Η μουσική ηχεί δυνατά στα αυτιά μου μέσω των ακουστικών. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο τα τοπία να περνούν από τα μάτια μου και να εξαφανίζονται. Σπίτια, ανθρώπους, χωράφια, μαγαζιά. Όλα μια ανακατεμένη μάζα, υποταγμένη στην ταχύτητα του αυτοκινήτου. Όπως και τα συναισθήματα μου αυτήν τη στιγμή. Κάτι το απερίγραπτο. Το ανείπωτο. Το πρωτόγνωρο.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει. Η καρδιά μου χτυπάει ακατάπαυστα. Το στομάχι μου είναι μονίμως σφιγμένο. Νιώθω έναν πόνο μέσα μου. Έναν ευχάριστο όμως πόνο. Σαν όλες οι πεταλούδες του κόσμου να προσπαθούν να φτιάξουν τη φωλιά τους στην κοιλιά μου. Αδύνατο έτσι; Κι όμως, αυτή την αίσθηση έχω...
Η εικόνα ενός προσώπου κυριαρχεί στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή... και την προηγούμενη στιγμή και την επόμενη... Όσο κι αν θέλω να το αρνηθώ, ο Πάνος δε λέει να φύγει από τις σκέψεις μου... Το τελευταίο μας ραντεβού γυροφέρνει συνέχεια στο κεφάλι μου. Το χαμόγελο του, τα όμορφα λόγια του... Τα χέρια του γύρω μου, ο χορός μας... Το φιλί που τόσο ντροπαλά του έδωσα, στο μάγουλο πάντα... Τα υπέροχα μάτια του, τα χείλη του, ολόκληρο το είναι του...
Θέλω να είμαι δίπλα του. Συνέχεια. Να έρθει γυρεύοντας εμένα, για να με δει. Να τον κοιτάξω και να χαθώ για άλλη μια φορά στα μεθυστικά του μάτια. Να κοκκινίσω ξανά με τα κοπλιμέντα του. Να σκιρτίσει πάλι η καρδιά μου μόλις μου πιάσει το χέρι.
Να με πάρει αγκαλιά, με τα γυμνασμένα, στιβαρά του μπράτσα. Να μου χαϊδέψει απαλά τα μαλλιά μου, το μάγουλό μου. Να μου λέει αστεία και να γελάμε μαζί. Να παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του αψεγάδιαστου προσώπου του, που μοιάζει σμιλεμένο από έμπειρο γλύπτη. Τα λακάκια που σχηματίζονται όταν χαμογελάει. Το όμορφο δέρμα του. Τα κατάλευκα δόντια του. Τα πλούσια χείλη του...
Θέλω να τον απομνημονεύσω. Να θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια πάνω του. Έτσι θα νιώθω ότι είναι πάντα δίπλα μου. Θέλω να με κοιτάξει βαθιά στα μάτια και να μου πει πως... πως με αγαπ...
Όχι. Δεν θα το πω αυτό. Δε θα το σκεφτώ καν. Δεν πρέπει. Ο Πάνος είναι ο κολλητός μου, ένας από τους λίγους ανθρώπους στους οποίους στηρίζομαι. Ξέρω, είμαι σίγουρη ότι θα είναι πάντα δίπλα μου όταν το χρειάζομαι. Αλλά σαν φίλος. Δεν ξέρω γιατί κάνω αυτές τις σκέψεις για αυτόν. Ούτε για ποιο λόγο η καρδιά μου χτυπάει με αυτόν τον τρόπο και μόνο στην ιδέα του. Πρέπει να σταματήσει όλο αυτό που μου συμβαίνει.
Βάζω δυνατά ροκ τραγούδια, σε μια προσπάθεια να ξεχαστώ. Ευτυχώς, γρήγορα χάνομαι στους στίχους και στα νοήματα που κρύβονται πίσω τους.
Το αυτοκίνητο σταματάει. Κατεβαίνω. Βγάζω την τσάντα μου και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Την ανοίγω και ευθύς με υποδέχεται η γιαγιά μου. Ήρθα ξανά στο χωριό μου. Και θα καθίσω για όλη τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών. Ωραία θα περάσω. Έχω ένστικτο...
"Πού είσαι κοριτσάκι μου;", λέει η γιαγιάκα μου αμέσως μόλις μπαίνω στο κατώφλι και έρχεται να με αγκαλιάσει.
"Γεια σου γιαγιά μου", χαμογελώ και σκύβω να τη φιλήσω.
