"ဒီေန႕ညေနဘုရားသြားမွာေနာ္"
"အင္းပါ ငါသိတယ္။ညေနေရာက္တာနဲ႕လာေခၚ
မယ္။မင္းသာ အိမ္မွာေနေကာင္းေအာင္ေနျပီး
ေစာင့္ေန"
"ငါအခုမနက္ထဲကအျပင္မွာ"
""ဘာ""
ေလလႈိင္းထဲကေပမဲ႕ေအာ္လိုက္တဲ႕ဇြဲအသံက
က်ယ္လြန္းလို႕ဖုန္းကိုနားကေနေတာင္
ခဏခြာလိုက္ရတယ္။
"ေျဖးေျဖးေအာ္ပါမင္းကလဲ လန္႕လိုက္တာ"
"ဟိုတစ္ေန႕ကမွမူးလဲမလိုျဖစ္ထားတာ အိမ္မွာ
တစ္ခ်က္ေလးမွျငိမ္ျငိမ္မေနျပန္ဘူး။ဘယ္လို
ထြက္လာတာလဲ။အန္တီေကသီေပးထြက္တာလား။ခိုးထြက္လာျပန္ျပီမလား"
"မင္းကလည္းငါ့ကိုစြပ္စြပ္စြဲစြဲ။အေမေပးထြက္
လို႕ထြက္လာတာပါေနာ္။အလုပ္ရွိလို႕သက္စုနဲ႕
ထြက္လာတာ"
"ဟုတ္လို႕လား ငါအခုမင္းအိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျပီး
ေမးျကည့္မွာ"
အရြယ္ေလးနည္းနည္းေရာက္လာေတာ့ပိုျပီး
ေတာ့မ်ားလြတ္လပ္လာမလားလို႕ပါ။အခုေတာ့ကေလးေပါက္စလိုမ်ိဳးဘယ္သြားသြားဝိုင္းျပီး
စိတ္ပူေနျကတယ္။
"မယံုရင္လဲလွမ္းျပီးေမးလိုက္။အေမခြင့္ျပဳလို႕
ထြက္လာတာ အေမကငါတစ္ခြန္းခ်ြဲလိုက္ရင္
တစ္ခြန္းပဲ။အေမ့ကိုငါပိုင္တယ္။အေမကအေဖ့ကို
ပိုင္တယ္။အဲ႕ေတာ့ထြက္လို႕ရတာေပါ့။ဟီးဟီး"
"ေပ်ာ္ေနတယ္ ဟုတ္လား။အလုပ္ကိစၥနဲ႕ဆိုရင္
လည္းျပီးတာပဲ။အျပန္လာျကိဳေပးရမလား"
"မျကိဳနဲ႕ေတာ့။အေမအိမ္ကကားထည့္ေပးလိုက္
တယ္။ေအာက္မွာေစာင့္ေနတယ္"
"ျပီးေရာအဲ႕တာဆိုလဲ ညေနမွအိမ္မွာလာေခၚ
မယ္ အဆင့္သင့္ေစာင့္ေန"
"သိဒယ္။မင္းသာမိုးမရြာခင္ညေနအခ်ိန္မွန္
ေအာင္လာခဲ႕ေနာ္"
"သိပါတယ္။ငါလိုက္ပို႕ေနျကပဲဟာ"
"အင္း အင္းဒါပဲ။ဘိုင့္ဘိုင္"
ဇြဲနဲ႕ဖုန္းေျပာျပီးေတာ့စာရြက္ေတြျပန္စီရင္း
receptionမွာစကားေျပာေနတဲ႕သက္စုကို
ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ဒီဟိုတယ္ကို
အစ္မေတာ္နဲ႕အတူဂ်ပန္ဘာသာနွင့္ပတ္သက္
သည့္hotel and tourismအတြက္
ေဆြးေနြးပြဲတစ္ခုကိုအေတြ႕အျကံဳရေအာင္လာခဲ႕တာ။
"ထက္ေလး လာ။ခန္းမကဒုတိယထပ္မွာ"
အခ်ိန္နီးေနျပီဆုိေတာ့နွစ္ေယာက္သား
ဘာမွပင္မေျပာနိုင္ ပါလာတဲ႕စာရြက္စာတမ္း
ေတြသယ္ရင္းခပ္ျမန္ျမန္ေလ်ွာက္ျပီးဓာတ္ေလွကားထဲေရာက္မွအသက္ရႈနိုင္သည္။အေပၚထပ္
တက္ဖို႕နွိပ္ေနတုန္းဓာတ္ေလွကားမပိတ္ခင္
ဝင္လာျကတဲ႕သူေတြေျကာင့္ကိုယ္ေတြေထာင့္
ကပ္သြားတယ္။ဝင္လာတာေတာ့နွစ္ေယာက္
ထဲပါ။ေရႊေရာင္လက္ေနတဲ႕ဂါဝန္dressကို
ေမာ္ဒယ္မေလးလိုဝတ္ထားတဲ႕ေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္နဲ႕မိတ္ကပ္ဆရာမလားဘာလား
အေနာက္ကေနဂါဝန္စကိုလိုက္ကိုင္ေပး
ေနတဲ႕အစ္မျကီးတစ္ေယာက္။ေကာင္မေလးကို
အစီအစဥ္ေတြဘာေတြမွာေတာ့ျမင္ဖူးေနပါ
တယ္ နမယ္ေတာ့မသိဘူး။သူတို႕လဲအလုပ္ရႈပ္
ေနျကပံုပင္။ေမာ္ဒယ္မေလးရဲ႕အေနာက္မွာတြဲ
က်ေနတဲ႕ဂါဝန္စရွည္ကိုတက္မနင္းမိေအာင္သိုင္းကြက္နင္းရင္းဟိုေရွာင္ဒီေရွာင္သတိထားရရင္း
ပင္ဓာတ္ေလွကားထဲကိုယ္ေတြေနစရာမရွိေတာ့။
"ထက္ နင့္လူကမန္းေလးေရာက္ေနတာဟုတ္
ေရာဟုတ္ရဲ႕လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ဆို။ဒီဟိုတယ္က…"
"ေသခ်ာတယ္ဆိုတစ္ခါထဲအပိုင္ေနာ္။
တစ္ဦးတည္းေသာေျမးဆိုတဲ႕အခ်က္နဲ႕တင္"
သူတို႕ေျပာေနတာေတြကိုလိုက္နားေထာင္
ေနတာလဲမဟုတ္ အေနာက္လွည့္ျကည့္ျပီး
မ်က္လံုးအျကည့္ေတြက မိတ္ကပ္ဆရာမကိုတိုးတိုးေျပာဟန္လုပ္ျပလိုက္တဲ႕ပံုေတြက။
မိန္းကေလးေတြမ်ားရႈပ္ေထြးလြန္းပါသည္။
ဓာတ္ေလွကားထဲကထြက္မွအသက္ရႈေခ်ာင္
ရေတာ့သည္။အေပၚထပ္နဲ႕ေအာက္ထပ္ကို
တက္တာခဏေလးကိုေထာင့္ကပ္ေနရေတာ့
အသက္ရႈ၍မဝ။
"သက္စု"
မယိုင္က်ေစရန္ေဘးကေနအစ္မေတာ္ကိုလွမ္း
ဆြဲေပမဲ႕မမွီေတာ့ ဓာတ္ေလွကားမွာထဲကဒုကၡ
ၡေပးေနတဲ႕အဲ႕ဒီဂါဝန္စကအျပင္ထြက္တဲ႕အခ်ိန္
အေရွ႕ကသြားေနတဲ႕ေမာ္ဒယ္မေလးကရုတ္
တစ္ရပ္အေနာက္လွည့္လိုက္ေတာ့စာရြက္ေတြ
တစ္ထပ္ကိုကိုင္ထားရင္းတက္နင္းမိျပီ။
"သြားျပီ။ဂါဝန္ေတာ့သြားပါျပီလူတစ္ေယာက္လံုး
ရွိေနတာကိုဘယ္လိုေလ်ွာက္ေနျကတာလဲ
မသိဘူး"
ျပဳတ္က်သြားတဲ႕စာရြက္ေတြကိုျပန္ေကာက္ရင္း
မိတ္ကပ္အစ္မျကီးကဂါဝန္ကိုအလန္႕တစ္ျကား
ကိုင္၍ျပန္ျကည့္ရင္းကိုယ္ေတြကိုေျပာေနသည္
ဆိုတာသက္စုကိုဆြဲဖို႕လုပ္ေသာ္လည္းအထိမခံ
တာထက္ပိုလြန္းေသာအစ္မေတာ္က
အမ်က္ေတာ္ရွေနျပီ။
"ဒီမွာ အစ္မက်ြန္မတို႕ကကိုယ့္လမ္းကိုယ္ထြက္
ေနတာ အစ္မတို႕ဘာသာေရွ႕မျကည့္
ေနာက္မျကည့္ဟိုဘက္သြားမလိုဒီဘက္သြား
မလိုလုပ္ေနလို႕တိုက္မိတာမဟုတ္ဘူးလား"
"ဟုတ္ပါျပီ။ဒီကလဲ ဘာေျပာေနလို႕လဲရွင့္
ဘယ္သူပဲလြန္လြန္တိုက္မိသြားျပီပဲ။
ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ႕ေနရာေလးကိုေတာ့
သတိထားျပီးအသံေလ်ာ့ေပါ့ညီမရယ္"
ေမာ္ဒယ္မေလးက ေလေျပနဲ႕ျပန္ေျပာေနေပမဲ႕
မ်က္နွာကေတာ့သရုပ္ေဆာင္က်င့္ေနတာလား
ဘာလား ခပ္မဲ႕မဲ႕။သက္စုနဲ႕ကေတာ့
ကေတာ့အျကည့္ခ်င္းျပိဳင္ျပီးစစ္ခင္းေနျကျပီဆို
တာသိလိုက္ျပီ။
"ဒီကအစ္မတို႕ က်ြန္ေတာ္မေတာ္လို႕တက္နင္းမိသြားတာေဆာရီးပါခင္ဗ်ာ။dressကတစ္ခုခုျဖစ္
သြားလားခင္ဗ်"
"အဟင္း ။ျပဲေတာ့မျပဲသြားဘူး။
ထားလိုက္ပါရပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႕ခင္ဗ်။သက္စုသြားရေအာင္"
ဓာတ္ေလွကားေရွ႕မွာကန္႕လန္႕ျကီးျဖစ္ေနေတာ့
ေလဆာပစ္ေနသည့္အစ္မေတာ္ကိုဆြဲရသည္။
ဟုတ္တယ္ မိန္းကေလးေတြျကား မေနခ်င္
ဘူး။ကိုယ္တိုင္ကလည္းငယ္ငယ္ထဲက
ျပႆနာပဲလိုက္ရွာလာတာ ကို္ယ္ကိုတိုင္
ကေတာ့သူမ်ားကိုေတာင္းပန္
စကားမေျပာတတ္ဘူး။
"ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ေတာ့လမ္းကိုျကည့္
ေလ်ွာက္ျကေပါ့ကြယ္။ခဏေနရိုက္မယ့္အခန္း
အတြက္ဂါဝန္ကအေရးျကီးတာကိုပ်က္ဆီးသြား
ရင္ေလ်ာ္နိုင္ဖို႕က။အဟမ္း"
"ေအာ္ဟုတ္လား ထက္ေလး နင္အိမ္မွာေနရင္
ဝတ္တဲ႕အက်ီ ၤတန္ဖိုးေလးဘယ္ေလာက္
