"သား သင္တန္းသြားေတာ့မယ္ေနာ္ေမ"
"ဒီကိုတစ္ခ်က္လာခဲ႕အံုးသား။အေဖကသားကို
ေျပာစရာရွိလို႕တဲ႕ ဒီနားမွာလာထိုင္"
ဧည့္ခန္းထဲမွာအေဖပါရွိေနေတာ့အေမ့ကိုပဲ
ျမန္ျမန္နႈတ္ဆက္ျပီးအျပင္ထြက္ဖို႕ေျခလွမ္းေနတာ။အေမကလွမ္းေခၚေတာ့သတင္းစာဖတ္ေနတဲ႕အေဖ့ကိုမရဲတရဲလွမ္းျကည့္ျပီးဧည့္ခန္းထဲ
ေခါင္းငံု႕ဝင္လာခဲ႕ရသည္။
အေမ့ေဘးမွာက်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးဝင္ထိုင္ရင္းအေဖ့ရဲ႕
မ်က္နွာအရိပ္အေျခကိုျကည့္ရသည္။အေဖ
စကားေျပာဖို႕ကိုသတင္းစာဖတ္ျပီးသည္အထိ
ေစာင့္ရမွာပါပဲ။ခဏျကာမွအေဖကသတင္းစာ
ကိုပိတ္လိုက္ျပီးလွမ္းျကည့္ေတာ့အေဖမျမင္
ေအာင္အေမ့ကိုယ္အေနာက္ကြယ္ျပီးတိုးကပ္
ေနမိသည္။ေအးစက္ေနသည့္လက္မ်ားကို
အေမကလာေရာက္ဆုပ္ကိုင္ထားေပးေတာ့
အေမ့လက္မ်ားမွအားအင္ေတြကိုရရွိလာသည္။
"ထက္ျမတ္ထည္ဝါ အခုမင္းဘယ္သြားမလို႕လဲ"
"အေဖေမးေနတာေျဖလိုက္ေလသား"
"သင္ သင္တန္းသြားမလို႕ပါေဖ"
"မင္းကိုေျပာမနိုင္လို႕ျကည့္ေနတာျကာျပီ။
ဘာတဲ႕tourist guide လုပ္မယ္ဟုတ္လား။
ေက်ာင္းျပီးေတာ့လဲသင္တန္းေတြတက္နဲ႕
အခုထိဘာတစ္ခုျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္နိုင္
ျပီလဲ။မိဘေတြလုပ္ငန္းကိုဝင္လုပ္ပါဆိုေတာ့ဝါသနာမပါလို့မလုပ္ခ်င္ဘူး။ငါတို႕မ်ိဳးရိုးက
သားစဥ္ေျမးဆက္သူမ်ားကိုပဲခိုင္းလာတာ
ငါ့သားကသူမ်ားခိုင္းတာလုပ္ရမဲ႕ေကာင္
မဟုတ္ဘူး"
"ေဖျကီးရယ္ ကေလးကိုအဲ႕လိုမေျပာပါနဲ႕။
သားဝါသနာပါတာကိုပဲလုပ္ပါေစ"
"မင္းတိတ္တိတ္ေနေကသီ။ငါ့သားကိုငါဆံုးမေနတာ ဒီတစ္ခါဝင္မပါနဲ႕"
သတင္းစာကိုစားပြဲေပၚခပ္ျကမ္းျကမ္းပစ္တင္
လိုက္တဲ႕အေဖ့ကိုျကည့္ရင္းအေမ့လက္ကို
ပို၍ဆုပ္ကိုင္ကာေျကာက္ရႊံ႕ေနမိျပီ။အေဖ့ေဒါသ
ထြက္ရင္ဘယ္ေလာက္ေျကာက္ဖို႕ေကာင္းလဲဆိုတာအသိဆံုးပါ။
"ေနမေကာင္းဘူးဆိုလို႕မင္းအေဖကဘာမွမေျပာ
ပဲေနေနတာအေကာင္းမွတ္ေနလား။ဒီရက္ပိုင္း
အျပင္ေတြတအားထြက္ေနတာမင္းဘယ္ကို
ေျခလွမ္းလွမ္းေနတာလဲ"
"သားဘယ္မွမသြားပါဘူးေဖ။မယံုရင္ဇြဲကိုေမး
ျကည့္ပါ။အလုပ္ရွိမွအျပင္ထြက္ျပီးသင္တန္းက
ေတာ့မသြားမျဖစ္လို႕ပါ။က်န္တဲ႕အခ်ိန္အိမ္မွာပဲ
ေနတာပါ။သားဘာလုပ္မိလို႕လဲေဖ"
"ငါ့ကိုေမးခြန္းေတြျပန္မေမးနဲ႕။မင္းဘာလုပ္
မိလဲဆိုတာကိုယ့္ကိုကိုယ္ဘယ္သိမလဲ။
ေမြးထားတာကတစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္ပါ
ရက္နဲ႕ငါ့မွာလူျကားထဲထုတ္မျပရဲဘူး။သမီးရွင္
ေတြကစကားလာေျပာရင္ေတာင္ကိုယ့္သားက
ဒီလိုျဖစ္ေနေတာ့ မ်က္နွာပ်က္ျပီးဘာဆက္
ေျပာရမလဲမသိဘူး"
အေဖေဒါသထြက္ေနသည့္အေျကာင္းအရင္းကို
သိလိုက္ပါျပီ။ေခါင္းမေဖာ္တမ္းငံု႕ကာသာအေဖ
ေျပာသမ်ွကိုခံယူရပါမည္။
"ရွင္အဲ႕ဒီလိုမေျပာပါနဲ႕ ကေလးကဘာလုပ္ေနလို႕လဲ။သားကမိဘစကားကိုနားေထာင္ျပီး
ဘယ္ေလာက္ေတာင္လိမ္မာလိုက္လည္း။
ကေလးကိုအျပင္သြားခါနီးစိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ေအာင္မေျပာပါနဲ႕ေဖျကီးရယ္"
"မင္းအဲ႕လိုမ်ိဳးေရွ႕ကေနလိုက္ကာေပးေနလို႕
မင္းသားကေပ်ာ့တိေပ်ာ့ဖက္ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ။မဟုတ္တဲ႕သတင္းတစ္ခုခုထြက္လာလို႕
ကေတာ့မင္းဘာျဖစ္မလဲသိထားထက္ျမတ္
ဒီလိုမ်ိဳးေနခြင့္ရမယ္မထင္နဲ႕။ေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕သာသတင္းထြက္
လာျကည့္ အဲ႕ဒီအခါဘာစိတ္ညာစိတ္ေတြပါ
တစ္ခါထဲေပ်ာက္သြားေအာင္မိန္းမတစ္ခါထဲ
တန္းျပီးေပးစားပစ္မယ္ျကားလား။ငါဒီအေျကာင္းကိုစကားေတြအမ်ားျကီးမေျပာခ်င္ဘူး။
သြားေတာ့"
သတင္းစာျပန္ေကာက္ကိုင္ျပီးဖတ္ေနတဲ႕အေဖ့
ကိုျကည့္ျပီးအေမကလက္ကိုဆြဲကာဧည့္ခန္းထဲ
ကေခၚထုတ္ေပးခဲ႕သည္။အေမ့ေရွ႕မွာလဲကိုယ့္ကိုကိုယ္ရွက္ရြံ႕ကာေခါင္းမေဖာ္ရဲေတာ့ပါ။
"အေဖ့ကိုစိတ္ထဲကေနမပစ္မွားရဘူးေနာ္သား။
အေဖကသားကိုမခ်စ္လို႕ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဆို
တာသိတယ္မလား"
"သားသိပါတယ္။သားေျကာင့္နဲ႕အေမတို႕
သိကၡာမက်ေစရပါဘူး။တစ္သက္လံုးဘယ္သူ
နဲ႕မွမပတ္သက္ပဲတစ္ေယာက္ထဲေနဆိုရင္လည္းသားေနမွာပါ။သားကိုဒီအတိုင္းေလးသားစိတ္
ထဲကအတိုင္းေနခြင့္ေလးပဲေပးပါ။အေမတို႕
သိကၡာက်ေအာင္သားဘာမွမလုပ္ပါဘူး
အေမရယ္"
ေခါင္းငံု႕လ်က္သာအေမ့လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း
အေမ့ေရွ႕မငိုမိေအာင္ထိန္းထားရသည္။
"အေဖကေဒါသထြက္ေနတုန္းေျပာတာပါ
စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႕ေနာ္သား။အေမ့သားက
မိဘေတြစိတ္ဆင္းရဲေအာင္မလုပ္ဘူးဆိုတာ
အေမသိတယ္။သင္တန္းခ်ိန္နီးေနျပီမလား။
သြားေတာ့သား"
ျပံဳး၍နွစ္သိမ့္ေနသည့္အေမ့ကိုျပန္၍ျပံဳးျပဖို႕ရာ
အားအင္ေတြမရွိပါ။
"သားသြားေတာ့မယ္။သင္တန္းျပီး
တာနဲ႕အိမ္ျပန္လာခဲ႕မယ္ေနာ္ေမ"
"အဲကြန္းခန္းထဲမွာအေနြးထည္ကိုမခ်ြတ္နဲ႕။
ထီးယူသြားဖို႕လည္းမေမ့နဲ႕ေနာ္။သြားေတာ့
အေမ့သားေလး"
အေနြးထည္လက္ရွည္ကိုဆြဲခ်ေပး၍ကေလး
လိုမ်ိဳးမွာေနေသာအေမ့ေရွ႕ေခါင္းငံု႕၍မ်က္ရည္
မ်ားကိုအေမေရွ႕မငိုမိေအာင္ထိန္း၍အိမ္ထဲက
ထြက္လာခဲ႕လိုက္သည္။အေမ့ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္
ျပီးငိုပစ္မိခ်င္ေပမဲ႕မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ရင့္က်က္
ရေတာ့မယ္ေလ။အရာရာရင့္က်က္တဲ႕သူ
တစ္ေယာက္ျဖစ္နိုင္ေအာင္သားျကိဳးစားေနပါ
တယ္အေမရယ္။
""ထက္ေလး ဟိုမွာ""
ကားေနာက္ခန္းကေနဆင္းဆင္းျခင္း
သက္စုကအနားကပ္ျပီးမ်က္စပစ္ျပေတာ့
သတိလက္လြတ္လွည့္ျကည့္မိျပီးမွအျကည့္ခ်င္း
ဆံုသြားေတာ့ရင္ထဲမွာဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိတဲ႕
ခံစားခ်က္ျကီးနွင့္အတူအေရွ႕ကိုခပ္ျမန္ျမန္ျပန္
လွည့္လိုက္ရသည္။ဆိုင္ကယ္ေဘးမွာရပ္ေန
သည့္သူကေတာ့အေဝးကေနေငးျကည့္
လ်က္သာရပ္ေစာင့္ေနျပီးအနားကိုမလာခဲ႕ပါ။
အဲ႕ဒီမွာပဲရပ္မေစာင့္ေနပဲမင္းျပန္ပါေတာ့။
ငါလဲမင္းအနားကိုမလာနိုင္ဘူး။မင္းျပန္ပါေတာ့။
ငါတို႕နွစ္ေယာက္ကသူငယ္ခ်င္းေတြအေနနဲ႕
ဘာလို႕မ်ားျပန္ေတြ႕တဲ႕အခ်ိန္တစ္ေယာက္
ကိုတစ္ေယာက္ရယ္ေမာျပီးမနႈတ္ဆက္နိုင္ရ
တာလဲ။
အေျပးသြားျပီးေတြ႕ခ်င္ေနသည့္စိတ္ကို
မ်က္စိစံုမွိတ္ေက်ာခိုင္းကာေျခလွမ္းေတြကို
