မနက္အာရုဏ္တက္အလင္းေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕
အခန္းထဲဝင္ေရာက္လာသည္နွင့္အလိုလို
နိုးလာျပီ။ကိုယ့္အိမ္မွာတုန္းကေနခ်င္သလိုေန
နိုးတဲ႕အခ်ိန္ထျပီးေက်ာင္းသြားခဲ႕ေပမဲ႕
အခုကအေျခအေနေတြေျပာင္းလဲခဲ႕ျပီ။
ကုန္းရံုးထကာ ေစာင္ေတြျပန္ေခါက္
ဖ်ာေတြျပန္လိပ္တင္ ။ကုတင္ထက္မွာ
ကေလးတစ္ေယာက္လိုအိပ္ေမာက်ေနဆဲ
ဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ေစာင္ေတြ
ကန္ခ်ထားျပန္ျပီ။အနားကိုေလ်ွာက္သြားလိုက္
ျပီးကုတင္ေျခရင္းမွာပံုက်ေနသည့္ေစာင္က
ိုေသခ်ာျဖန္႕ကာကိုယ္ေပၚေျဖးေျဖးခ်င္းျပန္ျခံဳ
ေပးလိုက္သည္။ေအးေနသည္ထင္ျခံဳေပးထား
ေသာေစာင္ကိုေခါင္းထိဆြဲယူကာေကြးလ်က္
္ျပန္အိပ္ေနျပီ။အလည္ေလး။
တစ္ခန္းထဲေနခြင့္ရခဲ႕ေပမဲ႕ သူ႕အိပ္ရာကေတာ့
ထက္ျမတ္ကုတင္ေအာက္ကျကမ္းျပင္ထက္။
မိုးလင္းတိုင္းမင္းရဲ႕မ်က္နွာကိုျမင္ရတာက
ေတာ့ဘုရားကေပးတဲ႕တစ္ခုထဲေသာဆုလာဒ္။
ံ
အခန္းထဲကေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားတိုက္တံကို
ယူ သြားတိုက္ေဆးေသခ်ာထည့္ေပး ။
ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကေတာ့ညထဲကျပင္ေပး
ျပီးျပီ။ဗီရိုထဲက ဒီေန႕အတြက္ေက်ာင္းအက်ီနဲ႕
လံုခ်ည္ကိုထုတ္ေပးျပီးစားပြဲေပၚတင္ေပးခဲ႕
သည္။အိပ္ေမာက်ေနဆဲသူကိုတစ္ခ်က္ေငး
ျကည့္ကာအသံံလံုေအာင္အခန္းတံခါးကို
ခပ္ျဖည္းျဖည္းျပန္ပိတ္္ျပီးထြက္ခဲ႕သည္။
ထက္ျမတ္ရဲ႕အခန္းကိုသူ႕အေမက
အကူေကာင္မေလးေတြေပးမဝင္
ေတာ့။ထက္ျမတ္ရဲ႕အေဖနဲ႕အေမကစည္းကမ္း
ျကီးလွသလို ျမန္မာလဲဆန္လြန္းလွသည္။
ျမန္မာဆန္လြန္းသည့္အျပင္ေစာ္ဘြားမ်ိဳးရိုး
စပ္နြယ္သည့္ ထက္ျမတ္အေဖနဲ႕အေမက
မ်ိဳးရိုးဂုဏ္နဲ႕အတူနန္းရိပ္နန္းဟန္ေတြပါထင္
က်န္ေနသည္။သခင္နဲ႕အလုပ္သမားဆိုတာ
မ်ိဳးကိုေသခ်ာခြဲထားသည့္အျပင္ ေခတ္မဆန္
္ရ အိမ္မာေနတာေတာင္ ဒီအိမ္ကလူတိုင္း
ျမန္မာအဝတ္အစားပဲဝတ္ရသည္။
အခန္းကအထြက္ဘုရားခန္းကထြက္လာ
ေသာထက္ျမတ္အေမနဲ႕ဆံုသည္။
"ထက္ျမတ္ကိုနႈိးခဲ႕ျပီးျပီလား"
""အန္တီ""
ဘာမွေတာင္မေျပာနိုင္ခင္ အခန္းထဲဝင္ဖို႕
ျပင္ေနျပီ။
"အန္တီ ထက္ျမတ္က...ညတုန္းကစာေတြ
ညနက္တဲ႕အထိလုပ္ထားတာအခုအေစာျကီး
ရွိေသးတာ...ခဏေနသူနိုးမွာပါ။
ေပးအိပ္လိုက္ပါအံုး"
အခန္းေရွ႕မွာပိတ္ရပ္ထားသလိုရပ္ေနမိသည္။
အိပ္ေနတဲ႕သူကို အခန္းထဲထိဝင္ကာ
ေအာ္ေငါက္လ်က္နႈိးအံုးမည့္ထက္ျမတ္အေမရဲ႕
အေျကာင္းကိုသိေနသည္လဲပါသည္။
ထက္ျမတ္ကလဲအိပ္တဲ႕အခ်ိန္အပ်င္းျကီးေပမဲ႕
က်န္တဲ႕ခ်ိန္ေတြသူ႕ေနရာနဲ႕သူေနတတ္တယ္။
ညဘက္စာေတြလုပ္ေတာ့မနက္
ဘက္ဆိုသူေစာေစာမထနိုင္။စာေတြျကိဳးစား
ေနလ်က္ေတာင္သူ႕မိဘေတြကတင္း
ျကပ္လြန္းသည္။
"ေအဒီေကာင္ေလးကလဲအအိပ္မက္ေတာ့
ခက္တယ္...လာေအာက္ထပ္မွာဘစိုင္ကိုဝိုင္း
ကူလိုက္...ေက်ာင္းမသြားခင္"
"ဟုတ္"
ထက္ျမတ္္အေမေလွကားေအာက္ထက္
ဆင္းသြားမွအေနာက္ကလိုက္ဆင္းျပီး
သက္ျပင္းခက္ဖြဖြခ်ကာျပံဳးမိသည္။
ရွစ္နာရီထိုးျပီ။မနက္စာစားေနတဲ႕သခင္ေလး
မထြက္လာခင္စက္ဘီးကိုတြန္းျပီးအိမ္ေရွ႕မွာ
အဆင္သင့္အရင္ေစာင့္ေနရသည္။ဒီစက္ဘီးကလဲေက်ာင္းသံုးလပိတ္တုန္းက အိမ္ျပန္ျပီးအလုပ္လုပ္ စုထားတဲ႕ပိုက္ဆံနဲ႕အသစ္ဝယ္ထားရတာ။
ကိုယ္ေတာ္ေလးက အိမ္ကကားနဲ႕မသြားေတာ့ဘဲ
သူနဲ႕စက္ဘီးအတူတူလိုက္စီးေသာ္လည္း
စက္ဘီးအစုတ္ကိုမစီးခ်င္ပါဘူးတဲ႕ေလ။
သစ္လြင္ေနေသာေက်ာင္းအက်ီ ၤလည္ကတံုး
အျဖဴေရာင္ ေျခမ်က္စိထိေလ်ာက်ေနေသာ
ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္နွင့္မနက္ခင္းေနေရာင္
္ျခည္ကပိုျပီးေတာက္ပေနသလို
အနီးကပ္လာေလ ရင္ေတြခုန္လာေလ ။
ေက်ာင္းမွာေရာအတန္းထဲမွာေရာ
ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြ ေတြ႕ေနရ
ေသာ္လည္းဒီေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ထဲသာ
နွလံုးခုန္သံေတြပံုမွန္မျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္နိုင္
ခဲ႕တာ။
"ေဟ့ေကာင္ ဘာေျကာင္ေနလဲ။
သြားမယ္ ေက်ာင္းေနာက္က်ျပီ"
မတ္တပ္ျကီးေငးေနမိသည့္ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္
ျပန္ထိန္းရသည္။အေရွ႕ကေနဆရာျကီး
စတိုင္နဲ႕ေျမာက္ျကြေျမာက္ျကြ ျခံျပင္ထြက္ေတာ့အေနာက္ကေနစက္ဘီးကိုတြန္းလ်က္လိုက္ရတာကသူ။ဘာေျပာနိုင္အံုးမွာလဲ အျမဲေစာင့္ရတာလဲသူပဲျဖစ္သလို ေက်ာင္းေနာက္က်ရင္လဲေအာ္ခံရမာကသူပဲျဖစ္သည္။သခင္ေလးအလိုက် ေက်ာင္းေတာ္သို႕ပို႕ေဆာင္ေပးရမွာကသူ႕တာဝန။္ေက်ာင္းသို႕လာရာလမ္းကေတာ့ရင္ထဲ
ပန္းေတြပြင့္ေနသည္။
"ဟိန္းပိုင္...မင္းကစက္ဘီးနင္းေနတာလား။
ျမင္းလွည္းေမာင္းေနတာလား ေက်ာင္းေနာက္