ရွိလဲေျပာျပျကည့္လိုက္ပါအံုး"
"ေတာ္ျပီသက္စု သြားမယ္ သူမ်ားေတြျကည့္
ေနျပီ"
သက္စုကိုဆြဲျပီးထြက္လာသည္ကိုအေနာက္
ကေနျကားေအာင္ေျပာလိုက္ေသာမိတ္ကပ္
ဆရာမရဲ႕အေစာင္းခ်ိတ္နဲ႕သက္စုမရဲ႕ျပန္ခ်ိတ္
လိုက္ေသာခ်ိတ္ေကာက္တို႕က တိတ္ဆိတ္
ေနတဲ႕ဟိုတယ္ထဲမွာဘာမွျကီးျကီးက်ယ္က်ယ္
မျဖစ္ေအာင္အစ္မေတာ္ကိုခန္းမဘက္အတင္း
ဆြဲခဲ႕ရသည္။
"ေတာ္ပါေတာ့ဟာ။ငါကသြားျပီးတက္နင္းမိတာ
ကို မေျပာနဲ႕ေတာ့"
"ငါ့ကိုေျပာသြားရင္ေတာင္သည္းခံနိုင္တယ္။
နင္ကေမြးကထဲကဘယ္သူ႕အေျပာကိုခံခဲ႕ရဖူး
လို႕လဲ။ငါတို႕ရဲ႕ေရႊေပၚျမတင္သူေဌးသားေလးကို"
ေဒါသထြက္ေနသည့္သက္စုကိုျကည့္ျပီး
သက္ျပင္းခ် ခပ္ဖြဖြသာရယ္လိုက္မိသည္။
ဒါကေတာ့အျပင္ေလာကမွာတစ္ခုမဟုတ္
တစ္ခုျကံဳရမွာပါပဲ။ကိုယ့္အိမ္မွာအေဖနဲ႕အေမရဲ႕
ဆူပူျကိမ္းေမာင္းတဲ႕ဆိုဆံုးမစကားေတြက
အခုေတာ့ပန္းနဲ႕ေပါက္သလိုပဲဆိုတာတစ္ျခား
သူေတြဆီကအနွိမ္ခံရသလိုစကားတစ္ခြန္းနဲ႕တင္
တစ္ျဖည္းျဖည္းသိေနပါျပီ။
"ထားလိုက္ပါေတာ့ဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
နဲ႕ျပိဳင္ျပီးျပႆနာမျဖစ္ခ်င္ဘူး"
"အစစ္မမ်က္နွာကိုေတြ႕လိုက္လား။
နင့္ကိုျကည့္ျပီးမ်က္နွာေပးကိုကအထာနဲ႕။
အဲ႕တာသူ႕ထက္လွေနလို႕နင့္ကိုမနာလိုျဖစ္
ေနတာ သိလား"
"ဘာကိုလွတာလဲ။လွတယ္ဆိုတာေကာင္မေလး
ေတြအတြက္ပဲသံုးတာ"
ခန္းမထဲဝင္တာေတာင္ေနရာမယူနိုင္ေသးပဲ
ေဘးနားမွာတိုးတိုးနဲ႕လာကပ္ေျပာေနသည့္
အစ္မေတာ္ကဇာတ္လမ္းစလာျပန္ျပီ။
"အစစ္မကအဲ႕လိုမလွလွေအာင္ျပင္ထားတာ။
ငါတို႕ထက္ေလးက သဘာဝအတိုင္းပဲဒီအတိုင္း
ေလးေနေနရင္ေတာင္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းေနတာ"
"ေတာ္ပါေတာ့ဟာ သူမ်ားကိုဘယ္လိုေတြ
လိုက္ေခၚေနလဲ။နင့္ကိုယ္နင္ေရာဘာမွန္း
သိေသးရဲ႕လား"
အနားမွာလာျပီးတြပ္ထိုးေနတဲ႕သက္စုကို
ေဟာခန္းထဲမွာတိတ္တိတ္ေနရန္အခ်က္ျပ
လိုက္ရသည္။မနက္တုန္းကေတာင္သူ႕ဘဲနဲ႕
အဆင္မေျပေသးလို႕မႈိင္ေနတဲ႕ဖူဂ်ိဳရွီအစ္မေတာ္
ကဒါမ်ိဳးဆိုရင္ခ်က္ခ်င္းတက္ျကြေနေရာ။
အခ်ိန္နီးကပ္လာေတာ့တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕လူစံု
လာျပီ။အလုပ္လုပ္တဲ႕အခါမွာကိုယ့္ကိုကိုယ္
ရင့္က်က္ေအာင္ျကိဳးစားမွျဖစ္ေတာ့မွာပါလား
ဆိုတဲ႕အေတြးေတြနဲ႕အတူမသိတာေတြလိုက္
လံမွတ္သားနာယူခဲ႕သည္။လူျဖစ္လာတာလဲ
မလြယ္ပါဘူး။ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ႕အရြယ္နဲ႕အညီဦးေနွာက္အသိဥာဏ္ရွင္သန္ဖို႕ရင့္က်က္မႈေတြရွိလာေအာင္ျကိဳးစားရတာတစ္ကယ္မလြယ္ေန
ဘူး။ငါအခုလိမၼာေနပါျပီလို႕တစ္စံုတစ္ေယာက္
ကိုျပန္ေတြ႕တဲ႕အခါေျပာနိုင္ေအာင္လည္း
ျကိဳးစားေနပါသည္။အရင္လိုမဆိုးေတာ့ပါဘူး။
ဟိုတယ္ထဲကျပန္ထြက္လာတဲ႕အခ်ိန္
ေကာင္းကင္ျကီးကအျဖဴေရာင္တိမ္ေတြထူျပီး
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္မိုးေရစက္ေတြက်ဆင္း
ေနသည္။မိုးေရစက္ေတြကတစ္ေပါက္နွစ္ေပါက္
နွင့္သိပ္ေတာ့မမ်ားပါ။ေကာင္းကင္ျကီးကို
တစ္ခဏေမာ့ျကည့္ျပီးသက္စုကမ္းေပးလာတဲ႕
ထီးကိုဖြင့္ျပီးကားရပ္ထားတဲ႕ဆီကိုေလ်ွာက္
လာခဲ႕သည္။အျပင္မွာျကာျကာေနလို႕မရ။
ညေနလဲဘုရားသြားမွာဆိုေတာ့အခုအိမ္ျပန္
နားမွရမည္။ဒီခႏၶာကိုယ္ကလဲဘာအလုပ္မွ
ေတာင္မလုပ္ရေသးဘူးေမာခ်င္ေနျပီ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲအားမရပါ။
မိုးေရစက္ေတြနဲ႕အတူေလေအးေတြပါတိုက္ခတ္
လာေတာ့ကိုယ္ကိုက်ံဳ႕ျပီးထီးကိုလံုေအာင္
ေဆာင္းေနတုန္းဟိုတယ္အဝင္ဝထဲဂိတ္ေပါက္
ကိုျဖတ္ကာလမ္းတစ္ေလ်ွာက္အရွိန္ျပင္းျပင္း
ေမာင္းဝင္လာတဲ႕ဆိုင္ကယ္တစ္စီး။သက္စုက
ဆိုင္ကယ္လာေနေတာ့ေဘးကိုလွမ္းဆြဲတဲ႕
အခ်ိန္ကားေတြရပ္ထားတဲ႕ျကားထဲကိုေရာက္
သြားသည္။ထီးကိုကိုင္ထားရင္းခဏရပ္ေနတုန္း
ေမာင္းဝင္လာတဲ႕ဆိုင္ကယ္ကအနားကေန
ျဖတ္သြားတဲ႕အခ်ိန္ေမာင္းလာတဲ႕အရွိန္ေျကာင့္လားတိုက္ခတ္လာတဲ႕ေလေအးမ်ားနွင့္အတူ
အျမင့္ကေနျပဳတ္က်သလိုနွလံုးေအးသြား
သည့္ခံစားမႈကိုပါရရွိလိုက္သည္။ေမာင္းလာ
သည့္သူကဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကမွန္အနက္ကို
ေဆာင္းထား၍မ်က္နွာကိုမျမင္ရ။ဒီလိုမ်ိဳး
ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတတ္ပံုကို တစ္စံုတစ္
ေယာက္ကိုသတိရလာ၍ ကိုယ္ကိုတိုင္ေတာင္
မသိလိုက္ပဲသတိလက္လြတ္အေနာက္ကို
လွည့္ျကည့္မိေတာ့အေဝးကေနေနာက္ေက်ာ
ကိုပဲျမင္ရတယ္။ဒါမဲ႕ ဒါေပမဲ႕ရင္းရင္းနွီးနွီးကို
ဟိန္းနဲ႕အရမ္းတူေနတယ္။ေတြ႕ခ်င္ေနလြန္းလို႕
ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြျမင္ေနမိတာလား။
ေျခလွမ္းေတြမွား၍ပင္သတိလက္လြတ္လိုက္
ျကည့္ေနမိသည္။
"ထက္ေလး ဘာလုပ္ေနလဲျပန္ရေအာင္ေလ
ကားေပၚတက္ေတာ့။ေနာက္က်ရင္နင့္အေမ
စိတ္ပူေနလိမ့္မယ္"
"အင္း ခဏ…ခဏေလးပဲ"
သက္စုကိုစကားျပန္ေျပာျပီးဟိုတယ္ဘက္ကို
ျပန္ျကည့္ေတာ့ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားျပီးခုနက
သူမရွိေတာ့။ကိုယ့္ေခါင္းကိုလက္သီးဆုပ္
နဲ႕အသိတရားရေအာင္ျပန္ထုမိရင္းစိတ္ေလ်ွာ့
ကာအိမ္ျပန္ဖို႕ကားေပၚတက္လိုက္ရသည္။
သတိရလြန္းေနသည့္စိတ္ထင္လို႕ပဲျဖစ္မွာပါ။
------------~•~-----------
ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ညေနခင္းက
ထံုးျဖဴျဖဴေစတီဝန္းေတြျကားမွာသစ္ပင္ရိပ္
ေတြနဲ႕ေအးခ်မ္းလြန္းေနသည္။
ဘုရားရွိခိုးေနတဲ႕ထက္ျမတ္ကိုေစာင္းတန္း
နားမွာပဲထိုင္ေစာင့္ေနျဖစ္တယ္။ယူလာတဲ႕
ဘုရားစာအုပ္ကိုဖြင့္ျပီးဖတ္ေနတဲ႕အဲ႕ဒီေကာင္
ေလးကျကာအံုးမွာ။ဘာသာတရားမသိတာ
ေတာ့မဟုတ္ေပမဲ႕လူငယ္သဘာဝအတိုင္း
ငယ္ငယ္ထဲကေက်ာင္းမွာဘုရားရွိခိုးဖို႕ေတာင္
ပ်င္းတဲ႕ဘုရားစာေတြရြတ္ရင္းအိပ္ငိုက္ေနတတ္
