Chapter 38
Lumipas ang ilang buwan na maayos naman ang buhay namin ni Juan at araw araw masaya kami Kaya laking pasasalamat ko na sa wakas naging maayos na ang lahat.
Nag mamadali ako ngayon pomonta sa sa bahay dahil napa tawag si chino sakin na hinimatay daw si papa, malamang dahil sa pagod sinabi ko nang isugod sa ospital pero ayaw ni papa dahil simpleng hilo lang daw yon..
Pagdating ko sa bahay agad akong bumaba sa kotse at halos patakbong pumasok sa gate nang maka pasok ako sa bahay nagulat ako nang makita kong naka patay lahat nang ilaw kaya, kinabahan na ako agad kong kinuha ang phone ko para tawagan ulit si chino dahil baka sinugod na sa hospital si papa..
Nakaka ilang dial na ako pero naka patay ang phone ni chino kaya naisip kong tawagan si Juan at laking pasalamat ko nang mag ring ito, pero hindi nito sinasagot hanggang sa may narinig akong pamilyar na tunog, wait ringtone ni Juan yon ah, agad kong hinanap ang tunog hanggang sa tuloy tuloy na akong pumasok sa bahay, maya maya ay biglang lumiwanag ang paligid at biglang may pumotok kaya napa takip agad ako nang tenga dahil sa sobrang pagka bigla ngunit na realize kong confete pala ang pumotok dahil may mga confete nag sisi liparan sa eri, agad kong inikot ang paningin ko at hindi ko napigilang mapa ngiti dahil maraming bulaklak ang naka kalat at nahulaan kong surprise party ito pero, among meron? Hindi ko naman birthday.
Natigil ako sa pag iisip nang biglang lumabas si papa sa kitchen at naka ngiti sakin may dala itong white roses na ini abot sakin agad ko naman itong kinuha..
Belle :papa anong meron bakit may pa surprise, surprise pa kayo?
Papa:wag ako ang tanongin mo basta mag hintay kalang..
Sasagot pa sana ako nang biglang lumabas si chino mula din sa kitchen at may dala din itong white flowers na iniabot sakin kaya agad kong kinuha..
Belle: pati ikaw, infairness effective ang pag e inarte mo sakin sa phone ah..
Chino : I have too ate para umowi ka nang maaga..
Belle :teka lang ano bang nangyayari? Akong meron?
Chino:basta!
Nahinto ang pag uusap namin ni chino nang lumabas si andrew na may dala ding white roses kaya natawa ako pati siya nasali sa surprise, maya maya ay si Marie naman ang lumabas at may dala ding bulaklak kaya nag tataka na ako, hanggang sa biglang lumabas si gio at nag abot din nang bulaklak sakin, nag simula na akong kabahan dahil isa isa nang lumabas ang pamilya ni Juan si angel nA tudo ngiti sakin at ang parents nito na hindi napigilang yakapin ako, ano ba talaga ang nangyayari, naiiyak na ako dahil sobra akong na o overwhelmed sa effort nila para e surprise ako..
Pino punasan ko ang luha ko nang biglang tumogtog ang isa sa favorite song namin ni Juan ang
"Unat huling pag ibig"
agad kong hinanap si Juan sa paligid dahil for sure siya ang nag patogtog non pero hindi ko siya makita, hanggang sa bumokas ang pinto kaya napalingon ako at nakita ko si Juan na hawak hawak ang white roses na painting..
Na alala ko ang painting na yan, yan yong pininta niya, hindi napigilang napa ngiti kay Juan kaya agad ko siyang nilapitan..
Belle :love ano to? Bakit may pa surprise pa?
Juan:before I start gusto ko sana ibigay to sayo dahil ngayon alam kona kong kanino ko binigay ang white roses na to sa panaginip ko, sayo love. .kaya I realize na this is the right time..
Nakita kong binaba muna ni Juan ang painting at hinawakan ang kamay ko mas lalo naman akong kinabahan dahil sa sasabihin nito..
Juan:isabelle Cruz I want you to know, how lucky I am dahil binigyan ako ni god nang second chance na makasama ka kaya nangako akong hindi ko ito sasayangin pa kong hindi man tayo naging ganun kasaya sa nakaraang buhay natin ipina pangako ko na babawi ako sayo ngayon dahil hinding hindi na kita iiwan kahit na anong mangyari, so Love sa harap nang pamilya at kaibigan natin
"will you marry me"?
