဲ႕မ်က္လံုးအျကည့္ေတြကေတာ့ပကတိ
တည္ျငိမ္လ်က္သာ။
"ဇြဲခန္႕နဲ႕အဆင္ေျပတယ္မလား"
"ေျပတယ္"
"အဆင္ေျပျကရင္ျပီးတာပါပဲ"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"ဖုန္းခဏေပး"
အေမးကိုမေျဖဘဲသူ႕ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲ
ကေနဖုန္းကိုထုတ္ျပီးေတာင္းလာေတာ့ ကမ္း
ေပးလိုက္တဲ႕ဖုန္းကိုယူျပီးနံပါတ္ေတြရိုက္ထည့္
ေနသည္။
"ေနေကာင္းေအာင္ေနေနာ္။ကိစၥတစ္ခုခုရွိရင္
အခ်ိန္မေရြးဖုန္းဆက္မန္းေလးတက္လာခဲ႕မယ္"
အေမွာင္ထုထဲစိုက္ျကည့္ရင္းေျပာလာသူကို
ျပန္ေျဖဖို႕ရာစကားလံုးေတြေခတၱေပ်ာက္ရွ
သြားရသည္။မ်က္စိေရွ႕ကသူနဲ႕ခ်က္ခ်င္းပင္
ေဝးကြာသြားသလိုခံစားခ်က္ကရင္ဘတ္ထဲ
အသက္ရႈျကပ္စြာပိတ္ေလွာင္လာသလိုပင္
"မင္း မင္းအခုငါ့ကိုလာနႈတ္ဆက္တာလား"
"အင္း။မနက္ျဖန္ရန္ကုန္ျပန္ရေတာ့မယ္။
အလုပ္ရွိေတာ့ျကာျကာေနလို႕မရဘူး"
"ဘာလို႕ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ျပန္ရမွာလဲ။မင္း
အဘိုးဘြားေတြကခ်မ္းသာတယ္ဆို။အလုပ္
ကရက္နည္းနည္းေလးေတာင္ထပ္ေနလို႕
မရဘူးလား"
"အဘိုးဘြားေတြခ်မ္းသာတာငါခ်မ္းသာတာ
မဟုတ္ဘူးေလ ေအာက္ေျခလြတ္လို႕ဘယ္ရ
မလဲ။ေမြးကထဲကဘဝသမားေတြဆိုေတာ့
ျကိဳးစားရုန္းကန္ရတယ္သူေဌးသားေလးရဲ႕"
ေခါင္းကိုလက္လွမ္းလာျပီးဆံပင္ေတြကို
ပြတ္သပ္ဖို႕လုပ္လာသူကိုေရွာင္တိမ္းမိသည္။
ဘဝသမားမို႕လို႕သာပဲေကာင္မေလးေတြက
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ထည္လဲတြဲနိုင္တယ္
ဘဝသမားျကီးကိုသနားလြန္းလို႕ေသာက္ရမ္း
မ်က္ရည္ေတြေတာင္က်တယ္။
"ဇြဲနဲ႕ငါအဆင္ေျပတာထက္ကိုပိုတယ္။ဇြဲက
လည္းငါ့ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္။ငါကလဲဇြဲကိုအရမ္း
အရမ္းခ်စ္တယ္။အဲ႕တာေျကာင့္မင္းစိတ္ပူစရာ
မလိုဘူး"
"ငါမင္းကိုခဏေလာက္ဖက္ထားလို႕ရမလား"
ေခါင္းမညိတ္ခင္ပင္ခပ္ဖြဖြသိုင္းဖက္လာသူရဲ႕
ရင္ခြင္ထဲမ်က္လံုးစံုမွိတ္၍သာျငိမ္သက္ေန
မိရင္းစကားသံေတြေပ်ာက္ရွသြားရသည္။
ရုန္းကန္ဖို႕ရာအားအင္ေတြလည္းဘယ္ဆီ
ဘယ္နားမွာ သူ႕ရဲ႕ရင္ခြင္ကအရင္လိုအရာရာ
ေနြးေထြးဖြယ္အတိပါ။အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္
ျကာသြားသည္မသိေတာ့ သူဖယ္ခြာေပးတဲ႕
အခါက်န္ရစ္ခဲ႕တဲ႕ကိုယ္ေငြ႕ကိုဖမ္းဆုပ္ေနမိ
သည္။
"လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္။တစ္ခုခုဆိုရင္မင္းမွာငါ
ရွိတာကိုမေမ့နဲ႕"
"ခိုအိရွီး။အနသာက ခိုအိရွီး"
"ဘာေျပာတာလဲ။အဲ႕တာဘာအဓိပါၸယ္လဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
ျခံတံတိုင္းကထြန္းလင္းေနတဲ႕ညမီးအလင္း
ေရာင္ေအာက္အေမွာင္ထုထဲတစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္စိုက္ျကည့္လ်က္သာမေျပာခ်င္
သည္ကိုအလိုက္သတိဆက္မေမးပါ။
"အခ်ိန္မေရြးဖုန္းဆက္လို႕ရလား။
မင္းေကာင္မေလးေတြနဲ႕ခ်ိန္းေတြ႕ေနတဲ႕အခ်ိန္
ဆိုရင္ေရာသူတို႕ကိုပစ္ျပီးငါ့ဆီလာမွာလား"
"ယွဥ္လို႕မရဘူးေလ"
"ဘယ္သူကယွဥ္လို႕မရတာလဲ။ငါကသူတို႕ေတြ
နဲ႕ယွဥ္လို႕မရတာလား။ငါ့ထက္ပိုျပီး"
"ထက္ျမတ္ မင္းကဘယ္သူနဲ႕မွယွဥ္လို႕
မရဘူး။မင္းေလာက္ငါ့အတြက္ဘယ္သူမွ
အေရးမျကီးဘူး"
ရင္ဘတ္ထဲမွာအမ်ိဳးအမည္မသိတဲ႕ေဝဒနာက
နာက်င္စြာတိုးဝင္လာသည္။ထိန္းမရေတာ့တဲ႕
မ်က္ရည္ျကည္ေတြက်ဆင္းလ်က္သာနႈတ္ခမ္း
ေတြကေတာ့သူ႕ကိုေမာ့ျကည့္ရင္းအရူးတစ္
ေယာက္လိုေက်ေက်နပ္နပ္ျပံဳးေနမိသည္။
ငါတို႕ခ်င္းနားလည္ေနတဲ႕အရာကိုစကားလံုး
ေတြနဲ႕ေဖာ္ျပဖို႕မလိုေတာ့ပါဘူး။
"ငါမင္းကိုဘယ္ေတာ့မွဖုန္းဆက္မွာမဟုတ္ဘူး။
မင္းဘဝနဲ႕မင္းေန ငါလဲငါ့ဘဝနဲ႕ငါေနေတာ့
မယ္။မင္းမရွိလဲငါ့အတြက္အရာအားလံုးအဆင္
ေျပတယ္။မင္းျပန္ေတာ့။မႏ ၱေလးျမိဳ႕ကိုဘယ္
ေတာ့မွျပန္မလာနဲ႕"
"ထက္ျမတ္"
ေက်ာခိုင္းျပီးျခံထဲကိုဝင္ဖို႕ေျခလွမ္းေတြက
နွစ္ကိုယ္ထဲျကားရံုတိုးဖြဖြနမယ္ေခၚသံအဆံုး
မ်က္ရည္ေတြအဆက္မျပတ္က်ဆင္းလာလ်က္
သာရပ္တန္႕သြားရသည္။ငါ့နမယ္ကိုပဲေခၚျပီး
မင္းမွာေျပာစရာစကားမရွိပါဘူး။
"မင္းအရင္မသြားနဲ႕။ငါအိမ္ထဲအရင္ဝင္မယ္"
သံဗန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ျပီးျခံထဲကိုတစ္လွမ္း
ခ်င္းဆီေလ်ွာက္လာေနတဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို
အားထည့္၍သာမရပ္တန္႕မိ။စိတ္ကိုအလိုလိုက္
၍ေနာက္ျပန္မလွည့္ေအာင္မေျပးရံုတစ္မယ္
ျခံထဲကေလ်ွာက္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ေလ်ွာက္
လာရင္းပါးျပင္ေပၚကမ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့
မသုတ္ဖယ္မိ။မင္းငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွထားသြားလို႕
မရဘူး။ငါပဲမင္းကိုအရင္ေက်ာခိုင္းမယ္။
မင္းကိုဒုကၡေတြပဲေပးခဲ႕တဲ႕ ငါမရွိတဲ႕အရပ္ေဒသမွာမင္းေနနိုင္သြားျပီဆိုရင္လဲငါလက္လႊတ္ေပး
လိုက္ပါ့မယ္။မင္းေျပာခဲ႕ဖူးသလိုပဲငါတို႕က
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္အတူမရွိလဲေသြး
ေအးသြားမဲ႕ဆက္ဆံေရးေတြမဟုတ္ဘူးေလ။