တဲ႕အဲ႕ဒီေကာင္ေလးကအခုေတာ့အဓိ႒ာန္ေတြ
ဘာေတြဝင္ေနတဲ႕အထိသိပ္ကိုလိမ္မာတဲ႕
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႕ေနပါျပီ။
ဒါဘယ္သူေျကာင့္လဲေမးစရာပင္မလို။
ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရားမွာအပတ္စဥ္ဟိုေကာင္
ရဲ႕ေန႕နာမ္ရက္ေရာက္တိုင္းအခုလိုလာေရာက္
ဆုေတာင္းေပးခဲ႕သည္။ဟိုေကာင္သတင္းကို
ျကားျပီးထဲကဟိုေကာင္ေလးမန္းေလးက
ထြက္သြားျပီးထဲကတစ္ပတ္တစ္ေလမ်ွပင္
မပ်က္ကြက္ခဲ႕။အခုဆိုတိတိက်က်ေလးနွစ္ပင္
တိုင္ခဲ႕ျပီ။ေနမေကာင္းလို႕ေဆးရံုတက္ရေနတဲ႕
အခ်ိန္ေတာင္မပ်က္ကြက္ခဲ႕စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္
လိုက္ပို႕ေပးခဲ႕ရသည္။ဒါေပမဲ႕အျမဲတမ္းကုသိုလ္
ေတာ္ဘုရားကိုသာလာခဲ႕သည္။
ထက္ျမတ္အတြက္ဒီနွစ္ေတြမွာေဆးရံုဆိုတာ
အိမ္ဦးနဲ႕ျကမ္းျပင္လိုမ်ိဳးသက္သာလာလ်ွင္
ေဆးရံုမွာမေနခ်င္တဲ႕အဲ႕ဒီေကာင္ေလးက
အိမ္ျပန္လာလိုက္အေမာေဖာက္လာလ်ွင္
ျပန္တက္ရလိုက္နွင့္ပါ။ဒီေကာင္ေလးက
အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ေရာဂါဒဏ္ေဆးဒဏ္
ေတြကိုခံစားခဲ႕ရသည္။ေနမေကာင္းရင္အေမကို
တတတ္တဲ႕အဲ႕ဒီေကာင္ေလးကေဆးရံုကုတင္
ေပၚမွာငိုေျကြးရင္းသူ႕အေမကိုေခၚေပးပါလို႕
ေျပာတဲ႕အခါမ်ိဳးဆိုသနားလြန္းလို႕ဘာလုပ္ရမွန္း
ပင္မသိ။အန္တီေကသီကလူျကီးေရာဂါနွင့္အိမ္
အျပင္ကိုမထြက္နိုင္လမ္းျကာျကာမေလ်ွာက္နိုင္
တာေျကာင့္ကိုယ္ပဲအနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ရခဲ႕သည္။
သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ႕ေကာင္ကိုေတာ့
လြမ္းေနရင္ေတာင္သြားေခၚေပး
ပါလို႕ဘယ္ေတာ့မွမေျပာခဲ႕ပါ။
ဘုရားရွိခိုးေနတဲ႕ထက္ျမတ္ကိုလွမ္းျကည့္
ေတာ့လက္အုပ္ခ်ီဦးခ်လို႕ျပီး ကိုယ္႕ဆီကို
ေလ်ွာက္လာေနသည္။တံေတာင္ဆစ္ထိ
ေခါက္တင္ထားတဲ႕ရွပ္အက်ီၤ ၤျဖဴစြတ္စြတ္
ေယာပုဆိုးေလးနဲ႕ရွင္းသန္႕ေနေသာေကာင္ေလးကအခုခ်ိန္ထိဘယ္အေရာင္မွစြန္းထင္းျခင္း
မရွိေသးသည္အထိျဖဴစင္တယ္။ဟိုေကာင္ကို
လြမ္းေနတဲ႕စိတ္ကိုေတာင္သူငယ္ခ်င္းေတြ
မို႕လို႕ပါလို႕မေျပာင္းမလဲေတြးေနတဲ႕
အထိသူ႕စိတ္ေလးကျဖဴစင္ေနတုန္းပင္။
မေတြးရဲသည့္တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကလဲပါဝင္
ေနမည္ဆိုတာကိုယ္ကအသိဆံုးမလား။
"ဘုရားရွိခိုးလို႕ျပီးျပီလား"
"အင္း။မင္းပ်င္းေနျပီလား။မိုးမရြာခင္ျပန္ျက
ေတာ့မလား"
"မင္းေရာျပန္ခ်င္ျပီလား"
"ဟင္အင္း။ေစတီေတြတစ္ေလ်ွာက္
လမ္းေလ်ွာက္ခ်င္ေသးတယ္"
"အဲ႕တာဆိုေလ်ွာက္ျပီးမွျပန္ျကမယ္။ဒီညေန
ေနသာတာပဲ"
"ေရး။တစ္ကယ္ေနာ္"
အရင္ကဆိုေမာမွာစိုး၍ဘုရားရွိခိုးျပီးတာနဲ႕
ျပန္ရတာ အခုအခ်ိန္ျကာျကာထပ္ေနခြင့္
ရေတာ့ေပ်ာ္၍ပင္မဆံုးနိုင္ပါ။ေနေရာင္မရွိေတာ့တဲ႕ညေနခင္းကထံုးျဖဴျဖဴေစတီဝန္းေတြစီတန္း
ေနတဲ႕တစ္ေလ်ွာက္ ျဖည္းျဖည္းဆီေလ်ွာက္
လာရင္းအတိုင္းထက္အလြန္ေအးခ်မ္းမႈ
ကိုရရွိသည္။
"ဇြဲ ငါေနရာတိုင္းကိုေလ်ွာက္မွာေနာ္။
မင္းမေလ်ွာက္နိုင္ရင္ ဟိုနားေလးမွာေနခဲ႕
လိုက္လို႕ရတယ္"
"ဘာလဲ။ဟိုေကာင္နဲ႕အတူတူေလ်ွာက္ဖူးတဲ႕
ေနရာကိုငါနဲ႕မေလ်ွာက္ခ်င္လို႕လား"
"ဟင္ မဟုတ္ပါဘူး။ေဝးေတာ့ငါ့အေနာက္
လိုက္ရတာမင္းပ်င္းေနမွာစိုးလို႕"
"ရတယ္။တမင္သက္သက္လိုက္ခ်င္လို႕ကို
လိုက္မွာ"
လက္ျကီးပိုက္ျပီးမႈန္ကုပ္ေနသည့္မ်က္နွာျကီး
နွင့္ေဘးကေနလိုက္လာသည့္ဇြဲကိုျကည့္ျပီး
မရီမိေအာင္ထိန္းထားရသည္။ဒီနွစ္ေတြမွာဇြဲ
ကငယ္ငယ္ထဲကအတိုင္းအစ္ကိုတစ္ေယာက္
လိုမ်ိဳးေဘးနားမွာေနြးေထြးစြာေနေပးခဲ႕သည္။
"ထက္ျမတ္ ငါေရာကားေမွာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘာျဖစ္ျဖစ္တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ငါ့အတြက္ေရာမင္းက
ဘုရားမွာလာဆုေတာင္းေပးမွာလား"
"မေျပာေကာင္းေတြ ဘာေတြေလ်ွာက္ေျပာေန
တာလဲ"
"မင္းကသာအပတ္တိုင္းဘုရားမွာလာျပီး
ဆုေတာင္းေပးေန။ဟိုေကာင္ကမင္းကို
ေမ့သြားျပီဆိုရင္ေရာ"
ေဘးခ်င္းကပ္ေလ်ွာက္ေနရာမွေျခလွမ္းေတြ
အလိုလိုရပ္လိုက္မိတယ္။တစ္စံုတစ္ေယာက္နွင့္
ပတ္သက္၍မစဥ္းစားရဲသည့္အေျကာင္းအရာ
ေတြကေခါင္းထဲကိုျပန္လည္တိုးဝင္ေရာက္လာရ
သည္။
"သူငါ့ကိုမေမ့နိုင္ပါဘူး။ေမ့ရဲေမ့ျကည့္ပါလား"
"ဟုတ္ပါျပီ။မင္းကိုမေမ့ေပမဲ႕အရင္လိုမခ်စ္
ေတာ့ဘူးလက္က်န္သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ပဲ
ရွိေတာ့တယ္။အခုေကာင္မေလးအသစ္
ေတြ႕ေနျပီဆိုရင္ေရာမင္းဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ငါကဘာလုပ္လို႕ရမွာလဲ ငါတို႕ကသူငယ္ခ်င္း
ေတြပဲေလ။သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္မရွိလို႕
တစ္ျခားဘာသံေယာဇဥ္ရွိရမွာလဲ။ျပီးေတာ့
သူဘယ္ေကာင္မေလးကိုပဲေတြ႕ေတြ႕ငါ့မွာ
ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ပိုင္ခြင့္မွမရွိတာ။ငါနဲ႕
ဘာဆိုင္လို႕လဲ ဂရုမစိုက္ပါဘူး"
အေရွ႕ကေနပိတ္ရပ္လိုက္ျပီးတရားခံစစ္
သလိုေမးေနသည့္ဇြဲကိုမ်က္လံုးခ်င္းမဆိုင္ရဲစြာ
အျကည့္လႊဲျပီးေရွာင္ထြက္လာမိသည္။
အဲ႕ဒီခ်စ္ေနခဲ႕ပါတယ္ဆိုတဲ႕စကားကိုေတာင္
အေတြးထဲေပၚလာတိုင္းအခုခ်ိန္ထိမယံုရဲ
မေတြးရဲမစဥ္းစားရဲတာ။မစဥ္းစားရဲတဲ႕
အေျကာင္းအရာေတြကိုလဲကိုယ္ကိုတိုင္သာ
အသိဆံုးမို႕လို႕ပါ။အခ်စ္ကိုဘာလို႕အေရာင္
ေတြခြဲေနမွာလဲေလ။လူတစ္ေယာက္ကို
ဘာအေရာင္မွမပါတဲ႕သူငယ္ခ်င္းလိုခ်စ္တဲ႕
အခ်စ္ကအရာရာေအးခ်မ္းပါသည္။
"မင္းအေျကာင္းကိုငါကမသိဘူးမ်ားထင္ေနလား။
တစ္ကယ္ဂရုမစိုက္ဘူးလား"
ေဘးကေနျပန္ကပ္လိုက္လာျပီးေစာင္းငဲ႕ကာ
ေမးေနသည့္ဇြဲရဲ႕ေျခလွမ္းေတြျကားေခ်ာင္ပိတ္
မိေနသည္။
"မစိုက္ဘူး။လံုး လံုးဝပဲ"