Την αγαπάω τόσο πολύ τη γιαγιά μου. Και τον παππού μου. Όπως και τους άλλους που έχω. Δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς αυτούς.
Κατευθύνομαι στο δωμάτιο μου και τακτοποιώ τα πράγματα μου για την επικείμενη μακρόχρονη εγκατάσταση μου. Ύστερα ξαπλώνω στο αγαπημένο μου κρεβάτι. Εδώ πέρα κάνω πάντα τα καλύτερα όνειρα μου. Είναι και διπλό, άρα είμαι άνετη και μπορώ να απλώνομαι όσο θέλω. Το αγαπώ το χωριό μου. Το έχω σαν δεύτερο σπίτι μου.
Παίρνω το κινητό μου. Ανοίγω την τελευταία συνομιλία μου με τη Μαριάννα και τα μάτια μου πέφτουν στην περιγραφή της χθεσινής μέρας. Αμέσως ξεσπούν ξανά οι αναμνήσεις που κάνουν την καρδιά μου να συσπάται ασύστολα. Το προηγούμενο αίσθημα καταλαμβάνει ξανά την ψυχή μου.
Είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να πείσω τη Μαριάννα ότι όσα διηγήθηκα είχαν πράγματι συμβεί. Μόλις εκείνη με πίστεψε, άρχισε να κάνει σαν τρελή. Πράγμα το οποίο δε βοήθησε ιδιαίτερα στην κάμψη της τεταμένης ψυχολογικής μου κατάστασης.
Της στέλνω μήνυμα ότι έφτασα και μετά πηγαίνω στην ομαδική για να μιλήσω και με τις δυο τους. Η Ελένη είναι μέσα. Πιάνουμε συζήτηση. Δεν της έχω διηγηθεί τα χθεσινά ακόμη. Και δεν έχω τη δύναμη να το κάνω. Όχι αυτή τη στιγμή. Θα της στείλω τη συνομιλία αργότερα.
Ο παππούς μού χτυπάει την πόρτα. Τον αναγνώρισα από το χαρακτηριστικό του χτύπημα. Δυνατό και συνάμα ευγενικό και απαλό. Ειλικρινά απορώ πώς το καταφέρνει.
Σηκώνομαι γρήγορα και ανοίγω την πόρτα πριν μπει μέσα. Τον χαιρετώ με αγάπη, όπως τη γιαγιά μου.
"Έλα για φαγητό Γεωργία. Σε περιμένουμε", μου ανακοινώνει και εγώ τον ακολουθώ γνέφοντας.
Καθόμαστε όλοι στο τραπέζι, κάνουμε την προσευχή μας και ξεκινάμε το φαγητό. Οι μεγάλοι αρχίζουν τις διάφορες συζητήσεις τους. Ο Σπύρος, ο αδερφός μου, βλέπει τηλεόραση. Ενώ οι υπόλοιποι συζητάνε, εγώ δεν μπορώ να παρακολουθήσω τι λένε. Οι σκέψεις μου γυρίζουν σε εκείνον... Ένας κόμπος στο στομάχι μου δημιουργείται.
Δεν μπορώ να καταπιώ ούτε μια μπουκιά από το πεντανόστιμο φαγητό μου. Κουνάω άσκοπα το πιρούνι και αγναντεύω το κενό του τοίχου. Έχω αρχίσει να ανησυχώ. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την τροφή μου. Αντίθετα, πάντα έτρωγα ό,τι υπήρχε στο πιάτο μου και μερικές φορές περισσότερο. Και τώρα... τι;
Το βλέμμα της μαμάς μου πέφτει πάνω μου.
"Φάε Γεωργία", μου απευθύνει το λόγο.
Οι υπόλοιποι γυρνάνε και με επεξεργάζονται. Ωχ, αρχίσαμε...
"Τρώω μαμά", ψεύδομαι.
"Ναι το βλέπω. Γι' αυτό το πιάτο σου είναι γεμάτο".
"Μαμά, δεν πεινάω άλλο. Χόρτασα", επιμένω.
"Μα το φαγητό σου είναι ανέγγιχτο".
Ξεφυσάω ενοχλημένη ως απάντηση.
"Φάε, πουλάκι μου, να χαρείς", μπαίνει στη μέση η γιαγιά.
"Δε μπορώ άλλο!"
"Έλα κοριτσάκι μου! Δίκιο έχει η μάνα σου. Τίποτα δεν έφαγες", εμπλέκεται ο μπαμπάς.