က်ရင္မင္းေသမယ္"
ကားသံေတြျကားကအေနာက္ကေန
ေအာ္ဟစ္ေနတာ။ျပံဳးမိျပီးစက္ဘီးကို
အရွိန္တင္ျပီးနင္းလိုက္သည္။
ဒါကလဲသူေခၚသည့္နမည္တစ္မ်ိဳးပင္
္ေဟ႕ေကာင္ပဲေခၚေနလို႕နမည္တစ္ခုခုေခၚပါ
လို႕ေျပာလိုက္တာ ဟိန္းပိုင္ေတဇ ေတြဘာ
ေတြေခၚေသးသည္။သူ႕ရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ
ကိုယ့္နမည္ေလးမွတ္ထားဖို႕တစ္ေနရာ
ေတာင္မရွိခဲ႕ေပမဲ႕ တလြဲေခၚေနရာကေန
ဘယ္သူမွမေခၚဘူးတဲ႕နမည္မို႕လို႕နွစ္ျခိဳက္
မိေနျပီ။
"မေနာက္က်ပါဘူး...အခုမွရွစ္နာရီေတာင္
မခြဲေသးဘူး အခ်ိန္မွီေရာက္ေစရမယ္စိတ္ခ်"
အေနာက္ကေန ပြစိပြစိ ဆူညံသံနဲ႕အတူ
ေက်ာင္းသို႕လာရာလမ္းကေတာ့သာယာ
ေနသည္။ စက္ဘီးကိုတမင္အရွိန္ေလ်ာ့နင္းျပီး
ျပံဳးရယ္ေနမိတာကလဲသူပါပဲ။
အခ်ိန္ရက္လေတြေျပာင္းလဲကာသူတို႕
ဆယ္တန္းေရာက္လာျကေလျပီ။
__________
အတန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကိုင္လာေပးသည့္
ေက်ာပိုးအိတ္ကို လႊဲေျပာင္းယူျပီးတစ္ေယာက္ထဲ အေရွ႕တန္းမွာဝင္ထိုင္ေနျပီ။
အေနာက္ကေနလိုက္ဝင္လိုက္ျပီးကိုယ့္
အတန္းမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ဆယ္တန္း
ေရာက္ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အခန္းေျပာင္းသြား
ေသာ္လည္းအေရွ႕တန္းနဲ႕အေနာက္ဆံုးတန္း
ကေတာ့မေျပာင္းလဲေသးပါ။အတူတူထိုင္ရဖို႕
ေနေနသာသာ ေက်ာင္းမာဘဝင္ရူးေနတုန္း။
ေဘးကျပည့္ျဖိဳးကသူဝင္ထိုင္လိုက္တာနဲ႕ မ်က္နွာကိုမဲ႕ရြဲ႕ျပသည္။မိန္းကေလးအတန္း
ဘက္ကိုမျကည့္လိုက္ေသာ္လည္းပုလဲသူ႕ကို
ျကည့္ေနမည္ဆိုတာသိေနသည္။ထက္ျမတ္
္အိမ္မာသြားေနတာကိုနွစ္ေယာက္လံုးအသည္းအသန္တားျမစ္ျကျပီးေနာက္ဆံုးေတာ့သူ႕ကို
နားမလည္နိုင္စြာဘဲလႊတ္ထားလိုက္ျကသည္။
အေရွ႕တန္းကရင္းနွီးေနျကေက်ာျပင္ေလး
ကေတာ့စာေတြကုန္းေရးေနျပီ။မင္းကိုအေဝး
ကဘဲလွမ္းျကည့္ေနရတဲ႕ဘဝမွာက်င့္သားရ
ေနျပီထင္ပါရဲ႕။
"ဒီတစ္လုတ္ပဲထပ္စားလိုက္ေတာ့ေနာ္။
လိမၼာတယ္ "
ဆူပုတ္လ်က္ေခါင္းကိုဆက္တိုက္ခါသည္။
တစ္ကယ္ပဲကေလးကိုထမင္းေက်ြးရတာ
ထက္ေတာင္ခက္သည္။ေဘးကေနမခြံ႕ေပး
ယံုတစ္မယ္ထိုင္ေျပာေနရသည္။သူဆိုတာ
ဘယ္တုန္းကမွစိတ္ရွည္သည္းခံတတ္တဲ႕သူ
မဟုတ္သလိုစကားကိုလဲလိုတာထက္ပိုေျပာ
ရတာျကိဳက္တတ္သူမဟုတ္။
ဒီေကာင္ေလးနဲ႕က်မွ။
"မသိမ္းနဲ႕အံုးေလခ်ိဳင့္ကို..။မင္းစားတာ
ထမင္းတစ္္ဝက္ေတာင္မက်ိဳးေသးဘူူး "
ဒီထမင္းခ်ိဳင့္ေသးေသးေလးထဲမွာပါတဲ႕
ထမင္းနည္းနည္းေလးကိုေတာင္တစ္လုတ္
နွစ္လုတ္ထပ္ပိုမစား ဟင္းဆိုလဲအသီးအရြက္
ေတြပဲစားသည္။အဲ႕တာေျကာင့္ဒီခႏၶာကိုယ္
ေလးက အခုထိေသးက်စ္ေနတာ ။
"အမႈိက္ပံုးမွာသြားသြန္ေပး..။သြားအဲ႕တာဆို
မင္းလဲငါ့အေမနဲ႕ေအာ္ခံမထိေတာ့ဘူး"
ရင္ဘတ္ထဲကိုအမ်ိဳးအမည္မသိေသာနာက်င္
မႈကရိုက္ခတ္လာသည္။ကိုယ္ကသူ႕ကို
စိတ္ပူ၍ေျပာေနေသာ္လည္း။ အင္းေလငါ
ဆိုတာမင္းအိမ္ကအလုပ္သမား တစ္ေယာက္
သူငယ္ခ်င္းေတာင္ျဖစ္ခြင့္မရွိတဲ႕
အေစခံတစ္ေယာက္။
"ေအ မင္းကုန္ေအာင္စား ထမင္းဆိုတာ
သြန္ပစ္ရင္ငရဲျကီးတယ္။
မကုန္ရင္ငါပဲေအာ္ခံထိမွာ"
"ဘာလို႕ မင္းကထက္ျမတ္ မစားခ်င္တာကို
အတင္းေက်ြးေနရတာလဲ"
""ဇြဲ"""
အတန္္းထဲကိုဝင္လာတဲ႕ဇြဲခန္႕မင္းသူ ။
တစ္ကယ္ပဲျပံဳးရႊင္ျပီးမ်က္နွာကေျပာင္းလဲ
သြားလိုက္တာခုနကဆူပုတ္ေနတာသူ
မဟုတ္တဲ႕အတိုင္း။
"ေက်ာင္းေအာက္ဆင္းရေအာင္ ထက္ျမတ္"
"အင္သြားမယ္ေလ အခုလား.။ဟိန္းပိုင္
မင္းငါ့ထမင္းခ်ိဳင့္သိမ္းေပးလိုက္ေတာ့။ငါဇြဲနဲ႕
လိုက္သြားလ္ုက္အံုးမယ္"
ဘာမွေတာင္ျပန္မေျပာနိုင္ခင္ ဟိုေကာင္ေဘးနား ေျပးကပ္လ်က္ အတန္းကထြက္ဟန္ျပင္ေနျပီ။
သူ႕ကိုေတာ့ေတြ႕လိုက္တာနဲ႕မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕
ကာေအာ္ေငါက္ေနေပမဲ႕ ဇြဲခန္႕မင္းသူ
္ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့ ရိုးသားတဲ႕ယုန္ကေလး
လိုအဲ႕ေကာင္စကားတစ္ခြန္းပဲ။ဇြဲခန္႕မင္းသူကို
ေတာ့မသိေပမဲ႕ထက္ျမတ္ရဲ႕ခင္မင္မႈအတိုင္း
အတာကိုေတာ့သိေနသည္။ဘယ္လိုပဲငယ္
ငယ္ထဲကေပါင္းခဲ႕ျပီးတစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ႕
သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမဲ႕လဲထက္ျမတ္ကအဲ႕ဒီ
ေကာင္အေပၚခင္တြယ္လြန္းသည္ဟုထင္မိ
သည္။
ထက္ျမတ္ရဲ႕ ပုခံုးက္ုိဖက္သြားျပီး သူ႕ကိုေမး
ေငါ့ျကည့္သြားတဲ႕ ဇြဲခန္႕မင္းသူရဲ႕ အျကည့္ေတြကေတာ့ေအာင္နိုင္သူလိုမ်ိဳး။အတန္းအျပင္ဘက္ကိုျကည့္လိုက္ေတာ့မိုး
စက္ေတြတစ္ဖြဲဖြဲက်ေနသည္။
အခန္းေနာက္တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ႕ထီးကို
ေျပးယူအတန္းအျပင္ထြက္ေတာ့
တျခားသူတစ္ေယာက္နဲ႕ယွဥ္တြဲကာျပံဳးရယ္
