-Bella
Ellerimde birkaç kitap koridorda dolabıma doğru yürüyordum. Bir yandan da etrafıma bakınmadan edemiyordum. Sanki birkaç gündür insanlar tarafından rahatsız ediliyormuşum gibi hissediyordum.
Dolabın kapağını açtım ve elimdeki kitapları attım. Arkamı döndüğümde Tyler'ın tam önümde durduğunu fark etmiştim.
"Tyler!"
"Bella!"
"Bir sorun mu var?"
"Aslında tam olarak neler olduğunu bilmiyorum. Kütüphaneden geliyorum. Raflardaki kitaplara bakarken gözüm Ed ve David'in olduğu masaya takıldı."
"Eee?...ne var ki bunda?"
"Yanlarında iki kız vardı. Aslında kızlardan biri Diana idi ama....diğerini tanımıyorum. Ed'in yanında oturuyordu."
Kaşlarımı çatarak duvara baktım. Neler olduğunu anlamamıştım.
"Peki neden bu kadar endişelendin? Belki de sadece arkadaşlarıydı."
"Bilemiyorum. Sanırım panorayak oldum. Sizden daha çok korkuyorum...demek istediğim epsilonlar konusunda."
"Sakin ol Tyler...gelip seni öldürecek halleri yok ya!"
"Ben yine de senin yanından ayrılmayayımda...bakarsın yardımıma ihtiyacın olur."
"Teşekkür ederim. Sanırım kendim halledebilirim." Dedim dişlerimi göstererek.
"Her ne kadar şakaya vursamda bu iş ciddi.."
"Hepsi ciddiydi..."
"Bırak artık şunu yapmayı!"
"Neyi!?"
"Eskiyi hatırlamayı...onlarda kurtulmuş olabilirsiniz. Ama bunu tekrar söylüyorum ki dikkatli olmalısınız. Bu işin şakası yok Bella. Ben...seni kaybedersem ne yapacağımı bilemem. Sen benim dostumsun."
Suratımı buruşturdum ve kollarımı boynuna dolayıp kafamı omzuna gömdüm.
"Birbirimizi kaybetmeyeceğiz Tyler. Güven bana!"
-Chris
"Pekala Bayan Peter. Teşekkür ederim...verdiğiniz notlar için."
"Umarım proje notunu düşürmezsin Grey. Yoksa bir dahakine bu kadar insaflı olmam."
"Merak etmeyin efendim. Hayal kırıklığına uğratmayacağım."
Bayan Peter'ın yanından ayrıldım ve elimdeki notlardan gözümü ayırmadan yürümeye başladım.
Kısa bir yürüyüşün ardından birine çarpmamla kağıtlar yere doğru savruldu.
"Ah!...hay aksi!" Diye bağırdım ve eğilerek yerdeki kağıtları toplamaya çalıştım. Çarptığım kız da yardım ediyordu. Kafamı kaldırıp ona bakmamla gülümseyerek bana bakan birini görmem bir olmuştu. Ağzım açık bir şekilde elime kağıtları aldım ve ayağa kalktım. O da benimle birlikte kalkmıştı.
"Merhaba!...Chris idi..öyle değil mi?"
Yutkundum ve kafamı salladım. Şu anda karşımda Bella'nın yurtta kavga ettiği kız duruyordu.
"Daha önceden tanışmaya fırsatımız olmadı sanırım. Ben Hailey!" Dedi ve elini bana doğru uzattı. Kararsız da kalsam kendimi mecbur hissederek uzattığı elini sıkmıştım.
....
-Jessica
Çimenliklerde duran banklardan birine oturmuştum. Gözlerimi kapattım ve kendi kendime düşünmeye başladım. Etrafta kimliğini belli etmemeye çalışan bir epsilon geziniyor olabilirdi ama biz bu kadar rahat davranıyorduk. Gerçekten biraz fazla korkuyordum. Çünkü bu diğerlerine benzemiyordu. Her şeyden önce bu sıradan bir avcı değildi. Bizim türümüzdendi. Dahası...kendimi çok güçsüz hissediyordum. Bella bir delta idi, David, Chris ve Ed bir alfa. Bir tek ben bir beta idim. Bir de Tyler vardı tabii ama onunki benim durumumdan çok daha farklıydı. Bu kadar güçsüz olmak istemiyordum. Güçsüz hissetmek istemiyordum.