Γιατί το τραβάω όλο αυτό;
"Κοιτάξτε. Πώς να σας εξηγήσω... Δεν. Μπορώ. Άλλο! Νιώθω χορτάτη", εκνευρίζομαι εγώ.
"Τι σου συμβαίνει μάτια μου;", η μαμά μου.
"Τίποτα. Μπορείτε να με αφήσετε στην ησυχία μου; Μετά λέτε ότι είμαι νευρική. Μα και όρεξη να είχα για να φάω, μου την κόψατε!", ανεβάζω λίγο τον τόνο της φωνής μου.
"Δηλαδή δεν έχεις όρεξη;", ρωτάει ο Σπύρος με περιέργεια.
"Όχι", απαντάω απλά.
"Εσύ δεν έχεις όρεξη να φας;", συνεχίζει ο Σπύρος. "Αλήθεια; Μαμά, κάτι σοβαρό έπαθε η Γεωργία".
Μόνο εγώ έχω τρελό σόι; Μια φορά δεν μπορώ και εγώ να φάω και το έχουν κάνει ολόκληρο θέμα.
"Ματάκια μου, για να σε δω λίγο καλύτερα", η γιαγιά μου με εξετάζει εξονυχιστικά. "Ω. Είναι τρομερό".
"Τι είναι μαμά; Τι τρέχει", ρωτάει η μαμά μου ανήσυχα τη γιαγιά.
"Η κόρη σου, κόρη μου... είναι ερωτευμένη!", αναφωνεί η γιαγιά.
Το πιρούνι πέφτει κάτω από το χέρι, όχι μόνο το δικό μου, αλλά και του μπαμπά και της μαμάς.
"Γιαγιά... τι είναι αυτά που λες;", την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.
"Να σου πω μαμά κι εγώ αυτό πίστευα", λέει η μαμά μου και χαμογελάει.
"Μητρικό ένστικτο κόρη μου. Έτσι ήσουν κι εσύ όταν γνώρισες τον άντρα σου απο'δώ", απαντάει η γιαγιά και όλοι οι υπόλοιποι χαζογελάνε μεταξύ τους.
"Εμ, να ρωτήσω κατι; Τι στο καλό είναι αυτά που λέτε;", φωνάζω.
"Γεωργία άστα αυτά και πες μας το όνομα του. Τον ξέρω;", μου αποκρίνεται ο Σπύρος απότομα.
"Εδώ δεν τον ξέρω εγώ!", του ανταποκρίνομαι.
"Κανόνισε να είναι κανένας βλάκας. Θα βγω και θα τον τσακίσω αν σε πειράξει", σοβαρεύει εκείνος.
Ο μπαμπάς μου γελάει. Μήπως ονειρεύομαι; Αποκλείεται όλο αυτό να συμβαίνει στα αλήθεια.
"Μπράβο Σπύρο, έτσι σε θέλω. Να προστατεύεις την αδελφή σου, φαίνεται ότι έχει χάσει τελείως τα μυαλά της", του λέει ο πατέρας μου.
"Εγώ τελείωσα, κράτα μου για το βράδυ ό,τι περίσσεψε", απευθύνομαι ξαφνικά στη γιαγιά μου ενώ σηκώνομαι και φεύγω από την τραπεζαρία. Όλο το φαγητό περίσσεψε, μα δεν πειράζει.
Αυτό ήταν. Άλλη φορά θα τρώω μόνη μου.
~~~~~~~~~~~
Γεια σας! Επέστρεψα ξανά. Ξέρω ότι έχω να ανεβάσω κεφάλαιο σχεδόν δύο μήνες, αλλά μόλις τώρα τελείωσα με τις εξετάσεις όχι μόνο του σχολείου, αλλά και του ωδείου μου. Ελπίζω να μην με ξεχάσατε. Σας ενημερώνω ότι πριν αρχίσω να ανεβάζω συχνά κεφάλαια, όπως παλιότερα, θέλω πρώτα να τα δουλεύω σε χαρτί. Άρα, μάλλον θα καθυστερούν λιγάκι, πιστεύω όμως ότι θα είναι καλύτερα! Δείξτε κατανόηση, απλά ξαναδιάβασα τα κεφάλαια που έχω γράψει μέχρι στιγμής και δεν μου αρέσουν. Ήμουν τελείως άπειρη, όχι ότι τώρα έγινα εξπέρ, αλλά πιστεύω βελτιώθηκα.
Στο θέμα μας όμως. Η Γεωργία άρχισε να νιώθει παρά πολύ παράξενα... Ερωτεύεται ή μου φαίνεται; Εσείς ξέρετε...