ဘာေတြေမးေနမွန္းမသိတဲ႕ဇြဲကိုထားခဲ႕ျပီးအေရွ႕
ကေနခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္လာခဲ႕လိုက္တယ္။
တစ္ကယ္ပါပဲ။လူေတြကခက္တယ္။
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ဘုရားမွာလာ
ဆုေတာင္းေပးေနတာပဲ ဘာအေျကာင္းျပ
ခ်က္ေတြလိုေနအံုးမွာလဲေနာ္။ဇြဲဘာမွထပ္
မေမးနိုင္ေအာင္ အေရွ႕ကေနမေျပးရံုတစ္မယ္
တစ္ေယာက္ထဲခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္လာမိ
သည္။
စီတန္းေနတဲ႕ေစတီပတ္ပတ္လည္အေတြးေတြ
ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႕ေလ်ွာက္လာရင္းမွ
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုျကည့္မိေတာ့ဟိုနားဒီနားမွာ
ကေလးတစ္စု ဘုရားဖူးမိသားစုေတြ တစ္ခ်ိဳ႕က
အတူယွဥ္တြဲကာဘုရားဖူးေနျကသည့္စံုတြဲေတြ။
တစ္ျခားသူေတြကိုေငးျကည့္ရင္းသာျပံဳးမိရင္း
ေစတီေတြျကားထဲဦးတည္ရာမဲ႕သာေလ်ွာက္
ေနမိသည္။ေလ်ွာက္လာေနရင္းမွခ်မ္းေအး
လာတာေျကာင့္ေကာင္းကင္ျကီးကိုေမာ့ျကည့္မိ
ေတာ့တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕တိမ္တိုက္ေတြကအံု႕မႈိင္း
လာျပီးမ်က္နွာေပၚမွာလာေရာက္က်ဆင္းလာတဲ႕မိုးေရစက္ေတြ။ခုနေလးကမွေနသာေနတာ
ကို မိုးကရြာေတာ့မွာလား။မ်က္လံုးေတြကို
ပုတ္ခတ္ရင္းမိုးမမ်ားေသးခင္အေနာက္ျပန္
လွည့္ဖို႕ေျခလွမ္းေတြလွမ္းစဥ္ပတ္ဝန္းက်င္
တစ္ခြင္ကေလေအးမ်ားနွင့္အတူေျခဆယ္
လွမ္းေလာက္အကြာအေဝးမွာျမင္လိုက္ရသည့္
တစ္စံုတစ္ေယာက္။အရာရာဟာရပ္တန္႕သြား
သလိုမိုးေရေတြထိထားလို႕ေဝဝါးေနတဲ႕မ်က္လံုး
ေတြကိုအျမင္ေတြမွားေနျပန္ျပီလားစူးစိုက္၍
သတိလက္လြတ္ျကည့္ေနမိသည္။မ်က္လံုး
ခ်င္းဆံုသြားထဲကေရာက္ေနတဲ႕ေနရာမွာပဲ
ရပ္တန္႕ကာ သာျပန္လည္ေငးျကည့္
ေနတဲ႕သူ႕ေဘးနားမွာေတာ့ေခ်ာေမာလွပသည့္
ေရာင္ခ်ယ္ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႕ေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္။ျမင္ရံုနဲ႕မနက္ကျပႆနာျဖစ္ခဲ႕တဲ႕
တစ္ေယာက္ဆိုတာသိလိုက္သည္။ဘာလို႕မ်ား
အတူရွိေနရတာလဲ အျမင္မ်ားမွားေနလား
အေတြးေတြကိုသူ႕လက္ေမာင္းကို တစ္ခမ္း
တစ္နားတြယ္ခ်ိတ္ထားတဲ႕ေကာင္မေလးရဲ႕
လက္တစ္ဖက္ကသက္ေသျပေပးသည္။
ေခါင္းထဲမွာဘာမွမေတြးေတာနိုင္ေတာ့ေအာင္
ျပန္ေတြ႕တဲ႕အခါေျပာစရာကားေတြအမ်ားျကီး
ရွိတယ္ ဘာေတြညာေတြဘာမွမသိေတာ့ဘူး။
မ်က္လံုးထဲအျကည့္လႊဲလို႕မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေန
သည့္သူ႕လက္ေမာင္းကိုတြယ္ခ်ိတ္ထားသည့္
ေကာင္မေလးရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကိုသာစိုက္
ျကည့္ေနမိသည္။ေကာင္မေလးရဲ႕ေနာက္
လက္တစ္ဖက္မွာေတာ့ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ႕
ျကာပန္းျဖဴျဖဴမ်ားကမိနိးကေလးတစ္ေယာက္
နဲ႕လိုက္ဖက္စြာတင့္တယ္လွပလ်က္။မိုးေရစက္
ေတြျကားအျမင္ေတြတစ္ျဖည္းျဖည္းေဝဝါးလာ
သည္။
အခုေတာ့မင္းက ငါမဟုတ္တဲ႕
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို...
စေတြ႕ထဲကဒီအတိုင္းသာအသက္မရွိေတာ့တဲ႕
သူလိုရပ္ျကည့္ေနျပီးေျခတစ္လွမ္းေတာင္ထပ္
မလွမ္းေတာ့တဲ႕သူကိုဆက္ျပီးရင္မဆိုင္ရဲစြာ
ဒီအေျခအေနျကီးကေနေျပးထြက္လာမိသည္။
ေျပးတယ္ အေဝးကိုေရာက္နိုင္သမ်ွအသက္ရႈ
နႈန္းေတြမမွန္ေတာ့တဲ႕အထိေျပးတယ္။
နွလံုးကအဆမတန္အခုန္ျမန္လာျပီးအေမာမခံ
နိုင္စြာအသက္ရူရပ္ေတာ့မတတ္ရင္ထဲဆို႕နင့္
လာေတာ့မွဆက္မေျပးနိုင္ေတာ့ပဲထိုင္ခ်လိုက္ရ
သည္။ဘယ္တုန္းကထဲကထြက္လာမွန္းမသိတဲ႕
မ်က္ရည္ေတြနဲ႕အတူခံနိုင္ရည္မရွိစြာပတ္ဝန္း
က်င္ကိုလဲမသိေတာ့ပဲဘာကိုမွမေတြးေတာနိုင္စြာ
သစ္ပင္အေနာက္မွာပုန္းကြယ္ကာငိုေျကြးေနမိ
သည္။
""ထက္ျမတ္""
အေနာက္ကေနေျပးလိုက္လာတဲ႕သူကိုမ်က္ရည္
ျကည္ေတြျကားထဲေမာ့ျကည့္လိုက္မိေတာ့
"ဒီမွာဘာလို႕ငိုေနတာလဲအခုထ"
"သူမလိုက္လာဘူးမလား"
""အင္း""
ေခါင္းငံု႕၍သာတားဆီးမရတဲ႕မ်က္ရည္စက္ေတြ
ကိုက်ဆင္းမိသည္။အခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ႕အေျခ
အေနေတြကိုလက္ေတြ႕မွန္းသိေသာ္လည္း
အိမ္မက္တစ္ခုလိုမ်ိဳးလက္မခံနိုင္စြာမယံုနိုင္ေသးပါ။
"မင္းေဘးနားမွာငါရွိေနတာကို ဘယ္လိုက္
လာမလဲ။ဟိန္းေတဇပိုင္ကိုေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္နဲ႕တြဲျပီးေတြ႕လိုက္ရတာ
အဲ႕ေလာက္ေတာင္ဝမ္းနည္းသြားတာလား။
ဒီေလာက္ထိေတာင္ပဲလား။မင္းေျပာေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြဆို"
""ငါမသိဘူး။မသိဘူး""
ေခါင္းကိုသာတြင္တြင္ခါရင္းဘာမွကိုမေတြးနိုင္
စြာပုန္းကြယ္၍ငိုေနမိသည္။
"မငိုနဲ႕ေတာ့။မင္းစိတ္ထိခိုက္လို႕မရဘူးဆိုတာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိထား။အခုအိမ္အရင္ျပန္မယ္။
ဟိုေကာင္မန္းေလးျပန္ေရာက္လာျပီဆိုေတာ့
ငါသြားေျပာျပေပးမယ္။မင္းနဲ႕ငါကဘာမွ
မပတ္သက္ေတာ့ဘူးဆိုတာ"
"ဘာကိုသြားေျပာေပးမွာလဲ။သူနဲ႕ငါကဘာဆိုင္
လို႕ မင္းကအဲ႕လိုသြားေျပာမွာလဲ။သူနဲ႕ငါက
ဘာမွမဆိုင္တာ"
ဟုတ္တယ္။တစ္ကယ္ေတာ့မင္းနဲ႕ငါကဘာမွ
မဆိုင္ဘူး။ေဝဝါးေနတဲ႕မ်က္ရည္ေတြျကားထဲ
ေျပးထြက္လာခဲ႕တဲ႕ဘုရားဝင္းထဲကိုျပန္လည္
လွမ္းျကည့္လိုက္မိသည္။
မင္းငါ့ကိုျကည့္တဲ႕အျကည့္နဲ႕တင္ငါ့ကိုမေမ့
ေသးဘူးဆိုတာကိုသိလိုက္တယ္။ငါ့လိုမ်ိဳး
ေလာကျကီးအေျကာင္းနားမလည္ ရင့္က်က္မႈ
မရွိ တံုးတံုးအအေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
မင္းေဘးနားမွာရွိေနတာထက္ေခ်ာေမာလွပျပီး
ထက္ျမက္တဲ႕ေကာင္မေလးကအျမင္တင့္တယ္
ျပီးမင္းနဲ႕အမ်ားျကီးလိုက္ဖက္ပါတယ္။
လိုက္ဖက္လြန္းလို႕ငါ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္