ခပ္ျမန္ျမန္လွမ္းျပီးသင္တန္းထဲေျပးဝင္လာခဲ႕
မိသည္။
"ထက္ေလး အဲ႕တာဘယ္သူလဲနင့္ကိုလာ
ေစာင့္ေနတာ။ငါ့ကိုေျပာျပပါဟာ"
"ငါနဲ႕မသိဘူး"
"နင္နဲ႕မသိပဲနဲ႕နင့္ကိုလာေစာင့္ေနမလား။
ဘယ္နွစ္ရက္ေတာင္ရွိေနျပီလဲ။စကား
သြားေျပာလိုက္ပါဟာ"
တိုက္ေပၚကိုတက္ေနသည့္ေျခလွမ္းေတြက
ဒုတိယထပ္ေလွကားထစ္မွာအားအင္မဲ႕စြာ
ရပ္တန္႕သြားရသည္။ဆက္မလွမ္းနိုင္ပဲ
ေလွကားမွာထိုင္ခ်မိေတာ့သက္စုကေဘးက
ေနလိုက္ထိုင္ျပီးအကဲခတ္ေနသည္။
"ငါ့သူငယ္ခ်င္း"
"ဘာ!!နင့္သူငယ္ခ်င္း ဟုတ္လား။ဟို
နင့္ရဲ႕တစ္ေယာက္ထဲေသာသူငယ္ခ်င္းလား။
တစ္ကယ္ျကီးလား"
အံ႕ျသတျကီးဝမ္းသာအားရေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ႕
သက္စုအသံကက်ယ္လြန္းလို႕ေလွကားေပၚ
တက္ေနျကတဲ႕သူေတြေတာင္လွည့္ျကည့္
သြားျကတယ္
"အင္း။ငါ့ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း"
"သူ႕ပံုစံကနင့္ကိုေတာ္ေတာ္အေလးနက္ထား
ပံုပဲ။နင္ကဒီေလာက္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး
ေနတာေတာင္မ်က္နွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဘူး။
အျမဲလာေစာင့္ေနတယ္။မိုက္လိုက္တာ။
ငါေတာင္ေျကြခ်င္ေနျပီ"
"မ်က္နွာဘယ္ပ်က္မလဲက်င့္သားရေနတာကို
ငါသူ႕ကိုမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ႕တာအခုမွ
မဟုတ္တာ ေက်ာင္းထဲက။အဲ႕ဒီေကာင္က
ငါဘာလုပ္လုပ္ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး
အျမဲသည္းခံတယ္"
အရင္အခ်ိန္ေတြကိုသတိရမိကာအရူးလိုပဲ
ဆိုသည့္စကားလံုးကိုစိတ္ထဲကေနေရရြတ္
မိသည္။
"အဲ႕တာဆိုဘာလို႕နင္ဘာလို႕ျမင္ရက္နဲ႕မသိခ်င္
ေယာင္ေဆာင္ခဲ႕တာလဲထက္ေလးရယ္။နင္တို႕
သူငယ္ခ်င္းဆက္ဆံေရးကဘယ္လိုျကီးလဲ။
တစ္ေယာက္ကလဲနွစ္ေတြအျကာျကီးေစာင့္ျပီး
ေတြ႕ခ်င္ေနရက္နဲ႕ထြက္ေျပးေနတယ္။ဟိုတစ္
ေယာက္ကလဲနင္ကေရွာင္ေနေတာ့စကားလာ
မေျပာရဲဘူးထင္တယ္။သူ႕ရဲ႕အျပဳအမူေတြထဲ
မွာနင့္ကိုတန္ဖိုးထားျပီးဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ
ဆိုတာေဘးနားကေနငါေတာင္ျမင္ေနရတယ္။
ငါနင္တို႕ဇာတ္လမ္းကိုသိခ်င္စိတ္ေတြထိန္းမရ
ေတာ့ဘူး။နင္တို႕ပံုစံကမသိရင္သမီးရည္းစား
ေတြစိတ္ေကာက္ေနျကတဲ႕အတိုင္းပဲ"
"နင္မသိပဲနဲ႕ေလ်ွာက္မေျပာနဲ႕။ငါတို႕က
သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ"
"ထက္ေလးနင္အဲ႕လိုမလုပ္နဲ႕ေလ။နင္စိတ္စိုးေန
တယ္ဆိုရင္လည္းထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေတြ႕ျပီး
စကားေျပာျကည့္လိုက္ပါဟာ။အခုလိုနင္ေရွာင္
ေနတယ္ဆိုထဲကနင့္စိတ္ထဲမွာတစ္ခုခုရွိေန
လို႕ပဲ။တစ္ကယ္သာသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္
နင့္စိတ္ထဲမွာဘာမွမရွိရင္ရဲရဲဝံ႕ဝံ႕ေတြ႕နိုင္ရမယ္"
ေဘးနားကေနေဖ်ာင္းဖ်ေနတဲ႕သက္စုရဲ႕
စကားသံေတြကိုဆက္ျပီးနားမေထာင္နိုင္
စြာမတ္တပ္ျပန္ထရပ္ျပီးေလွကားထစ္ေတြကို
တစ္လွမ္းခ်င္းဆီအားမပါစြာတက္လာခဲ႕
လိုက္သည္။
ငါတို႕ကမေတြ႕သင့္ေတာ့တဲ႕သူေတြမို႕လို႕ပါ။
အတန္းထဲေရာက္သည္နွင့္တိုက္ေအာက္
အျပင္ဘက္ကိုလွမ္းမျကည့္မိရေအာင္ထိုင္
ေနျကျပတင္းေပါက္နားမွာမထိုင္ျဖစ္ေတာ့ပဲ
သက္စုနွင့္ေနရာလဲျပီးထိုင္လိုက္သည္။စားပြဲ
ေပၚေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်မ်က္လံုးေတြမွိတ္ျပီး
ဘာမွမေတြးမိေအာင္ျကိဳးစားေနရသည္။
ငါေျကာက္တယ္။မင္းကိုမေတြ႕ရဲဘူး။ငါ့စိတ္ကို
ငါမထိန္းနိုင္ပဲမင္းကိုငါ့ဘဝထဲဖက္တြယ္ေနမိမွာ
ေျကာက္တယ္။အဲ႕ဒီထက္ပိုျပီးေျကာက္တာ
ငါ့မွာအခုခ်စ္ရမဲ႕ေကာင္မေလးရွိေနျပီလို႕
မင္းေျပာလာခဲ႕မွာကိုအေျကာက္ဆံုးပဲ။
ဆရာေရာက္လာျပီးစာသင္ေနတဲ႕အခ်ိန္
ဘာေတြေျပာေနလဲနားထဲတစ္ခုမွမဝင္နိုင္ပါ။
စာလိုက္မမွတ္ပဲစာရြက္ေတြကိုေဘာပင္နဲ႕
လိုက္ျခစ္ေနမိသည္။စာသင္တဲ႕ေနရာက
သံုးထပ္တိုက္ရဲ႕အေပၚဆံုးထပ္ျဖစ္ေနေတာ့
ေခါင္မိုးေပၚကေနမိုးသံေတြကအခန္းထဲပဲ႕တင္သံထပ္ေနသည္။မိုးေတြရြာေနျပီ။ျပတင္းေပါက္
ကိုလွမ္းျကည့္ေတာ့မွန္ခ်ပ္ေတြကေနမိုးေတြ
သည္းထန္လြန္းစြာရြာသြန္းေနတာကိုျမင္ေနရ
သည္။စိတ္နဲ႕ကိုယ္နဲ႕မကပ္ေတာ့။
အျပင္ကိုပဲျကည့္ေနေတာ့ေဘးနားကခံုမွာ
ထိုင္ေနတဲ႕သက္စုကစာအုပ္ကိုကြယ္ျပီးဖုန္းကို
ေထာင္ျပလာသည္။တစ္ေယာက္ထဲစိတ္နဲ႕
ကိုယ္မကပ္တာမဟုတ္ ျပတင္းေပါက္နားမွာ
ထိုင္ေနသည့္သက္စုကပါစာလိုက္မျကည့္ပဲ
အျပင္ကိုလွမ္းျကည့္ျပီးဆရာမျမင္ေအာင္ဖုန္းမွာဘာေတြစာရိုက္ေနမွန္းမသိ။
ဖုန္းထဲမွာသက္စုပို႕လိုက္တဲ႕မက္ေဆ့ဝင္လာ
ေတာ့ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ဖြင့္ျကည့္မိသည္။
အျပင္မွာရပ္ေနေသးတယ္။မိုးေတြရြာေနတာ
သနားပါတယ္။ေအာက္ဆင္းျပီးထြက္ေတြ႕
လိုက္ပါဟာ။
ဒီေန႕မွဆရာစာသင္တာကျကာလြန္းေနသည္။
မိုးသံေတြနဲ႕အျပိဳင္ပဲ႕တင္သံထပ္ေအာင္ေအာ္ျပီး
သင္ေနသည့္ဆရာကစည္းကမ္းျကီးလြန္းျပီး
စာသင္ခ်ိန္စကားေျပာေနရင္ေတာင္ေဒါသ
အလြန္ထြက္တတ္သည္။အခန္းအျပင္ထြက္
သည့္တံခါးကပိတ္ထားသည္။စာရြက္ထဲေဘာပင္
ကိုခပ္ျကမ္းျကမ္းျပန္ျခစ္ရင္းျပတင္းေပါက္ကိုပဲ
လွမ္းျကည့္ကာထိုင္ရမလိုထရမလိုစိတ္ေတြ
အဆိုးမရေတာ့။နွစ္နာရီေလာက္သည္းခံျပီး
ထိုင္ျပီးမွဆရာ့ဆီကအတန္းနားသည့္break
ဆိုသည့္အသံျကားသည္နွင့္ေက်ာပိုးအိတ္
ေတာင္မယူခဲ႕နိုင္ပံုးထဲကထီးကိုဆြဲယူအခန္း
ထဲကေနအလ်င္ျမန္ေျပးထြက္လာမိသည္။
ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းမည့္ေလွကားထိပ္ကို
ေရာက္ေတာ့ရင္ေတြအတိုင္းအဆမဲ႕ခုန္
ေနသည္။ေလွကားတထစ္ျခင္းဆီကိုမေျပးရံု
တစ္မယ္အလ်င္ျမန္ေျပးဆင္းခဲ႕သည္။
ငါလာေနျပီမို႕လို႕မင္းျပန္မသြားပါနဲ႕အံုးေနာ္။
သံုးထပ္ေျမာက္ကေနစ၍ေလွကားထစ္ေတြကို
နင္းျဖတ္၍ေအာက္ဆံုးထပ္ကိုေရာက္ေတာ့
အသက္ရူလို႕ပင္မဝေအာင္အေမာဆို႕ေနျပီ။
ရပ္ျပီးမနားနိုင္ထီးကိုဖြင့္၍ ေျခလွမ္းေတြကို
မိုးေရေတြထဲတိုက္အျပင္ဘက္ေျပးထြက္လာခဲ႕သည္။
လမ္းမထက္မွာသည္းထန္စြာရြာသြန္းေနတဲ႕
မိုးေရစက္ေတြ။ကတၱရာလမ္းမေပၚျဖတ္သန္း
သြားလာေနတဲ႕ကားေတြဆိုင္ကယ္ေတြ
ထီးကိုင္ျပီးလမ္းေလ်ွာက္သြားလာေနျကသည့္
သူေတြ။အဘက္ဘက္ကိုအရူးတစ္ေယာက္လို