မင္းရဲ႕ဘဝထဲမွာ ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္ကိုသတိေတာ့ရေနေပးပါ။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Unicode
အခန်းအပြင်ကနေတံခါးခေါက်သံအဆက်မပြတ်
လာနေသည်မို့နားပိတ်ရင်းစောင်ကိုခေါင်းထိ
ဆွဲခြုံပြီးအိပ်နေသော်လည်းကြာလာတော့နေလို့
မရတော့။
မနက်အစောကြီးဘယ်သူလာနှိုးနေတာလဲ။
အမေလား။မျက်လုံးတွေမပွင့်တစ်ပွင့်နှင့်စောင်ပုံ
ထဲကအားတင်းထပြီးစားပွဲပေါ်ကနာရီကိုကြည့်
လိုက်တော့မနက်ခြောက်နာရီခွဲခါနီးကိုပြနေ
တယ်။ဘယ်သူအစောကြီးလာနှိုးတာလဲ။
ကုတင်ပေါ်ကနေမျက်လုံးတွေမှိတ်ပြီး
စမ်းတစ်ဝါးဝါးဆင်းရင်းအခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်
တော့ မြင်လိုက်ရတာအိမ်ကထမင်းချက်ဒေါ်ကြီး။
"အစောကြီးဘာဖစ်လို့လဲဒေါ်ကြီး"
"အဘစိုင်ကသားနဲ့စကားပြောချင်လို့တဲ့။
လှေကားထိပ်မှာစောင့်နေတယ်"
တော်ရုံအိမ်ပေါ်ထပ်မပြောနဲ့အိမ်မကြီးကိုတောင်
မလာပဲဂိုဒေါင်မှာပဲနေတတ်တဲ့ဘစိုင်ကဘာ
ကိစ္စရှိလို့လဲ။အခန်းပြင်မြန်မြန်ထွက်တော့
ချိုင်းထောင့်နဲ့လှေကားထိပ်မှာရပ်စောင့်နေတဲ့
ဘစိုင်ကအရေးကြီးနေတဲ့ပုံ။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲအဘ"
"သားကိုခြံအပြင်မှာဟိုကောင်လေးမနက်
အစောကြီးလာစောင့်နေတယ်"
"ဘယ် ဘယ်ကကောင်လေးလဲအဘ"
"ဟိုကောင်လေးလေ။သားနဲ့အတူတူကျောင်း
လာတက်သွားတဲ့ကောင်လေး"
အိပ်ငိုက်ငိုက်နဲ့မှေးစက်နေတဲ့မျက်လုံးတွေက
အထိတ်တလန့်ပြူးကျယ်သွားရတယ်။
"သားရယ် သူငယ်ချင်းကိုဘယ်လောက်ပဲ
စိတ်ဆိုးဆိုးဒီလိုတော့မလုပ်သင့်ဘူးလေ။
ထွက်တွေ့လိုက်ပါသားရယ်။အဲ့ဒီကောင်လေး
ကကျောင်းပြီးတော့အိမ်ကထွက်သွားထဲက
ညဘက်တွေအိမ်ရှေ့မှာသားကိုလာထိုင်စောင့်
နေတတ်တယ်။တစ်ခါတစ်လေဆိုညနက်တဲ့
အထိပဲ။အဘဖြင့်ဘာပြောရမလဲတောင်မသိ
တော့ဘူး။အရွယ်တစ်ခုလဲရောက်လာကြပြီ
ဆိုတော့သားတို့စဉ်းစားတတ်ကြမှာပါ"
"ဗျာ အိမ်ကိုအမြဲလာပြီးစောင့်နေတယ်
ဟုတ်လားအဘ။သားဆီကိုလား"
"ဟုတ်တယ် အဲ့ဒီအကြောင်းတွေအဘသားကို
လူကြီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ပြန်ပြောသင့်မပြော
သင့်စဉ်းစားနေတာ။ဒီတစ်ခါတော့ထွက်တွေ့
လိုက်ပါသားရယ်"
ရုတ်တရက်ဘာလုပ်ရမည်မသိပဲရင်ထဲမှာ
ဝမ်းသာသလိုဝမ်းနည်းသလိုခံစားမှုတွေက
ရောယှက်သွားရသည်။ဘာလို့မသိခဲ့ရတာလဲ။
"အခုသူအိမ်ရှေ့မှာစောင့်နေတာလားအဘ"
"ဟုတ်တယ်။သားကိုတွေ့ချင်လို့ဖြစ်နိုင်ရင်
ခေါ်ပေးပါတဲ့။ဒီတစ်ခါပဲအဲ့ဒီကောင်လေးက
အဘကိုခေါ်ခိုင်းတာအရင်တုန်းကဆိုအဘ
ခေါ်ပေးမယ်ပြောတာတောင်လက်မခံဘူး။
သားအဖေတို့မနိုးသေးခင်ထွက်တွေ့လိုက်ပါ
သားရယ်အဘသွားတော့မယ်။အဖေမတွေ့စေနဲ့
နော်သား"
လာပြောပြပြီးအောက်ထပ်ကိုပြန်ဆင်းသွားတဲ့
အဘကိုကြည့်ရင်းအခန်းထဲမြန်မြန်ပြန်ပြေးဝင်
လာမိသည်။ရင်တွေကအဆက်မပြတ်ခုန်နေပြီး
အိမ်ခန်းနဲ့တစ်ဆက်ထဲဖြစ်နေသည့်ဝရံတာ
တံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပြီးအပြင်ပြေးထွက်တော့
ခြံထဲကမြင့်မားတဲ့အပင်တွေနဲ့ခြံအတိုင်း
အမြင့်ကြီးကြောင့်အပြင်ကိုမမြင်ရ။
ဒီလိုလုပ်နေရမဲ့အချိန်မဟုတ်ဘူး။အခန်းထဲ
ပြန်ပြေးဝင်ရေချိုးခန်းထဲမှာမျက်နှာမြန်မြန်သစ်
မနက်စောစောအေးနေတဲ့ကြားထဲရေမြန်မြန်
ချိုးရသည်။ဘီရိုကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲဖွင့်လိုက်
ပြီးဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့အချိန်ကြာသည်အထိ
အကျီ ၤရွေး၍မရ။ဘာဝတ်ရမလဲ။ဒါ မဟုတ်ဘူး။
ဒါလဲမဟုတ်ဘူး။ဘီရိုထဲခေါင်းတိုးဝင်ပြီးချိတ်
ထားတာရောအစီရီခေါက်ထားတဲ့အကျီ ၤတွေ
ပါတစ်ထည်ပြီးတစ်ထည်စိတ်တိုင်းမကျရင်း
ကုတင်ပေါ်လွှင့်ပစ်နေတာသတိထားမိတဲ့
အချိန်အဝတ်ပုံကြီးဖြစ်နေပြီ။
အားး။ဘာလို့ဝတ်စရာမရှိရတာလဲ။နာရီလက်တံကခုနှစ်နာရီထိုးခါနီးကိုပြနေပြီ။မသိတော့ဘူး။
ဝတ်နေကျအတိုင်းhoddieခေါင်းစွပ်အပြာနုနဲ့
ဂျင်းဘောင်းဘီအဖြူရောင်ကိုပဲတွဲဝတ်လိုက်
တယ်။
အိမ်အပေါ်ထပ်ကနေခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ခြေသံ
မကြားအောင်တစ်လှမ်းခြင်းလှေကားထစ်တွေ
ကိုဖြတ်ကျော်ရင်းအောက်ထပ်နားကိုရောက်
လာသည်။အဖေနဲ့အမေအခန်းကအောက်
ထပ်မှာ။ခုချိန်မနိုးလောက်ကြသေးပါဘူးနော်။
အိမ်ထဲကအကူဒေါ်ကြီးတွေနဲ့အစ်မကြီးတွေ
ဧည့်ခန်းမှာရှိမရှိလဲချောင်းရသည်။ဟိုဘက်
ရှင်းတယ်။ဒီဘက် ရှင်းတယ်။
နေပါအုံး။အခုကငါ့သူငယ်ချင်းနဲ့ငါသွားတွေ့
မှာဘာလို့မလုံမလဲဖြစ်နေရတာလဲ။ဟုတ်တယ်။
ဘာမှကြောက်စရာမရှိဘူး။ရဲရဲဝံ့ဝံ့ အားရို့
အောက်ဆုံးလှေကားထစ်ကိုအလောတကြီး
ကျော်ဆင်းမိတာဖင်ထိုင်ရက်လဲကျသည်။
နာသွားတာကိုဂရုမစိုက်နိုင် အသံမကြားအောင်
ချက်ချင်းကုန်းကောက်ထဖိနပ်စင်ကဖိနပ်တစ်ရံ
ဆွဲထုတ်ခဲ့ပြီးနောက်လှည့်မကြည့်စတမ်းအိမ်
အပြင်ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ဘာလို့များရင်တွေ
အရမ်းခုန်နေရတာလဲ။
ခြံတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီးထွက်လာသည်နှင့်
အုတ်တံတိုင်းကိုမှီပြီးရပ်နေသည့်သူကအံ့သြ
သွားဟန်အပြည့်နှင့်။ပြေးထွက်လာတာမသိသာ