ဝမ္းသာလို႕မ်က္ရည္ေတြေတာင္က်မိတဲ႕
အထိပဲ။
ဒါေပမဲ႕မင္းသိလား ငါ့ရင္ေတြဘာလို႕
အဲ႕ေလာက္ထိခံစားရခက္ျပီးနာက်င္ေနလဲမသိဘူး။အသက္ရႈရခက္ျပီးမင္းနဲ႕အေဝးျကီးကိုေရာက္သြားသလိုမ်ိဳး ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးကတစ္ခါမွ
မခံစားဖူးဘူး။အဲ႕တာဘာျဖစ္လို႕လဲ။
မင္းဘာလို႕ငါ့ေနာက္ကိုမလိုက္ခဲ႕ရတာလဲ။
အခုေတာ့မင္းမွာငါ့ထက္အေရးျကီးတဲ႕သူရွိေန
ျပီလား။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Unicode
"ဒီနေ့ညနေဘုရားသွားမှာနော်"
"အင်းပါ ငါသိတယ်။ညနေရောက်တာနဲ့လာခေါ်
မယ်။မင်းသာ အိမ်မှာနေကောင်းအောင်နေပြီး
စောင့်နေ"
"ငါအခုမနက်ထဲကအပြင်မှာ"
""ဘာ""
လေလှိုင်းထဲကပေမဲ့အော်လိုက်တဲ့ဇွဲအသံက
ကျယ်လွန်းလို့ဖုန်းကိုနားကနေတောင်
ခဏခွာလိုက်ရတယ်။
"ဖြေးဖြေးအော်ပါမင်းကလဲ လန့်လိုက်တာ"
"ဟိုတစ်နေ့ကမှမူးလဲမလိုဖြစ်ထားတာ အိမ်မှာ
တစ်ချက်လေးမှငြိမ်ငြိမ်မနေပြန်ဘူး။ဘယ်လို
ထွက်လာတာလဲ။အန်တီကေသီပေးထွက်တာလား။ခိုးထွက်လာပြန်ပြီမလား"
"မင်းကလည်းငါ့ကိုစွပ်စွပ်စွဲစွဲ။အမေပေးထွက်
လို့ထွက်လာတာပါနော်။အလုပ်ရှိလို့သက်စုနဲ့
ထွက်လာတာ"
"ဟုတ်လို့လား ငါအခုမင်းအိမ်ကိုဖုန်းဆက်ပြီး
မေးကြည့်မှာ"
အရွယ်လေးနည်းနည်းရောက်လာတော့ပိုပြီး
တော့များလွတ်လပ်လာမလားလို့ပါ။အခုတော့ကလေးပေါက်စလိုမျိုးဘယ်သွားသွားဝိုင်းပြီး
စိတ်ပူနေကြတယ်။
"မယုံရင်လဲလှမ်းပြီးမေးလိုက်။အမေခွင့်ပြုလို့
ထွက်လာတာ အမေကငါတစ်ခွန်းချွဲလိုက်ရင်
တစ်ခွန်းပဲ။အမေ့ကိုငါပိုင်တယ်။အမေကအဖေ့ကို
ပိုင်တယ်။အဲ့တော့ထွက်လို့ရတာပေါ့။ဟီးဟီး"
"ပျော်နေတယ် ဟုတ်လား။အလုပ်ကိစ္စနဲ့ဆိုရင်
လည်းပြီးတာပဲ။အပြန်လာကြိုပေးရမလား"
"မကြိုနဲ့တော့။အမေအိမ်ကကားထည့်ပေးလိုက်
တယ်။အောက်မှာစောင့်နေတယ်"
"ပြီးရောအဲ့တာဆိုလဲ ညနေမှအိမ်မှာလာခေါ်
မယ် အဆင့်သင့်စောင့်နေ"
"သိဒယ်။မင်းသာမိုးမရွာခင်ညနေအချိန်မှန်
အောင်လာခဲ့နော်"
"သိပါတယ်။ငါလိုက်ပို့နေကြပဲဟာ"
"အင်း အင်းဒါပဲ။ဘိုင့်ဘိုင်"
ဇွဲနဲ့ဖုန်းပြောပြီးတော့စာရွက်တွေပြန်စီရင်း
receptionမှာစကားပြောနေတဲ့သက်စုကို
ထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။ဒီဟိုတယ်ကို
အစ်မတော်နဲ့အတူဂျပန်ဘာသာနှင့်ပတ်သက်
သည့်hotel and tourismအတွက်
ဆွေးနွေးပွဲတစ်ခုကိုအတွေ့အကြုံရအောင်လာခဲ့တာ။
"ထက်လေး လာ။ခန်းမကဒုတိယထပ်မှာ"
အချိန်နီးနေပြီဆိုတော့နှစ်ယောက်သား
ဘာမှပင်မပြောနိုင် ပါလာတဲ့စာရွက်စာတမ်း
တွေသယ်ရင်းခပ်မြန်မြန်လျှောက်ပြီးဓာတ်လှေကားထဲရောက်မှအသက်ရှုနိုင်သည်။အပေါ်ထပ်
တက်ဖို့နှိပ်နေတုန်းဓာတ်လှေကားမပိတ်ခင်
ဝင်လာကြတဲ့သူတွေကြောင့်ကိုယ်တွေထောင့်
ကပ်သွားတယ်။ဝင်လာတာတော့နှစ်ယောက်
ထဲပါ။ရွှေရောင်လက်နေတဲ့ဂါဝန်dressကို
မော်ဒယ်မလေးလိုဝတ်ထားတဲ့ကောင်မလေး
တစ်ယောက်နဲ့မိတ်ကပ်ဆရာမလားဘာလား
အနောက်ကနေဂါဝန်စကိုလိုက်ကိုင်ပေး
နေတဲ့အစ်မကြီးတစ်ယောက်။ကောင်မလေးကို
အစီအစဉ်တွေဘာတွေမှာတော့မြင်ဖူးနေပါ
တယ် နမယ်တော့မသိဘူး။သူတို့လဲအလုပ်ရှုပ်
နေကြပုံပင်။မော်ဒယ်မလေးရဲ့အနောက်မှာတွဲ
ကျနေတဲ့ဂါဝန်စရှည်ကိုတက်မနင်းမိအောင်သိုင်းကွက်နင်းရင်းဟိုရှောင်ဒီရှောင်သတိထားရရင်း
ပင်ဓာတ်လှေကားထဲကိုယ်တွေနေစရာမရှိတော့။
"ထက် နင့်လူကမန်းလေးရောက်နေတာဟုတ်
ရောဟုတ်ရဲ့လား"
"ဟုတ်ပါတယ်ဆို။ဒီဟိုတယ်က…"
"သေချာတယ်ဆိုတစ်ခါထဲအပိုင်နော်။
တစ်ဦးတည်းသောမြေးဆိုတဲ့အချက်နဲ့တင်"
သူတို့ပြောနေတာတွေကိုလိုက်နားထောင်
နေတာလဲမဟုတ် အနောက်လှည့်ကြည့်ပြီး
မျက်လုံးအကြည့်တွေက မိတ်ကပ်ဆရာမကိုတိုးတိုးပြောဟန်လုပ်ပြလိုက်တဲ့ပုံတွေက။
မိန်းကလေးတွေများရှုပ်ထွေးလွန်းပါသည်။
ဓာတ်လှေကားထဲကထွက်မှအသက်ရှုချောင်
ရတော့သည်။အပေါ်ထပ်နဲ့အောက်ထပ်ကို
တက်တာခဏလေးကိုထောင့်ကပ်နေရတော့
အသက်ရှု၍မဝ။
"သက်စု"
မယိုင်ကျစေရန်ဘေးကနေအစ်မတော်ကိုလှမ်း
ဆွဲပေမဲ့မမှီတော့ ဓာတ်လှေကားမှာထဲကဒုက္ခ
္ခပေးနေတဲ့အဲ့ဒီဂါဝန်စကအပြင်ထွက်တဲ့အချိန်
အရှေ့ကသွားနေတဲ့မော်ဒယ်မလေးကရုတ်
တစ်ရပ်အနောက်လှည့်လိုက်တော့စာရွက်တွေ
တစ်ထပ်ကိုကိုင်ထားရင်းတက်နင်းမိပြီ။
"သွားပြီ။ဂါဝန်တော့သွားပါပြီလူတစ်ယောက်လုံး
ရှိနေတာကိုဘယ်လိုလျှောက်နေကြတာလဲ
မသိဘူး"
ပြုတ်ကျသွားတဲ့စာရွက်တွေကိုပြန်ကောက်ရင်း
မိတ်ကပ်အစ်မကြီးကဂါဝန်ကိုအလန့်တစ်ကြား
ကိုင်၍ပြန်ကြည့်ရင်းကိုယ်တွေကိုပြောနေသည်
ဆိုတာသက်စုကိုဆွဲဖို့လုပ်သော်လည်းအထိမခံ
တာထက်ပိုလွန်းသောအစ်မတော်က
အမျက်တော်ရှနေပြီ။
"ဒီမှာ အစ်မကျွန်မတို့ကကိုယ့်လမ်းကိုယ်ထွက်
နေတာ အစ်မတို့ဘာသာရှေ့မကြည့်
နောက်မကြည့်ဟိုဘက်သွားမလိုဒီဘက်သွား
မလိုလုပ်နေလို့တိုက်မိတာမဟုတ်ဘူးလား"
"ဟုတ်ပါပြီ။ဒီကလဲ ဘာပြောနေလို့လဲရှင့်
ဘယ်သူပဲလွန်လွန်တိုက်မိသွားပြီပဲ။
ကိုယ်ရောက်နေတဲ့နေရာလေးကိုတော့
သတိထားပြီးအသံလျော့ပေါ့ညီမရယ်"
မော်ဒယ်မလေးက လေပြေနဲ့ပြန်ပြောနေပေမဲ့
မျက်နှာကတော့သရုပ်ဆောင်ကျင့်နေတာလား
ဘာလား ခပ်မဲ့မဲ့။သက်စုနဲ့ကတော့
ကတော့အကြည့်ချင်းပြိုင်ပြီးစစ်ခင်းနေကြပြီဆို
တာသိလိုက်ပြီ။
"ဒီကအစ်မတို့ ကျွန်တော်မတော်လို့တက်နင်းမိသွားတာဆောရီးပါခင်ဗျာ။dressကတစ်ခုခုဖြစ်
သွားလားခင်ဗျ"
"အဟင်း ။ပြဲတော့မပြဲသွားဘူး။
ထားလိုက်ပါရပါတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ။သက်စုသွားရအောင်"
ဓာတ်လှေကားရှေ့မှာကန့်လန့်ကြီးဖြစ်နေတော့
လေဆာပစ်နေသည့်အစ်မတော်ကိုဆွဲရသည်။
ဟုတ်တယ် မိန်းကလေးတွေကြား မနေချင်
ဘူး။ကိုယ်တိုင်ကလည်းငယ်ငယ်ထဲက
ပြဿနာပဲလိုက်ရှာလာတာ ကိုယ်ကိုတိုင်