လိုက္ျပီးလွည့္ပတ္ျကည့္ေသာ္လည္းမရပ္မနား
ရြာသြန္းေနတဲ႕မိုးေရစက္ေတြကလြဲလို႕ဘယ္သူမွ
မရွိေတာ့။
ပါးျပင္ေပၚက်ဆင္းလာတဲ႕မ်က္ရည္ျကည္ေတြ
ကိုမသုတ္ဖယ္ပဲထီးအျပင္ဘက္ကိုလက္လွမ္း
ကာမိုးေရစက္ေတြကိုလက္နဲ႕ခံယူမိသည္။
ငါတို႕နွစ္ေယာက္ကဘယ္ေတာ့မွမဆံုးစည္းနိုင္
ျကေတာ့မဲ႕သူေတြဆိုတာကံျကမၼာကသတ္မွတ္
ထားျပီးသားလား။
_________________
ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားေတြ႕ဆံုသည့္
gatheringလုပ္သည့္ေနရာကbarမွာ
ဆိုတာကိုယ္ေတြေက်ာင္းကသူေတြပဲရွိမလား
မသိဘူး။Apexဟိုတယ္အေပၚဆံုးေခါင္မိုးထပ္
ကိုေရာက္သည္နွင့္တိုက္ခတ္ေနသည့္ေလေအး
ေတြနဲ႕အတူမန္းေလးျမိဳ႕ရဲ႕ညဘက္တိုက္တာ
ရႈခင္းေတြကိုအေပၚစီးကေနျမင္ရေတာ့bar
ဆိုေပမဲ႕ေအးခ်မ္း၍သက္ေတာင့္သက္သာ
ေတာ့ျဖစ္သြားသည္။
လူေျကာက္တတ္သည့္စိတ္ကဒီလိုမ်ိဳးလူရႈပ္
သည့္ေနရာေတြကိုလာရတာမျကိဳက္။ဇြဲကလြဲလို႕တစ္ျခားသိတဲ႕သူလဲမရွိေတာ့ဇြဲအေနာက္
ကိုပဲကပ္လိုက္ရသည္။တစ္ျခားမသိတဲ႕သူေတြနဲ႕လဲစကားမေျပာခ်င္ပါ။ေခါင္မိုးထပ္က
Apex Sky barကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူး
သည္မို႕ဟိုဟိုဒီဒီသာလိုက္ျကည့္ေနမိသည္။
စားပြဲရွည္မွာေတာ့လူေတြမ်ားေနျပီ။တစ္ေက်ာင္းတည္းတစ္တန္းတည္းျဖစ္ေသာ္လည္းအမ်ားစု
ကိုမသိ၍တခန္းထဲကသူေတြကိုေတာ့မ်က္နွာ
သာသိပါသည္။ကိုယ့္အက်င့္ေျကာင့္အေပါင္း
အသင္းမွဝင္မဆံ႕ခဲ႕ပဲ။လူမ်ားေနသည့္ေနရာမွာ
မထိုင္ခ်င္၍ေခ်ာင္က်သည့္ေထာင့္ဆံုးကစားပြဲ
မွာဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ဇြဲကေဘးနားမွာလာထိုင္
ေပးသည္။နွစ္ေယာက္ထဲသက္သက္စီျဖစ္ေန
ေပမဲ႕ဇြဲကတစ္ျခားသူေတြကိုလွမ္းနႈတ္ဆက္၍
သာထိုင္၍အေဖာ္လုပ္ေပးခဲ႕သည္။
ညအေမွာင္ကတစ္ျဖည္းျဖည္းပို၍နက္လာသည္။
ေလေအးေတြကပို၍တိုက္ခတ္လာေတာ့ဝတ္
ထားတဲ႕hoodieလက္ရွည္ေတြျကားထဲ
လက္ေခ်ာင္းေတြလံုသည္အထိဆြဲခ်ေနမိသည္။
သူ႕အလုပ္ကေဘာ္ဒါေတြကိုေတြ႕၍ဇြဲက
ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းသြားတာခုထိျပန္မတက္
လာေသးဘူး။တစ္ေယာက္ထဲပ်င္းပ်င္းနဲ႕မ်က္စိ
ေရွ႕စားပြဲေပၚကဇြဲမွာသြားသည့္ဘီယာပုလင္း
ေတြရယ္ဘာေတြမွန္းနမယ္မသိသည့္ေရာင္စံု
အရည္ေတြကိုလိုက္ျကည့္ေနမိသည္။ေသာက္
ရင္မူးတယ္ လံုးဝမထိနဲ႕လို႕ေတာ့ဇြဲကရာဇသံ
ေပးသြားတယ္။အနံ႕လိုက္ခံျကည့္ရံုနဲ႕တင္မူး
လာ၍တစ္ခါမွမေသာက္ဖူးေတာ့မေသာက္ရဲပါ။
အေအးခြက္ကိုသာေသာက္လို႕ေကာင္း၍
ပိုက္နဲ႕စုပ္ေသာက္ေနမိသည္။
သီခ်င္းသံေတြျကားကေဟးကနဲ႕ဝါးကနဲ
အသံေတြကေခါင္မိုးထပ္မွာဆူညံသြားတယ္။
ဘယ္သူလာလို႕အဲ႕ေလာက္ေတာင္ျဖစ္ပ်က္
ေနျကတာလဲ။ဒီအတိုင္းထိုင္ေနမိျပီးမွစိတ္ထင္
လာ၍အလ်င္ျမန္လွည့္ျကည့္လိုက္မိေတာ့
ျမင္လိုက္ရတဲ႕ျမင္ကြင္းကဒီေန႕ဒီကိုမလာခဲ႕
မိရင္ေကာင္းမွာပဲဆိုသည့္ေနာင္တကိုရေစ
သည္။သူ႕ေဘာ္ဒါေတြရွိရာဝိုင္းကိုသြားေနတဲ႕
ဟိန္းေတဇပိုင္ဆိုတဲ႕ေကာင္နဲ႕ေဘးမွာေတာ့
ေကာ္နဲ႕ကပ္ထားသလိုမ်ိဳးသူ႕လက္ေမာင္းကိုဆြဲ
ျပီးလိုက္ေနတဲ႕ေကာင္မေလးကဟိုတစ္ေန႕က
ေမာ္ဒယ္မေလးပင္။လူအမ်ားျကီးထိုင္ေနျကတဲ႕စားပြဲရွည္ဆီကေအာ္ဟစ္သံေတြကဆူညံ
သြားသည္။အျမင္ကတ္စရာေကာင္းေလာက္
ေအာင္လိုက္ဖက္ပါေပတယ္။
အခုခ်ိန္ထျပန္ရင္သူေတြ႕သြားလိမ့္မည္။
သူတို႕ဝိုင္းနွင့္ဟိုဘက္နဲ႕ဒီဘက္ေဝးျပီးဒီဝိုင္းက
ေထာင့္က်သည့္ေနရာကေနေမွာင္ရိပ္လည္း
က်ေနေတာ့ေက်ာေပးထားရင္မျမင္ေလာက္
ပါဘူး။
မ်က္စိေရွ႕ကျမင္ကြင္းေတြကိုဆက္ျကည့္နိုင္စြမ္း
မရွိေတာ့၍အေနာက္ကိုျပန္လွည့္၍ေက်ာခိုင္း
လိုက္သည္။အေဝးကညဘက္အေမွာင္ထု
ကိုေငးျကည့္၍ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဒီေနရာမွာေမွးမွိန္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္မိသည္။ရင္ထဲမွာဘယ္
ျဖစ္ေနမွန္းမသိေနရခက္တဲ႕ခံစားခ်က္ျကီးနဲ႕
အတူလက္တို႕က စားပြဲေပၚကမူးသည္ဆိုသည့္
အရည္ေတြထည့္ထားသည့္ပုလင္းေတြဆီ
အလိုလိုေရာက္သြားသည္။
မရဲတရဲနွင့္ခြက္ကိုမျပီးမ်က္စိစံုမွိတ္ဘာမွမစဥ္းပဲ
ေသာက္ခ်ဖို႕အလုပ္ ခြက္ကိုဆြဲလုသြားတဲ႕
လက္တစ္ဖက္။ကိုယ္ေငြ႕ေျကာင့္ေအးစက္သြား
တဲ႕ေလထုေတြကအနားမွာျဖတ္သြားသည္။
ေဘးမွာထိုင္ခ်လိုက္တာကိုသိေပမဲ႕ေစာင္း
မျကည့္ရဲ ရင္ေတြအဆက္မျပတ္အခုန္ျမန္ကာ
ညဘက္အေမွာင္ထုထဲအေပၚစီးကျမင္ေနရသည့္
အေရွ႕တည့္တည့္ကတိုက္တာေတြကိုပဲျကည့္
ေနမိသည္။အေမွာင္က်တဲ႕ေနရာမွာေက်ာေပးျပီးထိုင္ေနတာေတာင္သူေတြ႕တာပဲလား။
မ်က္ရည္ေတြပင္ဝဲတက္ခ်င္လာသည္။
တစ္ခဏတာဘာစကားမွမေျပာပဲ ေဘးနားမွာ
ထိုင္ေနလ်က္သာစိုက္ျကည့္ေနတယ္ဆိုတာကို
ခံစားသိေနရသည္။နွစ္ကိုယ္ျကားတိုက္ခတ္
ေနသည့္ေလေအးေတြနွင့္အတူနီးကပ္ေနသည့္အေနအထားကအသက္ရႈနႈန္းကိုမမွန္ေစပါ။
"ထက္ျမတ္"
သူ႕ဆီကနမယ္ေခၚသံကိုေသေလာက္ေအာင္
လြမ္းေနသည္ဆိုတာရင္ထဲကလႈိက္တက္
လာသည္အထိဝမ္းနည္းမႈကမ်က္ရည္မက်
လာမိေအာင္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္းေနရသည္။
"ေနေကာင္းရဲ႕လား"
"မင္းနဲ႕ငါနဲ႕သိလို႕လား"
ဘာမွျပန္မေျပာဘဲစကားသံေတြေခတၱ
တိတ္ဆိတ္သြား၍သည္းမခံနိုင္စြာေဘးနားက
သူကိုေစာင္းငဲ႕ျကည့္မိေတာ့စိုက္ျကည့္ေနသည့္
သူနွင့္အျကည့္ခ်င္းဆံုသည္။
"မင္းေကာင္မေလးေဘးနားမွာမေနပဲဘာလို႕
ငါ့ဆီလာတာလဲ။ငါကတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္
ေနလို႕လား ငါေနတတ္တယ္။မင္းေကာင္မေလး
နားမွာပဲသြားေန"
"ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား"
"ငါစိတ္ဆိုးေနေလာက္တဲ႕အထိ မင္းက
ငါ့အတြက္အေရးပါတယ္မ်ားထင္ေနလား"
ဒီလူတစ္ေယာက္ထဲအေပၚသာဆိုးသြမ္းခ်င္ေန
သည့္စိတ္က တည္ျငိမ္ေနလြန္းသည့္သူကို
ေဒါသထြက္စြာေအာ္ဟစ္မိသည္။
ေအာ္ဟစ္ျပီးေပေစာင္းေစာင္းနဲ႕မ်က္လံုးေထာင့္
ကပ္ျပီးမေက်နပ္သလိုျကည့္သည္ကိုလည္း
အရာရာအလိုလိုက္ထားသလိုသာေငး၍
ျကည့္ေနသည္။ျပႆနာရွာလို႕မရေတာ့
ေဒါသေတြကပို၍ထြက္လာသည္။
စားပြဲေပၚကဘီယာဘူးကိုလက္လွမ္းေတာ့
ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ျပန္ဆြဲယူသည္။ေအးစက္စက္
လက္ေခ်ာင္းေတြကတစ္ခဏတာထိေတြ႕သြား
သည္ကိုနွလံုးေအးသြားေတာ့မတတ္ပင္။
