❝I don't know why you always think that I'm unhappy with our paradise that I'm wanting the trees that are growing the green, but you know all that I want is you❞
Harry
«Θα την πάω εγώ.» επιμένω καθώς κοιτάζω το χέρι του ηλίθιου να πιάνει το δικό της.
«Μπορώ και εγώ, είναι στο δρόμο μου ούτως ή άλλως.» αποκρίνεται ο Ben. Παραπατάει και έτσι τραβολογάει και εκείνη μαζί του.
Δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσω να την οδηγήσει με εκείνη μες το αυτοκίνητο, είναι μεθυσμένος και έτσι και πάθει κάτι εξαιτίας του, θα του σπάσω τα κόκαλα.
«Όχι εντάξει..» την τραβάω από πάνω του και τυλίγω το χέρι μου γύρω από τους ώμους της για να την κρατήσω εγώ. Όχι αυτός. Εγώ.
«Μα αγάπη μου...» πάει να πει η Ashley μα την προλαβαίνω, «Έχω ευθύνη, Ashley. Έχω μιλήσει με τη μαμά της.» της λέω ψέματα.
«Θα σε πάω εσένα σπίτι πρώτα και μετά-...» πάω να συνεχίσω μα με διακόπτει.
«Τι; Δε θα έρθεις σπίτι μου απόψε;» μου χαϊδεύει τον ώμο αργά.
«Αύριο, αγάπη μου, αύριο.» της κλείνω το μάτι και ενώνω τα χείλη μου με τα δικά της, δίνοντας της ένα τεταμένο φιλί. Μου χαμογελάει και κάνω το ίδιο ελαφρά.
Είναι τόσο περίεργο, στα δεξιά μου να κρατάω στην αγκαλιά μου εκείνη και στα αριστερά μου να έχω το χέρι μου ενωμένο με την Ashley και να τη φιλάω. Δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Για κανέναν γαμημένο λόγο.
Ίσως θα ήταν καλύτερα πράγματι να απομακρυνθώ από την Kiana. Ίσως θα ήταν καλύτερα να την αφήσω να πάει με τον Ben. Αλλά δε μπορώ να το κάνω αυτό. Δε μπορώ καθόλου να το κάνω αυτό.
Ο Niall πήγε ήδη με την Arabella στο σπίτι του, επειδή νύσταζε εκείνη και τώρα μείναμε πίσω εμείς οι τέσσερις πίσω.
«Εντάξει τότε. Ας πηγαίνω..» παραπατάει ο Ben και γελάει. Ηλίθιος.
«Καληνύχτα, Ashley, χάρηκα.» λέει ευγενικά στην... κοπέλα μου; Αυτό βασικά θεωρεί εκείνη ότι είναι και δεν μπορώ να της φέρω αντίρρηση.
«Καληνύχτα, Harry, καλό ξημέρωμα.» μου κάνει ένα νεύμα εμένα. Ναι, άντε φύγε τώρα.
«Ki μου, καληνύχτα, κάλεσε με αύριο να δω πως είσαι.» πιάνει την Kiana-όχι Ki γαμώτο- από το πρόσωπο και της αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο. Κοιτάζω αμέσως αλλού.
«Καληνύχτα γλυκέ μου.» μουρμουρίζει εκείνη και αφήνει ένα μικρό γελάκι να της ξεφύγει.
Ακούγεται τόσο χαριτωμένη. Μα δε θέλω να γυρίσω και να την δω να χαμογελάει σε εκείνον-αντί για εμένα.
«Άντε πάμε όμως.» προσθέτει.
«Μαζί θα φύγουμε.» αντιγυρίζω και γυρνάω τώρα να την κοιτάξω.
Με αγριοκοιτάζει και κάνω το ίδιο. Δε φτάνει που έμαθα πως δεν είναι παρθένα και μάλλον το έχει κάνει με αυτόν, με αγριοκοιτάζει κιόλας τώρα. Θεέ μου, μόνο στη σκέψη ότι αυτό έχει γίνει θέλω να ξεριζώσω τα μαλλιά μου από τις ρίζες, να πατήσω κλωτσιά στη μούρη του ηλίθιου και-και-και εγώ δε ξέρω τι άλλο.
Γιατί όμως είναι τσαντισμένη μαζί μου; Εγώ δεν έκανα τίποτα.
«Θέλω να φύγω με τον Ben.» επιμένει και ρίχνει το κεφάλι της όμως πάνω στο δικό μου ώμο. «Ζαλίζομαι.» προσθέτει.
«Έχω μιλήσει με τη μαμά σου. Θα σε πάω εγώ σπίτι.» της λέω και εκείνης ψέματα.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω μιλήσει με τη Michelle, αλλά θα χαρεί πολύ να φροντίσω εγώ την Kiana, είμαι εκατό τις εκατό σίγουρος. Βασικά ελπίζω να είναι ακόμη με το δικό μου μέρος και να μην έχει αλλάξει.
«Τέλος πάντων. Αντίο...» απευθύνομαι στον Ben. «Άντε φύγε τώρα.» του προσθέτω.
Εκείνος γελάει ελαφρά και η Ashley μου σφίγγει το χέρι αυστηρά ψιθυρίζοντας μου στο αυτί, «Μην είσαι αγενής». Ναι και εγώ χέστηκα. Όπως θέλω θα μιλάω στον ηλίθιο.
