Οι μέρες περνάνε γρήγορα. Ήρθαν τα Χριστούγεννα και έφυγαν, σαν τον άνεμο. Εγώ είμαι ακόμη στο χωριό μου. Με τις φίλες μου μιλάμε μέσω τηλεφώνου. Περνάω καλά με τους κοντινούς μου συγγενείς και απολαμβάνω το πνεύμα των γιορτών.
Με τον Πάνο... έχουν αλλάξει τα πράγματα. Έχουμε να μιλήσουμε από εκείνη τη μέρα, τη μοιραία αυτή μέρα της τελευταίας μας συνάντησης. Τότε που χορέψαμε υπό την απαλή μελωδία που μας κατέκλυσε άξαφνα... Η αλήθεια είναι πως... τον αποφεύγω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πλέον νιώθω τόσο διαφορετικά μέσα μου. Δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου. Αδυνατώ να δώσω μια εξήγηση στα συναισθήματά μου. Και φοβάμαι...
Μου έχει στείλει πάρα πολλές φορές μήνυμα και δεν του απάντησα. Αισθάνομαι απαίσια. Τύψεις, ενοχές... Αλλά δεν μπορώ αλλιώς. Πρέπει να είμαι μόνη μου. Δε μου αρέσει η νέα κατάσταση. Θέλω να έχω τον έλεγχο των συναισθημάτων μου, του εαυτού μου. Και όταν είμαι δίπλα του, χάνω αυτόν τον έλεγχο, την αυτοκυριαρχία μου. Χάνομαι ολόκληρη...
30 Δεκεμβρίου σήμερα. Εφτά μέρες από την τελευταία μας λοιπόν συνάντηση. Μία ολόκληρη εβδομάδα χωρίς αυτόν. Είμαι γεμάτη από τα καινούρια, παράξενα συναισθήματά μου. Κι όμως, νιώθω τόσο κενή. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι η παρουσία, ή καλύτερα η απουσία ενός ατόμου από τη ζωή μου, θα ήταν ικανή να προξενήσει τέτοιες αλλαγές μέσα μου.
Κι εμένα δε μου αρέσουν οι αλλαγές.
Αφήνω τις σκέψεις μου πίσω μου και κατευθύνομαι στο σαλόνι. Χαζεύω στην τηλεόραση και προσπαθώ να καταλάβω την πλοκή μιας χριστουγεννιάτικης ταινίας η οποία βρίσκεται ήδη στη μέση.
"Εμείς θα φύγουμε το απόγευμα. Εσύ θα μείνεις εδώ, έτσι;", μου λέει ξαφνικά η μαμά μου.
"Όχι, θα έρθω σπίτι", της απαντώ αδιάφορα κοιτώντας τα νύχια μου.
"Γιατί;", με ρωτάει ξαφνιασμένη. "Τι έχεις να κάνεις; Κάτσε εδώ να ξεκουραστείς".
"Θα βγω με τη Μαριάννα το πρωί. Έχουμε να κάνουμε κάποια ψώνια. Παραμονή Πρωτοχρονιάς είναι αύριο άλλωστε", απαντώ ξανά με το βλέμμα καρφωμένο στην τηλεόραση.
"Να βγείτε κορίτσι μου, να βγείτε. Άντε, μου κλείστηκες σε ένα σπίτι και δεν βγαίνεις έξω ποτέ", λέει η μαμά μου σε εμένα και η συζήτηση κλείνει.
Η ώρα κυλάει ήρεμα. Ο καθένας μας είναι παρασυρμένος σε κάποια δική του ασχολία. Ο ήχος του κουδουνιού της πόρτας, όμως, διαταράσσει την ησυχία μας.
"Ανοίγω εγώ", δηλώνω και κατευθύνομαι στην πόρτα. Δεν έχουμε ματάκι, άρα την ανοίγω κατευθείαν.
"Γεια σου Γεωργία", ακούω και μένω.
"Πάνο;", η φωνή μου εκφράζει απορία, έκπληξη, χαρά, άγχος, φόβο. Η καρδιά μου παγώνει.
Τον παρατηρώ με λαχτάρα. Τα μαλλιά του ελαφρώς ανάκατα, σκούρα καστανά όπως πάντα. Το πρόσωπο του πανέμορφο. Ένα πικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του, με τη χαρά αλλά και τη δυσανασχέτηση έκδηλη σε αυτά. Τα μάτια μου συναντούν τα δικά του και κλειδώνουν σε αυτά. Πόσο μου έλειψαν...
"Ποιος είναι Γεωργία;", ακούω τη φωνή της γιαγιάς μου.
"Είναι ο... ο...", προσπαθώ μάταια να πω.
"Γεια σας. Με λένε Παναγιώτη", λέει ο Πάνος που περνάει από μπροστά μου και εισέρχεται στο σπίτι.