ကတော့သူများကိုတောင်းပန်
စကားမပြောတတ်ဘူး။
"နောက်တစ်ခါဆိုရင်တော့လမ်းကိုကြည့်
လျှောက်ကြပေါ့ကွယ်။ခဏနေရိုက်မယ့်အခန်း
အတွက်ဂါဝန်ကအရေးကြီးတာကိုပျက်ဆီးသွား
ရင်လျော်နိုင်ဖို့က။အဟမ်း"
"အော်ဟုတ်လား ထက်လေး နင်အိမ်မှာနေရင်
ဝတ်တဲ့အကျီ ၤတန်ဖိုးလေးဘယ်လောက်
ရှိလဲပြောပြကြည့်လိုက်ပါအုံး"
"တော်ပြီသက်စု သွားမယ် သူများတွေကြည့်
နေပြီ"
သက်စုကိုဆွဲပြီးထွက်လာသည်ကိုအနောက်
ကနေကြားအောင်ပြောလိုက်သောမိတ်ကပ်
ဆရာမရဲ့အစောင်းချိတ်နဲ့သက်စုမရဲ့ပြန်ချိတ်
လိုက်သောချိတ်ကောက်တို့က တိတ်ဆိတ်
နေတဲ့ဟိုတယ်ထဲမှာဘာမှကြီးကြီးကျယ်ကျယ်
မဖြစ်အောင်အစ်မတော်ကိုခန်းမဘက်အတင်း
ဆွဲခဲ့ရသည်။
"တော်ပါတော့ဟာ။ငါကသွားပြီးတက်နင်းမိတာ
ကို မပြောနဲ့တော့"
"ငါ့ကိုပြောသွားရင်တောင်သည်းခံနိုင်တယ်။
နင်ကမွေးကထဲကဘယ်သူ့အပြောကိုခံခဲ့ရဖူး
လို့လဲ။ငါတို့ရဲ့ရွှေပေါ်မြတင်သူဌေးသားလေးကို"
ဒေါသထွက်နေသည့်သက်စုကိုကြည့်ပြီး
သက်ပြင်းချ ခပ်ဖွဖွသာရယ်လိုက်မိသည်။
ဒါကတော့အပြင်လောကမှာတစ်ခုမဟုတ်
တစ်ခုကြုံရမှာပါပဲ။ကိုယ့်အိမ်မှာအဖေနဲ့အမေရဲ့
ဆူပူကြိမ်းမောင်းတဲ့ဆိုဆုံးမစကားတွေက
အခုတော့ပန်းနဲ့ပေါက်သလိုပဲဆိုတာတစ်ခြား
သူတွေဆီကအနှိမ်ခံရသလိုစကားတစ်ခွန်းနဲ့တင်
တစ်ဖြည်းဖြည်းသိနေပါပြီ။
"ထားလိုက်ပါတော့ဟာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်
နဲ့ပြိုင်ပြီးပြဿနာမဖြစ်ချင်ဘူး"
"အစစ်မမျက်နှာကိုတွေ့လိုက်လား။
နင့်ကိုကြည့်ပြီးမျက်နှာပေးကိုကအထာနဲ့။
အဲ့တာသူ့ထက်လှနေလို့နင့်ကိုမနာလိုဖြစ်
နေတာ သိလား"
"ဘာကိုလှတာလဲ။လှတယ်ဆိုတာကောင်မလေး
တွေအတွက်ပဲသုံးတာ"
ခန်းမထဲဝင်တာတောင်နေရာမယူနိုင်သေးပဲ
ဘေးနားမှာတိုးတိုးနဲ့လာကပ်ပြောနေသည့်
အစ်မတော်ကဇာတ်လမ်းစလာပြန်ပြီ။
"အစစ်မကအဲ့လိုမလှလှအောင်ပြင်ထားတာ။
ငါတို့ထက်လေးက သဘာဝအတိုင်းပဲဒီအတိုင်း
လေးနေနေရင်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းနေတာ"
"တော်ပါတော့ဟာ သူများကိုဘယ်လိုတွေ
လိုက်ခေါ်နေလဲ။နင့်ကိုယ်နင်ရောဘာမှန်း
သိသေးရဲ့လား"
အနားမှာလာပြီးတွပ်ထိုးနေတဲ့သက်စုကို
ဟောခန်းထဲမှာတိတ်တိတ်နေရန်အချက်ပြ
လိုက်ရသည်။မနက်တုန်းကတောင်သူ့ဘဲနဲ့
အဆင်မပြေသေးလို့မှိုင်နေတဲ့ဖူဂျိုရှီအစ်မတော်
ကဒါမျိုးဆိုရင်ချက်ချင်းတက်ကြွနေရော။
အချိန်နီးကပ်လာတော့တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့လူစုံ
လာပြီ။အလုပ်လုပ်တဲ့အခါမှာကိုယ့်ကိုကိုယ်
ရင့်ကျက်အောင်ကြိုးစားမှဖြစ်တော့မှာပါလား
ဆိုတဲ့အတွေးတွေနဲ့အတူမသိတာတွေလိုက်
လံမှတ်သားနာယူခဲ့သည်။လူဖြစ်လာတာလဲ
မလွယ်ပါဘူး။ကိုယ်ရောက်နေတဲ့အရွယ်နဲ့အညီဦးနှောက်အသိဉာဏ်ရှင်သန်ဖို့ရင့်ကျက်မှုတွေရှိလာအောင်ကြိုးစားရတာတစ်ကယ်မလွယ်နေ
ဘူး။ငါအခုလိမ္မာနေပါပြီလို့တစ်စုံတစ်ယောက်
ကိုပြန်တွေ့တဲ့အခါပြောနိုင်အောင်လည်း
ကြိုးစားနေပါသည်။အရင်လိုမဆိုးတော့ပါဘူး။
ဟိုတယ်ထဲကပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်
ကောင်းကင်ကြီးကအဖြူရောင်တိမ်တွေထူပြီး
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်မိုးရေစက်တွေကျဆင်း
နေသည်။မိုးရေစက်တွေကတစ်ပေါက်နှစ်ပေါက်
နှင့်သိပ်တော့မများပါ။ကောင်းကင်ကြီးကို
တစ်ခဏမော့ကြည့်ပြီးသက်စုကမ်းပေးလာတဲ့
ထီးကိုဖွင့်ပြီးကားရပ်ထားတဲ့ဆီကိုလျှောက်
လာခဲ့သည်။အပြင်မှာကြာကြာနေလို့မရ။
ညနေလဲဘုရားသွားမှာဆိုတော့အခုအိမ်ပြန်
နားမှရမည်။ဒီခန္ဓာကိုယ်ကလဲဘာအလုပ်မှ
တောင်မလုပ်ရသေးဘူးမောချင်နေပြီ။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲအားမရပါ။
မိုးရေစက်တွေနဲ့အတူလေအေးတွေပါတိုက်ခတ်
လာတော့ကိုယ်ကိုကျုံ့ပြီးထီးကိုလုံအောင်
ဆောင်းနေတုန်းဟိုတယ်အဝင်ဝထဲဂိတ်ပေါက်
ကိုဖြတ်ကာလမ်းတစ်လျှောက်အရှိန်ပြင်းပြင်း
မောင်းဝင်လာတဲ့ဆိုင်ကယ်တစ်စီး။သက်စုက
ဆိုင်ကယ်လာနေတော့ဘေးကိုလှမ်းဆွဲတဲ့
အချိန်ကားတွေရပ်ထားတဲ့ကြားထဲကိုရောက်
သွားသည်။ထီးကိုကိုင်ထားရင်းခဏရပ်နေတုန်း
မောင်းဝင်လာတဲ့ဆိုင်ကယ်ကအနားကနေ
ဖြတ်သွားတဲ့အချိန်မောင်းလာတဲ့အရှိန်ကြောင့်လားတိုက်ခတ်လာတဲ့လေအေးများနှင့်အတူ
အမြင့်ကနေပြုတ်ကျသလိုနှလုံးအေးသွား
သည့်ခံစားမှုကိုပါရရှိလိုက်သည်။မောင်းလာ
သည့်သူကဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကမှန်အနက်ကို
ဆောင်းထား၍မျက်နှာကိုမမြင်ရ။ဒီလိုမျိုး
ဆိုင်ကယ်မောင်းတတ်ပုံကို တစ်စုံတစ်
ယောက်ကိုသတိရလာ၍ ကိုယ်ကိုတိုင်တောင်
မသိလိုက်ပဲသတိလက်လွတ်အနောက်ကို
လှည့်ကြည့်မိတော့အဝေးကနေနောက်ကျော
ကိုပဲမြင်ရတယ်။ဒါမဲ့ ဒါပေမဲ့ရင်းရင်းနှီးနှီးကို
ဟိန်းနဲ့အရမ်းတူနေတယ်။တွေ့ချင်နေလွန်းလို့
ထင်ယောင်ထင်မှားတွေမြင်နေမိတာလား။
ခြေလှမ်းတွေမှား၍ပင်သတိလက်လွတ်လိုက်
ကြည့်နေမိသည်။
"ထက်လေး ဘာလုပ်နေလဲပြန်ရအောင်လေ
ကားပေါ်တက်တော့။နောက်ကျရင်နင့်အမေ
စိတ်ပူနေလိမ့်မယ်"
"အင်း ခဏ…ခဏလေးပဲ"
သက်စုကိုစကားပြန်ပြောပြီးဟိုတယ်ဘက်ကို
ပြန်ကြည့်တော့ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားပြီးခုနက
သူမရှိတော့။ကိုယ့်ခေါင်းကိုလက်သီးဆုပ်
နဲ့အသိတရားရအောင်ပြန်ထုမိရင်းစိတ်လျှော့
ကာအိမ်ပြန်ဖို့ကားပေါ်တက်လိုက်ရသည်။
သတိရလွန်းနေသည့်စိတ်ထင်လို့ပဲဖြစ်မှာပါ။
------------~•~-----------
ကုသိုလ်တော်ဘုရားရဲ့ညနေခင်းက
ထုံးဖြူဖြူစေတီဝန်းတွေကြားမှာသစ်ပင်ရိပ်
တွေနဲ့အေးချမ်းလွန်းနေသည်။
ဘုရားရှိခိုးနေတဲ့ထက်မြတ်ကိုစောင်းတန်း
နားမှာပဲထိုင်စောင့်နေဖြစ်တယ်။ယူလာတဲ့
ဘုရားစာအုပ်ကိုဖွင့်ပြီးဖတ်နေတဲ့အဲ့ဒီကောင်
