Γιώργος
Μπαίνω μέσα στην τάξη. Σήμερα δεν άργησα. Έχω έρθει πολύ νωρίς. Ούτε την προσευχή δεν έχουμε κάνει ακόμα. Βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου και λέω ένα καλημέρα χωρίς όρεξη σε όσα παιδιά είναι εδώ.
Η Δέσποινα έρχεται και προσπαθεί να πιάσει συζήτηση. Της απαντώ με κοφτές λέξεις. Δεν μπορώ πρωί-πρωί να μιλάω. Δυστυχώς είναι και η Αναστασία εδώ. Αρχίζει πάλι να μου κολλάει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι τρέχει με αυτήν την κοπέλα. Αποκλείεται να είναι τόσο χαζή και να μην έχει καταλάβει ότι δεν την θέλω. Κι όμως αυτή συνεχίζει. Καλά κάνω εγώ και την κοροϊδεύω με τη Δημητρίου...
Τώρα που είπα Δημητρίου... Έχω μείνει εντελώς. Μόλις την είδα χτες με εκείνον τον τύπο, δεν είχα τι να πω. Ξαφνιάστηκα τόσο πολύ. Περπατούσαν χεράκι χεράκι στη μέση του δρόμου. Δεν περίμενα ότι θα τα είχε με κανέναν. Δεν είναι ότι δεν είναι όμορφη. Απλά δεν ασχολείται με αυτά. Δεν είναι τέτοια κοπέλα.
Ή απλώς δεν είχε βρει τον κατάλληλο μέχρι τώρα. Δεν το νομίζω. Τόσο καιρό με ξέρει. Δε θα είναι αυτό. Τι παραπάνω έχει αυτός από εμένα δηλαδή; Τίποτα. Είμαι πολύ πιο ωραίος από αυτόν. Αν δεν κάνω λάθος, πάει δευτέρα. Αυτό θα είναι τότε. Της αρέσουν οι μεγαλύτεροι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Αλλά και πάλι, δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί μου ο τύπος. Είμαι καλύτερος από αυτόν. Είμαι καλύτερος. Είμαι... Είμαι;
"Γιώργο, με ακούς;", ακούω τη Δέσποινα να μου λέει.
"Μμμ;", κάνω.
"Καλά δεν ακούς τόση ώρα τι σου λέω; Τι σκέφτεσαι;"
"Τα δικά μου".
"Έμαθα ότι χώρισες με τη Μάρια", μου λέει η Δέσποινα και παίρνει ένα τάχα μου λυπημένο ύφος. Δε με ξεγελάει.
"Ναι", της απαντώ. "Κατάλαβα πως έχανα το χρόνο μου μαζί της".
Η Δημητρίου μου άνοιξε τα μάτια. Και τώρα είναι με τον άλλο τον ηλίθιο. Έλεος.
"Λυπάμαι", συνεχίζει η Δέσποινα κάνοντας πιο έντονο το ψεύτικο λυπημένο ύφος της. "Γι' αυτό ήρθες νωρίς σήμερα; Είσαι στενοχωρημένος;"
"Όχι, ούτε καν. Αντίθετα χαίρομαι που το κατάλαβα πριν να είναι αργά. Πριν κολλήσω μαζί της. Ένιωθα ήδη ότι κάτι μου έλειπε όταν ήμασταν μαζί. Ένιωθα ένα κενό μέσα μου που δεν το κάλυπτε η Μάρια".
"Θα βρεις σύντομα μια καλή κοπέλα που να ταιριάζετε και που να σε ολοκληρώνει. Είμαι σίγουρη. Πες πως είναι δίπλα σου και δεν την έχεις δει".
Το μυαλό μου πάει στη Δημητρίου αυτή τη στιγμή. Αυτή είναι δίπλα μου και στην τάξη και όταν τη χρειάζομαι. Πάντα μου δίνει ό,τι της ζητήσω.
Για μισό λεπτό... μου την πέφτει η Δέσποινα; Δε λέω, είναι καλό κομμάτι. Αρκετά αδύνατη, ψηλή, με ίσια μαύρα μαλλιά και γαλανά μάτια. Είναι πάρα πολύ όμορφη. Την γνωρίζω από την πρώτη γυμνασίου. Την Δημητρίου όμως την ξέρω από την έκτη δημοτικού. Μα πού κολλάει τώρα η Δημητρίου;
"Κι εγώ το νομίζω αυτό Δέσποινα", της απαντώ και της χαμογελάω.
Η Δέσποινα δείχνει να χαίρεται.
"Καλημέρα", ακούγεται μια γλυκιά και αλαφιασμένη φωνή.
Γυρνάω προς την πόρτα και βλέπω τη Δημητρίου που μόλις μπήκε μέσα. Αμέσως τινάζομαι όρθιος. Νιώθω πολύ παράξενα μέσα μου τώρα που τη βλέπω. Δεν ξέρω γιατί.
"Καλημέρα", της λέμε οι υπόλοιποι.
"Πώς και έτσι νωρίς σήμερα;", τη ρωτάω εγώ. Μόλις τώρα άλλαξε η διάθεση μου.
"Ε, δεν ξέρω", μου απαντάει με πιο ουδέτερο τόνο. "Απλά είπα να προλάβω την προσευχή καμιά φορά".