"ငါေသာက္မွာကိုမင္းဘာလို႕လိုက္လုေနလဲ"
"မေသာက္ရဘူး"
"မင္းနဲ႕ဘာဆိုင္လဲ။ငါ့ဘာသာေသာက္ခ်င္
ေသာက္မယ္ မင္းနဲ႕ဘာဆိုင္လို႕လာတားေန
တာလဲ"
ဘာမွျပန္မေျပာဘီယာဘူးေတြတစ္ျခားမူးသည့္
ေရာင္စံုပုလင္းေတြကိုပါခပ္ေဝးေဝးထားလိုက္ျပီး
အခ်ိဳရည္ခြက္ကိုေရွ႕မွာခ်ေပးသည္။
"အေအးပဲေသာက္ေနာ္"
မ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာသည့္အေအးခြက္ကို
ျကည့္၍ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပင္အသက္မျပည့္ေသး
တဲ႕ကေလးလိုခံစားလိုက္ရသည္။သူ႕ကို
တစ္ခ်က္ျပန္ေစာင္းျကည့္ျပီးမေက်မနပ္နွင့္
ဖန္ခြက္ကိုဆြဲကိုင္ျပီးတစ္ခါထဲေမာ့ခ်လိုက္
မိသည္။
"အဟြတ္"
"ျဖည္းျဖည္းေသာက္ေလ အခုထိကေလးေလး
လိုပဲ"
ရုတ္တရက္အရာရာကရပ္တန္႕သြားသလိုပင္။
အေအးေတြသီးျပီးအေနြးထည္အေပၚေပးသြားတာေတြကိုစားပြဲေပၚကသစ္ရွဴးယူျပီးဂရုတစိုက္
လိုက္သုတ္ေပးေနသည္။ခဏတာျပန္လည္ရရွိ
လိုက္သည့္ဂရုစိုက္မႈေတြကမ်က္ရည္ေတြ
ဝဲတက္လာသည္အထိဝမ္းနည္းေစသည္။
"ဘာကေလးလဲ။ငါအခုကေလးမဟုတ္ေတာ့
ဘူး အသက္နွစ္ဆယ့္နွစ္ ရွိေနပီကေလးမဟုတ္
ေတာ့ဘူး။အဲ႕တာမင္းသိလား"
"ထက္ျမတ္"
"ဘာလဲ"
"မင္းကိုဘာမွမေျပာဘဲရုတ္တရက္။မဟုတ္ဘူး
နွစ္ေတြအျကာျကီးေပ်ာက္သြားတာငါ့ကိုစိတ္ဆိုး
ေနတာမလား။ငါမန္းေလးကေန အေျကာင္း
ေျကာင္းေျကာင့္ထြက္သြားရလို႕ပါ"
"မဆိုးဘူး အဲ႕တာမင္းကိစၥ ငါနဲ႕ဘာမွမဆိုင္ဘူး
မင္းအေျကာင္းစိတ္လဲမဝင္စားဘူး"
စိတ္ထဲကမပါပဲနဲ႕ေျပာလိုက္သည့္စကားမ်ားက
လြန္သြားျပီလား။ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲနွစ္ကိုယ္
ျကားခဏတာတိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။
"အင္းပါ။ငါမင္းကိုေျပာစရာရွိတယ္"
"ေျပာစရာရွိတာျမန္ျမန္ေျပာ ျပီးရင္မင္း
ေကာင္မေလးနားမွာသြားေန"
မင္းေကာင္မေလးဆိုသည့္စကားလံုးကိုမေျပာ
ခ်င္ေသာ္လည္းငါ့ေကာင္မေလးမဟုတ္ပါဘူး
လို႕ေျဖရွင္းလာလိမ့္မလားလို႕ေမ်ွာ္လင့္ေနမိတာဘာျဖစ္လို႕လဲ။
"မင္းေနေကာင္းရဲ႕လား"
"ေနမေကာင္းရင္ငါအခုမင္းအေရွ႕မွာရွိေနမလား"
ေဘးကေနထိုင္ျပီးမ်က္နွာကိုေရာက္လာထဲက
အျကည့္မလႊဲတမ္းစိုက္ျကည့္ေနတဲ႕သူကို
လိမ္ညာဖို႕ရာကိုယ္ကိုက်ံဳ႕ျပီးအသက္ကို
မွန္မွန္ေတာင္မရႈရဲ။
"မင္းကငါအဆင္ေျပမေျပသိခ်င္တာမလား။
ေနေကာင္းတယ္ အရာအားလံုးအဆင္ေျပ
တယ္။ဇြဲလည္းငါ့ေဘးမွာရွိေနတယ္။ရပီလား။
မင္းသိခ်င္တာဒါပဲမလား။မင္းေကာင္မေလးနား
မွာသြားေနလို႕ရျပီ"
သူ႕ေကာင္မေလးကသူတို႕ဝိုင္းကေကာင္ေလး
ေတြတစ္အုပ္နဲ႕ရယ္ေမာေနတာကိုလည္းဂရုပင္
မစိုက္ တစ္ခ်က္ေလးေတာင္လွည့္မျကည့္ပဲ
ေနမေကာင္းသည့္ကိစၥကိုပဲအေလးနက္ထား၍
ေမးေနတာ။
"ေသခ်ာရဲ႕လား ေနေကာင္းတာ။မလိမ္တတ္
ပဲနဲ႕ငါ့ကိုမလိမ္နဲ႕ထက္ျမတ္"
"ေသခ်ာတယ္။ေနမေကာင္းရင္ငါအခုလိုမ်ိဳး
ေလ်ွာက္သြားေနနိုင္မလား။ျပီးေတာ့ငါ့ေဘးမွာ
ဇြဲတစ္ေယာက္လံုးရွိတယ္။မင္းစိတ္ပူစရာမလို
ဘူး"
ေဘးကိုေစာင့္ငဲ႕၍ေမာ့ျကည့္မိေတာ့သူ႔ရဲ႕
အျကည့္တို႕ကအရင္ကလိုေနြးေထြးေနဆဲပါ။
ဘာသာမျပန္တတ္တဲ႕မ်က္ဝန္းအျကည့္တို႕မွာ
အလြမ္းေတြကိုေျဖမဆည္နိုင္၍အျကည့္မလႊဲ
မိေတာ့။
"ဘယ္အခ်ိန္ထိမင္းငါ့သင္တန္းကိုလာေနမွာလဲ"
"မင္းစိတ္ဆိုးေျပတဲ႕အထိ"
"ငါမင္းကိုစိတ္မဆိုးဘူး။အဲ႕တာေျကာင့္
ထပ္မလာနဲ႕ေတာ့"
"စိတ္ဆိုးေနပါတယ္"
"မဆိုးဘူး။မင္းကိုသတိေတာင္မရတာ
ကေလးဆန္ဆန္စိတ္ဆိုးေနစရာအေျကာင္းကို
မရွိဘူး"
"ငါကေတာ့မင္းကိုအခ်ိန္တိုင္းသတိရေနတယ္။
ျပီးေတာ့စိတ္ပူတယ္။ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ"
မ်က္လံုးခ်င္းစိုက္ျကည့္ျပီးတစ္လံုးခ်င္းဆီေျပာ
လိုက္တဲ႕စကားလံုးတို႕ကသူ႕ရင္ထဲကလာတယ္
ဆိုတာကိုခံစားေနရေတာ့အိုင္ထြန္းေနသည့္
မ်က္ရည္တို႕ကမထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲပါးျပင္ေပၚ
က်ဆင္းလာျကသည္။မင္းကငါ့ကိုဘာျဖစ္ေစခ်င္
လို႕ဒီလိုေတြလာေျပာေနတာလဲ။သူငယ္ခ်င္းေတြလိုမ်ိဳးသတိရျပီးစိတ္ပူတာလား။အရင္ကလို
ငါကဘာမွနားမလည္တဲ႕ငတံုးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
မင္းစကားေတြကိုအဓိပါၸယ္ေကာက္တတ္ေနျပီ။အဲ႕တာမင္းသိရဲ႕လား။
ေခါင္းငံု႕ျပီးပုန္းကြယ္ဖို႕အင္အားေတြမရွိေတာ့ပါ။
ငါကမင္းရင္ခြင္ထဲမွာပဲကေလးတစ္ေယာက္လို
ငိုခ်င္တာ။သူ႕ကိုျကည့္ျပီးမ်က္ရည္ေတြက်
လာတာကိုျမင္ေတာ့ဟိန္းေတဇပိုင္ဆိုတာ
လက္လွမ္းျပီးေတာ့ပဲသုတ္ေပးေတာ့မလို
ပါးျပင္နားေရာက္လာေတာ့မွလက္ကိုျပန္ခ်ျပီး
ဇြဲအေဝးကေလ်ွာက္လာသည္ကိုျမင္သည့္နွင့္သူ႕အတြက္ေနရာမရွိေတာ့သလိုခ်က္ခ်င္းထရပ္
ျပီးေရွာင္ဖယ္ဖို႕လုပ္သည္။ရင္ဘတ္ထဲလစ္ဟာသြားသလိုခံစားမႈ။
အရင္ကအတိုင္းဇြဲနဲ႕ငါအတူတူရွိေနရင္မင္းက
ေရွာင္ေပးေနတုန္းပဲလား။အခုမလိုအပ္ေတာ့
ပါဘူးငါ့အနားမွာမင္းရွိေနေပးပါဆိုသည့္စကားလံုးေတြကအျပင္ကိုထြက္မက်လာပဲရင္ထဲမွာ
တစ္ဆို႕ေနသည္။
"ကို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလား။မိတ္ဆက္ေပးအံုး
ေလ"
ထြက္သြားဖို႕လုပ္ေနတဲ႕သူ႕ေဘးနားကိုဟိုဘက္
ဝိုင္းကေနေရာက္လာတဲ႕ေကာင္မေလးက
လက္ေမာင္းကိုလွမ္းခ်ိတ္ျပီးပုခံုးတစ္ဖက္
ကိုမွီထားသည္။ဖယ္ခြာျခင္းမျပဳတဲ႕သူကအနားကိုေရာက္လာတဲ႕ဇြဲနဲ႕ထိုင္ေနတဲ႕ကိုယ့္ကိုသာ
ယွဥ္တြဲ၍ျကည့္လ်က္။
"အင္း…သူငယ္ခ်င္းေတြ"
ေနာက္ဆံုးကသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုသည့္စကားလံုးကိုေတာ့ကိုယ့္ဘက္ကိုပဲစူးစိုက္ျကည့္ကာေျပာ
လိုက္တဲ႕သူ႕ရဲ႕စကားသံေတြထဲမွာဘယ္ေလာက္
ထိနာက်င္ခဲ႕ရလဲဆိုတာရင္ဘတ္ခ်င္းခံစားသိခဲ႕
ရသည္။ငါမင္းအတြက္ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္
နာက်င္ေစခဲ႕တဲ႕သူျဖစ္ခဲ႕တာလဲ။
ထိန္းမရေတာ့တဲ႕မ်က္ရည္ေတြကတာက်ိဳး
သလိုမ်ိဳးတစ္သြင္သြင္က်လာေတာ့သူ႕ကို
ေနာက္ဆံုးအျကိမ္ျကည့္ျပီးထိုင္ေနရာကေန
ထထြက္လာခဲ႕မိျပန္သည္။ဘာလို႕ငါပဲထြက္
ေျပးေနရတာလဲ။ငါကမရင့္က်က္ေတာ့မင္းလိုမ်ိဳး
ခံစားခ်က္ကိုထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္းမရွိဘူး။
"ထက္ျမတ္"
"အိမ္ျပန္မယ္။ငါ့ကိုအိမ္ျပန္ပို႕ေပးဇြဲ"
အလိုက္တသိသာဇြဲကဘာမွမေမးပဲ
တိတ္ဆိတ္စြာကားေမာင္းေပးေနသည္။