ရအောင်တံခါးရှေ့မှာအမောဖြေရင်းခပ်တည်
တည်ဒီအတိုင်းရပ်နေတော့အနားကိုခပ်မြန်မြန်
လျှောက်လာသည်။
"ငါ့ကိုထွက်တွေ့တာလား"
"မင်းကိုထွက်မတွေ့ရင်ငါကဘယ်သူ့ကိုထွက်
တွေ့ရမှာလဲ"
"ထင်မထားလို့"
တစ်ကယ်ကိုထင်မထားဘူးဆိုတာအနားမှာ
ငုံ့မိုး၍ကြည့်နေသောသူ့ရဲ့အကြည့်တွေကြား
နေရခက်စေသည်။
"အဟမ်း ဘာကိစ္စလဲမြန်မြန်ပြော။
ငါပြန်အိပ်ရမှာ"
"ပြန်အိပ်အုံးမလို့လား။အပြင်သွားမလို့မင်းကို
လာခေါ်တာ"
"အပြင်သွားမလို့"
"အင်း။မင်းနဲ့အတူတူသွားချင်တဲ့နေရာလေး
ရှိတယ်။လိုက်ခဲ့ပေးမယ်မဟုတ်လား"
မျက်လုံးချင်းဆုံတာကိုစိုက်မကြည့်ရဲလောက်
အောင်ရင်ဘတ်ထဲမှာဘာဖြစ်နေမှန်းမသိပဲ
ခေါင်းငုံ့မိသွားသည်။တောင်းဆိုနေဟန်
အလေးအနက်ပြောနေတဲ့သူနောက်ကိုအစ
ထဲကလိုက်ချင်နေသော်လည်းနည်းနည်းတော့
မူရပါမည်။
"ငါမင်းနဲ့မတည့်ထားဘူး"
"တည့်ပါတယ်။ပြန်တည့်လိုက်ပါ"
"အဟမ်း မျက်လုံးကလည်းနည်းနည်းကျယ်
သွားပြီဆိုတော့ ပြန်အိပ်လို့ရတော့မှာမဟုတ်
ဘူး။အပြင်ထွက်လက်စနဲ့ပျင်းလို့လိုက်ခဲ့မယ်။
လိုက်ချင်လွန်းလို့တော့မဟုတ်ဘူးနော်"
"ဟုတ်ပါပြီ လိုက်ခဲ့ပေးလို့ကျေးဇူးအများကြီး
တင်ပါတယ်ခင်ဗျာ"
ပေစောင်းစောင်းကြည့်သည်ကိုပင်သဘော
တကျရယ်နေသည်။ဘယ်လောက်ပဲရင့်ကျက်
အောင်နေချင်သော်လည်းသူ့ရှေ့မှာတော့
မနူးမနပ်ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သွားမြဲပင်။
နီးကပ်နေသူကိုလွမ်းမောစွာမော့ကြည့်မိသည်။
မင်းရော မင်းကရောအရင်လိုမျိုးငါ့ရဲ့ဟိန်းပိုင်
ဟုတ်သေးရဲ့လား။
"ထွက်လာတာအန်တီတို့ကိုပြောခဲ့လား"
"ခိုးထွက်လာတာ ဘာမှမပြောခဲ့ဘူး"
"ဘာလို့မပြောခဲ့လဲ။အပြင်သွားမယ်ဆိုတာ
ပြောပြပြီးခွင့်သွားပြန်တောင်းလိုက်"
"ငါ့ကိုဘာလို့သွားပြောခိုင်းတာလဲမပြောနိုင်ဘူး။မကျေနပ်ရင်မင်းသွားပြော။မပြောရဲဘူးမလား။
မင်းတောင်မပြောရဲပဲနဲ့ငါ့ကိုသွားပြောခိုင်းနေ
တယ်။အဖေတွေ့သွားရင်ငါပြန်ထွက်လာရတော့မှာမဟုတ်ဘူး။နောက်ကိစ္စနောက်မှရှင်းမယ်"
အဖေတို့နိုးလာမည်ကိုတွေးပူ၍ခြံရှေ့က
မြန်မြန်သွားဖို့လုပ်နေတုန်းလက်ကောက်ဝတ်
တစ်ဖက်ကိုလာဆွဲသည်။
"ခဏလေး"
နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးမိ၍သာမငိုဖြစ်တော့ပါ။
ရင်ထဲမှာပြည့်တက်လာသည့်ကြည်နူးမှုက
အတိုင်းမသိပျော်ရွှင်နေသည်။ဒီအတိုင်းသာ
ကောက်စွပ်ခဲ့ပြီးဖြစ်သလိုချည်ခဲ့သောဖိနပ်ကြိုး
ကိုဒူးတစ်ဖက်ထောက်ပြီးပြန်လည်ချည်ပေးနေ
သူကိုသာငုံ့ကြည့်နေဖြစ်သည်။ငါကိုယ်တိုင်
တောင်မသိခဲ့လိုက်တဲ့အချိန်တွေမှာမင်းရဲ့
ဂရုစိုက်မှုတွေနဲ့နေသားကျခဲ့ပြီထင်ပါတယ်။
ဟိန်းတေဇပိုင်ဆိုတာဘာမှမပြောင်းလဲသေးပါ။
"ရပြီ။သွားမယ်လာ"
ဆိုင်ကယ်ကိုမြင်ထဲကစီးချင်နေ၍အနောက်က
နေဆိုင်ကယ်ပေါ်ခွတက်နေတုန်းသူဆောင်းထားတဲ့ဦးထုပ်ကိုချွတ်ပေးပြီးခေါင်းမှာလာဆောင်း
ပေးသည်။ကြီးနေတော့လည်ပင်းနားထိပါလျော
ကျလာသည်။
"မင်းကောင်ကိုရောပြောဖို့လိုသေးလား"
"မင်းလာခေါ်တာငါ့ကိုလားဘယ်သူ့ကိုလဲ။ငါတစ်
ယောက်လုံးမင်းအနောက်လိုက်နေတာတောင်
ဘာတွေတွေးပူနေတာလဲ"
"ငါ့ကြောင့်မင်းတို့ချင်းပြဿနာတက်မှာစိုးလို့"
တည်ငြိမ်နေသောအကြည့်တို့ထဲဘယ်တုန်း
ကမှနားမလည်ခဲ့သောသူ့စိတ်ကိုမခန့်မှန်း
တတ်ခဲ့ပါ။ဘာမှပြန်မပြောဖြစ်တော့ ဦးထုပ်မှန်
အနက်ကိုချပေး၍အိမ်ရှေ့ကနေဆိုင်ကယ်ကို
မောင်းထွက်လာခဲ့သည်။အနောက်ကနေသူ့
ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်းရင်ထဲမွန်းကြပ်လာသလို
ပင်။မင်းမှာလဲဒုက္ခပါလား။ငါတောင်ဘာမှ
မကြောက်တာမင်းကဘာဖြစ်နေတာလဲ။
တစ်ကယ်လို့များငါနဲ့ဇွဲနဲ့ပြတ်သွားပြီဆိုတာ
မင်းသိရင်ဘာလုပ်မှာလဲဟင်။ဆက်မတွေးရဲ
တော့ပဲမောင်းနေတဲ့သူရဲ့ခါးကိုအနောက်က
နေလက်နှစ်ဖက်နဲ့သိုင်းဖက်လိုက်မိတော့
ငုံ့ကြည့်လာတာကိုမှန်ထဲကနေမြင်နေရသည်။
ဒီနေ့မှမန်းလေးလမ်းမတွေကအလွန်လှနေ
သည်။ဘယ်လောက်တောင်ကြာခဲ့ပြီလဲ ငါမင်း
ဆိုင်ကယ်နောက်မှာလိုက်မစီးရတာ။ဆိုင်ကယ်
ကိုအရှိန်ပြင်းပြင်းမောင်းနေတဲ့သူ့ရဲ့ခါးကိုသာ
ပိုတိုးဖက်လိုက်ပြီးနှုတ်ခမ်းတွေကတော့အလိုလို
ပြုံးနေမိသည်။မင်းနဲ့အတူတူနေခဲ့တုန်းကအရာရာစောင့်ထိန်းခဲ့တယ်ဆိုတာဇွဲကြောင့်မဟုတ်
ဘူး။ဒီလိုစိတ်မျိုးရှိနေတာနဲ့ပဲအနေနီးကပ်နေတဲ့ကိုယ့်သူငယ်ချင်းနဲ့တစ်ခုခုဖြစ်ရအောင်
ငါဟာအဲ့လိုကောင်မျိုးမဟုတ်ဘူးဆိုတာငါ့ရဲ့
သေးငယ်တဲ့ကိုယ့်ကျင့်တရားအတွက်ပါ။ပြီး
တော့ငါဟာမင်းအပေါ်အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက
သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့ဖြူစင်ခဲ့တယ်
ဆိုတာကျိန်ဆိုကျိန်ရဲပါတယ်။အဲ့ဒီလိုငါ့စိတ်ကို
ချုပ်နှောင်ထားမိတာကပဲမင်းစိတ်ကိုမမြင်နိုင်ခဲ့
ဘူးထင်ပါတယ်။
အခုမှအိပ်ရာကထလာတာကိုသိတဲ့သူကမနက်
စာစားဖို့ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာရပ်ပေးသည်။မစားချင်
ဘူးဆိုင်ကယ်ပဲစီးချင်တယ်ပြောတာကိုဆူပူ၍
အတင်းဆွဲခေါ်လာသည်။
"ဘာစားမှာလဲ"
"ရှမ်းခေါက်ဆွဲ"
"ဒါပဲလား"
"အင်း။မသိတော့ဘူးမင်းမှာပေး"
သူ့ကိုပဲအားကိုးချင်နေသည့်စိတ်ကmenu