ေနတဲ႕ပံုရိပ္ေလး။
""ထက္ျမတ္ ""
္ေနာက္လွည့္ျကည့္လာေသာ မ်က္နွာေလး
ကေတာ့ အျပံဳးေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး
စိတ္ရႈပ္ေနဟန္။
""ေရာ႕ အျပင္မွာမိုးရြာေနတယ္ ""
""ဟုတ္သား။ေမ့ေနတာ""
လက္ထဲကကမ္းေပးလိုက္တဲ႕ထီးကိုလွမ္း
ယူလိုက္တဲ႕လက္ဖဝါးနုနု။တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕
ေဝးကြာသြားေသာ ေက်ာျပင္ေလးကို
ေငးျကည့္ေနမိသည္။
ငါ့ေဘးနားမွာေတာ့မင္းတစ္ခါမွအဲ႕လိုမျပံဳးခဲ႕
ဖူးဘူးေနာ္။
_____
အျပင္ဘက္မွာမိုးသံေလးေတြတစ္ေျဖာက္နွစ္
ေျဖာက္ျကားေနရသည္။အခန္းေလးထဲမွာ
ေတာ့မီးအလင္းေရာင္နဲ႕လင္းထိန္ေနသည္။
ဂိုဏ္ဆရာမထက္ျမတ္ကိုစာသင္ေပးသည့္
အထိေစာင့္ျပီး ျပန္မွ အေပၚတက္ခဲ႕သည္။
သူကေတာ့အျပင္မွာပဲ က်ဴရွင္ဝိုင္းမွာသြား
တက္သည္။ညတိုင္းစာအတူတူလုပ္ခြင့္ဆိုတာ
ကလဲ လြယ္လြယ္ကူကူရထားတာေတာ့မဟုတ္။
အခန္းထဲမွာအဆင့္1to10ဝင္၍သာထက္ျမတ္အေမကစာအတူတူလုပ္ခြင့္ေပးထားသည္။
အရင္ကစာမလုပ္တတ္တဲ႕ေကာင္ကဒီေကာင္
ေလးနားမွာေနခြင့္ရဖို႕စာေတြျကိဳးစား
တတ္ခဲ႕ျပီ။
နႈတ္ခမ္းေလးေတြစုခ်ြန္ခ်ြန္နဲ႕ ေျပာေနတဲ႕
စကားတို႕ကနားထဲမျကားတစ္ခ်က္ျကား
တစ္ခ်က္။စားပြဲခံုေဘးမွာထိုင္လ်က္နီးကပ္ေန
ေသာအေနအထားကနွလံုးခုန္သံကိုမမွန္ျဖစ္ေစ
သည္။အိမ္မွာေနရင္သာဆံပင္ခပ္ထူထူကို
နဖူးေပၚအုပ္အုပ္ေလးခ်ထားတာကသူတစ္
ေယာက္ထဲျမင္နိုင္သည့္အရာ။ဘာမွမလိမ္း
က်ံထား ျကည္လင္ေနျပီးျဖဴဥေနေသာမ်က္နွာ
နုနုေလးေလး ရင္ခုန္သံေတြထိန္းမရမျဖစ္ခင္
စာအုပ္ေပၚအျကည့္တို႕လႊဲလိုက္ရသည္။
""ဟိန္းေတဇပိုင္""
တစ္ခန္းလံုးကိုဟိန္းသြားသည့္ေအာ္ဟစ္သံနဲ႕
အတူနရင္းကိုခပ္ျကမ္းျကမ္းလာအုပ္သည့္
လက္တစ္ဖက္။ဒုန္းကနဲအသံကထက္ေပၚလာ
သည္။အေတြးကမ႓ာကေနအသိဝင္လာျပီး
အားကေတာ့ျပင္းသလားမေျပာနဲ႕
စားပြဲနဲ႕ေခါင္းေတာင္ေဆာင့္သြားရသည္။
တန္ပါသည္။တစ္စိမ့္စိမ့္ထိုင္ေငးခြင့္နွင့္အတူ
ဆုလာဒ္ကေခါင္းမကြဲရံု။
"မင္းကိုငါအားယားလို႕စာရွင္းျပေပးေနတာ
မဟုတ္ဘူး။ငါရွင္းျပေနတာကဒီမာဘာမွမေရး
ထားတဲ႕မင္းစာအုပ္ကိုျကည့္ေနစရာလား ဟမ္"
"အင္းပါ ထက္ေလးရဲ႕ငါအေတြးမ်ားသြားလို႕ပါ"
"ဘာ ။မင္း ...မင္း"
ဒီတစ္ခါေတာ့ မတ္တပ္ပါရပ္ျပီး လက္ကေက်ာ
ကုန္းကိုထုရိုက္ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ပါကန္သည္။
"ေခၚ အံုးမလားဟမ္ မင္းကိုအဲ႕နမယ္မေခၚနဲ႕
လို႕ဘယ္နွစ္ခါေျပာရမလဲ...ဟမ္မင္းမွာ
ေသာက္မွတ္မရွိဘူးလား ေခၚအံုးမလား"
"ေတာ္ျပီ ေတာ္ျပီ မေခၚေတာ့ဘူး။
ရပ္ေတာ့ရပ္ေတာ့"
ရယ္ေမာသံနဲ႕ရိုက္ခ်က္ေတြကိ္ုလက္နဲ႕ကာ
လိုက္ေတာ့ျပန္ရလိုက္တာက မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္။ကိုယ္ကသူရိုက္တာခံနိုင္ေပမဲ႕ဒီေကာင္
ေလးကအေမာသိပ္ခံနိုင္တာမဟုတ္စာေတြ
လုပ္လို႕ပင္ပန္းရင္ေက်ာင္းမွာလဲခဏခဏမူး
တတ္သည္။ေနမေကာင္းကလဲခဏခဏျဖစ္
ေတာ့ေဘးကေနစိတ္ပူေနရသည္။
ရူးသြပ္မႈကေတာ့သူေပးသည့္
ဒဏ္ရာမ်ားကိုယ္ေပၚမွာအညိဳအမဲစြဲလာတာ
ေတာင္ေဆးမလိမ္းမိျခင္း။
"မေခၚေတာ့ဘူးေနာ္ငါကစတာ"
"ေျပာတာပဲ ပီးရင္မင္းငါ့က္ုအျမဲထက္ေလး
ထက္ေလးနဲ႕ ။နမယ္ကမိနိးမဆန္လို႕ငါမျကိဳက္
ပါဘူးဆိုတာကိုလ္ုက္ေခၚေနေတာ့တာပဲ"
စိတ္ေကာက္သလ္ုအသံကမ်က္နွာကဆူပုတ္ပုတ္။
ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလြန္း၍အျမတ္တနိုးေခၚမိ
သည္ကိုဒီေကာင္ေလးကသိမည္မဟုတ္ပါ။
"အင္း…ေနာက္မေခၚျဖစ္ေအာင္သတိထား
မယ္ေနာ္။ထိုင္ စာလုပ္ေတာ့...ပီးေတာ့ငါက
မင္းထက္အသက္ျကီးတယ္ေလ.။ကိုယ့္ထက္
အျကီးကိုရိုက္ရင္ငရဲျကီးလိမ့္မယ္"
"လပိုင္းေလးျကီးတာကိုေသာက္ပိုေတြ
လာြမေျပာနဲ႕"
မ်က္နွာကေတာ့ဆူပုတ္ေနတုန္း ထိုင္ခံုေပၚ
အျကမ္းပတမ္းထိုင္ခ်သည္။စိတ္မဆိုးစိုးေအာင္
လိုက္စေနမိတာကေတာ့သူပဲ။မ်က္နွာေလး
ဆူပုတ္ေနတဲ႕အခ်ိန္အရမ္းခ်စ္ဖို႕ေကာင္းေနတာသူ႕ကိုယ္သူသိရဲ႕လား။
"မင္းရည္းစားရမွမင္းရည္းစားကိုအဲ႕လို
အနုအရြေတြသြားေခၚ.။ ငါကေယာက်ာ္းေလး
လာမစနဲ႕"
""ငါ ရည္းစားမထားပါဘူး""
အသံကနဲနဲက်ယ္သြား၍ စာအုပ္လွန္ေနရာမွ
ေစာင္းျကည့္လာသည္။
"ေက်ာင္းမွာ မင္းအနားမွာကပ္ေနတဲ႕ဟို
ပုလဲလားဘာလားမင္းကို ေျကြေနတဲ႕ပံုပါပဲ"
"ပုလဲနဲ႕ငါကငယ္ငယ္ထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြပါ
ဘာစိတ္မွမရွိဘူး...ျပီးေ့တာ့ပုလဲကငါ့ညီမေလး
လိုပါပဲ ""
""ဟုတ္လို႕လား။မင္းကျမပုလဲသြယ္ကိုေတာ့
ေတာ္ေတာ္ခင္တယ္ေနာ္ ရိုးလို႕လား။ျမပုလဲ
သြယ္ကလဲမင္းအနားပဲကပ္ေနတာမင္းက္ု
ျကိဳက္ေနတာေသခ်ာပါတယ္""
"ဘာလို႕အတင္းျကိဳက္ခိုင္းေနရတာလဲ
ုငါတို႕ကသူငယ္ခ်င္းေတြပါဆို "
""မင္းေရာထက္ျမတ္ ...မင္းေရာ ""
