2017 listopad 27
23:32
Taehyung
Chłopak stanął już drugi raz przed tym domem. Zanim podszedł sprawdził czy światła w domu są zapalone. Na jego szczęście ani tam, ani lampa uliczna przed domem nie dawała światła, więc nikt nie mógł go rozpoznać.
Wrzucając list, trzy razy się zastanawiał czy nie wrócić do domu i napisać go jeszcze raz albo czy po prostu sobie odpuścić.
Tak właściwie: co ja robię? Prędzej czy później zacznie je wyrzucać lub po prostu nie czytać, prawda? Tak chyba robią tacy chłopcy.
Nastolatek szybko wyrzucił takie myśli ze swojej głowy. Uznał, że raz się żyje i jeśli to się nie uda, on na pewno spróbuje się pozbierać. Tak jak zawsze.
Po wróceniu do domu oraz zdjęciu kurtki i butów, rzucił się na łóżko.
Zaczął bawić się palcami i kilka razy śmiać się pod nosem wyobrażając sobie różne sytuacje, które mógłby kiedyś przeżyć. Spojrzał na sufit, a jego szare kosmyki włosów opadły mu zupełnie na twarz. Próbował je zdmuchnąć, ale kiedy się to nie udało zaczął się histerycznie śmiać.
— Nie, ja bym się nie pozbierał — powiedział w poduszkę czując jak łzy napływają mu do oczu.
Zrozumiał, że on naprawdę potrzebuje uwagi.
Kim Taehyung zawsze był wrażliwą osobą. Jednak, jedna rzecz go tylko dziwiła.
Czemu ktoś, kto aż tak go ciekawi, że jakby został ogarnięty obojętnością z jego strony, to by to go tak bardzo zraniło?
Po zadawaniu sobie dwudziestu pytań na minutę, w końcu zasnął.