Chris ile birlikte odadaydık. Tyler yardım malzemelerini odaya getirdi ve ardından kapının önünde durdu.
"Ben artık yatıyorum." Dedi ve bana doğru kötü bir şekilde bakmaya başladı. Sanki 'ben sana demiştim' dercesine bakıyordu.
Kafamı Chris'e çevirmemle Tyler'ın odadan çıkması bir olmuştu. Sonrasında yanımıza Ed gelmişti. Ben elimdeki bezle Chris'in yarasını hafif hafif temizlerken izliyordu.
"Sizi daha sık uyarmam gerekirdi. Artık ormana bu kadar sık gidemeyiz. Bu giderek tehlikeli bir hal alıyor."
"Diana zarar görebilirdi." Dedi Chris gözlerini yerden ayırmadan.
"David'in onu oraya götürmesi aptallıktan başka bir değildi. Keşke çıkmadan önce nereye götüreceğini sorsaydım!" Diye destekledi Ed ve yumruğunu sıktı.
"Bir şekilde öğrenmesi gerekiyordu zaten. Her ne kadar kötü yoldan olmuş olsa bile...öğrendi." dedim elimdeki bezi komidinin üzerine koyarak.
"Ne yapacağız Ed? Onlar gidene kadar saklanacak mıyız?"
"Onlar işlerini bitirmeden gitmezler....
Yardıma ihtiyacımız var. Sayıca az olmasak bile....bizi her türlü yenerler." Dedi ve derin bir nefes alarak sözüne devam etti.
"Yardım almalıyız!"
"Kimden?" Diye sordu Chris.
"Daha yeni olan betalardan mı? Hiçbirinin garantisini vermiyorum. Biz bile zor kurtulacağımız bir şeyden bahsediyoruz. Onlarda ne kadar savaşabilirler ki?"
Ed sert bir şekilde Chris'e baktı.
"Bunu David'in yanında sakın söyleme!...elbette betaların yardımıyla onları yenemeyiz. Aklıma gelen birkaç kişi var. Aslında aklıma gelen bir sürü kişi var."
"Kim onlar? Biz tanıyor muyuz?" Diye sordum kaşlarımı çatarak."
"Hayır tanımıyorsunuz! En azından Chris dışında kimsenin tanıdığını sanmıyorum."
Chris'e gözlerimi çevirdim. Yavaşça kafasını salladı. "Bana güven" dermişcesine kafa sallıyordu. Ardından Ed'e döndü.
"Öyleyse yarın gidip konuşalım. Daha fazla vakit kaybetmeden yani!"
"Durun bir saniye nereye gideceğiz?"
Ed bana doğru baktı ardından ellerini serbest bıraktı ve konuştu.
"San Francisco'ya."
"Ne?"
....
-David
Diana'ların arka bahçesindeydik. Eğer başarabilirsek ses çıkartmadan Diana'nın odasına girecektik ama sandığımdan daha yüksekti. Ben girebilirdim ama Diana'nın girebileceğinden emin değildim.
Yukarıya doğru bakıyordum. Diana'yı nasıl çıkarabileceğimin hesabını yapıyordum ki biraz sonra yanıma tahta bir merdiven ile gelmişti. Gözlerimi büyüttüm ve bir ona bir de elindeki merdivene baktım.
"Aman tanrım! Ben de nasıl çıkacağımızın hesabını yapıyordum."
"Daha önceden merdiveni buraya koymuştum. Kapıdan girmeyi göze alamazdım." Dedi ve daha da fazla bir şey söylemeden merdiveni duvara dayayarak tırmanmaya başladı. Pencereden içeriye girdiğinde kafasını bana uzatmıştı.
"Sen gelmiyor musun?" Diye sordu.
Merdiveni duvardan çekerek yere doğru koydum ve pençelerimi kullanarak ikinci kata tırmandım. Vardığımda olduğum yere oturdum ve kendimi içeriye attım. Diana birkaç adım geriye gitmişti. Hafif bir tebessümle ona baktım. Ardından etrafıma bakınmaya başlamıştım. Şifonyerinin aynasında onun küçüklük fotoğrafları ve ailesi diye tahmin ettiğim kişiler vardı. Onlara bakarken gözüm, aynadan arkamda duran Diana'ya kaymıştı. Hemen ona döndüm.
"Üzgünüm ben.."
"Sorun değil." Dedi ve elleri cebinde yanıma yaklaştı ardından o da fotoğraflara bakmaya başladı.
"Bunlar tahmin ettiğin üzere annem ile babam. Küçükken sorun yaşadığımızı hiç hatırlamıyorum."
"Ben çok üzgünüm." Dedim ve omzundan tuttum. Dolan gözlerini eliyle sildi ve arkasını dönerek yatağın üzerine doğru oturdu.
"Pekala anlat artık bana!" Dedi yanına oturmamı işaret ederek.