မ်က္လံုးခ်င္းမဆိုင္ရဲေတာ့ အျကည့္ေတြကို
စာအုပ္ေပၚအေျကာင္းမဲ႕ပို႕လိုက္ရသည္။
ထက္ျမတ္ဘာျပန္ေျဖမွာလဲ။ေက်ာင္းမွာေတာ့
အတန္းထဲကဘယ္ေကာင္မေလးကိုမွ
ထက္ျမတ္လိုက္ျကည့္တာမ်ိဳးေလးေတာင္
္မေတြ႕ဘူးပါ။
အေတာ္ျကာသည္အထိဘာအသံမွမထြက္လာ
၍ျကည့္လိုက္ေတာ့စာေရးခံုေပၚ ေခါင္းေလး
တစ္ျခမ္းေမွာက္ကာ မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္ထားသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီလား။ခပ္ဖြဖြရယ္မိသည္။
တစ္ေယာက္ထဲစကားေျပာေနတာငါ့ကိုအရူး
လုပ္သြားျပန္ျပီ။
စာျကည့္မီးအလင္းေရာင္ရဲ႕ေအာက္စာေရး
စားပြဲေပၚမွာေတာ့ထက္ျမတ္နဲ႕ဇြဲခန္႕မင္းသူတို႕
တြဲြဲရိုက္ထားတဲ႕ဓာတ္ပံုကသူပထမဆံုးဒီအခန္း
က္ုေရာက္ဖူးတဲ႕ေန႕ကလိုမေျပာင္းမလဲရွိေနသည္။
ေဘးကအိပ္ေနတဲ႕မ်က္နွာေလးကိုမခ်င့္မရဲ
သာျကည့္လိုက္မိရင္း။
""ထက္ျမတ္ထေတာ့။အိပ္ခ်င္ရင္ကုတင္
ေပၚသြားအိပ္ေတာ့သြား""
လက္ေမာင္းကို ခပ္ဖြဖြလႈပ္နႈိးေတာ့
တစ္အင္းအင္းတစ္အဲအဲညီးညဴျပီးမ်က္လံုးနွစ္ဖက္ကိုပြတ္သပ္ေနသည္။ကေလးေပါက္စ။
"အိပ္လို႕မရေသးဘူး။အိမ္စာေတြက်န္ေသး
တယ္...ဟင္း"
အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံေလးနဲ႕ မ်က္လံုးေတာင္
ေကာင္းေကာင္းမပြင့္ရွာေတာ့
စာအုပ္ေတြလိုက္လွန္ေနသည္။
"ထားေတာ့...သြား ငါေရးထားေပးမယ္
သြားအိပ္ေတာ့"
"ငါခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္မင္းဘာသာေရး
ေပးတာ ျမန္မာစာစကားေျပေတြပါကူးထားေပး
နက္ဖန္ထပ္ရမွာ "
""အင္း သိတယ္...သြားအိပ္ေတာ့။ ငါအကုန္ေရးထားေပးမယ္""
အျပံဳးတစ္ခုကျမတ္နိုးရာ နႈတ္ခမ္းထက္ျဖစ္ထြန္းသြားသည္။ခ်က္ခ်င္းထိုင္ရာမွကုတင္ဆီ
အေျပးအလႊားတက္အိပ္နျပီ။အခန္းမီးကိုထပိတ္၍စားပြဲေပၚကစာျကည့္မီးေလးသာဖြင့္လိုက္
သည္။ကုတင္ေပၚကိုေငးျကည့္ေတာ့ျငိမ္သက္ေနေသာကိုယ္္ေလး။အအိပ္မက္တဲ႕ေကာင္ေလး
အိပ္ရာေပၚေခါင္းခ်လိုက္တာနဲ႕တန္းျပီးအိပ္
ေပ်ာ္တတ္သလိုမနက္ဆိုလဲေတာ္ရံုနဲ႕
မနိုးတက္။
စာအုပ္ထဲပဲအာရံုစိုက္ကာစာကူးဖို႕ျပင္လိုက္
သည္။သူ႕အတြက္ေရာကိုယ့္အတြက္ပါကူးရမွာဆိုေတာ့ဒီညလဲညနက္ဦးမည္။
""ဟိန္းပိုင္""
"ဟင္...ဘာလဲ...မအိပ္ေသးဘူးလား"
"အိပ္ေနျပီ...ငါ့စာအုပ္မာငါ့လက္ေရးနဲ႕
တူေအာင္ေရးေနာ္"
ကုတင္ေပၚကေနအိပ္ခ်င္မူးတူး
အသံေသးေသးေလး။
'မေရးဘူး...မင္းဆရာမနဲ႕ေအာ္ခံထိေအာင္
ငါ့လက္ေရးနဲ႕တူေအာင္ေရးမာ"
အတည္ေပါက္နဲ႕ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း
ဘာမွျပန္မေျပာ ရန္ျပန္မေတြ႕ေတာ့ဘဲ
ေစာင္ျခံဳကာဟိုဘက္ျခမ္းကိုလွည့္အိပ္ေနျပီ။
အရမ္းအိပ္ငိုက္ေနျပီျဖစ္္မယ္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေခါင္းင္ုိက္က်ျပီး မ်က္လံုး
ကမဖြင့္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနျပီ။ လက္ေရးခ်င္း
ဆင္တူူျဖစ္ေအာင္ေရးရတာ
လြယ္ေတာ့မလြယ္လွ။အရင္ကလဲေရးေပး
ေနျကဆိုေတာ့အက်င့္ေတာ့ျဖစ္ေနျပီ။
နာရီကိုလွမ္းျကည့္ေတာ့သန္းေခါင္ယံေက်ာ္လို႕
ဆယ့္နွစ္ခြဲေနျပီ။ စာအုပ္ေတြေသခ်ာျပန္စီ
မနက္ျဖန္အခ်ိန္စာရင္းနဲ႕စာအုပ္ေတြ
လြယ္အိတ္ပါတစ္ခါထဲျပင္ေပးလိုက္သည္။
စာျကည့္မီးကိ္ုပိတ္ မတ္တပ္ထရပ္ေတာ့
ေျခေထာက္ေတြက ထံုက်င္ေနသည္။
အခန္းထဲမွာကုတင္ေဘးကညအိပ္မီးေလးရဲ႕
အလင္းပဲရွိေ့တာ့သည္။အသံမထြက္ေအာင္
ကုတင္အနားကိုေျဖးေျဖးခ်င္းေလ်ွာက္သြား
လိုက္သည္။ နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ကိုအိပ္ေပ်ာ္
ေနျပီ။ေခါင္းအံုးကေနရာတစ္ျခားလက္
တစ္ဖက္ကိုေခါင္းေအာက္ထည့္ဒူးနွစ္ဖက္
ေကြးကာ ေစာင္ကေတာ့ကန္ထားျပန္ျပီ
ကုတင္ေျခရင္းမွာပံုက်လ်က္။ေခါင္းကိုေသခ်ာ
မျပီးေခါင္းအံုးကိုေအာက္ကထည့္ေပးရသည္။
ေကြးထားေသာ ဒူးနွစ္ဖက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ီဆန္႕ေပးေစာင္ကိုရင္ဘတ္နားထိျဖန္႕ျခံဳေပးလိုက္သည္။အိမ္မက္ကမ႓ာထဲေရာက္ေနသည့္
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္ေပ်ာ္လ်က္။ကုတင္ေဘးနားဖြဖြထိုင္ကာ မီးအလင္းေရာင္မွိန္မွိန္ျကားကမ်က္နွာေလးကိုအတန္ျကာေငးေနမိသည္။နဖူးေပၚက်ေနသည့္
ဆံပင္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုသပ္တင္ေပးရန္လက္လွမ္းလိုက္မိေပမဲ႕ထိခါနီးမွာတင္မဝံ႕ရဲစြာျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္ရသည္။မင္းကိုမထိရဲနိုင္ေလာက္ေအာင္
္တန္ဖိုးထားေနမျိပီထင္ပါရဲ႕။
ျကမ္းျပင္ေအာက္မွာအိပ္ရာခင္းလိုက္ရင္း
ေမွးစက္ကာ ကုတင္အထက္က
ေကာင္ေလးကိုေငးျကည့္ရင္း
အိပ္ရာဝင္ခဲ႕ျပီ။
ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိတဲ႕
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘယ္လိုသတ္မွတ္ရမလဲမသိ
ေပမဲ႕ငါ့ရဲ႕စိတ္ေတြကမင္းအေပၚမရိုးသားခဲ႕
ေပမဲ႕ မင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ ။
မင္းတစ္ေယာက္ထဲအေပၚသာ
ထုတ္ေဖာ္ျပခြင့္မရွိတဲ႕
ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ေတြျဖစ္တည္လာခဲ႕တာပါ။
~~~~~
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Unicode
မနက်အာရုဏ်တက်အလင်းရောင်တစ်ချို့
အခန်းထဲဝင်ရောက်လာသည်နှင့်အလိုလို
နိုးလာပြီ။ကိုယ့်အိမ်မှာတုန်းကနေချင်သလိုနေ
နိုးတဲ့အချိန်ထပြီးကျောင်းသွားခဲ့ပေမဲ့
အခုကအခြေအနေတွေပြောင်းလဲခဲ့ပြီ။
ကုန်းရုံးထကာ စောင်တွေပြန်ခေါက်
ဖျာတွေပြန်လိပ်တင် ။ကုတင်ထက်မှာ
ကလေးတစ်ယောက်လိုအိပ်မောကျနေဆဲ
ဲကောင်လေးတစ်ယောက်ရှိသည်။စောင်တွေ
ကန်ချထားပြန်ပြီ။အနားကိုလျှောက်သွားလိုက်
ပြီးကုတင်ခြေရင်းမှာပုံကျနေသည့်စောင်က
ိုသေချာဖြန့်ကာကိုယ်ပေါ်ဖြေးဖြေးချင်းပြန်ခြုံ
ပေးလိုက်သည်။အေးနေသည်ထင်ခြုံပေးထား
သောစောင်ကိုခေါင်းထိဆွဲယူကာကွေးလျက်
်ပြန်အိပ်နေပြီ။အလည်လေး။
တစ်ခန်းထဲနေခွင့်ရခဲ့ပေမဲ့ သူ့အိပ်ရာကတော့
ထက်မြတ်ကုတင်အောက်ကကြမ်းပြင်ထက်။
မိုးလင်းတိုင်းမင်းရဲ့မျက်နှာကိုမြင်ရတာက
တော့ဘုရားကပေးတဲ့တစ်ခုထဲသောဆုလာဒ်။
ံ
အခန်းထဲကရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတိုက်တံကို
ယူ သွားတိုက်ဆေးသေချာထည့်ပေး ။
ကျောင်းလွယ်အိတ်ကတော့ညထဲကပြင်ပေး
ပြီးပြီ။ဗီရိုထဲက ဒီနေ့အတွက်ကျောင်းအကျီနဲ့
လုံချည်ကိုထုတ်ပေးပြီးစားပွဲပေါ်တင်ပေးခဲ့
သည်။အိပ်မောကျနေဆဲသူကိုတစ်ချက်ငေး
ကြည့်ကာအသံံလုံအောင်အခန်းတံခါးကို
ခပ်ဖြည်းဖြည်းပြန်ပိတ်ပြီးထွက်ခဲ့သည်။
ထက်မြတ်ရဲ့အခန်းကိုသူ့အမေက
အကူကောင်မလေးတွေပေးမဝင်
တော့။ထက်မြတ်ရဲ့အဖေနဲ့အမေကစည်းကမ်း
ကြီးလှသလို မြန်မာလဲဆန်လွန်းလှသည်။
မြန်မာဆန်လွန်းသည့်အပြင်စော်ဘွားမျိုးရိုး
စပ်နွယ်သည့် ထက်မြတ်အဖေနဲ့အမေက
မျိုးရိုးဂုဏ်နဲ့အတူနန်းရိပ်နန်းဟန်တွေပါထင်
ကျန်နေသည်။သခင်နဲ့အလုပ်သမားဆိုတာ
မျိုးကိုသေချာခွဲထားသည့်အပြင် ခေတ်မဆန်
်ရ အိမ်မာနေတာတောင် ဒီအိမ်ကလူတိုင်း
မြန်မာအဝတ်အစားပဲဝတ်ရသည်။
အခန်းကအထွက်ဘုရားခန်းကထွက်လာ
သောထက်မြတ်အမေနဲ့ဆုံသည်။
"ထက်မြတ်ကိုနှိုးခဲ့ပြီးပြီလား"
""အန်တီ""
ဘာမှတောင်မပြောနိုင်ခင် အခန်းထဲဝင်ဖို့
ပြင်နေပြီ။
"အန်တီ ထက်မြတ်က...ညတုန်းကစာတွေ
ညနက်တဲ့အထိလုပ်ထားတာအခုအစောကြီး
ရှိသေးတာ...ခဏနေသူနိုးမှာပါ။
ပေးအိပ်လိုက်ပါအုံး"
အခန်းရှေ့မှာပိတ်ရပ်ထားသလိုရပ်နေမိသည်။
အိပ်နေတဲ့သူကို အခန်းထဲထိဝင်ကာ
အော်ငေါက်လျက်နှိုးအုံးမည့်ထက်မြတ်အမေရဲ့
အကြောင်းကိုသိနေသည်လဲပါသည်။
ထက်မြတ်ကလဲအိပ်တဲ့အချိန်အပျင်းကြီးပေမဲ့
ကျန်တဲ့ချိန်တွေသူ့နေရာနဲ့သူနေတတ်တယ်။
ညဘက်စာတွေလုပ်တော့မနက်
ဘက်ဆိုသူစောစောမထနိုင်။စာတွေကြိုးစား
နေလျက်တောင်သူ့မိဘတွေကတင်း
ကြပ်လွန်းသည်။
"အေဒီကောင်လေးကလဲအအိပ်မက်တော့
ခက်တယ်...လာအောက်ထပ်မှာဘစိုင်ကိုဝိုင်း
ကူလိုက်...ကျောင်းမသွားခင်"
"ဟုတ်"
ထက်မြတ်အမေလှေကားအောက်ထက်
ဆင်းသွားမှအနောက်ကလိုက်ဆင်းပြီး
သက်ပြင်းခက်ဖွဖွချကာပြုံးမိသည်။
ရှစ်နာရီထိုးပြီ။မနက်စာစားနေတဲ့သခင်လေး
မထွက်လာခင်စက်ဘီးကိုတွန်းပြီးအိမ်ရှေ့မှာ
အဆင်သင့်အရင်စောင့်နေရသည်။ဒီစက်ဘီးကလဲကျောင်းသုံးလပိတ်တုန်းက အိမ်ပြန်ပြီးအလုပ်လုပ် စုထားတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့အသစ်ဝယ်ထားရတာ။
ကိုယ်တော်လေးက အိမ်ကကားနဲ့မသွားတော့ဘဲ
သူနဲ့စက်ဘီးအတူတူလိုက်စီးသော်လည်း
စက်ဘီးအစုတ်ကိုမစီးချင်ပါဘူးတဲ့လေ။
သစ်လွင်နေသောကျောင်းအကျီ ၤလည်ကတုံး
အဖြူရောင် ခြေမျက်စိထိလျောကျနေသော
ကျောင်းစိမ်းလုံချည်နှင့်မနက်ခင်းနေရောင်
်ခြည်ကပိုပြီးတောက်ပနေသလို
အနီးကပ်လာလေ ရင်တွေခုန်လာလေ ။
ကျောင်းမှာရောအတန်းထဲမှာရော
ကောင်မလေးချောချောလေးတွေ တွေ့နေရ
သော်လည်းဒီကောင်လေးတစ်ယောက်ထဲသာ
နှလုံးခုန်သံတွေပုံမှန်မဖြစ်အောင်ပြုလုပ်နိုင်
ခဲ့တာ။
"ဟေ့ကောင် ဘာကြောင်နေလဲ။
သွားမယ် ကျောင်းနောက်ကျပြီ"
မတ်တပ်ကြီးငေးနေမိသည့်ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်
ပြန်ထိန်းရသည်။အရှေ့ကနေဆရာကြီး
စတိုင်နဲ့မြောက်ကြွမြောက်ကြွ ခြံပြင်ထွက်တော့အနောက်ကနေစက်ဘီးကိုတွန်းလျက်လိုက်ရတာကသူ။ဘာပြောနိုင်အုံးမှာလဲ အမြဲစောင့်ရတာလဲသူပဲဖြစ်သလို ကျောင်းနောက်ကျရင်လဲအော်ခံရမာကသူပဲဖြစ်သည်။သခင်လေးအလိုကျ ကျောင်းတော်သို့ပို့ဆောင်ပေးရမှာကသူ့တာဝန။်ကျောင်းသို့လာရာလမ်းကတော့ရင်ထဲ
