Ακούστε καθώς διαβάζετε: Tom Odell - Heal
❝Take my heart and take my hand, like an ocean takes the dirty sands❞
Kiana
Καθώς φτάνω έξω από το σπίτι του, βλέπω κλειστά τα φώτα μέσα και το αυτοκίνητο να λείπει του Robin και της Anne. Δεν είναι εδώ. Μα το δικό του όμως είναι εδώ. Περίεργο.
Πλησιάζω την πόρτα και λέω να χτυπήσω μα διστάζω. Δε θέλω να με δουν σε αυτά τα χαλιά, χλωμή, άρρωστη, να τρέμω από το άγχος και τα πάντα, εξαιτίας του.
Τα μάτια μου με τσούζουν και έπειτα δάκρυα αρχίζουν και τρέχουν στο πρόσωπο μου. Δε νιώθω καλά. Νιώθω απαίσια. Νιώθω πως...Δε μπορώ να το περιγράψω.
Βγάζω το κινητό μου και τον καλώ πάλι, τίποτα. Αν ήταν μέσα δε θα μου απαντούσε; Μήπως κοιμάται; Μήπως βασικά πήγε τελικά στο Mishigan στο μπαμπά του, που μου είχε πει;
Προσπαθώ πάλι να τον καλέσω, και του δίνω χρόνο. Προσπαθώ ξανά, αλλά τίποτα για μία ακόμη φορά.
Ακούω ένα αυτοκίνητο να έρχεται και τότε γυρίζω και βλέπω τον Niall να παρκάρει μπροστά από το σπίτι.
Ο Harry με βλέπει και βγαίνει γρήγορα από το αυτοκίνητο. Λέει κάτι στον Niall εκείνος με κοιτάζει και φεύγει αμέσως μετά. Σκουπίζω το πρόσωπο μου με τα μανίκια μου βιαστικά.
Πλησιάζω γρήγορα προς το μέρος του. «Τι του είπες;!» του φωνάζω. «Σε πρόλαβε, έτσι;» συνεχίζω. «Σε καλύπτει, φυσικά!» τινάζω τα χέρια μου στον αέρα.
«Kiana μου, ηρέμησε, σε παρακαλώ. Μη φωνάζεις.» πάει να περπατήσει προς το μέρος μου μα σηκώνω το δέικτη μου και του κάνω νόημα να μην κάνει άλλο βήμα.
Μετακινούμε προς τα πίσω και κλαίω βουβά. «Γιατί δε μου απαντάς; Πριν λίγα δευτερόλεπτα σε κάλεσα ξανά.» του λέω.
«Συ-συγγνώμη. Το είχα στη σίγαση.» μου λέει γρήγορα κοιτάζοντας με λες και έχω τρελαθεί.
Βγάζει το κινητό του από την πίσω τσέπη του τζιν του και μου το δείχνει.
«Έλα δες και μόνη σου αν θες.» μου λέει αλλά κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου και δαγκώνω το κάτω χείλος μου, προσπαθώντας να μην κλάψω πάλι.
«Είχαμε πάει σε ένα πάρτι με την Gemma. Δεν καταλαβαίνω γιατί αντέδρασες έτσι.» με ενημερώνει κατσουφιάζοντας στο τέλος.
Πεταρίζω τα μάτια μου και γυρίζω να τον κοιτάξω. Στεκόμαστε μονάχα λίγα βήματα απόσταση ο ένας από τον άλλον, μα τον νιώθω μίλια μακριά. Γιατί νιώθω έτσι;
«Γιατί δεν μου το είπες τότε; Γιατί δεν απάνταγες στις κλήσεις μου;» τον ρωτάω σιγανά.
«Δεν το θεώρησα σημαντικό. Και δεν το άκουγα κιόλας εκεί μέσα μιας και είχε τόσο δυνατά τη μουσική. Συ-συγγνώμη αν σε έκανα να νιώσεις άσχημα.» κοιτάζει κάτω.
«Άρα ήταν η Gemma μαζί σου σε εκείνο τον πάρτι;»
Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά στην ερώτησή μου.
«Και τώρα που είναι; Την άφησες εκεί;» τον ρωτάω αργά.
«Ναι. Με κάλεσε ο Niall και μου είπε ότι δεν σε άκουσε πολύ καλά και-..»
Τον σταματάω. «Πως ήξερες ότι ερχόμουν εδώ στο σπίτι σου;» τον ρωτάω απότομα, σμίγοντας τα φρύδια μου.
«Ε-το υπέθεσα. Ξέρεις-» πάει να συνεχίσει πάλι μα τον διακόπτω ξανά. Το κεφάλι μου πονάει και νιώθω πως θα λυποθυμήσω. Ελπίζω να μην αρρώστησα ξανά έτσι χειρότερα.
«Αρκετά.» του λέω σηκώνοντας το χέρι μου.
«Πρέπει να φύγω. Δεν αισθάνομαι καλά.» πάω να φύγω μα η φωνή του διακόπτει εμένα αυτήν την φορά.
«Αυτό ήταν λοιπόν; Με αφήνεις έτσι απλά;» με ρωτάει με φωνή που σπάει. Δύο βήματα μετά σταματάω, γυρίζω και τον κοιτάζω.
«Πως μπορείς να αφήσεις κάποιον που ποτέ δεν κράταγες πραγματικά;» τον ρωτάω ψιθυριστά, γεμάτη πόνο.
Ανοίγει το στόμα του να πει κάτι, μα τον προλαβαίνω για μία ακόμη φορά.