အိမ္အျပန္လမ္းကကားမွန္ထဲကေနျမင္ေနရ
သည့္ လမ္းမေပၚျဖတ္သန္းသြားလာေနသည့္
လူေတြတိုက္တာေတြအရာရာဟာမ်က္ရည္
ေတြျပည့္ေနတဲ႕မ်က္လံုးထဲအျမင္ေတြေဝဝါး
ေနသည္။
သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ႕စကားလံုးသံုးလံုးက
ဘယ္ေလာက္ထိခံစားရခက္ျပီးနာက်င္ရမွန္း
ငါအခုေတာ့သိလိုက္ပါျပီ။
ငါမင္းနဲ႕သူငယ္ခ်င္းမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Unicode
"သား သင်တန်းသွားတော့မယ်နော်မေ"
"ဒီကိုတစ်ချက်လာခဲ့အုံးသား။အဖေကသားကို
ပြောစရာရှိလို့တဲ့ ဒီနားမှာလာထိုင်"
ဧည့်ခန်းထဲမှာအဖေပါရှိနေတော့အမေ့ကိုပဲ
မြန်မြန်နှုတ်ဆက်ပြီးအပြင်ထွက်ဖို့ခြေလှမ်းနေတာ။အမေကလှမ်းခေါ်တော့သတင်းစာဖတ်နေတဲ့အဖေ့ကိုမရဲတရဲလှမ်းကြည့်ပြီးဧည့်ခန်းထဲ
ခေါင်းငုံ့ဝင်လာခဲ့ရသည်။
အမေ့ဘေးမှာကျုံ့ကျုံ့လေးဝင်ထိုင်ရင်းအဖေ့ရဲ့
မျက်နှာအရိပ်အခြေကိုကြည့်ရသည်။အဖေ
စကားပြောဖို့ကိုသတင်းစာဖတ်ပြီးသည်အထိ
စောင့်ရမှာပါပဲ။ခဏကြာမှအဖေကသတင်းစာ
ကိုပိတ်လိုက်ပြီးလှမ်းကြည့်တော့အဖေမမြင်
အောင်အမေ့ကိုယ်အနောက်ကွယ်ပြီးတိုးကပ်
နေမိသည်။အေးစက်နေသည့်လက်များကို
အမေကလာရောက်ဆုပ်ကိုင်ထားပေးတော့
အမေ့လက်များမှအားအင်တွေကိုရရှိလာသည်။
"ထက်မြတ်ထည်ဝါ အခုမင်းဘယ်သွားမလို့လဲ"
"အဖေမေးနေတာဖြေလိုက်လေသား"
"သင် သင်တန်းသွားမလို့ပါဖေ"
"မင်းကိုပြောမနိုင်လို့ကြည့်နေတာကြာပြီ။
ဘာတဲ့tourist guide လုပ်မယ်ဟုတ်လား။
ကျောင်းပြီးတော့လဲသင်တန်းတွေတက်နဲ့
အခုထိဘာတစ်ခုဖြစ်မြောက်အောင်လုပ်နိုင်
ပြီလဲ။မိဘတွေလုပ်ငန်းကိုဝင်လုပ်ပါဆိုတော့ဝါသနာမပါလို့မလုပ်ချင်ဘူး။ငါတို့မျိုးရိုးက
သားစဉ်မြေးဆက်သူများကိုပဲခိုင်းလာတာ
ငါ့သားကသူများခိုင်းတာလုပ်ရမဲ့ကောင်
မဟုတ်ဘူး"
"ဖေကြီးရယ် ကလေးကိုအဲ့လိုမပြောပါနဲ့။
သားဝါသနာပါတာကိုပဲလုပ်ပါစေ"
"မင်းတိတ်တိတ်နေကေသီ။ငါ့သားကိုငါဆုံးမနေတာ ဒီတစ်ခါဝင်မပါနဲ့"
သတင်းစာကိုစားပွဲပေါ်ခပ်ကြမ်းကြမ်းပစ်တင်
လိုက်တဲ့အဖေ့ကိုကြည့်ရင်းအမေ့လက်ကို
ပို၍ဆုပ်ကိုင်ကာကြောက်ရွှံ့နေမိပြီ။အဖေ့ဒေါသ
ထွက်ရင်ဘယ်လောက်ကြောက်ဖို့ကောင်းလဲဆိုတာအသိဆုံးပါ။
"နေမကောင်းဘူးဆိုလို့မင်းအဖေကဘာမှမပြော
ပဲနေနေတာအကောင်းမှတ်နေလား။ဒီရက်ပိုင်း
အပြင်တွေတအားထွက်နေတာမင်းဘယ်ကို
ခြေလှမ်းလှမ်းနေတာလဲ"
"သားဘယ်မှမသွားပါဘူးဖေ။မယုံရင်ဇွဲကိုမေး
ကြည့်ပါ။အလုပ်ရှိမှအပြင်ထွက်ပြီးသင်တန်းက
တော့မသွားမဖြစ်လို့ပါ။ကျန်တဲ့အချိန်အိမ်မှာပဲ
နေတာပါ။သားဘာလုပ်မိလို့လဲဖေ"
"ငါ့ကိုမေးခွန်းတွေပြန်မမေးနဲ့။မင်းဘာလုပ်
မိလဲဆိုတာကိုယ့်ကိုကိုယ်ဘယ်သိမလဲ။
မွေးထားတာကတစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်ပါ
ရက်နဲ့ငါ့မှာလူကြားထဲထုတ်မပြရဲဘူး။သမီးရှင်
တွေကစကားလာပြောရင်တောင်ကိုယ့်သားက
ဒီလိုဖြစ်နေတော့ မျက်နှာပျက်ပြီးဘာဆက်
ပြောရမလဲမသိဘူး"
အဖေဒေါသထွက်နေသည့်အကြောင်းအရင်းကို
သိလိုက်ပါပြီ။ခေါင်းမဖော်တမ်းငုံ့ကာသာအဖေ
ပြောသမျှကိုခံယူရပါမည်။
"ရှင်အဲ့ဒီလိုမပြောပါနဲ့ ကလေးကဘာလုပ်နေလို့လဲ။သားကမိဘစကားကိုနားထောင်ပြီး
ဘယ်လောက်တောင်လိမ်မာလိုက်လည်း။
ကလေးကိုအပြင်သွားခါနီးစိတ်မကောင်း
ဖြစ်အောင်မပြောပါနဲ့ဖေကြီးရယ်"
"မင်းအဲ့လိုမျိုးရှေ့ကနေလိုက်ကာပေးနေလို့
မင်းသားကပျော့တိပျော့ဖက်ဒီလိုပုံစံမျိုးဖြစ်နေတာ။မဟုတ်တဲ့သတင်းတစ်ခုခုထွက်လာလို့
ကတော့မင်းဘာဖြစ်မလဲသိထားထက်မြတ်
ဒီလိုမျိုးနေခွင့်ရမယ်မထင်နဲ့။ကောင်လေး
တစ်ယောက်ယောက်နဲ့သာသတင်းထွက်
လာကြည့် အဲ့ဒီအခါဘာစိတ်ညာစိတ်တွေပါ
တစ်ခါထဲပျောက်သွားအောင်မိန်းမတစ်ခါထဲ
တန်းပြီးပေးစားပစ်မယ်ကြားလား။ငါဒီအကြောင်းကိုစကားတွေအများကြီးမပြောချင်ဘူး။
သွားတော့"
သတင်းစာပြန်ကောက်ကိုင်ပြီးဖတ်နေတဲ့အဖေ့
ကိုကြည့်ပြီးအမေကလက်ကိုဆွဲကာဧည့်ခန်းထဲ
ကခေါ်ထုတ်ပေးခဲ့သည်။အမေ့ရှေ့မှာလဲကိုယ့်ကိုကိုယ်ရှက်ရွံ့ကာခေါင်းမဖော်ရဲတော့ပါ။
"အဖေ့ကိုစိတ်ထဲကနေမပစ်မှားရဘူးနော်သား။
အဖေကသားကိုမချစ်လို့ပြောတာမဟုတ်ဘူးဆို
တာသိတယ်မလား"
"သားသိပါတယ်။သားကြောင့်နဲ့အမေတို့
သိက္ခာမကျစေရပါဘူး။တစ်သက်လုံးဘယ်သူ
နဲ့မှမပတ်သက်ပဲတစ်ယောက်ထဲနေဆိုရင်လည်းသားနေမှာပါ။သားကိုဒီအတိုင်းလေးသားစိတ်
ထဲကအတိုင်းနေခွင့်လေးပဲပေးပါ။အမေတို့
သိက္ခာကျအောင်သားဘာမှမလုပ်ပါဘူး
အမေရယ်"
ခေါင်းငုံ့လျက်သာအမေ့လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း
အမေ့ရှေ့မငိုမိအောင်ထိန်းထားရသည်။
"အဖေကဒေါသထွက်နေတုန်းပြောတာပါ
စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့နော်သား။အမေ့သားက
မိဘတွေစိတ်ဆင်းရဲအောင်မလုပ်ဘူးဆိုတာ
အမေသိတယ်။သင်တန်းချိန်နီးနေပြီမလား။
သွားတော့သား"
ပြုံး၍နှစ်သိမ့်နေသည့်အမေ့ကိုပြန်၍ပြုံးပြဖို့ရာ
အားအင်တွေမရှိပါ။
"သားသွားတော့မယ်။သင်တန်းပြီး
တာနဲ့အိမ်ပြန်လာခဲ့မယ်နော်မေ"
"အဲကွန်းခန်းထဲမှာအနွေးထည်ကိုမချွတ်နဲ့။
ထီးယူသွားဖို့လည်းမမေ့နဲ့နော်။သွားတော့
အမေ့သားလေး"
အနွေးထည်လက်ရှည်ကိုဆွဲချပေး၍ကလေး
လိုမျိုးမှာနေသောအမေ့ရှေ့ခေါင်းငုံ့၍မျက်ရည်
များကိုအမေရှေ့မငိုမိအောင်ထိန်း၍အိမ်ထဲက
ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။အမေ့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်
ပြီးငိုပစ်မိချင်ပေမဲ့မလုပ်ဖြစ်တော့ပါ။ရင့်ကျက်
ရတော့မယ်လေ။အရာရာရင့်ကျက်တဲ့သူ
တစ်ယောက်ဖြစ်နိုင်အောင်သားကြိုးစားနေပါ
တယ်အမေရယ်။
""ထက်လေး ဟိုမှာ""
ကားနောက်ခန်းကနေဆင်းဆင်းခြင်း
သက်စုကအနားကပ်ပြီးမျက်စပစ်ပြတော့
သတိလက်လွတ်လှည့်ကြည့်မိပြီးမှအကြည့်ချင်း
ဆုံသွားတော့ရင်ထဲမှာဘာဖြစ်နေမှန်းမသိတဲ့
ခံစားချက်ကြီးနှင့်အတူအရှေ့ကိုခပ်မြန်မြန်ပြန်
လှည့်လိုက်ရသည်။ဆိုင်ကယ်ဘေးမှာရပ်နေ
သည့်သူကတော့အဝေးကနေငေးကြည့်
လျက်သာရပ်စောင့်နေပြီးအနားကိုမလာခဲ့ပါ။
အဲ့ဒီမှာပဲရပ်မစောင့်နေပဲမင်းပြန်ပါတော့။
ငါလဲမင်းအနားကိုမလာနိုင်ဘူး။မင်းပြန်ပါတော့။
ငါတို့နှစ်ယောက်ကသူငယ်ချင်းတွေအနေနဲ့
ဘာလို့များပြန်တွေ့တဲ့အချိန်တစ်ယောက်