ပန်းတွေပွင့်နေသည်။
"ဟိန်းပိုင်...မင်းကစက်ဘီးနင်းနေတာလား။
မြင်းလှည်းမောင်းနေတာလား ကျောင်းနောက်
ကျရင်မင်းသေမယ်"
ကားသံတွေကြားကအနောက်ကနေ
အော်ဟစ်နေတာ။ပြုံးမိပြီးစက်ဘီးကို
အရှိန်တင်ပြီးနင်းလိုက်သည်။
ဒါကလဲသူခေါ်သည့်နမည်တစ်မျိုးပင်
်ဟေ့ကောင်ပဲခေါ်နေလို့နမည်တစ်ခုခုခေါ်ပါ
လို့ပြောလိုက်တာ ဟိန်းပိုင်တေဇ တွေဘာ
တွေခေါ်သေးသည်။သူ့ရဲ့မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ
ကိုယ့်နမည်လေးမှတ်ထားဖို့တစ်နေရာ
တောင်မရှိခဲ့ပေမဲ့ တလွဲခေါ်နေရာကနေ
ဘယ်သူမှမခေါ်ဘူးတဲ့နမည်မို့လို့နှစ်ခြိုက်
မိနေပြီ။
"မနောက်ကျပါဘူး...အခုမှရှစ်နာရီတောင်
မခွဲသေးဘူး အချိန်မှီရောက်စေရမယ်စိတ်ချ"
အနောက်ကနေ ပွစိပွစိ ဆူညံသံနဲ့အတူ
ကျောင်းသို့လာရာလမ်းကတော့သာယာ
နေသည်။ စက်ဘီးကိုတမင်အရှိန်လျော့နင်းပြီး
ပြုံးရယ်နေမိတာကလဲသူပါပဲ။
အချိန်ရက်လတွေပြောင်းလဲကာသူတို့
ဆယ်တန်းရောက်လာကြလေပြီ။
__________
အတန်းရှေ့ရောက်တော့ ကိုင်လာပေးသည့်
ကျောပိုးအိတ်ကို လွှဲပြောင်းယူပြီးတစ်ယောက်ထဲ အရှေ့တန်းမှာဝင်ထိုင်နေပြီ။
အနောက်ကနေလိုက်ဝင်လိုက်ပြီးကိုယ့်
အတန်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ဆယ်တန်း
ရောက်ပြီဖြစ်သော်လည်း အခန်းပြောင်းသွား
သော်လည်းအရှေ့တန်းနဲ့အနောက်ဆုံးတန်း
ကတော့မပြောင်းလဲသေးပါ။အတူတူထိုင်ရဖို့
နေနေသာသာ ကျောင်းမာဘဝင်ရူးနေတုန်း။
ဘေးကပြည့်ဖြိုးကသူဝင်ထိုင်လိုက်တာနဲ့ မျက်နှာကိုမဲ့ရွဲ့ပြသည်။မိန်းကလေးအတန်း
ဘက်ကိုမကြည့်လိုက်သော်လည်းပုလဲသူ့ကို
ကြည့်နေမည်ဆိုတာသိနေသည်။ထက်မြတ်
်အိမ်မာသွားနေတာကိုနှစ်ယောက်လုံးအသည်းအသန်တားမြစ်ကြပြီးနောက်ဆုံးတော့သူ့ကို
နားမလည်နိုင်စွာဘဲလွှတ်ထားလိုက်ကြသည်။
အရှေ့တန်းကရင်းနှီးနေကြကျောပြင်လေး
ကတော့စာတွေကုန်းရေးနေပြီ။မင်းကိုအဝေး
ကဘဲလှမ်းကြည့်နေရတဲ့ဘဝမှာကျင့်သားရ
နေပြီထင်ပါရဲ့။
"ဒီတစ်လုတ်ပဲထပ်စားလိုက်တော့နော်။
လိမ္မာတယ် "
ဆူပုတ်လျက်ခေါင်းကိုဆက်တိုက်ခါသည်။
တစ်ကယ်ပဲကလေးကိုထမင်းကျွေးရတာ
ထက်တောင်ခက်သည်။ဘေးကနေမခွံ့ပေး
ယုံတစ်မယ်ထိုင်ပြောနေရသည်။သူဆိုတာ
ဘယ်တုန်းကမှစိတ်ရှည်သည်းခံတတ်တဲ့သူ
မဟုတ်သလိုစကားကိုလဲလိုတာထက်ပိုပြော
ရတာကြိုက်တတ်သူမဟုတ်။
ဒီကောင်လေးနဲ့ကျမှ။
"မသိမ်းနဲ့အုံးလေချိုင့်ကို..။မင်းစားတာ
ထမင်းတစ်ဝက်တောင်မကျိုးသေးဘူူး "
ဒီထမင်းချိုင့်သေးသေးလေးထဲမှာပါတဲ့
ထမင်းနည်းနည်းလေးကိုတောင်တစ်လုတ်
နှစ်လုတ်ထပ်ပိုမစား ဟင်းဆိုလဲအသီးအရွက်
တွေပဲစားသည်။အဲ့တာကြောင့်ဒီခန္ဓာကိုယ်
လေးက အခုထိသေးကျစ်နေတာ ။
"အမှိုက်ပုံးမှာသွားသွန်ပေး..။သွားအဲ့တာဆို
မင်းလဲငါ့အမေနဲ့အော်ခံမထိတော့ဘူး"
ရင်ဘတ်ထဲကိုအမျိုးအမည်မသိသောနာကျင်
မှုကရိုက်ခတ်လာသည်။ကိုယ်ကသူ့ကို
စိတ်ပူ၍ပြောနေသော်လည်း။ အင်းလေငါ
ဆိုတာမင်းအိမ်ကအလုပ်သမား တစ်ယောက်
သူငယ်ချင်းတောင်ဖြစ်ခွင့်မရှိတဲ့
အစေခံတစ်ယောက်။
"အေ မင်းကုန်အောင်စား ထမင်းဆိုတာ
သွန်ပစ်ရင်ငရဲကြီးတယ်။
မကုန်ရင်ငါပဲအော်ခံထိမှာ"
"ဘာလို့ မင်းကထက်မြတ် မစားချင်တာကို
အတင်းကျွေးနေရတာလဲ"
""ဇွဲ"""
အတန်းထဲကိုဝင်လာတဲ့ဇွဲခန့်မင်းသူ ။
တစ်ကယ်ပဲပြုံးရွှင်ပြီးမျက်နှာကပြောင်းလဲ
သွားလိုက်တာခုနကဆူပုတ်နေတာသူ
မဟုတ်တဲ့အတိုင်း။
"ကျောင်းအောက်ဆင်းရအောင် ထက်မြတ်"
"အင်သွားမယ်လေ အခုလား.။ဟိန်းပိုင်
မင်းငါ့ထမင်းချိုင့်သိမ်းပေးလိုက်တော့။ငါဇွဲနဲ့
လိုက်သွားလ်ုက်အုံးမယ်"
ဘာမှတောင်ပြန်မပြောနိုင်ခင် ဟိုကောင်ဘေးနား ပြေးကပ်လျက် အတန်းကထွက်ဟန်ပြင်နေပြီ။
သူ့ကိုတော့တွေ့လိုက်တာနဲ့မျက်မှောင်ကျုံ့
ကာအော်ငေါက်နေပေမဲ့ ဇွဲခန့်မင်းသူ
်ရှေ့ရောက်ရင်တော့ ရိုးသားတဲ့ယုန်ကလေး
လိုအဲ့ကောင်စကားတစ်ခွန်းပဲ။ဇွဲခန့်မင်းသူကို
တော့မသိပေမဲ့ထက်မြတ်ရဲ့ခင်မင်မှုအတိုင်း
အတာကိုတော့သိနေသည်။ဘယ်လိုပဲငယ်
ငယ်ထဲကပေါင်းခဲ့ပြီးတစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့
သူငယ်ချင်းဆိုပေမဲ့လဲထက်မြတ်ကအဲ့ဒီ
ကောင်အပေါ်ခင်တွယ်လွန်းသည်ဟုထင်မိ
သည်။
ထက်မြတ်ရဲ့ ပုခုံးကိုဖက်သွားပြီး သူ့ကိုမေး
ငေါ့ကြည့်သွားတဲ့ ဇွဲခန့်မင်းသူရဲ့ အကြည့်တွေကတော့အောင်နိုင်သူလိုမျိုး။အတန်းအပြင်ဘက်ကိုကြည့်လိုက်တော့မိုး
စက်တွေတစ်ဖွဲဖွဲကျနေသည်။
အခန်းနောက်တိုင်မှာချိတ်ထားတဲ့ထီးကို
ပြေးယူအတန်းအပြင်ထွက်တော့
တခြားသူတစ်ယောက်နဲ့ယှဉ်တွဲကာပြုံးရယ်
နေတဲ့ပုံရိပ်လေး။
""ထက်မြတ် ""
