Μένω να κοιτάω το Δημήτρη και τη Μαριάννα αποσβολωμένη. Έχω μείνει κυριολεκτικά. Τους βλέπω να κάνουν σιγανές κινήσεις στον πάγο προσέχοντας μην πέσουν, καθώς είναι και οι δύο άμαθοι ακόμα. Μόλις συνειδητοποιώ επιτέλους ότι η Μαριάννα κρατάει το χέρι του Δημήτρη, χαμογελάω και ξεκινάω ξανά να κάνω πατινάζ.
Μερικά παιδιά ξέρουν αρκετά καλά, ενώ άλλοι είναι εντελώς άσχετοι. Δύο αγόρια και ένα κορίτσι κάνουν τέλεια. Κάνουμε μικρούς αγώνες μεταξύ μας για το ποιος κάνει καλύτερα και αρχίζουμε ο καθένας να κάνει διάφορα κόλπα.
Εγώ δοκιμάζω κάτι που δεν το έχω ξανακάνει. Προσπαθώ να κάνω πατινάζ ανάποδα. Είναι το μόνο που με δυσκολεύει. Κατά τ' άλλα, έχω καταφέρει από μικρή να μάθω παρά πολλά κόλπα, σε πολλά από τα οποία πηδάω στον αέρα και κάνω διάφορα. Δεν το περιμένω, αλλά καταφέρνω να προχωρήσω προς τα πίσω χωρίς δυσκολία!
"Πς, έλα ρε αλάνι!", μου λέει ο Γιώργος που περνάει από δίπλα μου.
Γλιστράει με άνεση στον πάγο και μου χαμογελάει. Για κάποιον περίεργο λόγο, περιμένω να μου ζητήσει να κάνουμε πατινάζ παρέα, όπως ο Δημήτρης στη Μαριάννα. Αλλά δε μου το λέει και προχωράει μακριά μου. Πιάνει το χέρι μιας άλλης κοπέλας, από αυτές που κάνει παρέα. Στενοχωριέμαι λίγο.
Όλοι είναι πιασμένοι σε ζευγαράκια εκτός από μένα. Βέβαια, πηγαίνω βόλτες με πολλά παιδιά. Απλώς... όχι με το Γιώργο.
Δεν ξέρω γιατί θέλω τόσο πολύ να πάω μαζί του. Ίσως επειδή ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα ερχόταν να μου πει να κάνουμε μαζί, αλλά δεν ήρθε. Απασχολείται με διάφορες άλλες... Κι εγώ φυσικά πατινάρω πιάνοντας το χέρι των περισσότερων ατόμων στο παγοδρόμιο. Όχι όμως του Γιώργου... Είμαι απογοητευμένη και δεν γνωρίζω το γιατί. Έχω κάνει με όλους τους φίλους μου βόλτα εκτός από αυτόν.
"Γεωργία!", με φωνάζει η Ελένη.
"Έλα μου;", της λέω.
"Θα μου μάθεις να κάνω;"
"Εννοείται".
Πηγαίνω κοντά της, την πιάνω από το χέρι και ξεκινάμε.
"Πρέπει να είσαι ελαφρώς σκυφτή προς τα μπρος, τα γόνατα σου να τα έχεις λίγο λυγισμένα, να προχωράς και να κουνάς τα χέρια σου έτσι", της λέω και της δείχνω.
Βλέπω τον Γιώργο να με κοιτάει ενώ κάνει πατινάζ με την Δέσποινα. Αφού με κοιτάει, γιατί δεν έρχεται σε μένα; Ώχου...
Η Ελένη με βλέπει και μαθαίνει. Εμφανίζει πολύ γρήγορα μεγάλη βελτίωση. Οπότε την αφήνω να εξασκηθεί λίγο μόνη της. Ακόμη περιμένω το Γιώργο. Αυτός τίποτα. Δεν είμαι φίλη του; Γιατί δε μου λέει τίποτα; Ούτε καν που συζητάει μαζί μου. Με έχει γραμμένη.
Ξαφνικά, βλέπω ένα παιδί από το δρόμο, να δίνει το εισιτήριο του και να μπαίνει μέσα στο χώρο του παγοδρομίου. Είναι ο Πάνος! Τρέχω προς το μέρος του και πέφτω πάνω του.
"Ήρεμα", μου λέει χαρούμενος και με κοιτάει με ένα βλέμμα που μου λιώνει την καρδιά.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί χαίρομαι τόσο που τον βλέπω. Νιώθω πολύ περίεργα μέσα μου. Ένα υπέροχο αίσθημα.
"Πώς και ήρθες;", τον ρωτάω ανυπόμονη. "Είπες ότι δεν μπορούσες".
"Ναι, μετά λέω μία απουσία είναι, δεν μένω για μία απουσία", μου χαμογελάει. "Εξάλλου ήθελα τόσο να σε δω να κάνεις πατινάζ".
"Τι σημαίνει αυτό;", τον ρωτάω γελώντας. "Ότι δεν κάνω καλά;"
"Δεν ξέρω. Δε σε έχω δει".
Παίρνω μια θλιμμένη φατσούλα.
"Έλα, πλάκα σου κάνω", λέει και χαμογελάει. "Είμαι σίγουρος ότι είσαι τέλεια και στο πατινάζ".
"Τα παραλές", του λέω και τινάζω αμήχανα μία τούφα από τα μαλλιά μου.
"Τι λες, ξεκινάμε;", με ρωτάει ο Πάνος και μου δείχνει την πίστα του παγοδρομίου.