စာအုပ်ကိုကြည့်ပြီးမှာပေးနေသည့်သူကိုဘေးက
နေခိုးကြည့်ရင်းဆိုင်ထဲကိုကောင်မလေးတွေဝင်
လာတာတွေ့တော့သူ့အနားပိုတိုးကပ်နေမိ
သည်။မှာထားတာတွေစောင့်နေတုန်းနှစ်ယောက်
လုံးဘာစကားမှမပြောဖြစ်ကြ။အနားကိုကပ်
လိုက်မိတာနည်းနည်းများသွားတော့နှစ်ကိုယ်
ကြားမှာလေထုပင်မရှိတော့။အဲ့တာကိုအဲ့ဒီ
ကောင်ကဘေးကနေဒီအတိုင်းထိုင်ပြီးစိုက်ပဲ
ကြည့်နေသည်။အရင်တုန်းကရော။ဟုတ်တယ် အဲ့လိုပဲအဲ့ဒီကောင်က ကျောင်းတုန်းကတော့
ဘာစိတ်ညာစိတ်ရယ်မရှိလို့သတိမထားမိဘူး။
ဟင် အဲ့တာဆိုအခုရောဘာလို့သတိထားမိပြီး
စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေရတာလဲ။မသိတော့ဘူး။
ဗိုက်ဆာလာပြီ။သူ့ဟာသူစိုက်ပဲကြည့်ကြည့်
ဘာပဲလုပ်လုပ်။မှာာထားတာတွေလာချ၍ခေါင်း
မဖော်တမ်းငုံ့စားနေလိုက်သည်။
"များများစားလေ။တော်ပြီလား"
"တော်ပြီ။ဒီထက်ပိုမစားနိုင်ဘူး"
"ပိန်သွားသလိုပဲ"
ဘာလုပ်လုပ်ဘေးကနေထိုင်ကြည့်နေသူကို
စောင်းမကြည့်ရဲ။မတွေ့တာကြာလို့ပဲလား
သူ့ကိုပြန်တွေ့တဲ့အချိန်ထဲကဘာလို့များ
စိတ်တွေကတစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေရတာလဲ။အရင်ကလဲဒီလိုမျိုးနီးနီးကပ်ကပ်နေဖူးတာပဲ။အခုဘာလို့
ရင်တွေခုန်နေသလိုမူမမှန်တဲ့ခံစားချက်တွေ
ဖြစ်နေရတာလဲ။
"မင်းငါ့ကိုbody shaming လုပ်နေ
တာလား။ငါဘယ်တုန်းကဝဖူးလို့လဲ"
"အရင်ကထက်ပိုပိန်သွားတယ်"
"မင်းစိတ်ထင်လို့ပါ"
ခဏတာတိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။ရေသာ
တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်ထိုင်သောက်နေလိုက်ရင်း
မူမပျက်ပဲနေနိုင်အောင်ကြိုးစားနေရသည်။
ငါတို့နှစ်ယောက်ကဘာလို့များနှစ်တွေကြာမှ
ပြန်တွေ့ရတာကိုဘာလို့အဲ့လောက်ပြောစရာ
စကားတွေမရှိရတာလဲ။တိတ်ဆိတ်နေတဲ့
အခြေအနေမှာဆက်ပြီးဟန်ဆောင်မနေနိုင်
တော့။
"မန်းလေးကိုဘယ်လိုပြန်ရောက်လာတာလဲ။
မင်း......ငါ့ဆီကိုလာတာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး။အရက်သောက်ပြီးတော့မူးပြီး
ရောက်လာတာ။အမူးပြေတော့မန်းလေးကို
ရောက်နေပြီ"
"ဘာ မင်းအဲ့မှာသေလိုက်။လဲသေလိုက်"
ကိုယ့်မှာတော့မျှော်လင့်တကြီးနဲ့မေးလိုက်
ရတာ ဟုတ်သည်ရှိမဟုတ်သည်ရှိရင်ထဲမှာ
ဝမ်းနည်းလာသလိုပင်။သူ့ဆီကကြားချင်သည့်အဖြေကိုလည်းကိုယ့်အတွေးကိုယ်ပြန်ရှက်မိပြီး
ဆိုင်ထဲမှာဆိုတာဂရုမစိုက်မိတော့ပဲရှက်ရှက်နဲ့
သူ့ကျောပြင်ကိုထုရိုက်တော့တစ်ဟားဟား
ရယ်နေသည်။မကောင်းတဲ့ကောင်။ညာတာ
ပဲဖြစ်ဖြစ် ငါမင်းဆီကိုလာတာလို့ပြောလိုက်ရင်
ဘာဖြစ်သွားမှာမို့လို့လဲ။ထုရိုက်မိတာကိုခံနေ
ပြန်တော့လဲ လူကြားထဲမှာမလုပ်သင့်ပါဘူး
လို့သူ့အတွက်တွေး၍ရပ်လိုက်တော့ခပ်ဖွဖွ
ရယ်လျက်ပင်ဘာမှမပြောသော်လည်း
နှစ်ယောက်ကြားမှာအေးစက်နေသည့်အခြေ
အနေကခဏအတွင်းပြန်နွေးထွေးသွားသလိုပင်။
ငါကတော့မင်းလိုမျိုးဟန်မဆောင်တတ်ဘူး။
ငါမင်းကိုစောင့်နေတယ်။ဘာကြောင့်ပဲပြန်
လာလာမန်းလေးကိုပြန်လာတာမင်းငါ့ဆီလာ
တယ်လို့ပဲမှတ်တယ်။အဲ့တာမှလည်းမင်းကို
ကောင်မလေးတွေနဲ့တွဲပြီးတွေ့နေရတဲ့အခါ
ငါ့ရင်ထဲဖြစ်လာတဲ့ထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက်တွေ
ကနေသက်သာရာရနိုင်ဖို့။
နှစ်ယောက်လုံးတစ်ဖန်ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်
သွားကြပြန်ရင်း ဒီအခြေအနေကိုမနေတတ်စွာ
သူ့ကိုပြောစရာစကားတွေစာစီနေတုန်းစားပွဲ
ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့သူ့ဆိုင်ကယ်သော့ဘေးနား
ကဖုန်းကနေမက်ဆေ့ဝင်လာတော့ဖုန်း
screenကလင်းလာသည်။အဆက်မပြတ်ပင်
ဝင်လာတဲ့မက်ဆေ့ကစာများကိုမျက်တောင်ပင်
မခတ်ပဲသူ့ဖုန်းကိုစိုက်ကြည့်နေမိရင်းscreen
မှာတန်းစီပြီးပေါ်နေသည့်စာများကရင်ဘတ်ထဲ
ကိုဆူးတစ်ချောင်းစိုက်ဝင်လာသလိုပင်။သူ့
ကောင်မလေးတန်းစီပြီးပို့ထားသော
ကိုဘာလုပ်လို့ဖုန်းမကိုင်တာလဲ အခုဘယ်မှာလဲ စာတွေ့ရင်ဖုန်းပြန်ဆက်ပေးပါ ကို့ကိုအရမ်းသတိရတယ်လွမ်းနေပြီစသဖြင့် မြောက်များစွာ
သောစာများက ပျော်နေတဲ့စိတ်လေးကိုတောင်
ပျောက်ပြီးစိတ်တွေအလိုလိုတိုလာစေသည်။
အဆက်မပြတ်ဝင်လာနေသောစာများနှင့်အတူသူ့ကိုစောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဟိန်းတေဇပိုင်
ဆိုတာသူ့ဖုန်းကိုပဲလှမ်းပိတ်တော့မလို အကြည့်
တွေကိုရှောင်၍နေရခက်နေသလိုဖြစ်နေသည်။
"ထက်မြတ်"
အနောက်ကနေအော်ခေါ်နေတာကိုသိပေမဲ့
လူကြားထဲမှာစိတ်မထိန်းနိုင်ပဲသူ့ကိုပြဿနာ
ရှာနေမိမှာစိုးလို့ဆိုင်ထဲကနေခပ်မြန်မြန်ထ
ထွက်လာခဲ့သည်။
ဘာတွေကိုစိတ်တိုနေမှန်းမသိပဲ ဒေါသ
ထွက်ထွက်နဲ့လမ်းဘေးပလက်ဖောင်းပေါ်
တစ်ယောက်ထဲလျှောက်လာရင်းအနောက်က
ဆိုင်ကယ်ဟွန်းတီးသံကြောင့်လန့်သွားရသည်။
ဘေးနားကနေဆိုင်ကယ်နဲ့ကပ်လိုက်လာတဲ့
သူကိုပြန်မကြည့်မိအောင်ထိန်းရင်းစိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့လမ်းပဲဆက်လျှောက်နေမိတယ်။
"ဟိတ်"
လှည့်မကြည့်ပဲမပြေးရုံတစ်မယ်ခပ်မြန်မြန်
လျှောက်တော့ဘေးနားကနေကပ်လိုက်
လာသည်။