်နောက်လှည့်ကြည့်လာသော မျက်နှာလေး
ကတော့ အပြုံးတွေပျောက်ကွယ်သွားပြီး
စိတ်ရှုပ်နေဟန်။
""ရော့ အပြင်မှာမိုးရွာနေတယ် ""
""ဟုတ်သား။မေ့နေတာ""
လက်ထဲကကမ်းပေးလိုက်တဲ့ထီးကိုလှမ်း
ယူလိုက်တဲ့လက်ဖဝါးနုနု။တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့
ဝေးကွာသွားသော ကျောပြင်လေးကို
ငေးကြည့်နေမိသည်။
ငါ့ဘေးနားမှာတော့မင်းတစ်ခါမှအဲ့လိုမပြုံးခဲ့
ဖူးဘူးနော်။
_____
အပြင်ဘက်မှာမိုးသံလေးတွေတစ်ဖြောက်နှစ်
ဖြောက်ကြားနေရသည်။အခန်းလေးထဲမှာ
တော့မီးအလင်းရောင်နဲ့လင်းထိန်နေသည်။
ဂိုဏ်ဆရာမထက်မြတ်ကိုစာသင်ပေးသည့်
အထိစောင့်ပြီး ပြန်မှ အပေါ်တက်ခဲ့သည်။
သူကတော့အပြင်မှာပဲ ကျူရှင်ဝိုင်းမှာသွား
တက်သည်။ညတိုင်းစာအတူတူလုပ်ခွင့်ဆိုတာ
ကလဲ လွယ်လွယ်ကူကူရထားတာတော့မဟုတ်။
အခန်းထဲမှာအဆင့်1to10ဝင်၍သာထက်မြတ်အမေကစာအတူတူလုပ်ခွင့်ပေးထားသည်။
အရင်ကစာမလုပ်တတ်တဲ့ကောင်ကဒီကောင်
လေးနားမှာနေခွင့်ရဖို့စာတွေကြိုးစား
တတ်ခဲ့ပြီ။
နှုတ်ခမ်းလေးတွေစုချွန်ချွန်နဲ့ ပြောနေတဲ့
စကားတို့ကနားထဲမကြားတစ်ချက်ကြား
တစ်ချက်။စားပွဲခုံဘေးမှာထိုင်လျက်နီးကပ်နေ
သောအနေအထားကနှလုံးခုန်သံကိုမမှန်ဖြစ်စေ
သည်။အိမ်မှာနေရင်သာဆံပင်ခပ်ထူထူကို
နဖူးပေါ်အုပ်အုပ်လေးချထားတာကသူတစ်
ယောက်ထဲမြင်နိုင်သည့်အရာ။ဘာမှမလိမ်း
ကျံထား ကြည်လင်နေပြီးဖြူဥနေသောမျက်နှာ
နုနုလေးလေး ရင်ခုန်သံတွေထိန်းမရမဖြစ်ခင်
စာအုပ်ပေါ်အကြည့်တို့လွှဲလိုက်ရသည်။
""ဟိန်းတေဇပိုင်""
တစ်ခန်းလုံးကိုဟိန်းသွားသည့်အော်ဟစ်သံနဲ့
အတူနရင်းကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလာအုပ်သည့်
လက်တစ်ဖက်။ဒုန်းကနဲအသံကထက်ပေါ်လာ
သည်။အတွေးကမ္ဘာကနေအသိဝင်လာပြီး
အားကတော့ပြင်းသလားမပြောနဲ့
စားပွဲနဲ့ခေါင်းတောင်ဆောင့်သွားရသည်။
တန်ပါသည်။တစ်စိမ့်စိမ့်ထိုင်ငေးခွင့်နှင့်အတူ
ဆုလာဒ်ကခေါင်းမကွဲရုံ။
"မင်းကိုငါအားယားလို့စာရှင်းပြပေးနေတာ
မဟုတ်ဘူး။ငါရှင်းပြနေတာကဒီမာဘာမှမရေး
ထားတဲ့မင်းစာအုပ်ကိုကြည့်နေစရာလား ဟမ်"
"အင်းပါ ထက်လေးရဲ့ငါအတွေးများသွားလို့ပါ"
"ဘာ ။မင်း ...မင်း"
ဒီတစ်ခါတော့ မတ်တပ်ပါရပ်ပြီး လက်ကကျော
ကုန်းကိုထုရိုက် ခြေထောက်တွေနဲ့ပါကန်သည်။
"ခေါ် အုံးမလားဟမ် မင်းကိုအဲ့နမယ်မခေါ်နဲ့
လို့ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲ...ဟမ်မင်းမှာ
သောက်မှတ်မရှိဘူးလား ခေါ်အုံးမလား"
"တော်ပြီ တော်ပြီ မခေါ်တော့ဘူး။
ရပ်တော့ရပ်တော့"
ရယ်မောသံနဲ့ရိုက်ချက်တွေကိုလက်နဲ့ကာ
လိုက်တော့ပြန်ရလိုက်တာက မျက်စောင်းတစ်ချက်။ကိုယ်ကသူရိုက်တာခံနိုင်ပေမဲ့ဒီကောင်
လေးကအမောသိပ်ခံနိုင်တာမဟုတ်စာတွေ
လုပ်လို့ပင်ပန်းရင်ကျောင်းမှာလဲခဏခဏမူး
တတ်သည်။နေမကောင်းကလဲခဏခဏဖြစ်
တော့ဘေးကနေစိတ်ပူနေရသည်။
ရူးသွပ်မှုကတော့သူပေးသည့်
ဒဏ်ရာများကိုယ်ပေါ်မှာအညိုအမဲစွဲလာတာ
တောင်ဆေးမလိမ်းမိခြင်း။
"မခေါ်တော့ဘူးနော်ငါကစတာ"
"ပြောတာပဲ ပီးရင်မင်းငါ့က်ုအမြဲထက်လေး
ထက်လေးနဲ့ ။နမယ်ကမိနိးမဆန်လို့ငါမကြိုက်
ပါဘူးဆိုတာကိုလ်ုက်ခေါ်နေတော့တာပဲ"
စိတ်ကောက်သလ်ုအသံကမျက်နှာကဆူပုတ်ပုတ်။
ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်း၍အမြတ်တနိုးခေါ်မိ
သည်ကိုဒီကောင်လေးကသိမည်မဟုတ်ပါ။
"အင်း…နောက်မခေါ်ဖြစ်အောင်သတိထား
မယ်နော်။ထိုင် စာလုပ်တော့...ပီးတော့ငါက
မင်းထက်အသက်ကြီးတယ်လေ.။ကိုယ့်ထက်
အကြီးကိုရိုက်ရင်ငရဲကြီးလိမ့်မယ်"
"လပိုင်းလေးကြီးတာကိုသောက်ပိုတွေ
လာွမပြောနဲ့"
မျက်နှာကတော့ဆူပုတ်နေတုန်း ထိုင်ခုံပေါ်
အကြမ်းပတမ်းထိုင်ချသည်။စိတ်မဆိုးစိုးအောင်
လိုက်စနေမိတာကတော့သူပဲ။မျက်နှာလေး
ဆူပုတ်နေတဲ့အချိန်အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းနေတာသူ့ကိုယ်သူသိရဲ့လား။
"မင်းရည်းစားရမှမင်းရည်းစားကိုအဲ့လို
အနုအရွတွေသွားခေါ်.။ ငါကယောကျာ်းလေး
လာမစနဲ့"
""ငါ ရည်းစားမထားပါဘူး""
အသံကနဲနဲကျယ်သွား၍ စာအုပ်လှန်နေရာမှ
စောင်းကြည့်လာသည်။
"ကျောင်းမှာ မင်းအနားမှာကပ်နေတဲ့ဟို
ပုလဲလားဘာလားမင်းကို ကြွေနေတဲ့ပုံပါပဲ"
"ပုလဲနဲ့ငါကငယ်ငယ်ထဲကသူငယ်ချင်းတွေပါ
ဘာစိတ်မှမရှိဘူး...ပြီးေ့တာ့ပုလဲကငါ့ညီမလေး
လိုပါပဲ ""
""ဟုတ်လို့လား။မင်းကမြပုလဲသွယ်ကိုတော့
တော်တော်ခင်တယ်နော် ရိုးလို့လား။မြပုလဲ
သွယ်ကလဲမင်းအနားပဲကပ်နေတာမင်းက်ု
ကြိုက်နေတာသေချာပါတယ်""
"ဘာလို့အတင်းကြိုက်ခိုင်းနေရတာလဲ
ုငါတို့ကသူငယ်ချင်းတွေပါဆို "
""မင်းရောထက်မြတ် ...မင်းရော ""
မျက်လုံးချင်းမဆိုင်ရဲတော့ အကြည့်တွေကို