"Πάμε. Για να σε δω", του λέω και προχωράω γρήγορα μπροστά γυρνώντας για να τον κοιτάξω.
Ο Πάνος μου χαμογελάει και με ευκολία έρχεται προς το μέρος μου.
"Άτσα. Δε στο 'χα", του λέω και αρχίζω να κάνω πατινάζ όσο πιο γρήγορα μπορώ.
"Γιατί; Αφού κάνω rollers, το πατινάζ μετά είναι παιχνιδάκι", μου λέει και με κυνηγάει.
"Ναι κι εγώ το ίδιο", φωνάζω γιατί δε θέλω να με φτάσει.
Και εδώ είναι η αρχή ενός μεγάλου κυνηγητού μέσα στο παγοδρόμιο. Εγώ να φωνάζω σαν μικρό κοριτσάκι, ενώ ο Πάνος να προσπαθεί να με φτάσει και να σκάει στα γέλια συνεχώς λίγο πριν με πιάσει, με αποτέλεσμα να μένει πίσω.
Δεν αργούμε να γίνουμε θέαμα. Μερικά παιδιά κάνουν στην άκρη και μας παρακολουθούν. Γελάνε και ακούω μερικούς να βάζουν στοιχήματα για το αν θα με πιάσει ή όχι.
Σε μια στιγμή, το μάτι μου πιάνει τον Σπυρόπουλο χεράκι με τη Δέσποινα να έρχεται κατά πάνω μου. Εγώ για να μην συγκρουστούμε, περνάω από δίπλα τους την τελευταία στιγμή πριν πέσουν πάνω μου. Μα τι κάνει;
"Σε 'πιασα!", φωνάζει ο Πάνος που με έφτασε.
Ακούω αρκετά άτομα να δυσανασχετούν. Προφανώς έχασαν το στοίχημα.
"Έι, δεν πάει! Παραλίγο να πέσουν πάνω μου εκείνα τα παιδιά κι εγώ για να τα αποφύγω έχασα; Είναι άδικο!", παραπονιέμαι.
"Αυτά έχει η ζωή", ο Πάνος ανασηκώνει τους ώμους του.
"Α, μωρέ Γεωργία κι εμείς ποντάραμε σε σένα!", λέει ο Γιώργος που με πλησιάζει.
"Μη μιλάς Γιώργο! Εσύ φταις που έχασα! Γιατί ερχόσασταν προς τα πάνω μου; Αφού έβλεπες πόσο γρήγορα πήγαινα. Αν έπεφτα;", ζητάω εξήγηση.
"Τότε θα γελούσα!", μου απαντάει ο Γιώργος.
Τον κοιτάω αποσβολωμένη.
"Δεν ήταν ωραίο αυτό", του λέει ο Πάνος.
"Εμένα μου άρεσε, τι ζόρι τραβάς ρε φίλε;", τον κοιτάει ο Γιώργος.
"Απλά μου δείχνει ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι και ποιοι όχι!", του απαντάω εγώ και αρπάζοντας σχεδόν το χέρι του Πάνου απομακρύνομαι γρήγορα από το μέρος του.
"Δεν το εννοούσε. Απλά ήθελε να κάνει πλάκα", μου λέει ο Πάνος.
"Μην τον δικαιολογείς. Έτσι μου φερόταν και στο γυμνάσιο. Είπα κι εγώ, πώς γίνεται να άλλαξε έτσι".
"Κάποιες φορές εμείς τα αγόρια φερόμαστε έτσι χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι στον χαρακτήρα μας. Είμαστε ηλίθιοι".
"Εσύ τότε είσαι εξαίρεση", του λέω. "Αν δεν έρθει να μου ζητήσει συγγνώμη, δεν του ξαναμιλάω".
Ο Πάνος σταματάει να προχωράει. Με το ελεύθερο του χέρι, πιάνει το κεφάλι μου, το σηκώνει και με κοιτάει.
"Μην στενοχωριέσαι άδικα. Θα έρθει. Το ξέρω. Εξάλλου, έχεις εμένα", μου χαμογελάει.
"Αυτό είναι το μόνο που με παρηγορεί", λέω και του χαμογελάω.
"Εμ, Γεωργία...", ακούω μία φωνή από πίσω μου.
Γυρνάω και βλέπω τον Γιώργο. Τον κοιτάω περιμένοντας να μου μιλήσει.
"Εεε, συγγνώμη για πριν. Δεν ήξερα ότι θα σε πείραζε. Εγώ το είπα για πλάκα. Αφού με ξέρεις!"
Σουφρώνω τα φρύδια μου και τον κοιτώ με μισόκλειστα μάτια.
"Οκ. Σε συγχωρώ. Δεν μπορώ να κρατήσω δυστυχώς σε κανέναν κακία, πόσο μάλλον σε εσένα!", του λέω τελικά.
"Χαίρομαι!", λέει ο Γιώργος με ένα αχνό χαμόγελο και φεύγει.
Με τον Πάνο συνεχίζουμε τις βόλτες μας. Κάνουμε πατινάζ μαζί. Αυτός έρχεται προς τα μένα και εγώ προχωρώ προς τα πίσω. Μπορώ να πω ότι είμαστε λίγο χαριτωμένοι.
Ο Γιώργος σε ορισμένες φάσεις γυρνάει και μας κοιτάει. Δε με νοιάζει. Είχε την ευκαιρία του και την έχασε.
Αφού περνάει η μισή ώρα που δικαιούμαστε από τα δωρεάν εισιτήρια, φεύγουμε.