"လမ်းလျှောက်ပြီးဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ"
"ငါ့ဘာသာဘယ်သွားသွားမင်းနဲ့ဘာဆိုင်လဲ"
"ဘယ်ကကောင်လေးလဲ တစ်ယောက်ထဲ
လမ်းမပေါ်မှာလျှောက်သွားနေတာ။အရူးလေးလို့ထင်ပြီးလာဖမ်းသွားမှာမကြောက်ဘူးလား"
ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်ပြီးဘေးကိုပေစောင်း
စောင်းကြည့်လိုက်တော့သူလဲဆိုင်ကယ်လိုက်
ရပ်လာသည်။ကိုယ်ကိုတိုင်ကဘာဖြစ်နေမှန်း
မသိတဲ့စိတ်ကြောင့်ရူးမလိုဖြစ်နေတာကို
သူကတော့လိုက်ပြီးတော့တောင်စနေနိုင်သည်။
မုန်းတယ်။
အကြည့်လွှဲပြီးလမ်းပြန်ဆက်လျှောက်နေလိုက်
တော့ဘေးကနေပြန်ကပ်လိုက်လာပြီးဆိုင်ကယ်
ကိုရပ်လိုက်သည်။အရှေ့မှာပိတ်ရပ်လိုက်ပြီး
ငုံ့ကြည့်လာသူကိုမျက်လုံးချင်းဆုံဖို့ရာမဝံ့ရဲ။
"ဘာဖြစ်သွားတာလဲ"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"ဒီမျက်နှာလေးကတစ်ခုခုတော့ဖြစ်နေပါတယ်"
ငုံ့ကြည့်ပြီးပိတ်ရပ်နေတဲ့သူကိုရင်ဆိုင်ဖို့
မဝံ့ရဲစွာရှောင်ထွက်လာတော့ဘေးကနေ
ကပ်လိုက်လာပြန်သည်။
"သူများတွေကြည့်နေပြီလေ။မရှက်ဘူးလား"
"မရှက်ဘူး။မင်းရှက်ရင်ငါ့နောက်လိုက်မလာနဲ့"
ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲဘာဖြစ်နေမှန်းမသိပင်မဲ့
စိတ်ကိုမထိန်းချုပ်နိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။
စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ခပ်မြန်မြန်လျှောက်နေပြီးမှ
ရင်ထဲမှာဘယ်လိုမှမထိန်းချုပ်ထားနိုင်တော့ပဲ
ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်တော့ဘေးနားမှာ
ကပ်လိုက်လာသူကလဲလိုက်ရပ်သည်။ဒီတစ်ခါ
တော့သူ့ကိုမော့ကြည့်ပြီးမျက်လုံးချင်းဆုံလိုက်
တယ်။
"ခုနကကောင်မလေးနဲ့မင်းနဲ့ကဘယ်လိုပတ်
သက်တာလဲ။မန်းလေးပြန်လာတာတောင်ခေါ်
လာတယ်ဆိုတော့မင်းတော်တော်ဖြစ်နေလား။
အခုမင်းအဲ့ဒီကောင်မလေးကိုချစ်သွားပြီလား"
မေးလိုက်တာကိုအံ့သြသွားသလိုမျက်နှာက
ဘာကိုစိတ်ဆိုးနေမှန်းလုံးဝမသိသည့်ပုံ။
"ငါခေါ်လာတာမဟုတ်ပါဘူး။သူ့အလုပ်နဲ့သူ
အစထဲကဒီကိုရောက်နေတာ။ချစ်လားဆိုတော့
ဒီအတိုင်းတွဲလိုက်မိတဲ့တစ်ယောက်ပါပဲ"
"ဒီအတိုင်း တွဲလိုက်မိတယ်ဟုတ်လား။မင်း
ကောင်မလေးတွေကိုမချစ်ပဲနဲ့အဲ့လိုပဲတွဲနေ
တာလား။မင်းဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။ဒီအတိုင်း
တွဲလိုက်မိတဲ့တစ်ယောက်ဆိုတော့ ရှေ့မှာ
ရောမင်းဘယ်နှစ်ယောက်တောင်တွဲခဲ့တာလဲ။
ငါ့ကိုအမှန်အတိုင်းဖြေ"
မယုံကြည်နိုင်စွာ ဒီအခြေအနေကိုလက်မခံနိုင်
စွာအော်ဟစ်ရင်းရင်ထဲမှာပူလောင်နေရပေမဲ့
သူကတော့တည်ငြိမ်လွန်းနေသည်။
"အမှန်အတိုင်းဖြေရမယ်ဆိုရင် မမှတ်မိတော့ဘူး"
"ဘာ မမှတ်မိတော့ဘူးဟုတ်လား။မင်းကောင်မ
လေးတွေဘယ်နှစ်ယောက်တောင်တွဲခဲ့လို့
ကိုယ်တွဲခဲ့တဲ့သူကိုတောင်မမှတ်မိရတာလဲ။
မင်းတော်တော်မျက်နှာများနေတာပဲ။ဘာလို့
အဲ့လောက်တောင်ကောင်မလေးတွေ
တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်တွဲနေရတာလဲ။
ငါကရည်းစားများတဲ့သူတွေဆိုရင်အရမ်း
မုန်းတယ်"
"မုန်းပါဗျာ။မင်းစိတ်ချမ်းသာမယ်ဆိုရင်လဲမုန်းပါ"
"မင်းငါ့ကိုဘယ်နနှစ်ပဲထားသွားသွားမင်းထားခဲ့တဲ့နေရာမှာပဲငါစောင့်နေနိုင်တယ်။ဘာလို့
ငါ့ကွယ်ရာမှာကောင်မလေးတွေတစ်ယောက်ပြီး
တစ်ယောက်ထားခဲ့ရတာလဲ။ငါမင်းကိုအရမ်း
စိတ်ဆိုးတယ်။အခုလဲငါရှေ့မှာကောင်မလေး
တစ်ယောက်နဲ့တွဲနေတယ်"
ထိန်းချုပ်ထားတာတွေပေါက်ကွဲပြီးလမ်းမ
ဘေးမှာဆိုတာဂရုမစိုက်မိတော့ပဲအော်ဟစ်
နေတာကိုသူကတော့နားမလည်နိုင်သလို
စိုက်ကြည့်လို့သာနေသည်။စိတ်မလုံစွာ
အကြည့်ပြန်လွှဲရသည့်သူကကိုယ်ကိုတိုင်ပင်
ဖြစ်သည်။
"စိတ်ဆိုးပြေအောင်ဘယ်လိုချော့ရမှာလဲ"
"ဘယ်လိုချော့ချော့လုံးဝမပြေနိုင်ဘူး"
"အခုတစ်ယောက်ကိုမင်းမကြိုက်ရင်
ငါဖြတ်လိုက်မယ်"
"ဒီတစ်ယောက်ကိုဖြတ်ပြီးရင်နောက်တစ်
ယောက်ထပ်ထားမှာပဲမလား"
"ငါကောင်မလေးတွေနဲ့တွဲတာဘာလို့အဲ့
လောက်စိတ်ဆိုးနေတာလဲ"
အခုထိနားမလည်နိုင်ဖြစ်နေသေးတဲ့သူရဲ့
အကြည့်တွေကိုရင်မဆိုင်ရဲစွာရှောင်ထွက်ဖို့
ပြင်တော့လက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်ကို
ခပ်ဖွဖွဆွဲလာသည်။
"တော်ပြီဆက်မလျှောက်နဲ့တော့။ဟိုမှာကောင်း
ကင်ကမဲလာပြီ။မိုးရွာလာရင်သွားဖို့အချိန်မရှိ
တော့ဘူး။လိမ်မာတယ်လေနော်"
"မလိမ်မာဘူး။ဆိုးတယ်"
"တစ်ကယ်မလိမ်မာဘူးလား"
"မလိမ်မာဘူးအရမ်းဆိုးတယ်။ဆိုးတယ်
ဘာလုပ်တာလဲမင်းငါ့ကိုလွှတ်နော်"
သူ့ကျောပြင်ကိုထုရိုက်ပြီးယက်ကန်ယက်ကန်နဲ့
ရုန်းနေသော်လည်းအနွေးထည်ခေါင်းစွပ်ကို
ခေါင်းမှာမျက်လုံးတွေထိရောက်အောင်စွပ်ပေး
ပြီးရုတ်တရက်ပုခုံးပေါ်ချီမလိုက်တဲ့သူနောက်
ကိုရုန်းရင်းပါသွားရသည်။ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကလေး
လိုမျိုးချပေးလိုက်သည်အထိကားလမ်းကိုပဲ
ကြည့်ပြီးမျက်နှာကိုဆူပုတ်ထားမိသည်။
"မိုးစိုသွားရင်နေမကောင်းဖြစ်မယ်။စိတ်ကောက်
နေသေးရင်နောက်မှချော့မယ် အခုခဏလေး
ပြန်ဖြောင့်ထားပေး"
ခေါင်းကိုခပ်ဖွဖွပုတ်၍မျက်နှာနားတိုးကပ်ကာ
