***
Biraz önce çıktığı merdivenleri inip, avludaki adamların yanına gitti genç kız. Ahmet adamlara kapının önünden ayrılmamalarını tembihliyordu.
''Herkes mahzende mi?''
''Evet ağam.''
''Berfin?'' Dışarıda gürültü artarken bir silah sesi yankılandı. Kapı önündeki kavga şiddetlenmiş, işin içine silahlar girmişti bile.
''Mahzende Gelin Ağam.'' Ahmet seslerin arasından gelin ağasına sesini duyurabilmek için bağırıyordu.
''Arslan?'' Ahsen kulaklarından birini kapattı.
''Şey... Ağam...''
''Sana herkesi oraya götür demedim mi Ahmet?'' Koşarak Arslan'ın odasına yöneldiğinde arkasından gelen adamı zar zor duyuyordu.
''Ağam ben getiririm, siz mahzene girin.''
''Burada bekle!'' Ahmet'i dinlememiş, olan gücüyle koşmaya başlamıştı. Arslan'ın odasına girdiğinde silah sesleri hala devam ediyordu.
''Arslan?'' Odada görünürde kimseyi göremeyince seslenmişti genç kız. Arslan'ın saklandığı yerden ağlayarak kendisine geldiğini görünce kucaklayıvermişti miniğini.
''An-ne.'' Şekerparesi koşup kucağına atladığında dudaklarından dökülen kelimeyle olduğu yere sabitlenmişti Ahsen. Şekerparesi, miniği ona 'anne' demişti. Ahsen dünyanın en güzel anlarından birini yaşıyordu. Dışarıda kopan felaket olmasa bu odadan adımını dahi atmazdı. Göğsünde ağlayan çocuğun farkına vardığında başını okşadı miniğinin.
''Şıışşt. Meleğim, ağlama. Bak buradayım.''
''Çok korktum ben.''
''Tamam, bir tanem. Geçti bak. Yanındayım. Korurum ben seni. Şimdi buradan çıkıp daha güvenli bir yere gideceğiz. Sen orada benim dediklerimi yapacaksın tamam mı bebeğim? Sözümden hiç çıkmayacaksın.'' Arslan onaylarcasına başını salladıktan sonra küçük çocuğun başını kolları arasına alıp koşarak çıktı odadan. Avluda bekleyen Ahmet ile birlikte mahzene girerken Arslan'ın hala ağladığını biliyordu. Her bir silah sesiyle kucağında irkilen çocuğu korumak için sarıp sarmalamıştı genç kız.
***