စာအုပ်ပေါ်အကြောင်းမဲ့ပို့လိုက်ရသည်။
ထက်မြတ်ဘာပြန်ဖြေမှာလဲ။ကျောင်းမှာတော့
အတန်းထဲကဘယ်ကောင်မလေးကိုမှ
ထက်မြတ်လိုက်ကြည့်တာမျိုးလေးတောင်
်မတွေ့ဘူးပါ။
အတော်ကြာသည်အထိဘာအသံမှမထွက်လာ
၍ကြည့်လိုက်တော့စာရေးခုံပေါ် ခေါင်းလေး
တစ်ခြမ်းမှောက်ကာ မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ထားသည်။ အိပ်ပျော်သွားပြီလား။ခပ်ဖွဖွရယ်မိသည်။
တစ်ယောက်ထဲစကားပြောနေတာငါ့ကိုအရူး
လုပ်သွားပြန်ပြီ။
စာကြည့်မီးအလင်းရောင်ရဲ့အောက်စာရေး
စားပွဲပေါ်မှာတော့ထက်မြတ်နဲ့ဇွဲခန့်မင်းသူတို့
တွဲရိုက်ထားတဲ့ဓာတ်ပုံကသူပထမဆုံးဒီအခန်း
က်ုရောက်ဖူးတဲ့နေ့ကလိုမပြောင်းမလဲရှိနေသည်။
ဘေးကအိပ်နေတဲ့မျက်နှာလေးကိုမချင့်မရဲ
သာကြည့်လိုက်မိရင်း။
""ထက်မြတ်ထတော့။အိပ်ချင်ရင်ကုတင်
ပေါ်သွားအိပ်တော့သွား""
လက်မောင်းကို ခပ်ဖွဖွလှုပ်နှိုးတော့
တစ်အင်းအင်းတစ်အဲအဲညီးညူပြီးမျက်လုံးနှစ်ဖက်ကိုပွတ်သပ်နေသည်။ကလေးပေါက်စ။
"အိပ်လို့မရသေးဘူး။အိမ်စာတွေကျန်သေး
တယ်...ဟင်း"
အိပ်ချင်မူးတူးအသံလေးနဲ့ မျက်လုံးတောင်
ကောင်းကောင်းမပွင့်ရှာတော့
စာအုပ်တွေလိုက်လှန်နေသည်။
"ထားတော့...သွား ငါရေးထားပေးမယ်
သွားအိပ်တော့"
"ငါခိုင်းတာမဟုတ်ဘူးနော်မင်းဘာသာရေး
ပေးတာ မြန်မာစာစကားပြေတွေပါကူးထားပေး
နက်ဖန်ထပ်ရမှာ "
""အင်း သိတယ်...သွားအိပ်တော့။ ငါအကုန်ရေးထားပေးမယ်""
အပြုံးတစ်ခုကမြတ်နိုးရာ နှုတ်ခမ်းထက်ဖြစ်ထွန်းသွားသည်။ချက်ချင်းထိုင်ရာမှကုတင်ဆီ
အပြေးအလွှားတက်အိပ်နပြီ။အခန်းမီးကိုထပိတ်၍စားပွဲပေါ်ကစာကြည့်မီးလေးသာဖွင့်လိုက်
သည်။ကုတင်ပေါ်ကိုငေးကြည့်တော့ငြိမ်သက်နေသောကိုယ်လေး။အအိပ်မက်တဲ့ကောင်လေး
အိပ်ရာပေါ်ခေါင်းချလိုက်တာနဲ့တန်းပြီးအိပ်
ပျော်တတ်သလိုမနက်ဆိုလဲတော်ရုံနဲ့
မနိုးတက်။
စာအုပ်ထဲပဲအာရုံစိုက်ကာစာကူးဖို့ပြင်လိုက်
သည်။သူ့အတွက်ရောကိုယ့်အတွက်ပါကူးရမှာဆိုတော့ဒီညလဲညနက်ဦးမည်။
""ဟိန်းပိုင်""
"ဟင်...ဘာလဲ...မအိပ်သေးဘူးလား"
"အိပ်နေပြီ...ငါ့စာအုပ်မာငါ့လက်ရေးနဲ့
တူအောင်ရေးနော်"
ကုတင်ပေါ်ကနေအိပ်ချင်မူးတူး
အသံသေးသေးလေး။
'မရေးဘူး...မင်းဆရာမနဲ့အော်ခံထိအောင်
ငါ့လက်ရေးနဲ့တူအောင်ရေးမာ"
အတည်ပေါက်နဲ့ပြောလိုက်သော်လည်း
ဘာမှပြန်မပြော ရန်ပြန်မတွေ့တော့ဘဲ
စောင်ခြုံကာဟိုဘက်ခြမ်းကိုလှည့်အိပ်နေပြီ။
အရမ်းအိပ်ငိုက်နေပြီဖြစ်မယ်။
တစ်ချက်တစ်ချက်ခေါင်းငိုက်ကျပြီး မျက်လုံး
ကမဖွင့်နိုင်အောင်ဖြစ်နေပြီ။ လက်ရေးချင်း
ဆင်တူူဖြစ်အောင်ရေးရတာ
လွယ်တော့မလွယ်လှ။အရင်ကလဲရေးပေး
နေကြဆိုတော့အကျင့်တော့ဖြစ်နေပြီ။
နာရီကိုလှမ်းကြည့်တော့သန်းခေါင်ယံကျော်လို့
ဆယ့်နှစ်ခွဲနေပြီ။ စာအုပ်တွေသေချာပြန်စီ
မနက်ဖြန်အချိန်စာရင်းနဲ့စာအုပ်တွေ
လွယ်အိတ်ပါတစ်ခါထဲပြင်ပေးလိုက်သည်။
စာကြည့်မီးကိုပိတ် မတ်တပ်ထရပ်တော့
ခြေထောက်တွေက ထုံကျင်နေသည်။
အခန်းထဲမှာကုတင်ဘေးကညအိပ်မီးလေးရဲ့
အလင်းပဲရှိေ့တာ့သည်။အသံမထွက်အောင်
ကုတင်အနားကိုဖြေးဖြေးချင်းလျှောက်သွား
လိုက်သည်။ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကိုအိပ်ပျော်
နေပြီ။ခေါင်းအုံးကနေရာတစ်ခြားလက်
တစ်ဖက်ကိုခေါင်းအောက်ထည့်ဒူးနှစ်ဖက်
ကွေးကာ စောင်ကတော့ကန်ထားပြန်ပြီ
ကုတင်ခြေရင်းမှာပုံကျလျက်။ခေါင်းကိုသေချာ
မပြီးခေါင်းအုံးကိုအောက်ကထည့်ပေးရသည်။
ကွေးထားသော ဒူးနှစ်ဖက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း
ီဆန့်ပေးစောင်ကိုရင်ဘတ်နားထိဖြန့်ခြုံပေးလိုက်သည်။အိမ်မက်ကမ္ဘာထဲရောက်နေသည့်
ကောင်လေးတစ်ယောက်ကတော့ အေးအေးချမ်းချမ်းအိပ်ပျော်လျက်။ကုတင်ဘေးနားဖွဖွထိုင်ကာ မီးအလင်းရောင်မှိန်မှိန်ကြားကမျက်နှာလေးကိုအတန်ကြာငေးနေမိသည်။နဖူးပေါ်ကျနေသည့်
ဆံပင်တစ်ချို့ကိုသပ်တင်ပေးရန်လက်လှမ်းလိုက်မိပေမဲ့ထိခါနီးမှာတင်မဝံ့ရဲစွာပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်ရသည်။မင်းကိုမထိရဲနိုင်လောက်အောင်
်တန်ဖိုးထားနေမြိပီထင်ပါရဲ့။
ကြမ်းပြင်အောက်မှာအိပ်ရာခင်းလိုက်ရင်း
မှေးစက်ကာ ကုတင်အထက်က
ကောင်လေးကိုငေးကြည့်ရင်း
အိပ်ရာဝင်ခဲ့ပြီ။
ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ကိုချစ်မိတဲ့
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဘယ်လိုသတ်မှတ်ရမလဲမသိ
ပေမဲ့ငါ့ရဲ့စိတ်တွေကမင်းအပေါ်မရိုးသားခဲ့
ပေမဲ့ မင်းတစ်ယောက်ပါပဲ ။
မင်းတစ်ယောက်ထဲအပေါ်သာ
ထုတ်ဖော်ပြခွင့်မရှိတဲ့
ငါ့ရဲ့အချစ်တွေဖြစ်တည်လာခဲ့တာပါ။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••