ပြောနေသည်မို့အသက်တောင်ရဲရဲမရှုရဲတော့ပဲ
ရင်တွေကအဆက်မပြတ်ခုန်နေသည်။မျက်လုံး
ချင်းမဆုံရဲ၍ခေါင်းငုံ့နေမိသည်ကို သူကတော့
စိတ်ဆိုးနေသည်ပဲထင်မှာပေါ့။ဆိုင်ကယ်
မောင်းထွက်လာတော့သူအရှိန်ပြင်းပြင်းမောင်း
နေသည်ကိုအခွင့်ကောင်းယူ၍ခါးကိုလက်နှစ်
ဖက်နဲ့ခပ်တင်းတင်းတွယ်ဖက်ထားရုံမက
သူ့ကျောပြင်ကိုခေါင်းမှီပြီးပါးတစ်ဖက်ပါကပ်
ထားလိုက်သည်။ဘာတွေကိုတွေးပြီးကြောက်
နေမိတော့မှာတဲ့လဲ။
မြို့ထဲကထွက်ခဲ့ပြီးမိုင်အတော်ကြာမောင်းလာ
ရင်းတိုက်တာတွေမရှိတော့တဲ့စိမ်းလန်းနေတဲ့
လမ်းမထက်မှာစိတ်တွေကလဲလွတ်လပ်ပေါ့ပါး
နေသည်။ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲ။ဒါပြင်ဦးလွင်
သွားတဲ့လမ်းလဲမဟုတ်ဘူး။စိတ်ကူးယဉ်အတွေးထဲမှာသူသာခေါ်သွားရင်အိမ်မပြန်တော့ဖို့အထိ
စဉ်းစားပြီးပေမဲ့နောက်ဆုံးတော့ရောက်လာတာ
ကလူသူအရောက်ပေါက်နည်းသည့်ချောင်ကျ
သည့်မိဘမဲ့ဂေဟာတစ်ခု။
"မိဘမဲ့ဂေဟာကိုဘာလာလုပ်တာလဲ။
ဘယ်ကောင်မလေးဆီလာတာလဲ။မင်းအလန်း
လေးတွေပဲတွဲနေရလို့ရိုးနေပြီလား ဒီတစ်ခါ
ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးလေးလား။ဘယ်မှာလဲ
အဲ့ဒီတောသူမ"
ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းဆင်းချင်းစကားလုံးတွေ
မရပ်မနားပြော၍ပြဿနာရှာသည်ကိုအံ့သြ
တကြီးကြည့်လာသည်။
"ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ။မိဘမဲ့ဂေဟာ
လာပါတယ်ဆိုမှ အလှူလုပ်မလို့ပေါ့"
ဟင်။အခုမှပြောလိုက်မိတာအသံအရမ်းကျယ်မိသွားလားပတ်ဝန်းကျင်က်ုလိုက်ကြည့်မိသည်။
"မင်းငါနဲ့အတူတူလာချင်တယ်လို့ပြောတာ
ဒီကိုလား"
"အင်း။ကလေးတွေကချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။
မင်းလိုပဲလေ"
နှစ်ကိုယ်ထဲကြားအောင်ပြောလိုက်သည့်စကား
အဆုံးလက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်ကိုသူဆွဲခေါ်
ရာနောက်နှုတ်ခမ်းတွေကအပြုံးတွေရပ်တန့်
မရတော့ပဲကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်သွား
မိသည်။ကလေးတွေဆိုလျှင်ပြိုင်ပြီးဆော့ချင်
သည့်စိတ်ကလွဲချစ်တတ်သည့်စိတ်တစ်စက်
လေးမှမရှိပါသော်လည်း။
"အဲ့တာကဘယ်သူလေးလဲ။ငါတို့နဲ့မလိုက်
လာဘဲမင်းစော်ကိုသွားခေါ်နေတယ်ထင်တာ"
"ငါ့ဘော်ဒါတွေ ဝိုင်းကူပေးဖို့ခေါ်ထားတာ။
ဟိတ်ကောင်တွေ ဒါငါ့သူငယ်ချင်း"
"ဘော်ဒါနဲ့သူငယ်ချင်းဘာကွာလဲစဉ်းစားမရဘူး"
"အေး ဒီကိစ္စနက်နဲတယ်"
"သေချင်လို့လားမင်းတို့ကောင်တွေ။ကိုယ့်
အလုပ်ကိုယ်လုပ်ကြ"
ကြိုရောက်နေပြီးကားပေါ်ကပစ္စည်းတွေချနေ
ရင်းစနောက်နေသည့်သူ့ဘော်ဒါဆိုသူတွေကို
စကားမပြောချင်၍သူ့အနောက်မှာပုန်းနေမိ
တော့နှစ်ကိုယ်ကြားမှာဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်
တွေကတင်းကျပ်လာသည်။ဂေဟာရှေ့မှာအုပ်စု
လိုက်ဆိုင်ကယ်တွေလဲအများကြီးရပ်ထားပြီး
ဝင်လာတာနဲ့သူ့အနောက်မှာပါလာတာကို
အထူးဆန်းလိုကြည့်နေကြတာ။သူ့ကောင်မလေးကိုမခေါ်လာပဲလူတွေအများကြီးရှေ့မှာကြောက်
နေတာကိုသိ၍လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားပေးသည်
ဆိုသည့်အသိနဲ့တင်။
"ဂရုမစိုက်နဲ့ သိပ်ပြီးစိတ်မှန်ကြတဲ့ကောင်တွေ
မဟုတ်ဘူး။ဒီမှာခဏထိုင်နေနော်"
ဂေဟာကသူတွေနဲ့နှုတ်ဆက်အပြီးကျောင်းထဲမှာ
ထိုင်ခုံတလုံးနဲ့ထိုင်ခိုင်းထားပြီးသူကတော့အပြင်
မှာသူ့ဘော်ဒါတွေနဲ့ပစ္စည်းတွေသွားဝိုင်းကူချ
ပေးနေသည်။ထိုင်နေရင်းမှပျင်းပျင်းနဲ့သူ့ကိုပဲအထဲကနေပြတင်းပေါက်နားမှာခေါင်းတင်ပြီး
ငေးကြည့်နေတုန်းစိတ်ထဲကတစ်မျိုးဖြစ်လာ၍
နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့အနားမှာဝိုင်းပြီး
ရပ်ကြည့်နေကြတဲ့ကလေးတစ်အုပ်။ရုတ်တရက်
လန့်သွားရပြီးကလေးတစ်အုပ်ကိုအနားမကပ်
လာစေဖို့မျက်လုံးပြူးပြပြီးဖြဲခြောက်လိုက်တော့
မကြောက်ပဲတစ်ခစ်ခစ်ပင်ရယ်နေကြသည်။
အမယ်။ဘယ်လိုဟာလေးတွေပါလိမ့်။
ပစ္စည်းတွေချပြီးကလေးအယောက်တစ်ရာကျော်
ကိုတစ်ယောက်ချင်းဆီလိုက်ဝေ။မုန့်တွေဖောက်
ကျွေးနဲ့ကလေးတွေနဲ့ပဲထိုင်ပြီးစကားပြောနေပြီး
ကလေးတစ်အုပ်အနားမှာပဲနေနေတဲ့သူရဲ့
မြင်ကွင်းကရင်ဘတ်ထဲမှာရောဂါဝေဒနာခံစား
ရသည့်အချိန်တွေထက်အဆပေါင်းများစွာခံရ
ခက်နေသလိုပင်။တစ်ချိန်မှာသူကောင်မလေး
တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ကလေးတွေရလာရင်။
မဖြစ်စေရဘူး။အတွေးတွေထက်အရင်ခြေလှမ်း
တွေကသူ့အနားကိုကလေးတစ်အုပ်ကြား
တိုးဝင်ပြီးမျက်နှာငယ်လေးနှင့်ကြည့်၍သူ့
လက်မောင်းကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲကိုင်ဖက်ပြီး
မျက်နှာအပ်ထားလိုက်မိသည်။ဒီလက်မောင်းကို
ဟိုတစ်ယောက်ဆွဲကိုင်နေတာမြင်ပြီးထဲကရင်ထဲမှာမသက်မသာဖြစ်နေတာ။အခုမလွှတ်တမ်း
ဖက်တွယ်ထားလိုက်တယ်။
"ခေါင်းမူးတယ်"
"ခေါင်းမူးတယ်။ပင်ပန်းသွားလို့လား အဲ့တာဆို
ငြိမ်ငြိမ်လေးဘာမှမလုပ်ပဲထိုင်နေတော့"
တစ်ကယ်လူများလို့ခေါင်းမူးနေတာမှန်ပေမဲ့
ဂရုစိုက်တာခံချင်၍နည်းနည်းလေးတော့ပိုမိ
သွားတယ်။အနားမှာနေမလားလို့ပါ အအေး