Omuzlarımı silkerek yanına oturdum.
"Zaten her şeyi görmedin mi? Neyi anlatmamı istiyorsun?"
"Bana hikayeni anlat. Bütün bunlar nasıl mümkün olabilir ki?"
"Pekala...bütün çocukluğum Washington da geçti. Hatta Bella ile oradan tanışıyoruz. Biz çocukluk arkadaşıyız....liseye başlamadan bir yıl önce oradan taşındık ve ailemle buraya geldik. Daha doğrusu ben,babam ve büyükannem."
"Peki ya annen?"
Gözlerim yavaş yavaş doluyordu. Burnumu çektim ve konuşmaya devam ettim.
"Annem....buraya taşınmadan bir yıl önce..." derin bir nefes almıştım. Bunu fazla dillendirmeyi sevmiyordum ama madem başlamıştım, bitirmeliydim.
"Küçük kız kardeşimi doğururken onu kaybettik."
Ağzını açtı ve dizimin üzerindeki elimi tuttu.
"Zaten buraya o yüzden taşındık. Orada bizi bağlayan hiçbir şey kalmamıştı."
"Peki ya...kız kardeşin? Ona ne oldu?"
"O zamanlar çok küçüktüm. Bazı şeyleri hatırlayamıyorum ama bir şeyi de hiç unutmuyorum. Babamın her gün o kıza lanetler saydırdığını unutmuyorum. Annemin ölümü onun yüzünden olduğu için babam ona karşı nefret ve kin besliyordu. Onu doğduktan birkaç gün sonra yetiştirme yurduna verdi."
"Aman tanrım! Ona engel olmadın mı? Sonuçta o senin kız kardeşin!"
"Sence beni dinledi mi sanıyorsun? Büyükannemi bile dinlemedi."
Gözümden akan yaşı sildikten sonra anlatmaya devam etmiştim.
"Buraya geldikten bir yıl sonra liseye başladım. Kız kardeşimden bir haber yoktu. Babam da merak etmiyordu zaten. O büyüyordu ben de öyle....aynı sene büyükannemi kaybettik....babam bunu da kaldıramamıştı. Sanki evde kimse yoktu. Babam eskisi kadar çok konuşmuyordu. Benimle bile konuşmuyordu."
"Ya sen? Sen zehrini kime akıtıyordun?"
"O zamanlar Chris ile çok yakındık. O bana ben de ona sırlarımızı açmıştık ama onun bir kurtadam olduğunu bilmiyordum. Bana bir tek bu olayını anlatmamıştı....ikinci sınıfta aramızda geçen bir tartışma yüzünden ayrıldık. Bu tatışmanın izi babama da yansımıştı. Ounla da çok büyük bir kavga ettim. Zaten sonra o da gitti. Ölmedi ama gitti....üçüncü sınıfta Ed ile yakınlaştık. Beni Jessica, Eric ve Kate ile tanıştırdı."
"Kate ve Eric kim?" Diye sordu kaşlarını çatarak.
"Ed'in sürüsündenlerdi. Oraya daha sonra geleceğim." Dedim ve burnumu çektim. Biraz bekledikten sonra da devam etmiştim.
"Ed'in de bir kurtadam olduğunu sonradan öğrenmiştim. Beni ısırdığını sandığım anda."
"Sandığın anda mı? Yani seni o ısırmamış mı?"
"Dinle bunun gerisi sana çok karışık gelebilir. Hem de karmakarışık."
"Devam et lütfen...sonuna kadar neler yaşadığınızı bilmek istiyorum."
Ona her şeyi sırasıyla anlatmıştım. Bella'yı, Chris'i, marangozcuyu, Bill'i, Dylan'ı 3 büyükleri, Skyler'ı, Anna'yı, Melissa'yı, Jeff'i, Tom'u, Cody'yi, Stella'yı, Tessa'yı, kaybettiklerimizi, yaptığımız karşılamaları, ölen arkadaşları....hiçbir şeyi atlamadan her şeyi anlatmıştım. Elbette bu ona fazla gelebilirdi. Zaten gelmeliydi de...sonuçta bunların hiçbiri normal değildi. Aslında daha büyük bir tepki vermesini bekliyordum. Belki de beni evinden atmalıydı ama öyle yapmamıştı. Sonuna kadar sabırla dinledi. Anlamaya ve sindirmeye çalıştı.
"Bunları öğrenmenin senin için zor ollduğunu biliyorum.." diye söze başladığımda beni susturdu ve konuştu.
"Bunları ben, yalnızca dinliyorum ve dinlerken dehşete düştüm. Siz ise bütün bunları yaşadınız. Hiçbiri bana, sizlerin bunları yaşamasından daha zor gelmiyor." Dedi ve elimi, avuçlarının içerisine alarak öptü. Ona doğru sıkıca sarıldım ve kafamı kızıl saçlarının arasına gömdüm.