Δεν είναι ζεστή όπως συνήθως. Τι συμβαίνει τώρα; Έχει σχέση με έναν βλάκα και δε θα δίνει σημασία σε εμάς τους υπόλοιπους;
"Γεωργία, κοιμήθηκες καλά χτες;", τη ρωτάει η Μαριάννα.
"Όχι. Δε με έπαιρνε ο ύπνος".
"Σιγά μη σε έπαιρνε ο ύπνος. Μετά από όλα όσα έγιναν χτες..."
Τι; Τι έγινε χτες; Τι της έκανε αυτός; Τι κάνανε;
"Ναι, πώς να κοιμηθώ με τέτοιες σιχαμερές σκηνές; Ήθελα να ήξερα γιατί τις προσθέτουν στο έργο. Είμαι καταδικασμένη να μη μπορώ να βλέπω ταινίες πλέον".
Ουφ, εντάξει, ταινία είδαν.
Τα κορίτσια αρχίζουν να αναλύουν την ταινία. Χτυπάει το κουδούνι και πάμε κάτω. Έχω κυριολεκτικά χρόνια να πετύχω την προσευχή. Ανεβαίνουμε στην τάξη και κάνουμε μάθημα.
Θέλω να τη ρωτήσω τόσο πολύ για εκείνον. Όχι ότι ενδιαφέρομαι. Αλλά δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι είναι με κάποιον! Το βρίσκω αδύνατον για τη Δημητρίου.
"Δημητρίου;", κάνω την αρχή.
"Γεωργία. Πόσες φορές πρέπει να στο πω;", μου απαντάει εκνευρισμένη.
"Ναι, συγγνώμη. Εμ, χτες...", προσπαθώ να πω αλλα δε μου βγαίνουν οι λέξεις.
"Ναι;", η Γεωργία με παροτρύνει να συνεχίσω.
"Σε είδα με αυτό το παιδί. Είναι από το σχολείο μας;", το πάω σιγά-σιγά για να το φέρω εκεί που θέλω.
"Ναι και πάει δευτέρα".
"Πώς τον λένε; Μου φαίνεται γνωστός, αλλά δεν τον ξέρω".
"Πάνο Στεργίου. Είναι στο διπλανό τμήμα".
"Τότε γι' αυτό μου φάνηκε γνωστός".
"Να σε ρωτήσω κάτι Γιώργο;", μου λέει ξαφνικά. Περίμενα ότι μόνο εγώ θα είχα απορίες.
"Ναι, φυσικά", νεύω κατευθείαν.
"Χτες τι είχες πάθει; Θέλω να πω... ήσουν εντελώς ψυχρός και απόμακρος. Σαν να σου έκανα κάτι".
"Γι' αυτό μου μιλάς έτσι;"
"Πώς δηλαδή;", με ρωτάει.
"Λίγο απότομα, κοφτά και βαριεστημένα. Σαν να μη θες να μου μιλήσεις".
"Δε σου μιλάω έτσι".
"Κι όμως".
"Και πάλι. Δε μου απάντησες".
"Τίποτα, απλά εκείνη τη στιγμή είχα χάλια διάθεση. Και δεν είχα καθόλου όρεξη να μιλήσω", λέω ψέμματα.
"Όντως είναι αυτός ο λόγος; Ή μήπως παίζει και τίποτε άλλο;"
"Σαν τι δηλαδή;", τη ρωτάω προσπαθώντας να καταλάβω που το πάει.
"Ξέρω και εγώ. Ίσως να μη συμπάθησες τον Πάνο; Δεν ξέρω, εσύ να μου πεις".
"Όχι όχι. Δεν είναι για αυτό. Σου είπα τι είχα πάθει".
"Και γιατί δεν είχες διάθεση; Τι έπαθες;"
"Άστο καλύτερα". Σιγά μην της πω ότι χάλασε η διάθεση μου επειδή την είδα με τον άλλο!
"Τέλος πάντων. Κάτι ήθελες να μου πεις;"
"Ναι. Βασικά... για τον Πάνο ήθελα να σε ρωτήσω. Τώρα εσείς οι δύο είστε, ξέρεις, έχετε... σχέση; Τα έχετε στην τελική;"
"Όχι, πώς σου ήρθε αυτό τώρα;", λέει και μπορώ να διακρίνω τα πρώτα σημάδια κόκκινου στα μάγουλα της.
"Φαινόσασταν πολύ εξοικειωμένοι μεταξύ σας. Εξάλλου, σου κρατούσε το χέρι όλη την ώρα".
"Και επειδή ένας φίλος μου μού κρατούσε το χέρι και εγώ γελούσα με τα αστεία που μου έλεγε, εγώ τα έχω μαζί του; Γιατί βγάζεις τόσο γρήγορα συμπεράσματα;", φωνάζει και έχει πλέον γίνει κατακόκκινη.
Πόσο μου αρέσει όταν ντρέπεται και κοκκινίζει! Είναι τόσο γλυκούλα.
"Εγώ είπα απλά τι φαινόταν".
"Πάντως δεν ήταν έτσι. Δηλαδή αν εσύ μου κρατήσεις το χέρι, εμείς θα πρέπει να τα έχουμε; Δεν μπορώ να σε καταλάβω".
"Ούτε εγώ εμένα", της απαντώ και γελάει.
Ανακουφισμένος, συνεχίζω τη συζήτηση μαζί της μέχρι το διάλειμμα.