တစ်ဘူးကိုပိုက်တပ်ပေးပြီးကလေးတွေနားသွား
ဝိုင်းကူပေးနေပြန်သည်။စိတ်တိုတိုနဲ့ပိုက်ကိုဖိပြီးအအေးကိုစုပ်သောက်နေတုန်းအနားကိုလှုပ်စိ
လှုပ်စိလျှောက်လာတဲ့ကလေးမတစ်ယောက်။
"တိုတို မုန့်ချားမလား"
"မချားဘူး။အဲ မဟုတ်ပါဘူး မစားဘူးသွား"
"ချားပါဆို တိုတိုကယဲ"
"မထိနဲ့ငါ့ကို။ဝေးဝေးသွား ရှူးရှူးဟိုနားမှာ
သွားနေ"
မပြည့်စုံတဲ့ကျောင်းလေးဖြစ်လို့အကျီ ၤတွေက
အစဟောင်းနွမ်းပြီးညစ်ပေနေတဲ့လက်နဲ့
လာကိုင်မှာကိုထိတ်လန့်စွာခုံနောက်ကိုဆုတ်
ရင်းမောင်းထုတ်လိုက်မိတော့။
"အီးဟီး"
"ငါနင့်ကိုဘာလုပ်ရသေးလို့အသံပြဲနဲ့
အော်ငိုနေတာလဲ"
ကလေးငိုသံကြားနှင့်အနားကိုချက်ချင်းရောက်
လာတဲ့သူက အပိုကဲနေတဲ့ကလေးမကို
ကောက်ချီလိုက်တယ်။မင်းကဒါကျတော့
ဂရုစိုက်တယ်လား။
"ကလေးကိုဘာလို့အော်လိုက်တာလဲ"
"ငါမစားချင်တာကိုအတင်းလာကျွေးနေတာကို"
"ကလေးစိတ်ချမ်းသာအောင်နည်းနည်းစားလိုက်
ပေါ့။ကလေးကချစ်လို့မင်းဆီကိုလာတာ
မဟုတ်လား။တိတ်တိတ် ကိုကိုကသမီးကို
ချစ်လို့စတာ"
"မင်းကဒီကလေးမအတွက်နဲ့ငါ့ကိုအော်တယ်
ပေါ့လေ။ဘာကလေးလဲ ဒီအရွယ်ကကလေး
လား။ငါလဲကလေးပဲရှိသေးတာ ဘာနားလည်
မှာလဲ"
လက်ပေါ်မှာချီထားပြီးကလေးချော့နေတဲ့
မြင်ကွင်းကိုသည်းမခံနိုင်စွာအော်ဟစ်မိရင်း
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဒီအတိုင်းသာ
စိုက်ကြည့်နေမိခဲ့ကြသည်။ရှက်လိုက်တာ။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဒီအရွယ်နဲ့ဘာတွေပြောနေမှန်း
တောင်မသိနိုင်တော့အောင်မင်းရူးနေပြီလား
ထက်မြတ်ထည်ဝါ။
"အလှူရှင်နာမည်လေးပြောပေးပါ"
"ထက်မြတ်ထည်ဝါ"
"မင်းလှူတာကိုဘာလို့ငါ့နမယ်ထည့်မှာလဲ။
ဟိန်းတေဇပိုင်လို့ပဲရေးပါအစ်မ"
"ထက်မြတ်ထည်ဝါနမယ်ပဲရေးပါ"
"ဟိန်းတေဇပိုင်"
"ထက်မြတ်ထည်ဝါ"
"ခဏလေးနေကြပါဦး။နှစ်ယောက်လုံးနမယ်ရေးလိုက်မယ်ဆိုရင်ရောဟင်"
နှစ်ယောက်လုံးတိတ်ဆိတ်သွားကြပြီး
မကြာလိုက် white boardပေါ်မှာ
ဟိန်းတေဇပိုင်နှင့်ထက်မြတ်ထည်ဝါ ဆိုသည့်
နမယ်တွေကထင်ထင်ရှားရှားရယ်။ရှက်ချိန်
တောင်မရလိုက်ပါဘူး။စီတန်းနေတဲ့ခုံတန်းမှာ
အစီအရီငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေကြတဲ့ကလေးတွေ
ကိုဟင်းလိုက်ထည့်ပေးနေတဲ့သူကိုသာတွေတွေ
ကြီးငေးကြည့်နေဖြစ်သည်။
အားလုံးပြီးတော့မျက်နှာငယ်လေးတွေနှင့်
လက်အုပ်ချီပြီးထမင်းစားခါနီးဆုတောင်းပေးနေတဲ့ကလေးတွေအသံကြားတော့ရင်ထဲမှာလုံးဝ
နေလို့မကောင်းတော့ပေ။ဒီကလေးတွေက
ထမင်းစားခါနီးဒီလိုမျိုးဆုတောင်းပေးပြီးမှစားရ
တာလား။ကိုယ်တွေကတော့အိမ်မှာအဆင်သင့်
ထမင်းစားဖို့ပြင်ပေးထားတာကိုတောင်မစား
ချင်ဘူးဆိုပြီးဂျီကျနေတာ။
ဒီအတိုင်းရပ်နေပြီးကလေးတွေကိုသာကြည့်
နေတော့အနားကိုရောက်လာပေးတဲ့သူက
နားလည်သလိုသာ။
"သနားလို့"
"ငါသိတာပေါ့။စိတ်မကောင်းဖြစ်နေပြန်ပြီ
ဒီကလေးက"
"ဒီကိုကိုကချစ်ဖို့ကောင်းတယ်မလား"
"အရမ်းချိဖို့ကောင်းတယ် မီးဆိုအတဲယား
လို့ကိုက်ပစ်ချင်နေတာ။ကိုကိုတာ့တာ့"
လူတောင်နည်းနည်းမြောက်ချင်သွားတယ်။
ဆိုးပေနေတဲ့ငါ့ကိုချစ်စရာကောင်းတယ်လို့
မြင်တာမင်းတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်တော့ဘူး။
နောက်တစ်ခါလာခဲ့ပါအုံးလို့မပြောဘဲတာ့တာ့ပြ
နေသည့်ကလေးတွေကိုအချိန်ကြာနှုတ်ဆက်
ပြီးမှမိဘမဲ့ကျောင်းကထွက်လာခဲ့ကြသည်။
အစကတော့ငါ့ကိုတွေ့ချင်တယ်ဆိုပြီးနှစ်
ယောက်ထဲအေးအေးဆေးဆေးမနေရပဲဘာလို့
ဒီကိုလာတာလဲဆိုပြီးစိတ်ထဲမှာမကောင်းဖြစ်
နေတာ။အခုတော့ရင်ထဲမှာတော့တစ်ခုခု
ကျန်ခဲ့သလိုပင်။ကလေးတွေသနားဖို့ကောင်း
တယ်။
လမ်းမဘေးမှာစီတန်းပြီးရပ်နေတဲ့ဆိုင်ကယ်
တွေကြားထဲကနေခွဲထွက်လာခဲ့ပြီးအိမ်အပြန်
လမ်းကညနေခင်းကလေအေးတွေနဲ့အေးစက်
လွန်းနေသည်။ပြင်ဦးလွင်ကိုဆက်တက်ကြမဲ့
bikerအဖွဲ့ထဲသူ့ဘော်ဒါတွေကမပြန်ရဘူး
တားနေ၍ညနေမှောင်ရီပြိုးခါနီးမှခွဲထွက်လာ
ခဲ့ရသည်။တစ်ရက်တာခင်မင်ခဲ့မှုမှာစိတ်ရင်း
တွေကိုမြင်ခဲ့ရသည်။လူတွေကကြမ်းပေမဲ့စိတ်
တွေကတော့ကောင်းကြပါသည်။ဟိန်းတေဇပိုင်
ဆိုတာ လူတောမတိုးတဲ့ကောင်ရဲ့လက်ကို
ဆုပ်ကိုင်ပြီးလူတွေကြားထဲနေတတ်လာအောင်
အမြဲသင်ပေးခဲ့သူပါ။
အိမ်ပြန်လမ်းမှာအရှိန်ပြင်းပြင်းမောင်းနေတဲ့
ဆိုင်ကယ်ဂီယာသံကလွဲအရာရာဟာ
တိတ်ဆိတ်နေသည်။မပြန်ချင်ပေမဲ့လည်း
တစ်ဖြည်းဖြည်းအလင်းရောင်ပျောက်လာသည့်
ညအမှောင်ထုကအိမ်အပြန်ချိန်ကိုပြနေသည်
ဆိုတာသူဖြတ်မောင်းသွားသည့်လမ်းမတွေ
ကသက်သေခံနေသည်။အလာတုန်းကလို
အရှေ့ကိုမငေးကြည့်ဖြစ် တစ်ရိပ်ရိပ်ကျန်ခဲ့
တဲ့လမ်းမတွေကိုသာသူ့ကျောပြင်ကိုခေါင်းမှီ
၍နောက်ပြန်လှည့်ချင်မိသည်။ဒီအချိန်လေးကို
ပဲရပ်တန့်ထားချင်မိတဲ့အထိသူ့ကျောပြင်
ကိုပဲဖက်တွယ်၍မိုင်တွေကြားထဲ မျက်လုံးတွေ
ကိုမှေးစက်ထားလိုက်တော့သည်။ဘာမှမတွေး
ချင်တော့။မင်းသဘောပဲလေ မင်းပြန်ပို့တော့လဲ
ငါပြန်ရမှာပေါ့။ဘာပြောရဲမှာလဲ။
"အိမ်ထဲဝင်ရဲရဲ့လား"
ပိတ်ထားတဲ့ခြံတံခါးနဲ့ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်က
အေးစက်နေသည့်အမှောင်ထုကညနက်အချိန်
ကိုပြနေသည်။