Bill'in kötü kızı olduğum zamanlar aklıma gelmişti. O zaman ne kadar da güçlü hissediyordum kendimi. Bella'yı bir taraflara fırlatıyordum, Chris'in içerisinden demir bir sopa geçirmiştim. Kate ve Eric'i alt etmiştim. Kate içinde çok üzülmüştüm. Kendini bir aptal uğruna feda etmişti. Onu hiç sevmeyen bir aptal uğruna hemde. Geçmişle ilgili anılarım canlanırken aklıma yine güçsüzlüğüm gelmişti. Böyle olmasını istemiyordum. Benimde güçlü olmam gerekiyordu. En azından bir alfa olmayı hak ediyordum ama bunun için yapabileceğim bir tek şey vardı. O da Ed'i öldürmekti. Ne yazık ki bunu yapamazdım. Sonuçta onunla bir ilişkimiz vardı. Dahası o beni seviyordu. En azından öyle hissettiriyordu ama ben.....ben onu seviyor muydum? Aslında ilk çıktığımız zamanlardaki gibi hissetmiyordum. Sanki o günden bu güne çok değişmiştim. Olgunlaşmıştım bir kere. Neyin ne olduğunun artık farkına varabiliyordum.
Yanıma aniden Diana'nın oturmasıyla neye uğradığımı şaşırmıştım.
"Jess...burada oturmuş tek başına ne yapıyorsun öyle?"
"Yalnızca düşünüyordum."
Kaşlarımı çattım ve olduğum yerde ona döndüm.
"David ile konuştunuz mu?"
"Anlayamadım? David ile ne konuşacaktık ki?"
"Hadi ama!...ilişkinizden bahsediyorum. Daha birbirinize açılmadınız mı yani?"
"Üzgünüm ama anlamıyorum."
"Yapma ama...Bella da Chris ile ilk konuştuğu zamanlarda böyleydi. Böyle bir utangaçlık bir anlamamazlıktan gelme... bak şimdi üç senedir birlikteler. Arada bazı kopukluklar oldu tabiki ama artık o kadar da olacak. Eğer elini çabuk tutmazsan David de elden gidecek. Diğer kızların ona nasıl baktıklarını görmüyor musun?"
"Pekala...sanırsam sen bizi yanlış anladın. Tamam David den hoşlandığımı kabul ediyorum ama o benden hoşlanmıyor. Bu yüzden yalnızca arkadaşız."
"David onunla ilgilenen kızlardan hoşlanır. Anna ve Melissa gibi yap. Kendin açıl!"
"Anna ve Melissa?"
"David'in liseden sevgilileri. Tabii başta Bella vardı ama..."
"Bella ve David eskiden birlikte miydiler?"
"Aslında tam olarak öyle söylenemez. Çünkü Bella, Chris'den başkasını sevemedi. Yani aralarında gerçek bir ilişki yaşanmadı. Normal arkadaşken nasıllarsa birlikteyken de öyle oldular."
"Vay canına!"
Açıkçası onları yakıştırıyordum ve birlikte olmalarını istiyordum. David için hem güzel bir sevgili hem de güzel bir beta adayı olurdu.
"Ondan gerçekten hoşlanıyorsun öyle değil mi?"
"Gerçekten hoşlandığımı nereden anladın?" Diye sordu eliyle tırnak işareti yaparak.
"Çünkü Chris'in doğum gününde...gözlerini ondan alamıyordun. Kendini de ondan alamıyorsun. Burada sürekli onun yanında olmak istiyorsun."
Bir şey diyememişti. Yere doğru bakmaya başlamasıyla onu kendime çevirdim.
"Dinle Diana! Belki bu bana düşmez ama David'i uzun zamandır tanıyorum ve onu seviyorum. Daha önce Anna ve Melissa dediğim kızlar yüzünden çok üzüldü. Bu yüzden kimseyle birlikte olmak istemiyor. Eğer onu gerçekten çok seviyorsan...git ve ona bunu kanıtla. Git ve konuş onunla!"
"Neden bunu yapıyorsun?"
"Çünkü biliyorum ki artık çok fazla yoruldu....zaten Bella onu yeteri kadar yordu. Anna ve Melissa da arkasından gelince ve ona ihanet edince.."
"İhanet mi? Ne gibi bir ihanet?"
"Neden bunları onunla konuşmuyorsunuz? David yavru kedi gibidir. Sen ona ne kadar çok yaklaşırsan o da sana o kadar yaklaşır. Git! Onunla konuş ve daha fazla acı çekme! Tabii onu gerçekten seviyorsan."
O sırada David tam karşımızdaydı ve bir çocukla konuşuyordu. Diana ona doğru baktı ve derince bir iç çekti.
"Tanrım ondan gerçekten çok hoşlanıyorum."
"Git! Onu kimsenin olmadığı bir yere çek ve konuş onunla. Ne kadar çok sevdiğini onunla konuştuktan sonra anlayacağım."
"Ne demek bu?"
"Git ve konuş onunla demek!"
Hızlı bir şekilde ayağa kalktı.
"Pekala konuşacağım! Hem de bunu şimdi yapacağım!" Dedi ve David'in yanına doğru ilerledi. İşte başarmıştım. David'e kolay yolu sağlamıştım. Artık gerisini o halletmeliydi. Arkama yaslandım ve derin bir nefes alarak gözlerimi kapattım.