ကိုတစ်ယောက်ရယ်မောပြီးမနှုတ်ဆက်နိုင်ရ
တာလဲ။
အပြေးသွားပြီးတွေ့ချင်နေသည့်စိတ်ကို
မျက်စိစုံမှိတ်ကျောခိုင်းကာခြေလှမ်းတွေကို
ခပ်မြန်မြန်လှမ်းပြီးသင်တန်းထဲပြေးဝင်လာခဲ့
မိသည်။
"ထက်လေး အဲ့တာဘယ်သူလဲနင့်ကိုလာ
စောင့်နေတာ။ငါ့ကိုပြောပြပါဟာ"
"ငါနဲ့မသိဘူး"
"နင်နဲ့မသိပဲနဲ့နင့်ကိုလာစောင့်နေမလား။
ဘယ်နှစ်ရက်တောင်ရှိနေပြီလဲ။စကား
သွားပြောလိုက်ပါဟာ"
တိုက်ပေါ်ကိုတက်နေသည့်ခြေလှမ်းတွေက
ဒုတိယထပ်လှေကားထစ်မှာအားအင်မဲ့စွာ
ရပ်တန့်သွားရသည်။ဆက်မလှမ်းနိုင်ပဲ
လှေကားမှာထိုင်ချမိတော့သက်စုကဘေးက
နေလိုက်ထိုင်ပြီးအကဲခတ်နေသည်။
"ငါ့သူငယ်ချင်း"
"ဘာ!!နင့်သူငယ်ချင်း ဟုတ်လား။ဟို
နင့်ရဲ့တစ်ယောက်ထဲသောသူငယ်ချင်းလား။
တစ်ကယ်ကြီးလား"
အံ့သြတကြီးဝမ်းသာအားရအော်ဟစ်လိုက်တဲ့
သက်စုအသံကကျယ်လွန်းလို့လှေကားပေါ်
တက်နေကြတဲ့သူတွေတောင်လှည့်ကြည့်
သွားကြတယ်
"အင်း။ငါ့ရဲ့သူငယ်ချင်း"
"သူ့ပုံစံကနင့်ကိုတော်တော်အလေးနက်ထား
ပုံပဲ။နင်ကဒီလောက်မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး
နေတာတောင်မျက်နှာတစ်ချက်မပျက်ဘူး။
အမြဲလာစောင့်နေတယ်။မိုက်လိုက်တာ။
ငါတောင်ကြွေချင်နေပြီ"
"မျက်နှာဘယ်ပျက်မလဲကျင့်သားရနေတာကို
ငါသူ့ကိုမသိချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့တာအခုမှ
မဟုတ်တာ ကျောင်းထဲက။အဲ့ဒီကောင်က
ငါဘာလုပ်လုပ်ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး
အမြဲသည်းခံတယ်"
အရင်အချိန်တွေကိုသတိရမိကာအရူးလိုပဲ
ဆိုသည့်စကားလုံးကိုစိတ်ထဲကနေရေရွတ်
မိသည်။
"အဲ့တာဆိုဘာလို့နင်ဘာလို့မြင်ရက်နဲ့မသိချင်
ယောင်ဆောင်ခဲ့တာလဲထက်လေးရယ်။နင်တို့
သူငယ်ချင်းဆက်ဆံရေးကဘယ်လိုကြီးလဲ။
တစ်ယောက်ကလဲနှစ်တွေအကြာကြီးစောင့်ပြီး
တွေ့ချင်နေရက်နဲ့ထွက်ပြေးနေတယ်။ဟိုတစ်
ယောက်ကလဲနင်ကရှောင်နေတော့စကားလာ
မပြောရဲဘူးထင်တယ်။သူ့ရဲ့အပြုအမူတွေထဲ
မှာနင့်ကိုတန်ဖိုးထားပြီးဘယ်လောက်ချစ်လဲ
ဆိုတာဘေးနားကနေငါတောင်မြင်နေရတယ်။
ငါနင်တို့ဇာတ်လမ်းကိုသိချင်စိတ်တွေထိန်းမရ
တော့ဘူး။နင်တို့ပုံစံကမသိရင်သမီးရည်းစား
တွေစိတ်ကောက်နေကြတဲ့အတိုင်းပဲ"
"နင်မသိပဲနဲ့လျှောက်မပြောနဲ့။ငါတို့က
သူငယ်ချင်းတွေပဲ"
"ထက်လေးနင်အဲ့လိုမလုပ်နဲ့လေ။နင်စိတ်စိုးနေ
တယ်ဆိုရင်လည်းထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်တွေ့ပြီး
စကားပြောကြည့်လိုက်ပါဟာ။အခုလိုနင်ရှောင်
နေတယ်ဆိုထဲကနင့်စိတ်ထဲမှာတစ်ခုခုရှိနေ
လို့ပဲ။တစ်ကယ်သာသူငယ်ချင်းတွေဆိုရင်
နင့်စိတ်ထဲမှာဘာမှမရှိရင်ရဲရဲဝံ့ဝံ့တွေ့နိုင်ရမယ်"
ဘေးနားကနေဖျောင်းဖျနေတဲ့သက်စုရဲ့
စကားသံတွေကိုဆက်ပြီးနားမထောင်နိုင်
စွာမတ်တပ်ပြန်ထရပ်ပြီးလှေကားထစ်တွေကို
တစ်လှမ်းချင်းဆီအားမပါစွာတက်လာခဲ့
လိုက်သည်။
ငါတို့ကမတွေ့သင့်တော့တဲ့သူတွေမို့လို့ပါ။
အတန်းထဲရောက်သည်နှင့်တိုက်အောက်
အပြင်ဘက်ကိုလှမ်းမကြည့်မိရအောင်ထိုင်
နေကြပြတင်းပေါက်နားမှာမထိုင်ဖြစ်တော့ပဲ
သက်စုနှင့်နေရာလဲပြီးထိုင်လိုက်သည်။စားပွဲ
ပေါ်ခေါင်းငိုက်စိုက်ချမျက်လုံးတွေမှိတ်ပြီး
ဘာမှမတွေးမိအောင်ကြိုးစားနေရသည်။
ငါကြောက်တယ်။မင်းကိုမတွေ့ရဲဘူး။ငါ့စိတ်ကို
ငါမထိန်းနိုင်ပဲမင်းကိုငါ့ဘဝထဲဖက်တွယ်နေမိမှာ
ကြောက်တယ်။အဲ့ဒီထက်ပိုပြီးကြောက်တာ
ငါ့မှာအခုချစ်ရမဲ့ကောင်မလေးရှိနေပြီလို့
မင်းပြောလာခဲ့မှာကိုအကြောက်ဆုံးပဲ။
ဆရာရောက်လာပြီးစာသင်နေတဲ့အချိန်
ဘာတွေပြောနေလဲနားထဲတစ်ခုမှမဝင်နိုင်ပါ။
စာလိုက်မမှတ်ပဲစာရွက်တွေကိုဘောပင်နဲ့
လိုက်ခြစ်နေမိသည်။စာသင်တဲ့နေရာက
သုံးထပ်တိုက်ရဲ့အပေါ်ဆုံးထပ်ဖြစ်နေတော့
ခေါင်မိုးပေါ်ကနေမိုးသံတွေကအခန်းထဲပဲ့တင်သံထပ်နေသည်။မိုးတွေရွာနေပြီ။ပြတင်းပေါက်
ကိုလှမ်းကြည့်တော့မှန်ချပ်တွေကနေမိုးတွေ
သည်းထန်လွန်းစွာရွာသွန်းနေတာကိုမြင်နေရ
သည်။စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်တော့။
အပြင်ကိုပဲကြည့်နေတော့ဘေးနားကခုံမှာ
ထိုင်နေတဲ့သက်စုကစာအုပ်ကိုကွယ်ပြီးဖုန်းကို
ထောင်ပြလာသည်။တစ်ယောက်ထဲစိတ်နဲ့
ကိုယ်မကပ်တာမဟုတ် ပြတင်းပေါက်နားမှာ
ထိုင်နေသည့်သက်စုကပါစာလိုက်မကြည့်ပဲ
အပြင်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီးဆရာမမြင်အောင်ဖုန်းမှာဘာတွေစာရိုက်နေမှန်းမသိ။
ဖုန်းထဲမှာသက်စုပို့လိုက်တဲ့မက်ဆေ့ဝင်လာ
တော့ခပ်မြန်မြန်ပင်ဖွင့်ကြည့်မိသည်။
အပြင်မှာရပ်နေသေးတယ်။မိုးတွေရွာနေတာ
သနားပါတယ်။အောက်ဆင်းပြီးထွက်တွေ့
လိုက်ပါဟာ။
ဒီနေ့မှဆရာစာသင်တာကကြာလွန်းနေသည်။
မိုးသံတွေနဲ့အပြိုင်ပဲ့တင်သံထပ်အောင်အော်ပြီး
သင်နေသည့်ဆရာကစည်းကမ်းကြီးလွန်းပြီး
စာသင်ချိန်စကားပြောနေရင်တောင်ဒေါသ
အလွန်ထွက်တတ်သည်။အခန်းအပြင်ထွက်
သည့်တံခါးကပိတ်ထားသည်။စာရွက်ထဲဘောပင်
ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းပြန်ခြစ်ရင်းပြတင်းပေါက်ကိုပဲ
လှမ်းကြည့်ကာထိုင်ရမလိုထရမလိုစိတ်တွေ
အဆိုးမရတော့။နှစ်နာရီလောက်သည်းခံပြီး
ထိုင်ပြီးမှဆရာ့ဆီကအတန်းနားသည့်break
ဆိုသည့်အသံကြားသည်နှင့်ကျောပိုးအိတ်
တောင်မယူခဲ့နိုင်ပုံးထဲကထီးကိုဆွဲယူအခန်း
ထဲကနေအလျင်မြန်ပြေးထွက်လာမိသည်။
အောက်ထပ်ကိုဆင်းမည့်လှေကားထိပ်ကို
ရောက်တော့ရင်တွေအတိုင်းအဆမဲ့ခုန်
နေသည်။လှေကားတထစ်ခြင်းဆီကိုမပြေးရုံ
တစ်မယ်အလျင်မြန်ပြေးဆင်းခဲ့သည်။
ငါလာနေပြီမို့လို့မင်းပြန်မသွားပါနဲ့အုံးနော်။
သုံးထပ်မြောက်ကနေစ၍လှေကားထစ်တွေကို
နင်းဖြတ်၍အောက်ဆုံးထပ်ကိုရောက်တော့
အသက်ရူလို့ပင်မဝအောင်အမောဆို့နေပြီ။
ရပ်ပြီးမနားနိုင်ထီးကိုဖွင့်၍ ခြေလှမ်းတွေကို
မိုးရေတွေထဲတိုက်အပြင်ဘက်ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
လမ်းမထက်မှာသည်းထန်စွာရွာသွန်းနေတဲ့
မိုးရေစက်တွေ။ကတ္တရာလမ်းမပေါ်ဖြတ်သန်း
သွားလာနေတဲ့ကားတွေဆိုင်ကယ်တွေ
ထီးကိုင်ပြီးလမ်းလျှောက်သွားလာနေကြသည့်
သူတွေ။အဘက်ဘက်ကိုအရူးတစ်ယောက်လို
လိုက်ပြီးလှည့်ပတ်ကြည့်သော်လည်းမရပ်မနား
ရွာသွန်းနေတဲ့မိုးရေစက်တွေကလွဲလို့ဘယ်သူမှ
မရှိတော့။