Tuloyan na akong naiyak nang biglang lumohod si juan sa harap ko at binuksan ang box nang singsing, halos humagolgol ako sa kakaiyak dahil sa sobrang saya kaya agad akong napa tango kay juan dahil parang hindi ko na kayang magsalita dahil sa kakaiyak..
Agad namang tumayo si juan at sinoot sa daliri ko ang singsing at niyakap ako nang mahigpit nag palakpakan naman sila papa at ang iba pang naka saksi sa proposal ni juan sakin, grave akala ko masaya naku nong nagka balikan kami pero mas masaya pala yong yayain ka nang taong mahal na mahal mo na mag pakasal.
Halos ilang buwan lang ang preparation nang kasal namin ni juan dahil nadin sa tulong Samin nang parents namin at kaibigan, naging madali samin ni juan ang lahat hanggang sa dumating na ang araw nang kasal namin.
Paalis na ako ngayon nang bahay para pomonta na sa simbahan kinakabahan na talaga ako, ganito pala pag kinakasal ka magka halong kaba at saya, habang nasa biyahe ako hindi ko mapigilan mapangiti ang gaan nang pakiramdam ko sa araw nang kasal namin ni juan, after a few hours magiging Mrs. Juan Miguel Alfonso na ako and I can't wait for that!
Halos 30 minutes ang biyahe namin nang makarating kami sa simbahan pero hindi pa ako maka baba nang kotse dahil nasa bungad palang kami dahil sobrang traffic papasok nang simbahan, parang gusto kona bumaba nang kotse pero baka madumihan ang wedding gown ko, pero late na ako baka isipin ni juan hindi na ako darating pag hinintay ko pang matapos ang traffic, agad kong binalingan ang driver nang kotse ko na si kuya mando..
Belle :kuya tatawid nalang po ako, lalakarin ko nalang baka MA late ako hindi umo usad ang traffic eh..
Mando:ha? Pero belle baka madumihan kalang..
Belle :dibale na bsta makarating lang ako on time sa kasal..
Mando :sige, sige pero dahan dahan kalang ah..
Belle :sige po..
Agad akong bumaba nang kotse at tumawid sa kalsada, napa ngiti ako nang makita ko ang simbahan nakita kopa si papa at Marie na hinihintay ako sa bungad nang simbahan kaya dali Dali akong nag lakad para tumawid ulit sa private road nang simbahan..
Hindi ko napigilan kumaway sa mga ito habang nag lalakad ako sa kalsada nang bigla akong napa hinto dahil may narinig akong kotse na humaharorot at nang mapalingon ako nakita kong halos isang depa nalang ang layo nang kotse Sakin kaya napa sigaw nalang ako sa sobrang takot.
Ilang saglit pa ay naramdaman ko nalang na bigla akong tumilapon sa kong saan gawa nang pagka kabangga sakin nang kotse, unti unti kong naramdaman ang pagsakit nang katawan ko lalo na nang tagiliran ko, naramdaman ko ring basa ang ulo ko kaya hindi ko napigilang hipoin ito at laking gulat ko nang makita kong may dugo, hindi narin ako maka galaw kaya pinilit kong lingonin sila papa dahil malamang nakita nila akong nabangga, nakita kong tumatakbo si papa paponta sakin pati si Marie kasunod non ay nag si labasan ang mga taong nasa loob nang simbahan pilit kong hinagilap si juan alam niya kayang nabangga ako, naramdaman kong unti unting nanlalabo ang panigin ko at nahihilo ako halos hindi kona marinig ang ingay sa paligid ko hanggang sa naramdaman kong may humawak sa ulo ko kaya pinilit kong titigan ito kahit na sobrang labo na nang paningin ko at napangiti ako nang makita ko si juan ,umiiyak ito at punong puno nang pag aalala ang mukha, hindi ko narin napigilan ang tumolo ang luha ko at pinilit kong itaas ang kamay ko at hinawakan ang mukha ni juan..
Belle :love.. LA.. Lagi mong isipin na.. Na..mahal na mahal kita..
Agad na hinawakan ni juan ang kamay ko at hinalikan habang umiiyak..
Juan:love mahal na mahal din kita, please lumaban ka wag mukong iwan..
Belle :hi.. Hi. Hindi kita iiwan.. Aandito LA. Lang ako sa tabi mo ta.. Tandaan mo.. Yan..
Pagka tapos kong bitawan ang mga salitang yon tuloyan nang nag dilim ang paningin ko ang huling narinig ko ay ang iyak ni juan..
*________________________________*
Hanggang dito nalang ba ang kwento nang pag mamahalan ni
Isabelle at juan?
"Abangan"