"မင်းကငါ့ကိုအထင်သေးတာလား။ထက်မြတ်
ထည်ဝါပါ။မပိုင်ရင်အိမ်ကတောင်ခိုးမထွက်
လားဘူး။ဒီလောက်ကအေးဆေး"
"ယုံပါတယ်"
ခပ်ဖွဖွရယ်လျက်ပြောနေသည့်ပြောနေသည့်
သူရဲ့မျက်လုံးအကြည့်တွေကတော့ပကတိ
တည်ငြိမ်လျက်သာ။
"ဇွဲခန့်နဲ့အဆင်ပြေတယ်မလား"
"ပြေတယ်"
"အဆင်ပြေကြရင်ပြီးတာပါပဲ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဖုန်းခဏပေး"
အမေးကိုမဖြေဘဲသူ့ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲ
ကနေဖုန်းကိုထုတ်ပြီးတောင်းလာတော့ ကမ်း
ပေးလိုက်တဲ့ဖုန်းကိုယူပြီးနံပါတ်တွေရိုက်ထည့်
နေသည်။
"နေကောင်းအောင်နေနော်။ကိစ္စတစ်ခုခုရှိရင်
အချိန်မရွေးဖုန်းဆက်မန်းလေးတက်လာခဲ့မယ်"
အမှောင်ထုထဲစိုက်ကြည့်ရင်းပြောလာသူကို
ပြန်ဖြေဖို့ရာစကားလုံးတွေခေတ္တပျောက်ရှ
သွားရသည်။မျက်စိရှေ့ကသူနဲ့ချက်ချင်းပင်
ဝေးကွာသွားသလိုခံစားချက်ကရင်ဘတ်ထဲ
အသက်ရှုကြပ်စွာပိတ်လှောင်လာသလိုပင်
"မင်း မင်းအခုငါ့ကိုလာနှုတ်ဆက်တာလား"
"အင်း။မနက်ဖြန်ရန်ကုန်ပြန်ရတော့မယ်။
အလုပ်ရှိတော့ကြာကြာနေလို့မရဘူး"
"ဘာလို့ဒီလောက်မြန်မြန်ပြန်ရမှာလဲ။မင်း
အဘိုးဘွားတွေကချမ်းသာတယ်ဆို။အလုပ်
ကရက်နည်းနည်းလေးတောင်ထပ်နေလို့
မရဘူးလား"
"အဘိုးဘွားတွေချမ်းသာတာငါချမ်းသာတာ
မဟုတ်ဘူးလေ အောက်ခြေလွတ်လို့ဘယ်ရ
မလဲ။မွေးကထဲကဘဝသမားတွေဆိုတော့
ကြိုးစားရုန်းကန်ရတယ်သူဌေးသားလေးရဲ့"
ခေါင်းကိုလက်လှမ်းလာပြီးဆံပင်တွေကို
ပွတ်သပ်ဖို့လုပ်လာသူကိုရှောင်တိမ်းမိသည်။
ဘဝသမားမို့လို့သာပဲကောင်မလေးတွေက
တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ထည်လဲတွဲနိုင်တယ်
ဘဝသမားကြီးကိုသနားလွန်းလို့သောက်ရမ်း
မျက်ရည်တွေတောင်ကျတယ်။
"ဇွဲနဲ့ငါအဆင်ပြေတာထက်ကိုပိုတယ်။ဇွဲက
လည်းငါ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်။ငါကလဲဇွဲကိုအရမ်း
အရမ်းချစ်တယ်။အဲ့တာကြောင့်မင်းစိတ်ပူစရာ
မလိုဘူး"
"ငါမင်းကိုခဏလောက်ဖက်ထားလို့ရမလား"
ခေါင်းမညိတ်ခင်ပင်ခပ်ဖွဖွသိုင်းဖက်လာသူရဲ့
ရင်ခွင်ထဲမျက်လုံးစုံမှိတ်၍သာငြိမ်သက်နေ
မိရင်းစကားသံတွေပျောက်ရှသွားရသည်။
ရုန်းကန်ဖို့ရာအားအင်တွေလည်းဘယ်ဆီ
ဘယ်နားမှာ သူ့ရဲ့ရင်ခွင်ကအရင်လိုအရာရာ
နွေးထွေးဖွယ်အတိပါ။အချိန်တွေဘယ်လောက်
ကြာသွားသည်မသိတော့ သူဖယ်ခွာပေးတဲ့
အခါကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ကိုယ်ငွေ့ကိုဖမ်းဆုပ်နေမိ
သည်။
"လိမ်လိမ်မာမာနေနော်။တစ်ခုခုဆိုရင်မင်းမှာငါ
ရှိတာကိုမမေ့နဲ့"
"ခိုအိရှီး။အနသာက ခိုအိရှီး"
"ဘာပြောတာလဲ။အဲ့တာဘာအဓိပါ္ပယ်လဲ"
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး"
ခြံတံတိုင်းကထွန်းလင်းနေတဲ့ညမီးအလင်း
ရောင်အောက်အမှောင်ထုထဲတစ်ယောက်ကို
တစ်ယောက်စိုက်ကြည့်လျက်သာမပြောချင်
သည်ကိုအလိုက်သတိဆက်မမေးပါ။
"အချိန်မရွေးဖုန်းဆက်လို့ရလား။
မင်းကောင်မလေးတွေနဲ့ချိန်းတွေ့နေတဲ့အချိန်
ဆိုရင်ရောသူတို့ကိုပစ်ပြီးငါ့ဆီလာမှာလား"
"ယှဉ်လို့မရဘူးလေ"
"ဘယ်သူကယှဉ်လို့မရတာလဲ။ငါကသူတို့တွေ
နဲ့ယှဉ်လို့မရတာလား။ငါ့ထက်ပိုပြီး"
"ထက်မြတ် မင်းကဘယ်သူနဲ့မှယှဉ်လို့
မရဘူး။မင်းလောက်ငါ့အတွက်ဘယ်သူမှ
အရေးမကြီးဘူး"
ရင်ဘတ်ထဲမှာအမျိုးအမည်မသိတဲ့ဝေဒနာက
နာကျင်စွာတိုးဝင်လာသည်။ထိန်းမရတော့တဲ့
မျက်ရည်ကြည်တွေကျဆင်းလျက်သာနှုတ်ခမ်း
တွေကတော့သူ့ကိုမော့ကြည့်ရင်းအရူးတစ်
ယောက်လိုကျေကျေနပ်နပ်ပြုံးနေမိသည်။
ငါတို့ချင်းနားလည်နေတဲ့အရာကိုစကားလုံး
တွေနဲ့ဖော်ပြဖို့မလိုတော့ပါဘူး။
"ငါမင်းကိုဘယ်တော့မှဖုန်းဆက်မှာမဟုတ်ဘူး။
မင်းဘဝနဲ့မင်းနေ ငါလဲငါ့ဘဝနဲ့ငါနေတော့
မယ်။မင်းမရှိလဲငါ့အတွက်အရာအားလုံးအဆင်
ပြေတယ်။မင်းပြန်တော့။မန ္တလေးမြို့ကိုဘယ်
တော့မှပြန်မလာနဲ့"
"ထက်မြတ်"
ကျောခိုင်းပြီးခြံထဲကိုဝင်ဖို့ခြေလှမ်းတွေက
နှစ်ကိုယ်ထဲကြားရုံတိုးဖွဖွနမယ်ခေါ်သံအဆုံး
မျက်ရည်တွေအဆက်မပြတ်ကျဆင်းလာလျက်
သာရပ်တန့်သွားရသည်။ငါ့နမယ်ကိုပဲခေါ်ပြီး
မင်းမှာပြောစရာစကားမရှိပါဘူး။
"မင်းအရင်မသွားနဲ့။ငါအိမ်ထဲအရင်ဝင်မယ်"
သံဗန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီးခြံထဲကိုတစ်လှမ်း
ချင်းဆီလျှောက်လာနေတဲ့ခြေလှမ်းတွေကို
အားထည့်၍သာမရပ်တန့်မိ။စိတ်ကိုအလိုလိုက်
၍နောက်ပြန်မလှည့်အောင်မပြေးရုံတစ်မယ်
ခြံထဲကလျှောက်လမ်းတစ်လျှောက်လျှောက်
လာရင်းပါးပြင်ပေါ်ကမျက်ရည်တွေကိုတော့
မသုတ်ဖယ်မိ။မင်းငါ့ကိုဘယ်တော့မှထားသွားလို့
မရဘူး။ငါပဲမင်းကိုအရင်ကျောခိုင်းမယ်။
မင်းကိုဒုက္ခတွေပဲပေးခဲ့တဲ့ ငါမရှိတဲ့အရပ်ဒေသမှာမင်းနေနိုင်သွားပြီဆိုရင်လဲငါလက်လွှတ်ပေး
လိုက်ပါ့မယ်။မင်းပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲငါတို့က
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အတူမရှိလဲသွေး
အေးသွားမဲ့ဆက်ဆံရေးတွေမဟုတ်ဘူးလေ။
မင်းရဲ့ဘဝထဲမှာ ခပ်ဆိုးဆိုးကောင်လေး
တစ်ယောက်ကိုသတိတော့ရနေပေးပါ။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••