လေးကကြာအုံးမှာ။ဘာသာတရားမသိတာ
တော့မဟုတ်ပေမဲ့လူငယ်သဘာဝအတိုင်း
ငယ်ငယ်ထဲကကျောင်းမှာဘုရားရှိခိုးဖို့တောင်
ပျင်းတဲ့ဘုရားစာတွေရွတ်ရင်းအိပ်ငိုက်နေတတ်
တဲ့အဲ့ဒီကောင်လေးကအခုတော့အဓိဋ္ဌာန်တွေ
ဘာတွေဝင်နေတဲ့အထိသိပ်ကိုလိမ်မာတဲ့
ကောင်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်လို့နေပါပြီ။
ဒါဘယ်သူကြောင့်လဲမေးစရာပင်မလို။
ကုသိုလ်တော်ဘုရားမှာအပတ်စဉ်ဟိုကောင်
ရဲ့နေ့နာမ်ရက်ရောက်တိုင်းအခုလိုလာရောက်
ဆုတောင်းပေးခဲ့သည်။ဟိုကောင်သတင်းကို
ကြားပြီးထဲကဟိုကောင်လေးမန်းလေးက
ထွက်သွားပြီးထဲကတစ်ပတ်တစ်လေမျှပင်
မပျက်ကွက်ခဲ့။အခုဆိုတိတိကျကျလေးနှစ်ပင်
တိုင်ခဲ့ပြီ။နေမကောင်းလို့ဆေးရုံတက်ရနေတဲ့
အချိန်တောင်မပျက်ကွက်ခဲ့စိတ်ချမ်းသာအောင်
လိုက်ပို့ပေးခဲ့ရသည်။ဒါပေမဲ့အမြဲတမ်းကုသိုလ်
တော်ဘုရားကိုသာလာခဲ့သည်။
ထက်မြတ်အတွက်ဒီနှစ်တွေမှာဆေးရုံဆိုတာ
အိမ်ဦးနဲ့ကြမ်းပြင်လိုမျိုးသက်သာလာလျှင်
ဆေးရုံမှာမနေချင်တဲ့အဲ့ဒီကောင်လေးက
အိမ်ပြန်လာလိုက်အမောဖောက်လာလျှင်
ပြန်တက်ရလိုက်နှင့်ပါ။ဒီကောင်လေးက
အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်ရောဂါဒဏ်ဆေးဒဏ်
တွေကိုခံစားခဲ့ရသည်။နေမကောင်းရင်အမေကို
တတတ်တဲ့အဲ့ဒီကောင်လေးကဆေးရုံကုတင်
ပေါ်မှာငိုကြွေးရင်းသူ့အမေကိုခေါ်ပေးပါလို့
ပြောတဲ့အခါမျိုးဆိုသနားလွန်းလို့ဘာလုပ်ရမှန်း
ပင်မသိ။အန်တီကေသီကလူကြီးရောဂါနှင့်အိမ်
အပြင်ကိုမထွက်နိုင်လမ်းကြာကြာမလျှောက်နိုင်
တာကြောင့်ကိုယ်ပဲအနီးကပ်စောင့်ရှောက်ခွင့်ရခဲ့သည်။
သူ့သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ကောင်ကိုတော့
လွမ်းနေရင်တောင်သွားခေါ်ပေး
ပါလို့ဘယ်တော့မှမပြောခဲ့ပါ။
ဘုရားရှိခိုးနေတဲ့ထက်မြတ်ကိုလှမ်းကြည့်
တော့လက်အုပ်ချီဦးချလို့ပြီး ကိုယ့်ဆီကို
လျှောက်လာနေသည်။တံတောင်ဆစ်ထိ
ခေါက်တင်ထားတဲ့ရှပ်အကျီၤ ၤဖြူစွတ်စွတ်
ယောပုဆိုးလေးနဲ့ရှင်းသန့်နေသောကောင်လေးကအခုချိန်ထိဘယ်အရောင်မှစွန်းထင်းခြင်း
မရှိသေးသည်အထိဖြူစင်တယ်။ဟိုကောင်ကို
လွမ်းနေတဲ့စိတ်ကိုတောင်သူငယ်ချင်းတွေ
မို့လို့ပါလို့မပြောင်းမလဲတွေးနေတဲ့
အထိသူ့စိတ်လေးကဖြူစင်နေတုန်းပင်။
မတွေးရဲသည့်တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကလဲပါဝင်
နေမည်ဆိုတာကိုယ်ကအသိဆုံးမလား။
"ဘုရားရှိခိုးလို့ပြီးပြီလား"
"အင်း။မင်းပျင်းနေပြီလား။မိုးမရွာခင်ပြန်ကြ
တော့မလား"
"မင်းရောပြန်ချင်ပြီလား"
"ဟင်အင်း။စေတီတွေတစ်လျှောက်
လမ်းလျှောက်ချင်သေးတယ်"
"အဲ့တာဆိုလျှောက်ပြီးမှပြန်ကြမယ်။ဒီညနေ
နေသာတာပဲ"
"ရေး။တစ်ကယ်နော်"
အရင်ကဆိုမောမှာစိုး၍ဘုရားရှိခိုးပြီးတာနဲ့
ပြန်ရတာ အခုအချိန်ကြာကြာထပ်နေခွင့်
ရတော့ပျော်၍ပင်မဆုံးနိုင်ပါ။နေရောင်မရှိတော့တဲ့ညနေခင်းကထုံးဖြူဖြူစေတီဝန်းတွေစီတန်း
နေတဲ့တစ်လျှောက် ဖြည်းဖြည်းဆီလျှောက်
လာရင်းအတိုင်းထက်အလွန်အေးချမ်းမှု
ကိုရရှိသည်။
"ဇွဲ ငါနေရာတိုင်းကိုလျှောက်မှာနော်။
မင်းမလျှောက်နိုင်ရင် ဟိုနားလေးမှာနေခဲ့
လိုက်လို့ရတယ်"
"ဘာလဲ။ဟိုကောင်နဲ့အတူတူလျှောက်ဖူးတဲ့
နေရာကိုငါနဲ့မလျှောက်ချင်လို့လား"
"ဟင် မဟုတ်ပါဘူး။ဝေးတော့ငါ့အနောက်
လိုက်ရတာမင်းပျင်းနေမှာစိုးလို့"
"ရတယ်။တမင်သက်သက်လိုက်ချင်လို့ကို
လိုက်မှာ"
လက်ကြီးပိုက်ပြီးမှုန်ကုပ်နေသည့်မျက်နှာကြီး
နှင့်ဘေးကနေလိုက်လာသည့်ဇွဲကိုကြည့်ပြီး
မရီမိအောင်ထိန်းထားရသည်။ဒီနှစ်တွေမှာဇွဲ
ကငယ်ငယ်ထဲကအတိုင်းအစ်ကိုတစ်ယောက်
လိုမျိုးဘေးနားမှာနွေးထွေးစွာနေပေးခဲ့သည်။
"ထက်မြတ် ငါရောကားမှောက်တာပဲဖြစ်ဖြစ်
ဘာဖြစ်ဖြစ်တစ်ခုခုဖြစ်ရင်ငါ့အတွက်ရောမင်းက
ဘုရားမှာလာဆုတောင်းပေးမှာလား"
"မပြောကောင်းတွေ ဘာတွေလျှောက်ပြောနေ
တာလဲ"
"မင်းကသာအပတ်တိုင်းဘုရားမှာလာပြီး
ဆုတောင်းပေးနေ။ဟိုကောင်ကမင်းကို
မေ့သွားပြီဆိုရင်ရော"
ဘေးချင်းကပ်လျှောက်နေရာမှခြေလှမ်းတွေ
အလိုလိုရပ်လိုက်မိတယ်။တစ်စုံတစ်ယောက်နှင့်
ပတ်သက်၍မစဉ်းစားရဲသည့်အကြောင်းအရာ
တွေကခေါင်းထဲကိုပြန်လည်တိုးဝင်ရောက်လာရ
သည်။
"သူငါ့ကိုမမေ့နိုင်ပါဘူး။မေ့ရဲမေ့ကြည့်ပါလား"
"ဟုတ်ပါပြီ။မင်းကိုမမေ့ပေမဲ့အရင်လိုမချစ်
တော့ဘူးလက်ကျန်သူငယ်ချင်းသံယောဇဉ်ပဲ
ရှိတော့တယ်။အခုကောင်မလေးအသစ်
တွေ့နေပြီဆိုရင်ရောမင်းဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"ငါကဘာလုပ်လို့ရမှာလဲ ငါတို့ကသူငယ်ချင်း
တွေပဲလေ။သူငယ်ချင်းသံယောဇဉ်မရှိလို့
တစ်ခြားဘာသံယောဇဉ်ရှိရမှာလဲ။ပြီးတော့
သူဘယ်ကောင်မလေးကိုပဲတွေ့တွေ့ငါ့မှာ
ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ပိုင်ခွင့်မှမရှိတာ။ငါနဲ့
ဘာဆိုင်လို့လဲ ဂရုမစိုက်ပါဘူး"
အရှေ့ကနေပိတ်ရပ်လိုက်ပြီးတရားခံစစ်
သလိုမေးနေသည့်ဇွဲကိုမျက်လုံးချင်းမဆိုင်ရဲစွာ
အကြည့်လွှဲပြီးရှောင်ထွက်လာမိသည်။
အဲ့ဒီချစ်နေခဲ့ပါတယ်ဆိုတဲ့စကားကိုတောင်
အတွေးထဲပေါ်လာတိုင်းအခုချိန်ထိမယုံရဲ
မတွေးရဲမစဉ်းစားရဲတာ။မစဉ်းစားရဲတဲ့
အကြောင်းအရာတွေကိုလဲကိုယ်ကိုတိုင်သာ
အသိဆုံးမို့လို့ပါ။အချစ်ကိုဘာလို့အရောင်
တွေခွဲနေမှာလဲလေ။လူတစ်ယောက်ကို
ဘာအရောင်မှမပါတဲ့သူငယ်ချင်းလိုချစ်တဲ့
အချစ်ကအရာရာအေးချမ်းပါသည်။
"မင်းအကြောင်းကိုငါကမသိဘူးများထင်နေလား။
တစ်ကယ်ဂရုမစိုက်ဘူးလား"
ဘေးကနေပြန်ကပ်လိုက်လာပြီးစောင်းငဲ့ကာ
မေးနေသည့်ဇွဲရဲ့ခြေလှမ်းတွေကြားချောင်ပိတ်
မိနေသည်။
"မစိုက်ဘူး။လုံး လုံးဝပဲ"
ဘာတွေမေးနေမှန်းမသိတဲ့ဇွဲကိုထားခဲ့ပြီးအရှေ့
ကနေခပ်သွက်သွက်လျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