ပါးပြင်ပေါ်ကျဆင်းလာတဲ့မျက်ရည်ကြည်တွေ
ကိုမသုတ်ဖယ်ပဲထီးအပြင်ဘက်ကိုလက်လှမ်း
ကာမိုးရေစက်တွေကိုလက်နဲ့ခံယူမိသည်။
ငါတို့နှစ်ယောက်ကဘယ်တော့မှမဆုံးစည်းနိုင်
ကြတော့မဲ့သူတွေဆိုတာကံကြမ္မာကသတ်မှတ်
ထားပြီးသားလား။
_________________
ကျောင်းသားဟောင်းများတွေ့ဆုံသည့်
gatheringလုပ်သည့်နေရာကbarမှာ
ဆိုတာကိုယ်တွေကျောင်းကသူတွေပဲရှိမလား
မသိဘူး။Apexဟိုတယ်အပေါ်ဆုံးခေါင်မိုးထပ်
ကိုရောက်သည်နှင့်တိုက်ခတ်နေသည့်လေအေး
တွေနဲ့အတူမန်းလေးမြို့ရဲ့ညဘက်တိုက်တာ
ရှုခင်းတွေကိုအပေါ်စီးကနေမြင်ရတော့bar
ဆိုပေမဲ့အေးချမ်း၍သက်တောင့်သက်သာ
တော့ဖြစ်သွားသည်။
လူကြောက်တတ်သည့်စိတ်ကဒီလိုမျိုးလူရှုပ်
သည့်နေရာတွေကိုလာရတာမကြိုက်။ဇွဲကလွဲလို့တစ်ခြားသိတဲ့သူလဲမရှိတော့ဇွဲအနောက်
ကိုပဲကပ်လိုက်ရသည်။တစ်ခြားမသိတဲ့သူတွေနဲ့လဲစကားမပြောချင်ပါ။ခေါင်မိုးထပ်က
Apex Sky barကိုတစ်ခါမှမရောက်ဖူး
သည်မို့ဟိုဟိုဒီဒီသာလိုက်ကြည့်နေမိသည်။
စားပွဲရှည်မှာတော့လူတွေများနေပြီ။တစ်ကျောင်းတည်းတစ်တန်းတည်းဖြစ်သော်လည်းအများစု
ကိုမသိ၍တခန်းထဲကသူတွေကိုတော့မျက်နှာ
သာသိပါသည်။ကိုယ့်အကျင့်ကြောင့်အပေါင်း
အသင်းမှဝင်မဆံ့ခဲ့ပဲ။လူများနေသည့်နေရာမှာ
မထိုင်ချင်၍ချောင်ကျသည့်ထောင့်ဆုံးကစားပွဲ
မှာဝင်ထိုင်လိုက်တော့ဇွဲကဘေးနားမှာလာထိုင်
ပေးသည်။နှစ်ယောက်ထဲသက်သက်စီဖြစ်နေ
ပေမဲ့ဇွဲကတစ်ခြားသူတွေကိုလှမ်းနှုတ်ဆက်၍
သာထိုင်၍အဖော်လုပ်ပေးခဲ့သည်။
ညအမှောင်ကတစ်ဖြည်းဖြည်းပို၍နက်လာသည်။
လေအေးတွေကပို၍တိုက်ခတ်လာတော့ဝတ်
ထားတဲ့hoodieလက်ရှည်တွေကြားထဲ
လက်ချောင်းတွေလုံသည်အထိဆွဲချနေမိသည်။
သူ့အလုပ်ကဘော်ဒါတွေကိုတွေ့၍ဇွဲက
အောက်ထပ်ကိုဆင်းသွားတာခုထိပြန်မတက်
လာသေးဘူး။တစ်ယောက်ထဲပျင်းပျင်းနဲ့မျက်စိ
ရှေ့စားပွဲပေါ်ကဇွဲမှာသွားသည့်ဘီယာပုလင်း
တွေရယ်ဘာတွေမှန်းနမယ်မသိသည့်ရောင်စုံ
အရည်တွေကိုလိုက်ကြည့်နေမိသည်။သောက်
ရင်မူးတယ် လုံးဝမထိနဲ့လို့တော့ဇွဲကရာဇသံ
ပေးသွားတယ်။အနံ့လိုက်ခံကြည့်ရုံနဲ့တင်မူး
လာ၍တစ်ခါမှမသောက်ဖူးတော့မသောက်ရဲပါ။
အအေးခွက်ကိုသာသောက်လို့ကောင်း၍
ပိုက်နဲ့စုပ်သောက်နေမိသည်။
သီချင်းသံတွေကြားကဟေးကနဲ့ဝါးကနဲ
အသံတွေကခေါင်မိုးထပ်မှာဆူညံသွားတယ်။
ဘယ်သူလာလို့အဲ့လောက်တောင်ဖြစ်ပျက်
နေကြတာလဲ။ဒီအတိုင်းထိုင်နေမိပြီးမှစိတ်ထင်
လာ၍အလျင်မြန်လှည့်ကြည့်လိုက်မိတော့
မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကဒီနေ့ဒီကိုမလာခဲ့
မိရင်ကောင်းမှာပဲဆိုသည့်နောင်တကိုရစေ
သည်။သူ့ဘော်ဒါတွေရှိရာဝိုင်းကိုသွားနေတဲ့
ဟိန်းတေဇပိုင်ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ဘေးမှာတော့
ကော်နဲ့ကပ်ထားသလိုမျိုးသူ့လက်မောင်းကိုဆွဲ
ပြီးလိုက်နေတဲ့ကောင်မလေးကဟိုတစ်နေ့က
မော်ဒယ်မလေးပင်။လူအများကြီးထိုင်နေကြတဲ့စားပွဲရှည်ဆီကအော်ဟစ်သံတွေကဆူညံ
သွားသည်။အမြင်ကတ်စရာကောင်းလောက်
အောင်လိုက်ဖက်ပါပေတယ်။
အခုချိန်ထပြန်ရင်သူတွေ့သွားလိမ့်မည်။
သူတို့ဝိုင်းနှင့်ဟိုဘက်နဲ့ဒီဘက်ဝေးပြီးဒီဝိုင်းက
ထောင့်ကျသည့်နေရာကနေမှောင်ရိပ်လည်း
ကျနေတော့ကျောပေးထားရင်မမြင်လောက်
ပါဘူး။
မျက်စိရှေ့ကမြင်ကွင်းတွေကိုဆက်ကြည့်နိုင်စွမ်း
မရှိတော့၍အနောက်ကိုပြန်လှည့်၍ကျောခိုင်း
လိုက်သည်။အဝေးကညဘက်အမှောင်ထု
ကိုငေးကြည့်၍ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဒီနေရာမှာမှေးမှိန်
ပျောက်ကွယ်သွားချင်မိသည်။ရင်ထဲမှာဘယ်
ဖြစ်နေမှန်းမသိနေရခက်တဲ့ခံစားချက်ကြီးနဲ့
အတူလက်တို့က စားပွဲပေါ်ကမူးသည်ဆိုသည့်
အရည်တွေထည့်ထားသည့်ပုလင်းတွေဆီ
အလိုလိုရောက်သွားသည်။
မရဲတရဲနှင့်ခွက်ကိုမပြီးမျက်စိစုံမှိတ်ဘာမှမစဉ်းပဲ
သောက်ချဖို့အလုပ် ခွက်ကိုဆွဲလုသွားတဲ့
လက်တစ်ဖက်။ကိုယ်ငွေ့ကြောင့်အေးစက်သွား
တဲ့လေထုတွေကအနားမှာဖြတ်သွားသည်။
ဘေးမှာထိုင်ချလိုက်တာကိုသိပေမဲ့စောင်း
မကြည့်ရဲ ရင်တွေအဆက်မပြတ်အခုန်မြန်ကာ
ညဘက်အမှောင်ထုထဲအပေါ်စီးကမြင်နေရသည့်
အရှေ့တည့်တည့်ကတိုက်တာတွေကိုပဲကြည့်
နေမိသည်။အမှောင်ကျတဲ့နေရာမှာကျောပေးပြီးထိုင်နေတာတောင်သူတွေ့တာပဲလား။
မျက်ရည်တွေပင်ဝဲတက်ချင်လာသည်။
တစ်ခဏတာဘာစကားမှမပြောပဲ ဘေးနားမှာ
ထိုင်နေလျက်သာစိုက်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာကို
ခံစားသိနေရသည်။နှစ်ကိုယ်ကြားတိုက်ခတ်
နေသည့်လေအေးတွေနှင့်အတူနီးကပ်နေသည့်အနေအထားကအသက်ရှုနှုန်းကိုမမှန်စေပါ။
"ထက်မြတ်"
သူ့ဆီကနမယ်ခေါ်သံကိုသေလောက်အောင်
လွမ်းနေသည်ဆိုတာရင်ထဲကလှိုက်တက်
လာသည်အထိဝမ်းနည်းမှုကမျက်ရည်မကျ
လာမိအောင်ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထိန်းနေရသည်။
"နေကောင်းရဲ့လား"
"မင်းနဲ့ငါနဲ့သိလို့လား"
ဘာမှပြန်မပြောဘဲစကားသံတွေခေတ္တ
တိတ်ဆိတ်သွား၍သည်းမခံနိုင်စွာဘေးနားက
သူကိုစောင်းငဲ့ကြည့်မိတော့စိုက်ကြည့်နေသည့်
သူနှင့်အကြည့်ချင်းဆုံသည်။
"မင်းကောင်မလေးဘေးနားမှာမနေပဲဘာလို့
ငါ့ဆီလာတာလဲ။ငါကတစ်ယောက်ထဲဖြစ်
နေလို့လား ငါနေတတ်တယ်။မင်းကောင်မလေး
နားမှာပဲသွားနေ"
"ငါ့ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား"
"ငါစိတ်ဆိုးနေလောက်တဲ့အထိ မင်းက
ငါ့အတွက်အရေးပါတယ်များထင်နေလား"
ဒီလူတစ်ယောက်ထဲအပေါ်သာဆိုးသွမ်းချင်နေ
သည့်စိတ်က တည်ငြိမ်နေလွန်းသည့်သူကို
ဒေါသထွက်စွာအော်ဟစ်မိသည်။
အော်ဟစ်ပြီးပေစောင်းစောင်းနဲ့မျက်လုံးထောင့်
ကပ်ပြီးမကျေနပ်သလိုကြည့်သည်ကိုလည်း
အရာရာအလိုလိုက်ထားသလိုသာငေး၍
ကြည့်နေသည်။ပြဿနာရှာလို့မရတော့
ဒေါသတွေကပို၍ထွက်လာသည်။
စားပွဲပေါ်ကဘီယာဘူးကိုလက်လှမ်းတော့
ခပ်မြန်မြန်ပင်ပြန်ဆွဲယူသည်။အေးစက်စက်
လက်ချောင်းတွေကတစ်ခဏတာထိတွေ့သွား
သည်ကိုနှလုံးအေးသွားတော့မတတ်ပင်။
"ငါသောက်မှာကိုမင်းဘာလို့လိုက်လုနေလဲ"
"မသောက်ရဘူး"
"မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လဲ။ငါ့ဘာသာသောက်ချင်
သောက်မယ် မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့လာတားနေ
တာလဲ"
ဘာမှပြန်မပြောဘီယာဘူးတွေတစ်ခြားမူးသည့်