Πάνος
Μπαίνω για πρώτη φορά στο σπίτι εδώ. Ούτε στο κανονικό σπίτι της έχω παέι ποτέ και νιώθω σαν να κάνω ένα νέο ξεκίνημα με το να επισκεφτώ την οικογένεια της. Κοιτάω στιγμιαία το χώρο γύρω μου. Πολύ όμορφο και ζεστό σπιτάκι. Δεν προλαβαίνω να δω τις λεπτομέρειες, καθώς το βλέμμα μου καρφώνεται σε τέσσερις μορφές που με παρατηρούν με προσοχή.
Βλέπω τον παππού και τη γιαγιά της. Φαίνονται γλυκοί και καλόκαρδοι άνθρωποι. Τα μάτια μου συνεχίζουν την κίνηση τους και εστιάζουν σε έναν άντρα και μια γυναίκα που με επεξεργάζονται επιφυλακτικά. Ώπα... Ποιοι είναι αυτοί; Οι γονείς της μάλλον. Μα εγώ νόμιζα ότι θα ήταν εδώ μόνο οι παππούδες της, δεν περίμενα πως θα είχα να αντιμετωπίσω και τους γονείς της. Να αρχίσω να φοβάμαι τώρα; Δεν ξέρω και τι να πω, ήρθα απρόσκλητος σε ξένο σπίτι, αλλά ήθελα να τη δω. Με αποφεύγει μία εβδομάδα.
"Ποιος είσαι παιδάκι μου και τι θέλεις;", με ρωτάει η γιαγιά της Γεωργίας με αρκετή ευγένεια.
"Είναι ένας πολύ καλός μου φίλος γιαγιά. Ο Πάνος", η Γεωργία βιάζεται να εξηγήσει ανήσυχη.
"Άσε το παιδί να εξηγήσει μόνο του Γεωργία", ο κύριος που μάλλον είναι ο πατέρας τυλίγει τα χέρια του.
"Ναι μπαμπά", ψελλίζει η Γεωργία. Άρα είναι όντως ο μπαμπάς της.
"Εμ, λοιπόν", ξεροβήχω για να πάρω δύναμη. "Όπως σας είπα με λένε Παναγιώτη και πάω Δευτέρα Λυκείου στο σχολείο της Γεωργίας. Είμαστε πολύ καλοί φίλοι και εμ... ήρθα να τη δω και να γνωρίσω και τους συγγενείς της".
Τι λέω; Ρεζίλι θα γίνω στους ανθρώπους και θέλω να με πάρουν με καλό μάτι.
"'Ωστε ήρθες ως εδώ μόνο και μόνο για να μας γνωρίσεις; Ως το χωριό της; Ενδιαφέρον. Πρέπει να είστε στ' αλήθεια καλοί φίλοι", λέει η άλλη κυρία σκεπτική.
"Ναι μαμά, σου έχω μιλήσει για τον Πάνο άλλωστε, μαζί με τον Φάνη είναι κολλητοί μου", απανταέι η Γεωργία.
"Ναι και εκτός αυτού, μένω εδώ. Στο χωριό. Οπότε κανένας κόπος", συμπληρώνω.
"Μένεις εδώ;", ρωτάει με περιέργεια ο παππούς της. "Πώς σε λένε στο επώνυμο Παναγιώτη;"
"Στεργίου κύριε", απαντώ με σεβασμό.
"Στεργίου;", αναφωνεί με έκπληξη εκείνος. "Λέγε με Σπύρο παιδί μου. Του Νίκου είσαι;"
"Ναι, κύριε Σπύρο".
"Αλήθεια; Πωπω, δεν μπορώ να το πιστέψω!", με τα λόγια αυτά ο παππούς της σηκώνεται, έρχεται σχεδόν τρέχοντας προς το μέρος μου, πιάνει το χέρι μου και το σφίγγει με πολύ δύναμη. "Με τον παππού σου παιδί μου ήμασταν και είμαστε στενοί φίλοι από πολύ παλιά. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω και χαίρομαι πάρα πολύ. Ακούω από παντού τα καλύτερα για σένα, η εγγονή μου έκανε την καλύτερη επιλογή για φίλο".
Εγώ δεν ξέρω τι να πω, οπότε νεύω και εκφράζω τη χαρά μου. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τόσο καλή υποδοχή, ούτε ότι οι οικογένειές μας έχουν τέτοια φιλία μεταξύ τους και εμείς δεν το ξέραμε. Τίποτα δεν είναι τυχαίο λοιπόν.
Μπαίνει στο δωμάτιο ο Σπύρος, ο αδερφός της και φίλος μου.
"Ω, ο Πάνος. Τι κάνεις εδώ φίλε;", με ρωτάει.
"Ήρθα για επίσκεψη", του λέω.
Δεν αρχίζουμε να κάνουμε τις συνηθισμένες χαιρετούρες μας. Θέλω να είμαι σοβαρός.
"Κάτσε τώρα αγόρι μου να συζητήσουμε", μου λέει η μαμά της και με βάζει δίπλα στη Γεωργία. Την κοιτάζω και της χαμογελάω στιγμιαία, ενώ εκείνη αποφεύγει το βλέμμα μου.
Τι της έχω κάνει;