Pov. Noah
"Met je vingers lezen?" Vroeg ik ongelovig. Skye knikte. "Heb je nog nooit gehoord van braille?" Ik schudde mijn hoofd, maar besefte me toen dat Skye dat niet kon zien. "Nee..." Mompelde ik dan ook. "Het is een alternatief sprookjesboek, met klassieke sprookjes omgezet tot iets compleet anders." Zei Skye en ze sloeg het boek open.
Het enige wat ik op de opengeslagen bladzijde kon zien was een aantal puntjes op het papier, maar Skyes begon te stralen toen ze met haar vingers over de puntjes ging. "Dit is mijn favoriete verhaal, Sneeuwwitje, alleen vergiftigt zij haar stiefmoeder in plaats van andersom." Ze sloeg nog een paar bladzijden om. "Deze gaat over Assepoester, ze-" midden in haar zin stopte ze.
"Volgens mij had de taart al uit de oven gemoeten." Mompelde ze. Ik snoof. Het rook inderdaad een beetje verbrand. Snel stonden we op van de bank en haastten we ons naar de oven. "Hij ziet er niet echt verbrand uit..." mompelde ik twijfelend. "Haal dat ding er uit dan!" Zei Skye lichtelijk gestrest.
"Ohja, ja, ga ik doen." Mompelde ik verstrooid terwijl ik de ovenwanten aan trok. Snel zette ik de oven uit en haalde ik de appeltaart er uit. "En nu?" Vroeg ik onzeker aan Skye. Ze rolde met haar ogen. "Laten afkoelen natuurlijk sukkel." Ik gaf haar een licht knikje en zette de taart op het aanrecht.
"En wat gaan we nu doen?" Vroeg ik. Ik keek op mijn horloge. "Het is nu half vijf." Skye haalde haar schouders op. "Ik weet het niet, verzin iets." Met dat ging de deur open. "Ik ben weer thuis!" Hoorde ik mijn tante roepen. De deur van de hal ging open en mijn tante kwam binnen met haar handen vol met boodschappentassen.
"Kan ik helpen?" Vroeg ik meteen. "Oh nee hoor, het lukt wel. Ga jij met Skye maar even wat sla uit de moestuin plukken, dan kan ik alvast beginnen met het eten." Ze haalde eens diep adem. "Hebben jullie samen appeltaart gebakken?" Vroeg ze verbaasd. "Dan hebben we ook nog wat lekkers als toetje!" Zei ze enthousiast.
Ik was te overdonderd door de energie die van mijn tante afstraalde om iets te zeggen, dus nog voordat ik antwoord kon geven had ze mij en Skye al door de achterdeur de tuin in geduwd. "Hup hup, die sla plukt zichzelf niet." Ze lachte en trok de deur weer dicht.
"Nou die was vrolijk..." mompelde ik verslagen. Skye haalde haar schouders op. "Dat is ze altijd als ze boodschappen gedaan heeft." "Wat eh... Bijzonder." Mompelde ik. "Ik denk dat ze hoopt dat we goede vrienden worden." Zei Skye terwijl ze bij de kroppen sla knielde die in de moestuin stonden. "Oh?" Mompelde ik vragend. Ik ging naast haar zitten en hielp met plukken.
"Ik heb nooit echt contact met mensen door mijn... Eh... Handicap." Zei Skye. Ze beet zachtjes op haar lip. "Ik... Mensen vinden me een last. Ik loop alleen maar in de weg, omdat ik niet meer kan zijn zoals zij." Ze slikte en ik staarde onbegrijpend voor me uit. "Hoezo kan je niet zijn zoals zij? Je bent toch ook gewoon een mens?" Vroeg ik haar.
Skye schudde haar hoofd. "Ja... Nee... Kijk, de mensen waarmee ik omging waren, eh... Jagers. Ze gingen iedere dag op jacht naar herten en konijnen, dat soort dingen. Alle jagers leven in... Groepen. Die groepen hebben een eigen stuk land. En soms wordt er gevochten om dat land." Ze zuchtte. "Met mijn gebrek aan zicht liep ik alleen maar in de weg."
Ze schudde haar hoofd, alsof ze de gedachte van zich af wilde schudden. "We hebben zo wel genoeg sla, kom je mee naar binnen?" Vroeg ze me. "Nee, ga maar alvast. Ik kom zo binnen." Mompelde ik afwezig.
Ik zuchtte en ging op het houten bankje zitten. Wat was dat toch met Skye? Het ene moment is ze helemaal down en het volgende moment kan ze weer gewoon lachen en doen alsof de wereld geweldig is.
In gedachten verzonken staarde ik voor me uit, totdat ik ineens de deur open hoorde gaan. "Noah, kom je binnen?" Hoorde ik mijn tante vragen. "Het eten is klaar." Ik knikte en volgde haar naar binnen.
Tijdens het eten was mijn tante honderduit aan het vertellen over de vrienden die ze bij de supermarkt weer had gesproken, en over onzinnige roddels die ze had gehoord. Ik ving zelfs vaag iets op over een opa en oma die een halve kat in hun voortuin hadden gevonden, waar de andere helft was gebleven wist mijn tante ook niet.
(A/N: ik moest ineens denken aan een keer dat mijn vriendin random in een groepsapp stuurde: Het gaat niet altijd om je opa en oma's halfkat! Zonder verdere uitleg daarbij.)
Ze was zo druk en veel aan het praten dat ze volgens mij niet merkte dat Skye en ik gedurende de hele maaltijd niks gezegd hadden. Toen ik mijn bord leeg had excuseerde ik mij en begaf ik me naar mijn slaapkamer. Ik plofte op mijn bed, ik had geen zin om mijn pyjama aan te doen. Ik staarde naar het plafond, denkend aan alles en niets tegelijk.
Ondanks dat het toen nog geen kwart over negen was, viel ik toch langzaam in slaap...
A/n
Wordcount: 848
Confusion: nah
Cute stuf: niet heel erg
Aantal doden: nog steeds niks (saai man)
Inspiratie van de schrijfster: valt mee
Yayy we hadden de goal behaald dus ik plaats zo nog een hoofdstuk.
Misschien hadden jullie het al gezien, maar thoratheexplorer heeft een geweldige cover voor dit boek gemaakt!
Thanks May, je bent supertastisch! (Is dat een woord? Nu wel.)