«Πάμε.» ανακοινώνω καθώς εκείνος σηκώνει το χέρι και μας χαιρετάει καθώς φεύγει.
«Εμ..» φτάνουμε στο αυτοκίνητο και το ξεκλειδώνω. «Το κεφάλι μου.» ψιθυρίζει η Kiana βαρυγκομώντας.
«Ποιος σου ήπιε να πιεις τόσο γαμώτο;!» υψώνω ξαφνικά τον τόνο μου μιλώντας σε εκείνη.
Η Ashley με αφήνει και κάνει τον κύκλο για να μπει στη θέση του συνοδηγού.
Ήθελα την Kiana δίπλα μου, για να βεβαιωθώ πως είναι καλά, αλλά τέλος πάντων-δεν μπορώ, δε θέλω να της πω κάτι.
Ξαπλώνω την καλύτερη μου φίλη-που μάλλον είμαι βαθιά ερωτευμένος μαζί της- προσεκτικά στα πίσω καθίσματα και της χαϊδεύω τα μαλλιά. «Ζαλίζομαι.» βογκάει, έχοντας καθ όλη την διάρκεια κλειστά τα μάτια.
Σκύβω και αφήνοντας ένα φιλί στο μάγουλο, της ψιθυρίζω στο αυτί, «Εγώ θα σε φροντίσω, μωρό μου.»
«Έλα.» προχωράμε μες το σπίτι.
«Η μαμά, ο Robin και η Gemma κοιμούνται.» της λέω σιγανά. Ελπίζω να μη ξυπνήσουν κανένας από τους γονείς-βασικά τη μαμά και τον πατριό μου- ή την αδερφή μου.
«Για-γιατί με έφερες εδώ;» με ρωτάει σιγανά, αδύναμα. Τα μάτια της είναι ακόμη κλειστά. «Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.» προσθέτει.
«Επειδή-, δε θέλω να ανησυχήσω τη μαμά σου. Έχεις πιει πάλι πολύ και ξέρεις πως αντιδράει κάθε φορά που πίνεις...» της εξηγώ γρήγορα.
Προχωράμε από το μικρό χολ, στην τραπεζαρία και από εκεί στρίβουμε από την κουζίνα για να πάμε στο δωμάτιο μου.
«Μου έλειψε το σπίτι...» σιγομουρμουρίζει, τυλίγοντας το αριστερό χέρι της γύρω από τη μέση μου ελαφρά.
Την κοιτάζω και βλέπω πως έχει ανοίξει τώρα ελάχιστα τα μάτια της.
Μπαίνουμε στο δωμάτιο μου και ανοίγοντας το φως βγάζει μια πνιχτή στριγκλιά, τραβιέται, καλύπτει με την παλάμη της τα μάτια της και παραπατάει μέχρι που κάθεται στην άκρη του κρεβατιού μου.
Γελάω με το πόσο χαριτωμένη είναι.
Κλείνω την πόρτα πίσω μου και επίσης κλείνω και το φως αφού την ενοχλεί. Περπατάω όμως μέχρι το κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι μου και ανάβω το πορτατίφ.
«Για άνοιξε τα μάτια σου. Καλύτερα έτσι;» τη ρωτάω σιγανά.
Ανοίγει τα μάτια της αργά, και μόλις με κοιτάζει ξαπλώνει πίσω στο κρεβάτι. Χαμογελάω κοιτώντας τη κλεφτά.
Ευτυχώς που η Ashley δε μου έκανε ερωτήσεις. Την πήγα σπίτι, φασωθήκαμε για λίγα λεπτά μέχρι να φύγει-και αυτό.
«Θέλω να σε φροντίσω. Τι χρειάζεσαι;» ψιθυρίζω στην Kiana καθώς γονατίζω μπροστά της από το κρεβάτι μου.
«Αυτό σκεφτόσουν και όταν είχες τη γλώσσα σου στο βάθος του λαιμού της Αshley; Ήθελα ακόμη περισσότερο να κάνω εμετό.» αποκρίνεται και κλείνει πάλι τα μάτια της.
Δεν είχα καταλάβει ότι μας έβλεπε. Αλλά παρόλα αυτά, ποιο είναι το θέμα;
«Πάω να σου φέρω νερό και ασπιρίνη για να νιώσεις καλύτερα, και έπειτα θα σε βοηθήσω να αλλάξεις.»
Σηκώνομαι όρθιος και σπεύδω να βγω γρήγορα από το δωμάτιο για να μην αργήσω αφήνοντας τη πολύ ώρα μόνη της σε αυτήν την κατάσταση.
«Θα ήθελα το μαύρο σου t-shirt των ramones αλλά το φοράει εκείνη...» την ακούω να λέει γεμάτη πικρία στη φωνή της.
Τι τρέχει; Ζηλεύει; Μήπως είπανε κάτι μεταξύ τους όσο έλειπα;
«Δε θέλω να κοιμηθώ εδώ.» σηκώνει το σώμα της και με κοιτάζει κατσουφιάζοντας.
«Επιστρέφω αμέσως. Ξάπλωσε να ξεκουραστείς σε παρακαλώ.»
Προσπερνάω τα λόγια της και κατσουφιάζω και εγώ καθώς βγαίνω από το δωμάτιο μου.
🌙 Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο από την πλευρά του Harry. Αγαπημένη εποχή; Εμένα εκατό τις εκατό χειμώνας. Μην ξεχνάτε να κάνετε favorite. Love. anna. x