ရောင်စုံပုလင်းတွေကိုပါခပ်ဝေးဝေးထားလိုက်ပြီး
အချိုရည်ခွက်ကိုရှေ့မှာချပေးသည်။
"အအေးပဲသောက်နော်"
မျက်စိရှေ့ရောက်လာသည့်အအေးခွက်ကို
ကြည့်၍ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပင်အသက်မပြည့်သေး
တဲ့ကလေးလိုခံစားလိုက်ရသည်။သူ့ကို
တစ်ချက်ပြန်စောင်းကြည့်ပြီးမကျေမနပ်နှင့်
ဖန်ခွက်ကိုဆွဲကိုင်ပြီးတစ်ခါထဲမော့ချလိုက်
မိသည်။
"အဟွတ်"
"ဖြည်းဖြည်းသောက်လေ အခုထိကလေးလေး
လိုပဲ"
ရုတ်တရက်အရာရာကရပ်တန့်သွားသလိုပင်။
အအေးတွေသီးပြီးအနွေးထည်အပေါ်ပေးသွားတာတွေကိုစားပွဲပေါ်ကသစ်ရှူးယူပြီးဂရုတစိုက်
လိုက်သုတ်ပေးနေသည်။ခဏတာပြန်လည်ရရှိ
လိုက်သည့်ဂရုစိုက်မှုတွေကမျက်ရည်တွေ
ဝဲတက်လာသည်အထိဝမ်းနည်းစေသည်။
"ဘာကလေးလဲ။ငါအခုကလေးမဟုတ်တော့
ဘူး အသက်နှစ်ဆယ့်နှစ် ရှိနေပီကလေးမဟုတ်
တော့ဘူး။အဲ့တာမင်းသိလား"
"ထက်မြတ်"
"ဘာလဲ"
"မင်းကိုဘာမှမပြောဘဲရုတ်တရက်။မဟုတ်ဘူး
နှစ်တွေအကြာကြီးပျောက်သွားတာငါ့ကိုစိတ်ဆိုး
နေတာမလား။ငါမန်းလေးကနေ အကြောင်း
ကြောင်းကြောင့်ထွက်သွားရလို့ပါ"
"မဆိုးဘူး အဲ့တာမင်းကိစ္စ ငါနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး
မင်းအကြောင်းစိတ်လဲမဝင်စားဘူး"
စိတ်ထဲကမပါပဲနဲ့ပြောလိုက်သည့်စကားများက
လွန်သွားပြီလား။ဘာမှမပြောတော့ပဲနှစ်ကိုယ်
ကြားခဏတာတိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။
"အင်းပါ။ငါမင်းကိုပြောစရာရှိတယ်"
"ပြောစရာရှိတာမြန်မြန်ပြော ပြီးရင်မင်း
ကောင်မလေးနားမှာသွားနေ"
မင်းကောင်မလေးဆိုသည့်စကားလုံးကိုမပြော
ချင်သော်လည်းငါ့ကောင်မလေးမဟုတ်ပါဘူး
လို့ဖြေရှင်းလာလိမ့်မလားလို့မျှော်လင့်နေမိတာဘာဖြစ်လို့လဲ။
"မင်းနေကောင်းရဲ့လား"
"နေမကောင်းရင်ငါအခုမင်းအရှေ့မှာရှိနေမလား"
ဘေးကနေထိုင်ပြီးမျက်နှာကိုရောက်လာထဲက
အကြည့်မလွှဲတမ်းစိုက်ကြည့်နေတဲ့သူကို
လိမ်ညာဖို့ရာကိုယ်ကိုကျုံ့ပြီးအသက်ကို
မှန်မှန်တောင်မရှုရဲ။
"မင်းကငါအဆင်ပြေမပြေသိချင်တာမလား။
နေကောင်းတယ် အရာအားလုံးအဆင်ပြေ
တယ်။ဇွဲလည်းငါ့ဘေးမှာရှိနေတယ်။ရပီလား။
မင်းသိချင်တာဒါပဲမလား။မင်းကောင်မလေးနား
မှာသွားနေလို့ရပြီ"
သူ့ကောင်မလေးကသူတို့ဝိုင်းကကောင်လေး
တွေတစ်အုပ်နဲ့ရယ်မောနေတာကိုလည်းဂရုပင်
မစိုက် တစ်ချက်လေးတောင်လှည့်မကြည့်ပဲ
နေမကောင်းသည့်ကိစ္စကိုပဲအလေးနက်ထား၍
မေးနေတာ။
"သေချာရဲ့လား နေကောင်းတာ။မလိမ်တတ်
ပဲနဲ့ငါ့ကိုမလိမ်နဲ့ထက်မြတ်"
"သေချာတယ်။နေမကောင်းရင်ငါအခုလိုမျိုး
လျှောက်သွားနေနိုင်မလား။ပြီးတော့ငါ့ဘေးမှာ
ဇွဲတစ်ယောက်လုံးရှိတယ်။မင်းစိတ်ပူစရာမလို
ဘူး"
ဘေးကိုစောင့်ငဲ့၍မော့ကြည့်မိတော့သူ့ရဲ့
အကြည့်တို့ကအရင်ကလိုနွေးထွေးနေဆဲပါ။
ဘာသာမပြန်တတ်တဲ့မျက်ဝန်းအကြည့်တို့မှာ
အလွမ်းတွေကိုဖြေမဆည်နိုင်၍အကြည့်မလွှဲ
မိတော့။
"ဘယ်အချိန်ထိမင်းငါ့သင်တန်းကိုလာနေမှာလဲ"
"မင်းစိတ်ဆိုးပြေတဲ့အထိ"
"ငါမင်းကိုစိတ်မဆိုးဘူး။အဲ့တာကြောင့်
ထပ်မလာနဲ့တော့"
"စိတ်ဆိုးနေပါတယ်"
"မဆိုးဘူး။မင်းကိုသတိတောင်မရတာ
ကလေးဆန်ဆန်စိတ်ဆိုးနေစရာအကြောင်းကို
မရှိဘူး"
"ငါကတော့မင်းကိုအချိန်တိုင်းသတိရနေတယ်။
ပြီးတော့စိတ်ပူတယ်။နေကောင်းအောင်နေပါ"
မျက်လုံးချင်းစိုက်ကြည့်ပြီးတစ်လုံးချင်းဆီပြော
လိုက်တဲ့စကားလုံးတို့ကသူ့ရင်ထဲကလာတယ်
ဆိုတာကိုခံစားနေရတော့အိုင်ထွန်းနေသည့်
မျက်ရည်တို့ကမထိန်းနိုင်တော့ဘဲပါးပြင်ပေါ်
ကျဆင်းလာကြသည်။မင်းကငါ့ကိုဘာဖြစ်စေချင်
လို့ဒီလိုတွေလာပြောနေတာလဲ။သူငယ်ချင်းတွေလိုမျိုးသတိရပြီးစိတ်ပူတာလား။အရင်ကလို
ငါကဘာမှနားမလည်တဲ့ငတုံးမဟုတ်တော့ဘူး။
မင်းစကားတွေကိုအဓိပါ္ပယ်ကောက်တတ်နေပြီ။အဲ့တာမင်းသိရဲ့လား။
ခေါင်းငုံ့ပြီးပုန်းကွယ်ဖို့အင်အားတွေမရှိတော့ပါ။
ငါကမင်းရင်ခွင်ထဲမှာပဲကလေးတစ်ယောက်လို
ငိုချင်တာ။သူ့ကိုကြည့်ပြီးမျက်ရည်တွေကျ
လာတာကိုမြင်တော့ဟိန်းတေဇပိုင်ဆိုတာ
လက်လှမ်းပြီးတော့ပဲသုတ်ပေးတော့မလို
ပါးပြင်နားရောက်လာတော့မှလက်ကိုပြန်ချပြီး
ဇွဲအဝေးကလျှောက်လာသည်ကိုမြင်သည့်နှင့်သူ့အတွက်နေရာမရှိတော့သလိုချက်ချင်းထရပ်
ပြီးရှောင်ဖယ်ဖို့လုပ်သည်။ရင်ဘတ်ထဲလစ်ဟာသွားသလိုခံစားမှု။
အရင်ကအတိုင်းဇွဲနဲ့ငါအတူတူရှိနေရင်မင်းက
ရှောင်ပေးနေတုန်းပဲလား။အခုမလိုအပ်တော့
ပါဘူးငါ့အနားမှာမင်းရှိနေပေးပါဆိုသည့်စကားလုံးတွေကအပြင်ကိုထွက်မကျလာပဲရင်ထဲမှာ
တစ်ဆို့နေသည်။
"ကို့ သူငယ်ချင်းတွေလား။မိတ်ဆက်ပေးအုံး
လေ"
ထွက်သွားဖို့လုပ်နေတဲ့သူ့ဘေးနားကိုဟိုဘက်
ဝိုင်းကနေရောက်လာတဲ့ကောင်မလေးက
လက်မောင်းကိုလှမ်းချိတ်ပြီးပုခုံးတစ်ဖက်
ကိုမှီထားသည်။ဖယ်ခွာခြင်းမပြုတဲ့သူကအနားကိုရောက်လာတဲ့ဇွဲနဲ့ထိုင်နေတဲ့ကိုယ့်ကိုသာ
ယှဉ်တွဲ၍ကြည့်လျက်။
"အင်း…သူငယ်ချင်းတွေ"
နောက်ဆုံးကသူငယ်ချင်းတွေဆိုသည့်စကားလုံးကိုတော့ကိုယ့်ဘက်ကိုပဲစူးစိုက်ကြည့်ကာပြော
လိုက်တဲ့သူ့ရဲ့စကားသံတွေထဲမှာဘယ်လောက်
ထိနာကျင်ခဲ့ရလဲဆိုတာရင်ဘတ်ချင်းခံစားသိခဲ့
ရသည်။ငါမင်းအတွက်ဘယ်လောက်ထိတောင်
နာကျင်စေခဲ့တဲ့သူဖြစ်ခဲ့တာလဲ။
ထိန်းမရတော့တဲ့မျက်ရည်တွေကတာကျိုး
သလိုမျိုးတစ်သွင်သွင်ကျလာတော့သူ့ကို
နောက်ဆုံးအကြိမ်ကြည့်ပြီးထိုင်နေရာကနေ
ထထွက်လာခဲ့မိပြန်သည်။ဘာလို့ငါပဲထွက်
ပြေးနေရတာလဲ။ငါကမရင့်ကျက်တော့မင်းလိုမျိုး
ခံစားချက်ကိုထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမရှိဘူး။
"ထက်မြတ်"
"အိမ်ပြန်မယ်။ငါ့ကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးဇွဲ"
အလိုက်တသိသာဇွဲကဘာမှမမေးပဲ
တိတ်ဆိတ်စွာကားမောင်းပေးနေသည်။
အိမ်အပြန်လမ်းကကားမှန်ထဲကနေမြင်နေရ
သည့် လမ်းမပေါ်ဖြတ်သန်းသွားလာနေသည့်
လူတွေတိုက်တာတွေအရာရာဟာမျက်ရည်
တွေပြည့်နေတဲ့မျက်လုံးထဲအမြင်တွေဝေဝါး
နေသည်။
သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့စကားလုံးသုံးလုံးက
ဘယ်လောက်ထိခံစားရခက်ပြီးနာကျင်ရမှန်း
ငါအခုတော့သိလိုက်ပါပြီ။
ငါမင်းနဲ့သူငယ်ချင်းမဖြစ်ချင်တော့ဘူး။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••