တစ်ကယ်ပါပဲ။လူတွေကခက်တယ်။
ကိုယ့်သူငယ်ချင်းအတွက်ဘုရားမှာလာ
ဆုတောင်းပေးနေတာပဲ ဘာအကြောင်းပြ
ချက်တွေလိုနေအုံးမှာလဲနော်။ဇွဲဘာမှထပ်
မမေးနိုင်အောင် အရှေ့ကနေမပြေးရုံတစ်မယ်
တစ်ယောက်ထဲခပ်သွက်သွက်လျှောက်လာမိ
သည်။
စီတန်းနေတဲ့စေတီပတ်ပတ်လည်အတွေးတွေ
ဟိုရောက်ဒီရောက်နဲ့လျှောက်လာရင်းမှ
ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်မိတော့ဟိုနားဒီနားမှာ
ကလေးတစ်စု ဘုရားဖူးမိသားစုတွေ တစ်ချို့က
အတူယှဉ်တွဲကာဘုရားဖူးနေကြသည့်စုံတွဲတွေ။
တစ်ခြားသူတွေကိုငေးကြည့်ရင်းသာပြုံးမိရင်း
စေတီတွေကြားထဲဦးတည်ရာမဲ့သာလျှောက်
နေမိသည်။လျှောက်လာနေရင်းမှချမ်းအေး
လာတာကြောင့်ကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်မိ
တော့တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့တိမ်တိုက်တွေကအုံ့မှိုင်း
လာပြီးမျက်နှာပေါ်မှာလာရောက်ကျဆင်းလာတဲ့မိုးရေစက်တွေ။ခုနလေးကမှနေသာနေတာ
ကို မိုးကရွာတော့မှာလား။မျက်လုံးတွေကို
ပုတ်ခတ်ရင်းမိုးမများသေးခင်အနောက်ပြန်
လှည့်ဖို့ခြေလှမ်းတွေလှမ်းစဉ်ပတ်ဝန်းကျင်
တစ်ခွင်ကလေအေးများနှင့်အတူခြေဆယ်
လှမ်းလောက်အကွာအဝေးမှာမြင်လိုက်ရသည့်
တစ်စုံတစ်ယောက်။အရာရာဟာရပ်တန့်သွား
သလိုမိုးရေတွေထိထားလို့ဝေဝါးနေတဲ့မျက်လုံး
တွေကိုအမြင်တွေမှားနေပြန်ပြီလားစူးစိုက်၍
သတိလက်လွတ်ကြည့်နေမိသည်။မျက်လုံး
ချင်းဆုံသွားထဲကရောက်နေတဲ့နေရာမှာပဲ
ရပ်တန့်ကာ သာပြန်လည်ငေးကြည့်
နေတဲ့သူ့ဘေးနားမှာတော့ချောမောလှပသည့်
ရောင်ချယ်မြန်မာဝတ်စုံနဲ့ကောင်မလေး
တစ်ယောက်။မြင်ရုံနဲ့မနက်ကပြဿနာဖြစ်ခဲ့တဲ့
တစ်ယောက်ဆိုတာသိလိုက်သည်။ဘာလို့များ
အတူရှိနေရတာလဲ အမြင်များမှားနေလား
အတွေးတွေကိုသူ့လက်မောင်းကို တစ်ခမ်း
တစ်နားတွယ်ချိတ်ထားတဲ့ကောင်မလေးရဲ့
လက်တစ်ဖက်ကသက်သေပြပေးသည်။
ခေါင်းထဲမှာဘာမှမတွေးတောနိုင်တော့အောင်
ပြန်တွေ့တဲ့အခါပြောစရာကားတွေအများကြီး
ရှိတယ် ဘာတွေညာတွေဘာမှမသိတော့ဘူး။
မျက်လုံးထဲအကြည့်လွှဲလို့မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေ
သည့်သူ့လက်မောင်းကိုတွယ်ချိတ်ထားသည့်
ကောင်မလေးရဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုသာစိုက်
ကြည့်နေမိသည်။ကောင်မလေးရဲ့နောက်
လက်တစ်ဖက်မှာတော့ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့
ကြာပန်းဖြူဖြူများကမိနိးကလေးတစ်ယောက်
နဲ့လိုက်ဖက်စွာတင့်တယ်လှပလျက်။မိုးရေစက်
တွေကြားအမြင်တွေတစ်ဖြည်းဖြည်းဝေဝါးလာ
သည်။
အခုတော့မင်းက ငါမဟုတ်တဲ့
မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို...
စတွေ့ထဲကဒီအတိုင်းသာအသက်မရှိတော့တဲ့
သူလိုရပ်ကြည့်နေပြီးခြေတစ်လှမ်းတောင်ထပ်
မလှမ်းတော့တဲ့သူကိုဆက်ပြီးရင်မဆိုင်ရဲစွာ
ဒီအခြေအနေကြီးကနေပြေးထွက်လာမိသည်။
ပြေးတယ် အဝေးကိုရောက်နိုင်သမျှအသက်ရှု
နှုန်းတွေမမှန်တော့တဲ့အထိပြေးတယ်။
နှလုံးကအဆမတန်အခုန်မြန်လာပြီးအမောမခံ
နိုင်စွာအသက်ရူရပ်တော့မတတ်ရင်ထဲဆို့နင့်
လာတော့မှဆက်မပြေးနိုင်တော့ပဲထိုင်ချလိုက်ရ
သည်။ဘယ်တုန်းကထဲကထွက်လာမှန်းမသိတဲ့
မျက်ရည်တွေနဲ့အတူခံနိုင်ရည်မရှိစွာပတ်ဝန်း
ကျင်ကိုလဲမသိတော့ပဲဘာကိုမှမတွေးတောနိုင်စွာ
သစ်ပင်အနောက်မှာပုန်းကွယ်ကာငိုကြွေးနေမိ
သည်။
""ထက်မြတ်""
အနောက်ကနေပြေးလိုက်လာတဲ့သူကိုမျက်ရည်
ကြည်တွေကြားထဲမော့ကြည့်လိုက်မိတော့
"ဒီမှာဘာလို့ငိုနေတာလဲအခုထ"
"သူမလိုက်လာဘူးမလား"
""အင်း""
ခေါင်းငုံ့၍သာတားဆီးမရတဲ့မျက်ရည်စက်တွေ
ကိုကျဆင်းမိသည်။အခုဖြစ်ပျက်နေတဲ့အခြေ
အနေတွေကိုလက်တွေ့မှန်းသိသော်လည်း
အိမ်မက်တစ်ခုလိုမျိုးလက်မခံနိုင်စွာမယုံနိုင်သေးပါ။
"မင်းဘေးနားမှာငါရှိနေတာကို ဘယ်လိုက်
လာမလဲ။ဟိန်းတေဇပိုင်ကိုကောင်မလေး
တစ်ယောက်နဲ့တွဲပြီးတွေ့လိုက်ရတာ
အဲ့လောက်တောင်ဝမ်းနည်းသွားတာလား။
ဒီလောက်ထိတောင်ပဲလား။မင်းပြောတော့
သူငယ်ချင်းတွေဆို"
""ငါမသိဘူး။မသိဘူး""
ခေါင်းကိုသာတွင်တွင်ခါရင်းဘာမှကိုမတွေးနိုင်
စွာပုန်းကွယ်၍ငိုနေမိသည်။
"မငိုနဲ့တော့။မင်းစိတ်ထိခိုက်လို့မရဘူးဆိုတာ
ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတိထား။အခုအိမ်အရင်ပြန်မယ်။
ဟိုကောင်မန်းလေးပြန်ရောက်လာပြီဆိုတော့
ငါသွားပြောပြပေးမယ်။မင်းနဲ့ငါကဘာမှ
မပတ်သက်တော့ဘူးဆိုတာ"
"ဘာကိုသွားပြောပေးမှာလဲ။သူနဲ့ငါကဘာဆိုင်
လို့ မင်းကအဲ့လိုသွားပြောမှာလဲ။သူနဲ့ငါက
ဘာမှမဆိုင်တာ"
ဟုတ်တယ်။တစ်ကယ်တော့မင်းနဲ့ငါကဘာမှ
မဆိုင်ဘူး။ဝေဝါးနေတဲ့မျက်ရည်တွေကြားထဲ
ပြေးထွက်လာခဲ့တဲ့ဘုရားဝင်းထဲကိုပြန်လည်
လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
မင်းငါ့ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်နဲ့တင်ငါ့ကိုမမေ့
သေးဘူးဆိုတာကိုသိလိုက်တယ်။ငါ့လိုမျိုး
လောကကြီးအကြောင်းနားမလည် ရင့်ကျက်မှု
မရှိ တုံးတုံးအအကောင်လေးတစ်ယောက်
မင်းဘေးနားမှာရှိနေတာထက်ချောမောလှပပြီး
ထက်မြက်တဲ့ကောင်မလေးကအမြင်တင့်တယ်
ပြီးမင်းနဲ့အများကြီးလိုက်ဖက်ပါတယ်။
လိုက်ဖက်လွန်းလို့ငါ့သူငယ်ချင်းအတွက်
ဝမ်းသာလို့မျက်ရည်တွေတောင်ကျမိတဲ့
အထိပဲ။
ဒါပေမဲ့မင်းသိလား ငါ့ရင်တွေဘာလို့
အဲ့လောက်ထိခံစားရခက်ပြီးနာကျင်နေလဲမသိဘူး။အသက်ရှုရခက်ပြီးမင်းနဲ့အဝေးကြီးကိုရောက်သွားသလိုမျိုး ဒီလိုခံစားချက်မျိုးကတစ်ခါမှ
မခံစားဖူးဘူး။အဲ့တာဘာဖြစ်လို့လဲ။
မင်းဘာလို့ငါ့နောက်ကိုမလိုက်ခဲ့ရတာလဲ။
အခုတော့မင်းမှာငါ့ထက်အရေးကြီးတဲ့သူရှိနေ
ပြီလား။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••