«Δε σε αφήνω. Απλώς φεύγω.» μουρμουρίζω αδιάφορα. Ξαφνικά δε νιώθω τίποτα. Δε θέλω τίποτα. Απλώς εμένα, και τη συντροφιά μου.
«Ναι-ναι,α-απλώς πως-πως το εννοείς; Δείχνεις λες και το εννοείς διαφορετικά. » η φωνή του τρέμει. Δείχνει πιο ευάλωτος από ποτέ. «Πάω σπίτι. Πως το ακούς εσύ αυτό; Πως το εννοώ;» του πετάω.
«Δίχως αγκαλιά για αντίο, ούτε φιλί;» με ρωτάει σιγανά.
«Μου έδωσες αρκετά για απόψε, σωστά;»
«Δεν είναι έτσι.» αποκρίνεται καθώς γυρίζω πάλι και περπατάω μακριά.
«Σε παρακαλώ, Ana. Τι έπαθες τώρα;» με ρωτάει δυνατά.
Σταματάω και αμέσως τον αγριοκοιτάζω. «Μην τολμίσεις και με ξανά πεις έτσι!» του φωνάζω. «Ποτέ!»
Με κοιτάζει αποσβολωμένος. «Μα αυτό δεν ήταν που ήθελες;» με ρωτάει πριν συνεχίσει. «Κάποιον να σε αγαπά αληθινά, να σου διαβάζει αγαπημένους σου στίχους ποίησης, να σε κάνει να χαμογελάς, και να σε φωνάζει με αυτό το μικρό χαρακτηριστικό όνομα που ήθελες για να είναι εκείνος ο ξεχωριστός, μιας και κανένας δε σε φωνάζει έτσι από την οικογένεια σου.» μου λέει τονίζοντας κάθε λέξη του.
«Συγχαρητήρια, πέτυχες ένα σωστό. Δυστηχώς όμως δεν έχεις άλλη προσπάθεια.»
«Δεν έχω;» ανασηκώνει τα φρύδια του. «Πάντα έχω.» μου τονίζει. «Γιατί πάντα θα με έχεις.» προσθέτει.
«Ότι κι αν γίνει. Οσα χρόνια και αν περάσουν.» μουρμουρίζει.
«Πρέπει να φύγω. Καληνύχτα, Harry.» περπατάω μακριά του για μία ακόμη φορά, αποφασισμένη όμως αυτή να μη γυρίσω να τον κοιτάξω.
«Θα έρθω αύριο να σε δω αφού τόσο θέλεις να φύγεις τώρα!» φωνάζει πίσω μου.
«Θα λείπω. Θα σου πω εγώ πότε.» του φωνάζω πίσω, δίχως να γυρίσω να τον κοιτάξω.
«Να θυμάσαι ότι σε αγαπώ!» ουρλιάζει σχεδόν.
Η καρδιά μου σπάει, το ίδιο και η φωνή μου γι'αυτό απλώς μουρμουρίζω στον εαυτό μου. «Γαμώτο, και εγώ.»
Όταν μπαίνω στο σπίτι, νιώθω πόνο σε όλο του το κορμί και στο λαιμό μου. Η μαμά αμέσως πετάγεται μπροστά μου.
«Τι έγινε; Τι έπαθες, Kiana;» με ρωτάει πιάνοντας με μες τα χέρια της.
«Απλώς ένας μικρός τσακωμός με τον Harry. Τώρα τα βρήκαμε.» της λέω γρήγορα, όχι την αλήθεια ολοκληρωτικά φυσικά, δε θέλω να επεκταθώ σε περαιτέρω λεπτομέρειες.
«Σίγουρα;» ρωτάει η βαριά φωνή του πατέρα μου, ο οποίος κάθεται στην πολυθρώνα μπροστά από το χριστουγεννιάτικο δένδρο και διαβάζει εφημερίδα φορώντας τα επιβλητικά γυαλιά του.
«Σίγουρα.» του απαντάω γνέφοντας.
Ακόμη και ο Tom με κοιτάζει περίεργα από τον απέναντι καναπέ.
«Μπορώ να σου πω κάτι και να σου φτιάξω τη διάθεση.» μου λέει η μαμά αμέσως μετά καθώς κατευθύνομαι προς το διάδρομο και ακολουθεί πίσω μου.
«Θα περάσουμε το τριήμερο μαζί με την πρωτοχρονιά στο Λονδίνο! Μαζί με την οικογένεια του Harry, το κανόνισε η Anne μαζί με την Gemma μιας και εκείνη ξέρεις δεν κατάφερε να έρθει τώρα, οπότε θα πάμε εμείς την Πρωτοχρονιά.» αυτό που μου λέει με κάνει να σταματήσω αμέσως τα βήματα μου.
«Α..» λέω μόνο. Έλεγε ψέματα ξανά λοιπόν. Νιώθω ζεστά δάκρυα να ανεβαίνουν στις κόρες των ματιών μου.
«Εντάξει.» της χαμογελάω όσο μπορώ και μπαίνω μες το δωμάτιο.
Κλείνω την πόρτα και ακουμπάω την πλάτη μου πάνω της. Καλύπτω με την παλάμη μου το στόμα μου και έπειτα γλιστράω κάτω ξεσπώντας σε κλάμματα για μία ακόμη φορά.
🌙 Ελπίζω να σας άρεσε. Καλή χρονιά σε όλους και από εδώ. Παρακαλώ, μη ξεχνάτε να κάνετε favorite. Αν βρείτε ορθογραφικά λάθη ενημερώστε με παρακαλώ πολύ. Love to all. Anna. x